Glass World της Στέλλας Καλαφάτη

Glass World

Και όταν κοίταξα ψηλά είδα τον Γυάλινο Κόσμο να υπερυψώνεται κατά μήκος της εντέλειάς του. Η άψογη γύμνια του με σταθεροποίησε στο σχήμα του καθωσπρεπισμού του. Και όλοι οι άνθρωποι που περπατούν στη Kaiser Strasse δεν μπορούν να συναντηθούν παρα μόνο μέσα απο την αντανακλασή τους. Καθρεφτίζονται σε αυτόν και αυτόματα αποστειρώνονται. 

Willkommen in der Glas Welt

Και τότε είδα με την άκρη του ματιού μου τον αληθινό άνδρα μέσα απο τα αστραφτερά παράθυρα της Deutsche Bank να βάφει με κόκκινο χρώμα τα σφιγμένα χείλια του. Κραγιόν στη γραβάτα και κουστούμι με κραγιόν.

- Έι Εσύ! 

Άνθρωπε, επιχειρηματία, εξουσιαστή των ανθρώπινων συναλλαγών και γνώστη των χάρτινων νομισμάτων, διαχειριστή του πλούτου και της φτώχειας, του μεγάλου κράχ, τι κάνεις εκει?

-Ζω και αναπνέω μέσα σε τράπεζες υψηλού επιπέδου. Ζω για αυτές και αυτές για μένα. Αλλά πές μου τώρα.

Πές μου τι βλέπω?

Τον εαυτό μου?

Το ειδωλό μου?

Ή τον παραμορφωμένο εαυτό μου?

Και παγιδευμένος στην αντανάκλασή του, δεν μπορεί να δεί τίποτε άλλο παρα μόνο αυτόν. Και εκεί είναι που αρχίζει το παιχνίδι της παραμόρφωσής του. Το βράδυ αργά θα χορέυει σπασμωδικά με την κρυφη χαρά της άσπρης σκόνης περικυκλωμένος από ανθρώπους υπό την επήρεια της κενής έκστασης και του γρήγορου οργασμού.Σσσς..

Ξημέρωσε τώρα πιά. Τέλειοι άνδρες πάνω στα ποδήλατα τους, κομψά σκυλιά και τακούνια γυναικών παρελάυνουν πάνω στις ακριβείς οπτικές γωνίες της τράπεζας οι οποίες καταλήγουν στο εσωτερικό της. Η μεγαλομανία του απέραντου θησαυρού. Η αποστείρωση των άναρχων και ατίθασων συναισθημάτων γίνεται εδώ. Και θα σου κοστίσει πολύ, Lieber Kunde.

-Εσύ ξανά εδώ τι κάνεις?

Ο αληθινός άνδρας είναι εδώ στην ώρα του. Στέκεται ξανά μπροστά σε αυτήν και την παρατηρεί. Είναι η μικρή του κόρη που ανέβηκε στα γοβάκια της για να κάνει πρόβες κυριαρχίας. Την προσέχει και την κακομαθαίνει. Της μαθαίνει να ζεί με την καταστροφή των άλλων και να ερεθίζεται με αυτό. Της μαθαίνει πως να υπερυψώνεται και να μένει περήφανη χωρίς ψεγάδι αταξίας. Η μονάκριβη του κόρη λέγεται Deutsche Bank και δεν έμαθε ποτέ να παίζει και να φιλά τα παιδιά της γειτονιάς. Η έννοια της γειτονιάς ειναι κάπου κρυμμένη στο λεξικό.

Και αυτός φαντάζει ψύχραιμος, σωστός και πράος μέσα στο γυάλινο χώρο εργασίας του, με μηχανές , υπολογιστές και γραμματείς χρονομετρημένης ακρίβειας. Στο γυάλινο βασίλειό του, περιθώρια λάθους κίνησης, Μηδέν. Τόσο ψηλά που στέκει η μονάκριβή του κόρη, η περίπτωση να πέσει , να γκρεμιστεί θα είναι επίπονη και βασανιστική και για τους δύο. Και η προσευχή τους γίνεται κάθε πρωί μπροστά απο τον πίνακα των χρηματιστηριακών συναλλαγών. Και όλοι υπηρετούν και δουλεύουν για αυτήν. Για την μονάκριβή τους κόρη. Όλα λειτουργούν με τέτοια ακρίβεια και συμμετρία, έτσι ακριβώς όπως άρχισαν.

-Αλλά θα τελειώσουν το ίδιο?

Πές μου.

Πες μου τι βλέπω?

...................................................................... ..

Πάντα θα με γοητεύει και θα με πονά ο Γυάλινος Κόσμος. Για κάποιο λόγο που δεν ξέρω ακόμα. Πάντα θα καταλαβαίνω και θα σηκώνω ψηλά το βλέμμα μου να παρατηρήσω τα μοναχικά, ψηλά, καθαρά του κτήρια. Αλλά ποτέ δεν θα του συχγωρήσω τις μονάκριβές του κόρες.