ΠΡΟΣ ΘΕΙΟ ΙΣΙΔΩΡΑ : ΕΝΤΑΥΘΑ

Θείε με κατηγορησες πως ,πια ,δεν γράφω ποίημα . 

 Και η μομφή σου έσκασε ,στο σωθικά μου , βλήμα 

, Και μουκαψες τα μέσα μου μου ,μου έκαψες το τζιερι, 

 Και η καρδιά μου έφυγε να παει σάλλα μέρη 

 Τώρα ,γυρνάω άκαρδος και έχω τα μέσα έξω 

 Με δίχως ποίημα δεν μπορώ ,σκληρή ζωή να αντέξω 

 Θα καταντήσω άπορος και θηλυκός πυγμάχος, 

 ΚΙ είναι ο χρόνος μου λιγνός ,χωρίς καθόλου πάχος,

 - ενώ ήταν παλιότερα παχύς σαν ιερέας, 

 Που πήγε και τον κούρεψε ,εις άσπλαχνος κουρεας 

 Και τώρα ειν' ανήμπορος και κοντοκουρεμένος 

 Και κλαιει ,σαν Ελέφαντας πουν ' αλυσσοδεμενος 

 Δεν την αντέχω τη ζωή χωρίς την ποίηση μου

Μόνη αυτή πατρίδα μου και μόνη οίηση μου . 

 Χωρίς αυτήν είμαι γυμνός ,και ντρέπομαι τσιτσίδι 

 γι'αυτό θα πιάσω θείε μου ,της ποίησης στασίδι 

 Και θα προσευχηθώ ξανά στων στίχων την εικόνα 

 μοναδική παρηγοριά σε τούτον τον αιώνα!!!