Με αφορμή την αυτοκτονική πράξη στον Ζίζεκ
Με αφορμή ένα σχόλιο του kraftwerk εδώ:http://www.filosofia.gr/forum/viewtopic.php?p=93168#93168
( “Ο Ζίζεκ πιστεύω ότι δεν απομακρύνεται ιδιαίτερα από το πρότυπο του αγωνιστή- πολεμιστή καθώς εξιδανικεύει την απόφαση της Αντιγόνης να προβεί σε μια ηρωική πράξη αμφισβήτησης του (συμβολικού) Νόμου του Κρέοντα. Η ηρωική πράξη της Αντιγόνης είναι πράξη αυτοκτονίας, υπακούει σε μια ενόρμηση θανάτου. Η πράξη του Ζίζεκ ισοδυναμεί με μια βίαιη και θανατηφόρα εισβολή του Πραγματικού που θα εξαρθρώσει την υπάρχουσα σταθερότητα του Νόμου που εγγυάται την συμβολική τάξη. Η αντίσταση στον Νόμο εξισώνεται από τον Ζίζεκ με μια στιγμιαία πράξη η οποία θα μετασχηματίσει την πραγματικότητα κατακλυσμιαία και η προσωπική θυσία της ηρωίδας δείχνει την αφοσίωση σε μια ηθική πέραν του καλού και του κακού, σε μια ηθική της ψυχανάλυσης. Ο μεσσιανισμός, με μεσσία και η αυτοκτονία ως ηρωική πράξη αποτελούν για τον Ζίζεκ το θεωρητικό πλαίσιο του εγχειρήματός του. Ο Ζίζεκ παρουσιάζει την ηρωική αυτή πράξη ως αδύνατη η οποία εκ των υστέρων καταδεικνύεται ως δυνατή. Μόνον η πραγματοποίηση του αδυνάτου τροποποιεί αναδρομικά τις δυνατότητες του παρελθόντος.
( “Ο Ζίζεκ πιστεύω ότι δεν απομακρύνεται ιδιαίτερα από το πρότυπο του αγωνιστή- πολεμιστή καθώς εξιδανικεύει την απόφαση της Αντιγόνης να προβεί σε μια ηρωική πράξη αμφισβήτησης του (συμβολικού) Νόμου του Κρέοντα. Η ηρωική πράξη της Αντιγόνης είναι πράξη αυτοκτονίας, υπακούει σε μια ενόρμηση θανάτου. Η πράξη του Ζίζεκ ισοδυναμεί με μια βίαιη και θανατηφόρα εισβολή του Πραγματικού που θα εξαρθρώσει την υπάρχουσα σταθερότητα του Νόμου που εγγυάται την συμβολική τάξη. Η αντίσταση στον Νόμο εξισώνεται από τον Ζίζεκ με μια στιγμιαία πράξη η οποία θα μετασχηματίσει την πραγματικότητα κατακλυσμιαία και η προσωπική θυσία της ηρωίδας δείχνει την αφοσίωση σε μια ηθική πέραν του καλού και του κακού, σε μια ηθική της ψυχανάλυσης. Ο μεσσιανισμός, με μεσσία και η αυτοκτονία ως ηρωική πράξη αποτελούν για τον Ζίζεκ το θεωρητικό πλαίσιο του εγχειρήματός του. Ο Ζίζεκ παρουσιάζει την ηρωική αυτή πράξη ως αδύνατη η οποία εκ των υστέρων καταδεικνύεται ως δυνατή. Μόνον η πραγματοποίηση του αδυνάτου τροποποιεί αναδρομικά τις δυνατότητες του παρελθόντος.
… είναι η προβολή ως επαναστατικού προτύπου αυτού της Αντιγόνης που
αντιτίθεται στον Νόμο. Η πράξη της Αντιγόνης είναι αυτοκτονική,
παθητική, απορρέει μια ενόρμηση θανάτου. Η κατηγορία που του προσάπτουν
είναι ότι επικεντρώνεται σε μια βία που στρέφεται κυρίως στον αυτό και
προβάλλεται ως ηρωική ή ως αυτό-θυσία. ” )
Η αυτοκτονική πράξη είναι η καταστροφή του συμβολικού, του νόμου. Αναδεικνύεται δηλ. το Πραγματικό.
Εδώ διαισθάνομαι ότι έχουμε τη μήτρα της διαλεκτικής λογικής. Το αρνητικό μετουσιώνεται σε θετικό χάρη στην αναδίπλωση του ίδιου του αρνητικού.
Η διαλεκτική όμως δεν πραγματεύεται την προβληματική της ταυτότητας;
Η ετερότητα είναι δυνητικά η ταυτότητα. Άρα, το διαλεκτικό εγχείρημα είναι η μεταφυσική διάσωση του εαυτού.
Η ενόρμηση του θανάτου γίνεται μία οντοθεολογία ως διαδικασία επανιδιοποίησης της αληθειακής δομής. Όλα προετοιμάζουν την απειροποίηση του υποκειμένου μέσω της φανέρωσης του Όλου ως ολοκληρωμένης ενότητας. Η ηρωική Αντιγόνη καθίσταται ο τόπος της αποκάλυψης και των επιφανείων του Πράγματος. Η ηρωίδα γίνεται το σύμβολο του μηδενός, ή ένα σημείο που δεν σημαίνει. Με αυτόν όμως τον τρόπο το κρυμμένο παρουσιάζεται ακριβώς μέσω της αδυναμίας του.
Επομένως, η πρόταση του Ζίζεκ είναι η αναζωογόνηση του γερμανικού ιδεαλισμού, της θεωρησιακής του επιθυμίας και νοσταλγίας του Ενός-Πατρός που υποφέρει από τον χρονικό περιορισμό και θέλει να αποσπαστεί από την περατότητα. Αυτό το Εν είναι αυθυπόστατο, γεγονός που δείχνει ότι δεν έχει καμία σχέση με το Εν του Λακάν. Ο Ζίζεκ απομακρύνεται εντελώς από τον Λακάν εδώ.
Εδώ διαισθάνομαι ότι έχουμε τη μήτρα της διαλεκτικής λογικής. Το αρνητικό μετουσιώνεται σε θετικό χάρη στην αναδίπλωση του ίδιου του αρνητικού.
Η διαλεκτική όμως δεν πραγματεύεται την προβληματική της ταυτότητας;
Η ετερότητα είναι δυνητικά η ταυτότητα. Άρα, το διαλεκτικό εγχείρημα είναι η μεταφυσική διάσωση του εαυτού.
Η ενόρμηση του θανάτου γίνεται μία οντοθεολογία ως διαδικασία επανιδιοποίησης της αληθειακής δομής. Όλα προετοιμάζουν την απειροποίηση του υποκειμένου μέσω της φανέρωσης του Όλου ως ολοκληρωμένης ενότητας. Η ηρωική Αντιγόνη καθίσταται ο τόπος της αποκάλυψης και των επιφανείων του Πράγματος. Η ηρωίδα γίνεται το σύμβολο του μηδενός, ή ένα σημείο που δεν σημαίνει. Με αυτόν όμως τον τρόπο το κρυμμένο παρουσιάζεται ακριβώς μέσω της αδυναμίας του.
Επομένως, η πρόταση του Ζίζεκ είναι η αναζωογόνηση του γερμανικού ιδεαλισμού, της θεωρησιακής του επιθυμίας και νοσταλγίας του Ενός-Πατρός που υποφέρει από τον χρονικό περιορισμό και θέλει να αποσπαστεί από την περατότητα. Αυτό το Εν είναι αυθυπόστατο, γεγονός που δείχνει ότι δεν έχει καμία σχέση με το Εν του Λακάν. Ο Ζίζεκ απομακρύνεται εντελώς από τον Λακάν εδώ.
Αντίθετα, το πέραν της φαντασίωσης της πληρότητας καταδείχνει ότι δεν
υπάρχει επιστροφή που συμφιλιώνει και επανιδιοποιείται. Αν δούμε την
Αντιγόνη ως αυτήν που λαμβάνει μια θεϊκή θέση, τότε η διαλεκτική , το
θεωρησιακό ενέργημα αποσυντίθεται γιατί το τίμημα να ξεπερνάς τα
ανθρώπινα όρια εκβάλλει στην τιμωρία που είναι η τομή του θεωρησιακού
εγχειρήματος από μία κενή συνάρθρωση ή καλύτερα από μία έλλειψη
συνάρθρωσης. Η τομή είναι ένα ασύνδετο. Δεν έρχεται ποτέ η στιγμή
παρέμβασης ενός Τειρεσία. Ο Labarthe τονίζει πως η τομή του θεωρησιακού
δε σημαίνει ούτε ότι το υπερβαίνουμε ούτε ότι το διατηρούμε ούτε ότι το
αναίρουμε(relever). Εδώ, το παιγνίδι του πένθους είναι όπως λέει ο
Χάιντεγγερ πόνημα – έργο και άλγος, δηλ. λόγος.
δειτε οπωσδηποτε και το σχολιο
kraftwerk says:
δειτε οπωσδηποτε και το σχολιο
kraftwerk says:
