- Καθε Θρησκεια ουτως η αλλως ειναι ενας αχταρμάς ,μια εν πολλλοις αυθαιρετη συγκολληση ,ενας παραμορφωτικός καθρεφτης
- Αλλά και καθε Κοσμική Ιδεολογια (εθνικισμός, Μαρξισμός Φασισμός κ.λ.π κ.λ.π )
Και αυτή η αυθαιρετη συγκοληση , η παραμορφωση κλπ - -Δεν ειναι η αδυναμια αλλά η Δυναμη τους .
Διοτι προτρεπουν σε ερμηνειες : Ειναι σαν Κομβοι ,ή σαν μπερδεμένα κουβαρια που σε προτρεπουν να προσπαθησεις να τα λύσεις - Η σαν μυστηριωδεις Γυναικες (Femme Fatale ) που σε ελκυουν με την αλυτη μυστηριακή Γοητεια τους….
Eξαλλου δεν απευθυνονται τοσο στο λογικό μας κοματι αλλά σ’ εκεινο των συγκινησεων , των παθών και συναισθηματων - Το λογικό ειναι προφαση.
- Και καθε φορά που ερμηνευουμε μια ακατανοητη φραση πλημμυριζομαστε απο ενα ειδος εσωτερικής χαρας ,απο μια εξαψη που καποιες φορες μοιάζει με εκσταση
- και λεμε στον εαυτό μας ” Καταλαβα ”
- (υπονοωντας ετσι ''Δεν ειμαι Εξω αλλά μέσα στο Νοημα ''αρα δεν ειμαι μονος ''και καποιοι λενε ”ειμαι κι εγώ εκλεκτος του Κυριου ”αφου Καταλαβα και αρα μετεχω κι εγώ στην ΑΛΗΘΕΙΑ '')
Αυτή ειναι η Σαγήνη , η μαγευτική παγιδα του καθε Θρησκευτικου μυστηριακου Κομβου αυτό το: Καταλαβα
(- Τι καταλαβες βρε; Παπαρια καταλαβες.. )
Ειναι κατι σαν τον Ερωτα για να θυμηθούμε και μια σχετική παρατήρηση του Σταντάλ« Για να μπορέσει ένα ανθρώπινο ον να θεοποιήσει ανεμπόδιστα και με χαρά ένα αντικείμενο της αρεσκείας του(…) πρέπει πρώτα απ όλα να του φαντάζει τέλειο» - Ετσι παραβλεπουμε ή παρα-γνωριζουμε την ατελεια , το μικρό σημαδακι στο προσωπο της Αγαπημενης μας ή για να το πουμε καλύτερα, εξαιτιας του Σημαδιου , της ατελειας ,του ελαττωματος Ειναι που την ερωτευομαστε
- (γιατί το ελαττωμα μας δινει την ψευδαισθηση οτι μπορουμε να παρεμβουμε , να μπουμε μεσα σ’ αυτήν, να εισχωρησουμε οχι μονο πραγματικά (στο σωμα της)αλλά και στην Ψυχή της την ιδια ...
Στον Αντιποδα αυτής της Σαγηνευτικής παγιδας - βρισκεται ο Καφκικός ηρωας :
- Παντα προσπαθει να καταλαβει (στον Πυργο στην Δικη
κ.λ.π ) - αλλά παντα ο κόσμος του φαινεται(και κλεινει για αυτόν) ακατανόητος
- Σε μια του ιστορια ενας ανθρωπος περιμενει μπροστα απο μια πυλη οπου υπάρχει ενας φυλακας .Η πορτα ειναι ανοιχτη αλλά ο φυλακας τον εμποδιζει να μπει …Οταν βραδυαζει η πορτα κλεινει
- '' Υπάρχει αλλη πυλη ; ρωταει ..οχι του απανταει ο φυλακας . Αυτή η πυλη προοριζοταν για σενα . και μολις εκλεισε!
(το λεω απο μνημης και μαλλον αυθαιρετα)
Οι Ιδεολογιες ,οπως και οι Θρησκειες (καποτε και τωρα ) ειναι το” συμβολικό μας συμπαν” . Μπορουμε να κανουμε κριτική σ’αυτήν(ες) αν ομως φανταζομαστε τον εαυτό μας χωρις αυτες ε τότε
ειναι- σαν να ανεβαινουμε με μια Ανεμοσκαλα στα πουθενα
και καποιος να μας παιρνει την ανεμοσκαλα
14 σχόλια:
ωραίο!!
κι ο έρωτας κάπως έτσι είναι..
λες να επαναλαμβάνουμε το εξ αρχής γνώριμο επειδή είμαστε θρήσκοι;;;;;;
;)
-υπέροχη ανάρτηση!-
anepidoti ευχαριστω.........
μα ο ρομαντικος ερωτας εχει θρησκευτική καταγωγη
Nosferatos
ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΑΦΟΡΆ
------------------
τωρα ..Καποιοι καταλαβαν οτι δεν ειμαι ''μαρξιστής''
τι να τους πώ ..
Ε ναι δεν ειμαι...ΙΣΤΗΣ τι α κανουμε τωρα ..
Διαβαζω και διαβασα μαρξ και Λενιν αλλά Ιστής δεν ειμαι τουλαχιστον πιά
Το ..αντιλαμβανεστε;
και Καρλ Σμιτ διαβασα αλλά Δεν ειμαι Καρλ Σμιτιανος
Το ..πιασατε;
Κατ' αρχάς, φίλε Νοσφεράτε, εγώ ακόμα είμαι ΟΚ με το να λέγομαι -ιστής. Έχει μια σημασία για μένα αυτό, πολλοί φίλοι μου διαφωνούν ή θα διαφωνούσαν, αλλά εγώ δεν θεωρώ ότι ελευθερώνεσαι αποποιούμενος μια κατάληξη που σε "κατατάσσει." Είναι πιο δύσκολη υπόθεση από ότι πιστεύεται γενικά το να γλιτώσεις από ένα -ισμό χωρίς να σε πιάσει άλλος.
Από εκεί και πέρα, επειδή το παρακάτω σχόλιό μου γράφτηκε (σε άλλο ιστολόγιο) επ' αφορμή του πιο πάνω ποστ, ορθό νομίζω είναι να μπει και εδώ. Όπως θα δεις, κρατώ τις επιφυλάξεις μου για το αν είσαι -ιστής, είμαι όμως αρκετά βέβαιος ότι δεν είσαι αντι-ιστής.
"Δύο σημεία της ανάρτησης στην οποία παραπέμπετε:
"αυτή η αυθαιρετη συγκοληση , η παραμορφωση κλπ
-Δεν ειναι η αδυναμια αλλά η Δυναμη τους" [των ιδεολογιών συμπεραλαμβανομένου του Μαρξισμού]
Διαβάζω "ανεξάλειπτο της παραμόρφωσης" δηλαδή Αλτουσέρ για ιδεολογία (με το ανάλογο χρέος στον Λακάν περί Φαντασιακού στο δοκίμιο για το στάδιο του καθρέφτη).
"Οι Ιδεολογιες ,οπως και οι Θρησκειες (κάποτε και τωρα ) ειναι το” συμβολικό μας συμπαν” . Μπορουμε να κανουμε κριτική σ’αυτήν(ες) αν ομως φανταζομαστε τον εαυτό μας χωρις αυτες ε τότε ειναι σαν να ανεβαινουμε με μια Ανεμοσκαλα στα πουθενα και καποιος να μας περνει την ανεμοσκαλα"
Διαβάζω το ίδιο, σε πιο ξεκάθαρη ακόμα μορφή: η παραμόρφωση της ιδεολογίας δεν σημαίνει ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτή, όχι γιατί είμαστε "αδύναμοι" αλλά γιατί αυτή η παραμόρφωση είναι ταυτόσημη με την ίδια την νοηματοδότηση, με το "συμβολικό μας σύμπαν."
Και πάλι Αλτουσέρ, Λακάν, ή Ζίζεκ (στο Οπτική της Παράλλαξης).
Με άλλα λόγια, βλέπω μια πολυσυζητημένη θέση μέσα στους κόλπους της κομμουνιστικής αριστεράς, ιδίως μετά τον Αλτουσέρ (και την περίφημη άποψη ότι ακόμα και οι σοσιαλιστικές κοινωνίες έχουν ανάγκη την ιδεολογία, ότι δεν υπάρχει μετα-ιδεολογική ζωή).
Αν καταλαβαίνω καλά το τι αναρτώ ο ίδιος, η ανάρτηση "The truth is out there" δραματοποιούσε το ίδιο ακριβώς πρόβλημα. Ότι η πρόσβασή μας στην αλήθεια δεν μπορεί να παρακάμψει τους αναεξάληπτους ανταγωνισμούς που ενέχονται σε εξίσου ιδεολογικά αφηγήματα, και ότι η αλήθεια αυτή δεν μπορεί να είναι η "μέση λύση", η "χρυσή τομή" ανάμεσά στις αμοιβαία αποκλειστικές αφηγήσεις της ιδεολογίας, γιατί τέτοια "μέση λύση" δεν υπάρχει.
Δεν μπορώ συνεπώς να συνάγω από το ποστ στο οποίο παραπέμπετε αποκήρυξη ουσιωδών αρχών μαρξισμού, ή μάλλον ουσιωδών αρχών μαρξισμού που να αναγνωρίζω ο ίδιος. Αυτό δεν αποδεικνύει ότι ο Νοσφεράτος είναι Μαρξιστής, αποδεικνύει όμως ότι το συγκεκριμένο ποστ δεν αποκηρύττει τον Μαρξισμό ως ιδεολογική παραμόρφωση της αλήθειας (αν η παραμόρφωση είναι ανεξάληπτη, τότε δεν υπάρχει αντίθετό της).
Τέλος, επειδή η δική μου πολιτική αυτο-ταυτοποίηση δεν είναι "αριστερός" αλλά "κομμουνιστής", φαντάζομαι ότι δεν ισχύει ούτε το ότι δεν μοιράζεται "έδρανο" με μαρξιστές, καθώς δεν έχει αποκηρύξει ως τώρα κάτι που έχω γράψει. Αυτό βέβαια δεν αποδεικνύει ότι εγώ είμαι αυτό που λέω ότι είμαι, δυστυχώς όμως αυτή η ερώτηση δεν επιλύεται με τον ίδιο τρόπο που επιλύεται η ερώτηση αν είμαι ξανθός ή μελαχρινός.
Αυτά μπορώ εγώ από την πλευρά μου να πω επί του παρόντος, και με βάση τα όσα γνωρίζω."
Αντωνη ευχαριστω πολύ για το εμεπεριστατωμένο σου σχόλιο...
Θα γραψω την απαντηση μου αργοτερα..
Να ομολογησω και εγώ με την σειρά μου ..Αλλοτε νιωθω -ιστής αλλοτε οχι..Ε ναιδεν ειμαι μόνιμα ιστής
Στον τελευταιο ισμο που ειχα περιπεσει ηταν στον ΙΘΙΣΜΟ
απο το Ι.Θ.Ι=ΙΔΡΥΜΑ ΘΕΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΑς
ειναι μεγαααααλη ιστορια ..θα στην πω καποια φορά
Χαιρετω προς το παρόν
εν πασει περιπτωσει νομιζω οτι στην παραμορφωση και συμπυκνωση που προσφερουν ως δελερ οι θρησκειες και ιδεολογιες βρισκεται και το μυστικό της Απολαυσης τους ... θα σου εξηγησω εν καιρώ βεβαια-και οσο μπορω και διαισθανομαι-το τι περιπου εννοώ
εν τω μεταξύ βλεπωοτι καποιοι καθονται και γραφουν σχολια επι σχολιων ασχολουμενοι με το αν δηλωνω (Μαρξ)ιστής η οχι ..
Βρε παιδια...Αντις να ασχολεισθε με το τι νουμερο παπουτσι φοράω η με το σε ποιανού εικονισμα αναβω το καντηλι
δεν θατανε καλυτερο
να γραφετε τιποτις για τον Μαρξ; Βαλτε κανενα Μαρξιστικό κειμενο για να διαβασει ο κόσμος..Τι σας κοφτει εσας με το τι δηλωνω εγώ;
Χαιρετώ φίλε Νοσφεράτε.
Νομίζω, χωρίς να θέλω να είμαι προπέτης, ότι καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς σε ό,τι αφορά την απόλαυση και την σχέση της με την παραμόρφωση. Αλλά σίγουρα η ίδια η αδιαφοροποίητη χρήση της λέξης παραμόρφωση μας βάζει σε μπελάδες, μιας και η θέση "για όλα φταίνε οι Εβραίοι" είναι παραμορφωτική με πολύ διαφορετικό τρόπο από τη θέση "η κυρίαρχη ιδεολογία κάθε εποχής είναι η ιδεολογία της άρχουσας τάξης." Η πρώτη είναι μια καθαρή και δίχως καμμία βάση διαστρέβλωση της πραγματικότητας, η δεύτερη περιέχει ένα ζωτικό πυρήνα αλήθειας. Οπότε, για μένα πάντα, υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε αυτό που θα λέγαμε "γνωσιακή παραμόρφωση" (ανεξάλειπτη) και "διαστρεβλωτική παραμόρφωση" (εξαλείψιμη).
@IM: Πολύ ωραία, ευχαριστώ.
Φιλε Αντωνη Πολυ σωστά...
και ετσι ξεδιπλωνεται και το ζητημα της ''παραμορφωσης'' ή -παιζοντας το λεω - των κομβικών σημειων παραμορφωσης-των βελονιων , των σημειων συρραφής της καθε ιδελογιας απο οπου μπορουμε να αντιληφθουμε τους υπαινιγμους του Πραγματικου..
τωρα
φυσικά και υπαρχουν τεραστιες διαφορες απο ιδεολογια σε ιδεολογια..
- και αν δεν βιαζονταν τοσο οι ...γνωστοι να βαλουν την ετικετα θα αναφερομουν και σε αυτές
..αλλά υπαρχουν και πριν αλλα ζητηματα που ισως μπορουμε να τα κουβεντιασουμε .....
Λοιπόν
προτεινω να δουμε ως μια κεντρική διαφορα μεταξύ ριζοσπαστικά ''αντιδραστικών '' ιδεολογιων
και επναταστατικών -ή ..''προοδευτικώ΄ν'' το ζητημα της
Νοσταλγιες και της Ουτοπίας
---
Πολύ σχηματικά
Νοσταλγια -ως εξιδανικευση ενός πρωταρχικου ''απωλεσθεντος'' πραγματος
-στις αντιδραστικές
Ουτοπία ως εξιδανικευση ενός μη ορατου ακομα ''πραγματος''
---
και τα δυο βεβαια ενέχουν την απολαυση
.....
Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις φίλε Νοσφεράτε, αλλά έπεσες στο κατεξοχήν ερευνητικό μου αντικείμενο (Ουτοπία):-)
Λοιπόν, δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι απλά ούτε εδώ. Η νοσταλγία για το χαμένο αντικείμενο έχει χωρίς αμφιβολία αντιδραστικές χρήσεις, και παίζει σημαντικό ρόλο π.χ στην ιδεολογία του φασισμού, έχει όμως και ριζοσπαστικές όταν φτάνει να ενωθεί ηλεκτρικά με την δίψα για ένα δραστικά διαφορετικό μέλλον.
Η σχετική βιβλιογραφία είναι τεράστια, αλλά θα πρότεινα οπωσδήποτε, σε περίπτωση βέβαια που δεν τα γνωρίζεις ήδη, τα Prinzip Hoffnug (Αρχή της Ελπίδας) και Κληρονομιά του Καιρού μας του Ερνστ Μπλοχ και το Αρχαιολογίες του Μέλλοντος του Φρέντρικ Τζέιμσον. Στο τελευταίο έχω και γω ένα μικρό ρολάκι κάπου;-)
Αρχαιολογίες του Μέλλοντος του Φρέντρικ Τζέιμσον;
ειναι μεταφρασμένο;
Ναι, είναι. Εκδόσεις Τόπος.
http://www.biblioasi.gr/product_info.php?manufacturers_id=1517&products_id=38168
Δημοσίευση σχολίου