H απατηλή υπόσχεση της αγάπης, Πέτρος Θεοδωρίδης από τις εκδόσεις ΕΝΕΚΕΝ
Eπιθεώρηση Πολιτισμού eneken@hotmail.com
Ευαίσθητος δέκτης της στροφής προς τα συναισθήματα που έχει συντελεστεί στο σύνολο των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών τα τελευταία 10-15 χρόνια, συζητά για τη σημασία του έρωτα, της ντροπής, της ενοχής, του φόβου, της αγωνίας, του φθόνου και της μνησικακίας, του θυμού και της ζήλιας τόσο στον προσωπικό όσο και στον δημόσιο βίο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, λόγου χάριν, ότι αναφέρεται στην «αισθητική ουτοπία του έθνους» επικαλούμενος το συγκινησιακό φορτίο της εθνικής ταυτότητας, όπως και κάθε άλλης ταυτότητας βεβαίως. Ιδιαίτερο επίσης βάρος δίνει στις θυμικές παραμέτρους της ξενοφοβίας, του αντισημιτισμού, αλλά και του «κορεσμένου εαυτού» στο πλαίσιο της ύστερης νεωτερικότητας.
Διαβάζοντάς τον, εντυπωσιάστηκα για άλλη μια φορά από την ευαισθησία του και τη δόκιμη άσκηση αυτογνωσίας στην οποία διακριτικά μας προσκαλεί. Το κείμενό του είναι απολαυστικό γιατί κινείται με άνεση σε ένα πεδίο κατάσπαρτο από επίκαιρα και σύνθετα θέματα χωρίς να δεσμεύεται από τις υποχρεωτικότητες των ακαδημαϊκών συμβάσεων στη γραφή και την ανάλυση. Έτσι, διάστικτο από ενέσεις ευαισθησίας «χωρίς όμως να παγιδεύεται στον συναισθηματισμό» το βιβλίο καθίσταται προσιτό και εύληπτο. Και όχι τυχαία καθώς ο Θεοδωρίδης είναι και ένας πολύ καλός δάσκαλος, εκτός από μάστορας της γραφής.
Νίκος Δεμερτζής
καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Η AΠATHΛH ΥΠOΣXEΣH THΣ AΓAΠHΣ
«Η προσωπική μας ταυτότητα συνθέτει μία επιλεκτική αφήγηση: την ανασυνθέτει εκ των υστέρων ως αναδρομική βιογραφία. «Αυτό που ήταν πρωταρχικά χωρίς νόημα μόνο αργότερα, αναδρομικά, αποκτά νοηματική επίδραση»2. Γιατί η μνήμη σχεδόν πάντα είναι επιλεκτική, ως ανάμνηση που υψώνεται στο βάθρο ξεχασμένων πραγμάτων. Γιατί «δεν είναι οι αμετάβλητες εικόνες αυτές που εμπιστευόμαστε, αλλά κάποιες αναπλάσεις φανταστικές εικόνες: το παρελθόν αναπλασμένο έτσι ώστε να ταιριάζει στο παρόν»3. Σχεδόν η κάθε μνήμη είναι ανά-μνηση· ξανακοιτάζουμε τους εαυτούς μας κάθε φορά και διαλέγουμε από τον σωρό των βιωμάτων μας εκείνη την ενθύμηση που ξαναδίνει νόημα στην τωρινή ζωή μας.
Η αίσθηση του εαυτού μας προϋποθέτει μια αφηγηματική ταυτότητα, ότι δηλαδή κάποιος είναι σε θέση να αφηγηθεί στον εαυτό του μια σχετικά συνεκτική ιστορία4. «Αποστολή της αφήγησης είναι να επιλέγει και είναι ίδιον της φύσης της να συμπεριλαμβάνει αποκλείοντας και να διαφωτίζει σκιάζοντας. Αν αφεθεί στην τύχη του, αν δεν φωτισθεί από τους προβολείς της αφήγησης, ο κόσμος δεν είναι ούτε τακτικός ούτε χαοτικός, ούτε καθαρός ούτε βρώμικος»5...
1. Μπλεζ Πασκάλ, Σκέψεις, μτφρ. Κωστής Παπαγιώργης, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2000, παρ. 205, σελ. 81.
2. Slavoj Zizek. For they Know not what they do, Enjoyment as a Political Factor, εκδ. Verso, London-New York (1991) 1996, σελ. 202.
3. Ο Gerald Edelman ονομάζει αυτά τα φαινόμενα «το ενθυμούμενο παρόν». Αναφ. στο Peter P. Leaven,. A. Frederic, Το ξύπνημα της Τίγρης, θεραπεύοντας τις τραυματικές εμπειρίες, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1999, σελ. 259.
4. Dylan Evans, Συναίσθημα, μτφρ. Βίλλυ Καραγκούνη, Oxford U. P., Το ΒΗΜΑ, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα (2001) 2006, σελ. 21.
5. Zygmunt Bauman, Σπαταλημένες ζωές, Οι απόβλητοι της νεωτερικότητας, μτφρ. Μάρκος Καρασαρίνης, εκδ. Κατάρτι, Αθήνα 2005, σελ. 34, 35, 38.
Έχουν γράψει για το βιβλίο:
Ο Πέτρος Π. Θεοδωρίδης για τη λατρεία του εφήμερου στις σύγχρονες κοινωνίες
Πέτρος Θεοδωρίδης, Περί της απώθησης του έρωτα και του θανάτου
2 σχόλια:
Βρήκα σήμερα κατά σύμπτωση κάτι σημειώσεις που είχα κρατήσει όταν πρωτοδιάβασα μερικά από τα κείμενα του βιβλίου και γέλασα γιατί είδα ότι δεν ήξερα σχεδόν τίποτα από τα θέματα. Ο πρόλογος του βιβλίου είναι πολύ ακριβής λοιπόν:)
Καλοτάξιδο κι από μας, καλησπέρα Νόσφυ.
καλησπερα αγαπητοτάτη coerdia και χαιρετισμους
Δημοσίευση σχολίου