ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΤΟ ΔΟΛΙΟ ΦΕΤΙΧ ή η κοινωνία της ανθρωπιάς ( μήτε σωσίβιες λέμβοι μας σώζουν)
Μετά τις τελευταίες εκκαθαρίσεις από το σχέδιο δράσης Ξένιος Δίας ,οι
ρόμποκοπ κατάφεραν να εξοντώσουν όλες τις αντιστάσεις ,των
στιγματισμένων ,εξαρτημένων από τα ναρκωτικά ,περιθωριακών, άστεγων ,που
κατέρρευσαν από τα Ανθρωπιστικά μέτρα
της πολιτείας ,και έπεσε μια παγωμάρα και μια ερημιά, το μαύρο στόμα
του πάρκου μας ,η φοβερή του πύλη που οδηγούσε στον κάτω κόσμο
εξαφανίστηκε μαζί με τον Ελευθέριο και τις οικοσκευές του πρώην υπεύθυνο
του πάρκου μας.
Ο Ελευθέριος πριν την μεγάλη σκούπα, είχε καταλάβει ένα παγκάκι στρώνοντας την βρώμικη κουβέρτα του ένα νάιλον για τις βροχερές μέρες ένα τραπεζάκι με γκαζάκι και ένα μπρίκι του καφέ ένα ποτήρι με βασιλικό μία βαλίτσα με τα σώψυχά του ένα παλιό πλυντήριο ρούχων κάμποσες καρέκλες και ένα καναπέ με χρυσά σατενένια μαξιλάρια και κρόσσια .Φιλοξενούσε συχνά άστεγους ,που εδώ και κάμποσα χρόνια σύχναζαν στη περιοχή λόγω του συσσιτίου της εκκλησίας.
Εδώ και μέρες οι κάδοι του Δήμου ξέχειλοι σήπουν τα απορρίματα και οι γείτονές μου στοιβάζουν γύρω τους τις σακούλες περίτεχνα με κάθε λογής σκουπίδι, τα πετάμε όλοι στον δρόμο σε κοινή θέα ,ποιος νοιάζεται για τους καθρέφτες όταν αίφνης περαστικός φανατικός καπνιστής πέταξε την αναμμένη του γόπα στον ξέχειλο κάδο ένας καπνός γκρίζος και πένθιμος σκέπασε τον δρόμο και τα καμένα αυτοκίνητα σκελετοί μιας κοινωνίας που βουλιάζει στην ανέχεια του πνεύματος μετατράπηκαν πάλι σε πιστά σύμβολά της.
Κάποιος από την πολυκατοικία μας λοιπόν αποφάσισε για κάποιο λόγο να αλλάξει την ζωή του και πέταξε είκοσι ζευγάρια παπούτσια ,ή πάλι επρόκειτο για θανόντα , θα είχαμε ενδεχομένως κηδεία , έτσι συνήθως συμβαίνει με τις ευαίσθητες ψυχές των συγγενών ,μόλις αποδημήσει εις κύριον ο θανών, εξαφανίζουνε ρούχα ,τα παπούτσια του ,κάθε υπόλειμμα της ζωής του ,την αύρα του ,την ατμόσφαιρά του ,κάποιοι ένεκα της οδύνης και άλλοι ,να ξεμπερδεύουν επιτέλους, μια και καλή, ότι τους ταλαιπωρούσε μήνες τώρα . Μήτε τελετουργικά ,μήτε θρήνοι ,μήτε κτερίσματα όλα τα αναλαμβάνει ο Μπαμπούλας γραφείο κηδειών . Ο καλύτερος.
Για να γλιτώσουν λοιπόν από την οδύνη των αναμνήσεων οι συγγενείς , άλλωστε ο άνθρωπος είναι ακούραστος αναζητητής της ηδονής και δραπέτης του πόνου ,από την αρχαιότητα το γνώριζαν αυτό το αποκαλύπτει και η Διοτίμα που πρότεινε στον Σωκράτη να τον μυήσει στα <<τέλεια και εποπτικά μέσω του έρωτος>> προκειμένου να γλιτώσει από την οδύνη της δυαδικότητος ,και να κερδίσει την Αθανασία της ψυχής ,ρούχα, παπούτσια τσάντες εσώρουχα τα στέλνουν στον αγύριστο ( τόσα χρόνια χλιδής για κάποιους και για άλλους φετιχισμού και λατρείας του εμπορεύματος) άλλωστε την εποχή του φετιχισμού ,κανείς δεν φορούσε μεταχειρισμένα , να φανταστείτε πριν δεκαπέντε χρόνια είχαν κλείσει ακόμα και τα Αμερικάνικα ,το κατάστημα στεγαζόταν σε ένα μεσοπολεμικό κτήριο στην περιοχή της Βαλαωρίτου και πούλαγε εκείνα τα βρωμερά ρούχα που μύριζαν νεκρό ,μούχλα, αρουραίους και εντομοκτόνο .
Σα σήμερα θυμάμαι στο αρχαίο αυτό κατάστημα των Αμερικάνικων ρούχων πίσω απ την Βαλαωρίτου ,τις σατενιένες ροζ τουαλέτες σαν τούρτες, τα στρατιωτικά αμπέχονα να κρέμονται σαν θύματα πολέμου, άδεια σκιάχτρα με εμφανείς τρύπες που τώρα δοξάζονται ως μοδάτες δηθενιές, τα τρισάθλια κιτς πολύχρωμα κάθε λογής φορέματα , αλλά και παπούτσια με στραβές και πατημένες μύτες ,στεγνά ,άκαμπτα απ τον χρόνο στην βιτρίνα. Πάντως τα αμπέχονα και οι αρβύλες είχαν κάψει καρδιές, οι φοιτητές τότε τα προτιμούσαν έβγαζαν ένα πνεύμα επαναστατικότητας και ονείρου. Με αυτά σύχναζαν στις συνελεύσεις τις καταλήψεις και στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
Χάθηκα για λίγο στις σκέψεις μου συγνώμη και ξαναπιάνω το θέμα των παπουτσιών πράγματι στην θέα τους προβληματίστηκα, είκοσι ζευγάρια παπούτσια ενώ δεν τράβαγα κανά ζόρι ,τα κοίταζα ξανά και ξανά, μα τάχαν τοποθετήσει στην σειρά οι συγγενείς ή κάποιος που είχε χιούμορ .Τέλος πάντων η χαρά του ρακοσυλλέκτη.
Ούτως η άλλως οι <<άνθρωποι των σκουπιδιών>> τριγυρνάνε πια οργανωμένα με αυτοσχέδια καροτσάκια ,μακριά καλάμια με γάντζους στην άκρη και κακοφορμίζει η ψυχή τους αλλά και η ψυχή των ανθρώπινων ανθρώπων μια δια παντός. Τους βλέπω καθημερινά πρωί μεσημέρι να βουτάνε στους κάδους με λιγωμένα βλέμματα κατοχικά ,άγρια, μολυσμένα. Όλες οι κατακτήσεις των εργαζόμενων κάνανε φτερά.
Κόλλησε η ματιά μου στα είκοσι ζευγάρια παραδίπλα ,κάδοι ξέχειλοι ,ακριβώς απέναντι από την πύλη της πολυκατοικίας μας , φίλοι μου ,κάδοι τιγκαρισμένοι ,παπούτσια υπολείμματα της πρώην <<κοινωνίας της αφθονίας>> ,που σήμερα κάνει τις προμήθειες της από τα κινέζικα ή τους πλανόδιους Πακιστανούς και τις συμπαθέστατες μικρόσωμες Κινεζούλες με τα ραδιόφωνα τους φακούς και χιλιάδες άχρηστα μάταια μικροπράγματα υποπροϊόντα του πετρελαίου. Έχω προμηθευτεί κάμποσους φακούς, μία ηλεκτρική ξυριστική μηχανή ,μπρελόκ που αναβοσβήνουν σωστό λούνα παρκ για συμπαράσταση .Μου φαίνεται κάτι επάνω μου τους τραβάει τους έλκει και με κολλάνε στους σταθμούς ,όπου περιμένω το τραίνο κατεβάζοντας τον καπουτσίνο με την τσίμπλα στο μάτι. …
Αλλά ξέφυγα πάλι σε ατέρμονους συνειρμούς .
Σκεφτείτε λίγο τον συμβολισμό του παπουτσιού ,λέμε αυτό το παπούτσι μου ταίριασε γάντι ,έπειτα αφορά το πόδι μας που στηρίζει το σώμα ,το κέντρο μας ,αλλά και το πνεύμα τις επιλογές μας ,τα ανοίγματά μας στον κόσμο, τις αποφάσεις μας ,το παπούτσι πρέπει να είναι άνετο ,μαλακό να μην γλιστράει στα βρώμικα πλακάκια της πόλης, κάποιοι παλιότερα σβήνανε και τις γόπες μάγκικα, προσέχουμε εμείς οι γυναίκες να ταιριάζει με την τσάντα μας, αλλά και οι άντρες τα τελευταία χρόνια προσχώρησαν αθρόα σ αυτές τις μοδάτες επιλογές ,έχασαν κι αυτοί την επαφή τους με την ουσία. Άσε που το παπούτσι σήμερα μαρτυράει και τις εξιδανικεύσεις μας . Παπούτσι του χορού, ορειβατικό ,γαμήλιο, επίσημο, καθημερινό ,τένις, για τρέξιμο, γυμναστικής, κλειστού χώρου ,ποδοσφαίρου ,παντόφλα μπάνιου ,παντόφλα καναπέ και τηλεόρασης ,παντόφλα σαγιονάρα με στρας, απλή ,παπούτσι φετίχ ,ερωτισμού ,μπότα χαμηλή ,μπότα για σκι ,βατραχοπέδιλα, αντιολισθητικά θαλάσσης ,εκείνο το κοσμικό χρυσό γοβάκι με στρας αλά Χόλυγουντ που ρουφάει εντέχνως ο εραστής την σαμπάνια στις περιπετειώδεις ταινίες του Μποντ, Τζειμς Μποντ , και το άλλο του συναγερμού ,που χτύπησε ο Χρουτσώφ στο βήμα για να επιβάλλει την τάξη σε κάποια σύνοδο των επικυρίαρχων. Ανεξίτηλη εικόνα ,έχει μείνει στην μνήμη μου ,σε συνέλευση του συλλόγου μας, στην Ιταλία όταν μία φοιτήτρια ,έβγαλε το παπούτσι της και σφήνωσε το τακούνι στο κεφάλι φοιτητή, που έκανε τον πρώην αντιστασιακό. Εκείνος αιφνιδιάστηκε ,ξέχασε την αντίσταση και άρχισε να ζητάει την μαμά του.
Κρύβει λοιπόν αυτό το δόλιο αντικείμενο αλλά και αποκαλύπτει ρόλους ,προσωπίδες στολές ,μεταμφιέσεις που μας θωπεύουν, μας αποκοιμίζουν η που μας αιφνιδιάζουν απροκάλυπτα. Σκεφτείτε όταν ερωτευτήκατε που θέλατε να κάνετε δώρο στον εαυτό σας ένα ζευγάρι ολοκαίνουριο; Ή όταν αλλάζατε ρότα στο πλοίο της ζωής σας. Εδώ αναλογίστηκα με ποίο ζευγάρι υποδημάτων αναχωρεί ο κάθε θανών δια την νήσο των Μακάρων ή την περίφημη Αχερουσία λίμνη ή τον Άδη.
Τα είκοσι ζευγάρια παπούτσια λοιπόν παρατεταγμένα , υπάκουα ,δουλοπρεπή καθυποταγμένα στην φόρμα του ποδιού του ταλαίπωρου θανόντος ,δίπλα στο πλατύσκαλο, παραμορφωμένα, και ταλαίπωρα ,άλλα καινούρια σχεδόν , ράκη παλιά κομμάτια του εαυτού του στο δρόμο. Αλλά βρε παιδί μου τόσα ζευγάρια τι τα μάζευε ο αθεόφοβος ; Ματαιοδοξία δεν γνώριζε τάχα ότι ο χάρος καραδοκεί πίσω απ την πόρτα του ότι <<πάντα ρει και ουδέν μένει>> και ότι οι πονόψυχοι συγγενείς του τέλος θα τα εξαφάνιζαν στους κάδους με τα απορρίμματα της προηγούμενης μέρας.
Κοίταξα ξανά και ξανά τα είκοσι ζευγάρια είχα κολλήσει έκρυβαν και φανέρωναν την ταξική συνείδηση του ιδιοκτήτη τους, την σκιά αλλά και τον παράδεισο του, την σκληρή και οδυνηρή καθημερινότητά του, τον τρόπο που βάδιζε στον δρόμο, στην δουλειά του ,στην ζωή του ,τις ιεραρχήσεις των αναγκών του, τις ιεραρχήσεις των αξιών του μια ιδέα φωτίστηκε , θα χαρακτήριζα την κρίση μας<< κρίση των παπουτσιών>>. Κρίση βημάτων . Κρίση αξιών ,κρίση ιεράρχησης των αξιών κρίση του δόλιου φετίχ. Χαρά του ρακοσυλλέκτη ναυαγού. Και ας μην λησμονούμε ότι η φόρμα και το είδος του υποδήματος μας υπαγορεύουν τον τρόπο που βαδίζουμε στην ζωή. Αμήν εις τον αιώνα φίλοι μου.
Ο Ελευθέριος πριν την μεγάλη σκούπα, είχε καταλάβει ένα παγκάκι στρώνοντας την βρώμικη κουβέρτα του ένα νάιλον για τις βροχερές μέρες ένα τραπεζάκι με γκαζάκι και ένα μπρίκι του καφέ ένα ποτήρι με βασιλικό μία βαλίτσα με τα σώψυχά του ένα παλιό πλυντήριο ρούχων κάμποσες καρέκλες και ένα καναπέ με χρυσά σατενένια μαξιλάρια και κρόσσια .Φιλοξενούσε συχνά άστεγους ,που εδώ και κάμποσα χρόνια σύχναζαν στη περιοχή λόγω του συσσιτίου της εκκλησίας.
Εδώ και μέρες οι κάδοι του Δήμου ξέχειλοι σήπουν τα απορρίματα και οι γείτονές μου στοιβάζουν γύρω τους τις σακούλες περίτεχνα με κάθε λογής σκουπίδι, τα πετάμε όλοι στον δρόμο σε κοινή θέα ,ποιος νοιάζεται για τους καθρέφτες όταν αίφνης περαστικός φανατικός καπνιστής πέταξε την αναμμένη του γόπα στον ξέχειλο κάδο ένας καπνός γκρίζος και πένθιμος σκέπασε τον δρόμο και τα καμένα αυτοκίνητα σκελετοί μιας κοινωνίας που βουλιάζει στην ανέχεια του πνεύματος μετατράπηκαν πάλι σε πιστά σύμβολά της.
Κάποιος από την πολυκατοικία μας λοιπόν αποφάσισε για κάποιο λόγο να αλλάξει την ζωή του και πέταξε είκοσι ζευγάρια παπούτσια ,ή πάλι επρόκειτο για θανόντα , θα είχαμε ενδεχομένως κηδεία , έτσι συνήθως συμβαίνει με τις ευαίσθητες ψυχές των συγγενών ,μόλις αποδημήσει εις κύριον ο θανών, εξαφανίζουνε ρούχα ,τα παπούτσια του ,κάθε υπόλειμμα της ζωής του ,την αύρα του ,την ατμόσφαιρά του ,κάποιοι ένεκα της οδύνης και άλλοι ,να ξεμπερδεύουν επιτέλους, μια και καλή, ότι τους ταλαιπωρούσε μήνες τώρα . Μήτε τελετουργικά ,μήτε θρήνοι ,μήτε κτερίσματα όλα τα αναλαμβάνει ο Μπαμπούλας γραφείο κηδειών . Ο καλύτερος.
Για να γλιτώσουν λοιπόν από την οδύνη των αναμνήσεων οι συγγενείς , άλλωστε ο άνθρωπος είναι ακούραστος αναζητητής της ηδονής και δραπέτης του πόνου ,από την αρχαιότητα το γνώριζαν αυτό το αποκαλύπτει και η Διοτίμα που πρότεινε στον Σωκράτη να τον μυήσει στα <<τέλεια και εποπτικά μέσω του έρωτος>> προκειμένου να γλιτώσει από την οδύνη της δυαδικότητος ,και να κερδίσει την Αθανασία της ψυχής ,ρούχα, παπούτσια τσάντες εσώρουχα τα στέλνουν στον αγύριστο ( τόσα χρόνια χλιδής για κάποιους και για άλλους φετιχισμού και λατρείας του εμπορεύματος) άλλωστε την εποχή του φετιχισμού ,κανείς δεν φορούσε μεταχειρισμένα , να φανταστείτε πριν δεκαπέντε χρόνια είχαν κλείσει ακόμα και τα Αμερικάνικα ,το κατάστημα στεγαζόταν σε ένα μεσοπολεμικό κτήριο στην περιοχή της Βαλαωρίτου και πούλαγε εκείνα τα βρωμερά ρούχα που μύριζαν νεκρό ,μούχλα, αρουραίους και εντομοκτόνο .
Σα σήμερα θυμάμαι στο αρχαίο αυτό κατάστημα των Αμερικάνικων ρούχων πίσω απ την Βαλαωρίτου ,τις σατενιένες ροζ τουαλέτες σαν τούρτες, τα στρατιωτικά αμπέχονα να κρέμονται σαν θύματα πολέμου, άδεια σκιάχτρα με εμφανείς τρύπες που τώρα δοξάζονται ως μοδάτες δηθενιές, τα τρισάθλια κιτς πολύχρωμα κάθε λογής φορέματα , αλλά και παπούτσια με στραβές και πατημένες μύτες ,στεγνά ,άκαμπτα απ τον χρόνο στην βιτρίνα. Πάντως τα αμπέχονα και οι αρβύλες είχαν κάψει καρδιές, οι φοιτητές τότε τα προτιμούσαν έβγαζαν ένα πνεύμα επαναστατικότητας και ονείρου. Με αυτά σύχναζαν στις συνελεύσεις τις καταλήψεις και στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
Χάθηκα για λίγο στις σκέψεις μου συγνώμη και ξαναπιάνω το θέμα των παπουτσιών πράγματι στην θέα τους προβληματίστηκα, είκοσι ζευγάρια παπούτσια ενώ δεν τράβαγα κανά ζόρι ,τα κοίταζα ξανά και ξανά, μα τάχαν τοποθετήσει στην σειρά οι συγγενείς ή κάποιος που είχε χιούμορ .Τέλος πάντων η χαρά του ρακοσυλλέκτη.
Ούτως η άλλως οι <<άνθρωποι των σκουπιδιών>> τριγυρνάνε πια οργανωμένα με αυτοσχέδια καροτσάκια ,μακριά καλάμια με γάντζους στην άκρη και κακοφορμίζει η ψυχή τους αλλά και η ψυχή των ανθρώπινων ανθρώπων μια δια παντός. Τους βλέπω καθημερινά πρωί μεσημέρι να βουτάνε στους κάδους με λιγωμένα βλέμματα κατοχικά ,άγρια, μολυσμένα. Όλες οι κατακτήσεις των εργαζόμενων κάνανε φτερά.
Κόλλησε η ματιά μου στα είκοσι ζευγάρια παραδίπλα ,κάδοι ξέχειλοι ,ακριβώς απέναντι από την πύλη της πολυκατοικίας μας , φίλοι μου ,κάδοι τιγκαρισμένοι ,παπούτσια υπολείμματα της πρώην <<κοινωνίας της αφθονίας>> ,που σήμερα κάνει τις προμήθειες της από τα κινέζικα ή τους πλανόδιους Πακιστανούς και τις συμπαθέστατες μικρόσωμες Κινεζούλες με τα ραδιόφωνα τους φακούς και χιλιάδες άχρηστα μάταια μικροπράγματα υποπροϊόντα του πετρελαίου. Έχω προμηθευτεί κάμποσους φακούς, μία ηλεκτρική ξυριστική μηχανή ,μπρελόκ που αναβοσβήνουν σωστό λούνα παρκ για συμπαράσταση .Μου φαίνεται κάτι επάνω μου τους τραβάει τους έλκει και με κολλάνε στους σταθμούς ,όπου περιμένω το τραίνο κατεβάζοντας τον καπουτσίνο με την τσίμπλα στο μάτι. …
Αλλά ξέφυγα πάλι σε ατέρμονους συνειρμούς .
Σκεφτείτε λίγο τον συμβολισμό του παπουτσιού ,λέμε αυτό το παπούτσι μου ταίριασε γάντι ,έπειτα αφορά το πόδι μας που στηρίζει το σώμα ,το κέντρο μας ,αλλά και το πνεύμα τις επιλογές μας ,τα ανοίγματά μας στον κόσμο, τις αποφάσεις μας ,το παπούτσι πρέπει να είναι άνετο ,μαλακό να μην γλιστράει στα βρώμικα πλακάκια της πόλης, κάποιοι παλιότερα σβήνανε και τις γόπες μάγκικα, προσέχουμε εμείς οι γυναίκες να ταιριάζει με την τσάντα μας, αλλά και οι άντρες τα τελευταία χρόνια προσχώρησαν αθρόα σ αυτές τις μοδάτες επιλογές ,έχασαν κι αυτοί την επαφή τους με την ουσία. Άσε που το παπούτσι σήμερα μαρτυράει και τις εξιδανικεύσεις μας . Παπούτσι του χορού, ορειβατικό ,γαμήλιο, επίσημο, καθημερινό ,τένις, για τρέξιμο, γυμναστικής, κλειστού χώρου ,ποδοσφαίρου ,παντόφλα μπάνιου ,παντόφλα καναπέ και τηλεόρασης ,παντόφλα σαγιονάρα με στρας, απλή ,παπούτσι φετίχ ,ερωτισμού ,μπότα χαμηλή ,μπότα για σκι ,βατραχοπέδιλα, αντιολισθητικά θαλάσσης ,εκείνο το κοσμικό χρυσό γοβάκι με στρας αλά Χόλυγουντ που ρουφάει εντέχνως ο εραστής την σαμπάνια στις περιπετειώδεις ταινίες του Μποντ, Τζειμς Μποντ , και το άλλο του συναγερμού ,που χτύπησε ο Χρουτσώφ στο βήμα για να επιβάλλει την τάξη σε κάποια σύνοδο των επικυρίαρχων. Ανεξίτηλη εικόνα ,έχει μείνει στην μνήμη μου ,σε συνέλευση του συλλόγου μας, στην Ιταλία όταν μία φοιτήτρια ,έβγαλε το παπούτσι της και σφήνωσε το τακούνι στο κεφάλι φοιτητή, που έκανε τον πρώην αντιστασιακό. Εκείνος αιφνιδιάστηκε ,ξέχασε την αντίσταση και άρχισε να ζητάει την μαμά του.
Κρύβει λοιπόν αυτό το δόλιο αντικείμενο αλλά και αποκαλύπτει ρόλους ,προσωπίδες στολές ,μεταμφιέσεις που μας θωπεύουν, μας αποκοιμίζουν η που μας αιφνιδιάζουν απροκάλυπτα. Σκεφτείτε όταν ερωτευτήκατε που θέλατε να κάνετε δώρο στον εαυτό σας ένα ζευγάρι ολοκαίνουριο; Ή όταν αλλάζατε ρότα στο πλοίο της ζωής σας. Εδώ αναλογίστηκα με ποίο ζευγάρι υποδημάτων αναχωρεί ο κάθε θανών δια την νήσο των Μακάρων ή την περίφημη Αχερουσία λίμνη ή τον Άδη.
Τα είκοσι ζευγάρια παπούτσια λοιπόν παρατεταγμένα , υπάκουα ,δουλοπρεπή καθυποταγμένα στην φόρμα του ποδιού του ταλαίπωρου θανόντος ,δίπλα στο πλατύσκαλο, παραμορφωμένα, και ταλαίπωρα ,άλλα καινούρια σχεδόν , ράκη παλιά κομμάτια του εαυτού του στο δρόμο. Αλλά βρε παιδί μου τόσα ζευγάρια τι τα μάζευε ο αθεόφοβος ; Ματαιοδοξία δεν γνώριζε τάχα ότι ο χάρος καραδοκεί πίσω απ την πόρτα του ότι <<πάντα ρει και ουδέν μένει>> και ότι οι πονόψυχοι συγγενείς του τέλος θα τα εξαφάνιζαν στους κάδους με τα απορρίμματα της προηγούμενης μέρας.
Κοίταξα ξανά και ξανά τα είκοσι ζευγάρια είχα κολλήσει έκρυβαν και φανέρωναν την ταξική συνείδηση του ιδιοκτήτη τους, την σκιά αλλά και τον παράδεισο του, την σκληρή και οδυνηρή καθημερινότητά του, τον τρόπο που βάδιζε στον δρόμο, στην δουλειά του ,στην ζωή του ,τις ιεραρχήσεις των αναγκών του, τις ιεραρχήσεις των αξιών του μια ιδέα φωτίστηκε , θα χαρακτήριζα την κρίση μας<< κρίση των παπουτσιών>>. Κρίση βημάτων . Κρίση αξιών ,κρίση ιεράρχησης των αξιών κρίση του δόλιου φετίχ. Χαρά του ρακοσυλλέκτη ναυαγού. Και ας μην λησμονούμε ότι η φόρμα και το είδος του υποδήματος μας υπαγορεύουν τον τρόπο που βαδίζουμε στην ζωή. Αμήν εις τον αιώνα φίλοι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου