Το δάσος. της Στελλας Καλαφάτη

Το δάσος

Περπατάω μέσα στο δάσος. Ήρεμη και μόνη θα πάρω τη βόλτα με τα κλαδιά. Η φύση κάνει τα πράγματα πιο απλά πιο απονήρευτα. Είναι περίοδος αναπαραγωγής. Υπάρχει μόνο ένα μικρό σπιτάκι. Η περίοδος αναπαραγωγής θα με σπρώξει στην άκρη του παραθύρου. Η παρατήρηση της φύσης είναι παράδειγμα ζωής. Τα πλάσματα του δάσους αρχίζουν να αναζητούν το άλλο τους μισό. Κάποια το βρήκαν, κάποια θα το βρούν και κάποια θα μείνουν στα ερωτικά καλέσματα.
Φοβάμαι.
Όχι αυτό που βλέπω. Αλλά αυτό που δεν βλέπω ακόμα. Φοβάμαι πως δεν θα το βρώ. Όμως ο φόβος είναι καταλυτικό αίσθημα για το δάσος. Το μόνο που κάνει είναι να σταματά τη ροή του ποταμού. Μπλοκάρει και μαραίνει την παραγωγή του. Γιαυτό και τον άφησα.

Βγαίνω απο το μικρό σπιτάκι και τρέχω να προλάβω το αυθεντικό. Αντιγραφή του αυθεντικού ή αναπαραγωγή? Είναι περίοδος αναπαραγωγής. Το δάσος βυθίστηκε στην απενoχοποίηση των αντιγραφών. Τρέχω να προλάβω το αυθεντικό για να το αναπαράγω. Και η αναπαραγωγή γίνεται ακόμα πιο μυστική και ωμή, με υποσυνείδητα στοιχεία έμπνευσης και θαυμασμόυ δημιουργίας, αυτών των πλασμάτων.

Τώρα είναι για τα καλά νύχτα. Και η μοναχικότητα της μοναξιάς θα ευτυχεί μέσα στις μεγαλειώδεις αναπαραγωγές της φύσης.

Άναψε τη φωτιά.
Κάψε το δάσος και εμφανίσου.
Κάνε τελετή την ευχή σου και τα πλάσματα θα σε ευλογήσουν.

Γιατί το αυθεντικό βρίσκεται στο δάσος και εσύ μέσα σε αυτό.