περί τουαλετας απο τον mhnymal αποσπασμα

 

MHNYMAL: τα περιττώματα του Λακάν στα εντόσθια του Λεβιάθαν

mhnymal.blogspot.gr

''Η θεωρία του Δαρβίνου για τα ένστικτα, που για τη διατύπωσή της χρησιμοποίησε και το πιο πάνω παράδειγμα για τις μέλισσες στην κυψέλη, αναπτύχθηκε στο έργο του "Η καταγωγή των Ειδών". Λέγεται ότι αυτή η θεωρία επηρέασε τον Φρόιντ που περίπου ταύτισε τον πολιτισμό με αυτό που ο Δαρβίνος ονόμαζε εξημέρωση των ενστίκτων. Ο άνθρωπος λοιπόν είναι ένα ζώο με εξημερωμένα ένστικτα. Για τα οποία δεν ευθύνεται μόνο η φυσική επιλογή, αλλά και η συνήθεια, που σε ένα ζώο μπορεί να επιβληθεί με την πρόκληση πόνου και φόβου ώστε όπως λέει ο Δαρβίνος να εκπολιτιστεί. Κάθε άνθρωπος εκπαιδεύεται, δηλαδή εκπολιτίζεται, από τη βρεφική του ηλικία. Έτσι, για παράδειγμα, παύει να θεωρεί ότι τα περιττώματά του είναι ένα δώρο δικό του προς τους οικείους του. Ίσως σ' αυτή την άλλοτε προκλητική ιδέα να κρύβεται η εξήγηση της ανάγνωσης στην τουαλέτα. Η ανάγνωση δικαιολογεί την καθυστέρηση στο μέρος, η απασχόληση του εγκεφαλικού φλοιού με την απολαυστική ανάγνωση επιτρέπει στον εσώτερο εγκέφαλο να απολαμβάνει το χέσιμο. Ο Georges Perec αναφέρεται στον Μπουνιουέλ και στον Οδυσσέα του Τζόις, που εδώ και χρόνια υποσχέθηκα στον εαυτό μου να διαβάσω κάποτε:


Ο Λουδοβίκος ΙΔ' έκανε ακροάσεις πάνω στην τρυπητή του καρέκλα. Εκείνη την εποχή αυτό ήταν τρέχουσα κατάσταση. Οι δικές μας κοινωνίες έχουν γίνει πολύ πιο διακριτικές (πρβλ. Το Φάντασμα της ελευθερίας, Le fantôme de la liberté). Οι χέστρες παραμένουν ωστόσο ένας προνομιούχος χώρος ανάγνωσης. Ανάμεσα στην κοιλιά που ανακουφίζεται και στο κείμενο, εγκαθιδρύεται μια σχέση βαθιά, κάτι σαν έντονη διαθεσιμότητα, μια αύξουσα προσληπτικότητα, μια ευτυχία της ανάγνωσης: μια συνάντηση των σπλάχνων και του νοητού για την οποία κανείς, μου φαίνεται, δεν μίλησε καλύτερα από τον Joyce: "Βολεμένος στο θρόνο ξεδίπλωσε το περιοδικό του, γυρίζοντας τις σελίδες πάνω στα γυμνά του γόνατα. Κάτι πρωτότυπο κι ευχάριστο. Δεν υπάρχει λόγος να βιάζεσαι. Βάστα λίγο. Το βραβευθέν διήγημα του περιοδικού μας, "Το αριστοτεχνικόν τέχνασμα του Μάτσαμ". Υπό κ. Φιλίπ Μπιούφοϋ, μέλους της λέσχης των θεατροφίλων, Λονδίνον. Αμοιβή μιας γκινέας κατά στήλην κατεβλήθη εις τον συγγραφέα. Τρεις και μισή στήλες. Τρεις λίρες, δεκατρία σελίνια και έξι πένες. 
Διάβασε ήρεμα, αυτοσυγκρατούμενος, την πρώτη στήλη και, ενδίδοντας αλλά και αντιστεκόμενος, άρχισε τη δεύτερη. Στα μισά, η τελευταία αντίστασή του κάμφθηκε και επέτρεψε στα έντερά του να ανακουφιστούν ήρεμα, καθώς διάβαζε και συνέχισε να διαβάζει υπομονετικά, ενώ εκείνη η ελαφρά χθεσινή δυσκοιλιότης είχε παρέλθει. Ελπίζω να μην είναι καμιά υπερμεγέθης και μου ερεθίσει τις αιμορροίδες. Όχι, το ακριβές μέγεθος. Εντάξει. Αχά! Δυσκοίλιος; Πάρτε ένα χάπι κάσκαρα σαγκράντα. Και η ζωή μπορούσε να ήταν έτσι".

     Ο Περέκ δεν συνεχίζει την ανάγνωση του Οδυσσέα ως εκεί όπου ο Μπλουμ σκίζει ένα κομμάτι απ' την εφημερίδα για να σκουπιστεί. Όσο για τη σκηνή του Φαντάσματος της Ελευθερίας που εννοεί, προνόησε να μας την υποδείξει σε σχόλιό της στην προηγούμενη ανάρτηση η xtina: