Σε συνέντευξη που έδωσε ο Ζίζεκ στον Oscar Guardiola-Rivera το 2007,λέει :
«Ήταν
ήδη ο Ζακ-Αλαίν Μίλερ που επεξεργάστηκε την ιδέα ότι η δημοκρατία
περιλαμβάνει ένα είδος ένδειας του μεγάλου Άλλου, με άμεση αναφορά στον
Κλωντ Λεφόρ: «Είναι η δημοκρατία ένα κύριο-σημαίνον; Χωρίς καμιά
αμφιβολία. Είναι το κύριο-σημαίνον που λέει ότι δεν υπάρχει κύριο
σημαίνον, τουλάχιστον ένα κύριο-σημαίνον που θα μπορούσε να σταθεί μόνο
του, ώστε κάθε κύριο-σημαίνον πρέπει να τοποθετήσει τον εαυτό του σοφά
μαζί με άλλα.Η δημοκρατία είναι το Λακανικό μεγάλο S του παραγραμμένου
A, που λέει: Είμαι το σημαίνον του γεγονότος ότι ο Άλλος έχει μια τρύπα,
ή ότι δεν υπάρχει».
Φυσικά,ο Ζακ-Αλαίν Μίλερ γνωρίζει ότι ΚΑΘΕ
κύριο-σημαίνον μαρτυρεί το γεγονός ότι δεν υπάρχει κάποιο
κύριο-σημαίνον, κανένα Άλλο του Άλλου, ότι υπάρχει έλλειψη στον Άλλο
κτλ. – το ίδιο το κενό μεταξύ του S1 και του S2 δημιουργείται εξαιτίας
αυτής της έλλειψης (όπως με τον Θεό στον Σπινόζα, το Κύριο-Σημαίνον εξ
ορισμού γεμίζει το κενό στην ακολουθία των«συνηθισμένων» σημαινομένων). Η
διαφορά είναι ότι, με την δημοκρατία, αυτή η έλλειψη εγγράφεται
κατευθείαν στο κοινωνικό οικοδόμημα, θεσμοποιείται σε έναν κώδικα
διαδικασιών και κανονισμών- ώστε να μην προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο
Μίλερ επιδοκιμαστικά παραθέτει τον Μαρσελ Γκοσέτ στο πως, στην
δημοκρατία, η αλήθεια προσφέρεται «σε διαίρεση
και αποσύνθεση».
Σας ευχαριστώ.
Ζίζεκ και θεολογία (ΙΙ)