Μια «μιμητική» αντίληψη , σύμφωνα με την οποία η πρόσβαση στον άλλο ανάγεται στη δική μου αναδιπλασιασμένη εικόνα, φωτίζει εξίσου καλά τη λήθη του εαυτού που ενέχει η σύλληψη αυτού του άλλου: αυτό που αγαπώ είναι ο σε -απόσταση - εαυτός μου που ακριβώς επειδή είναι «αντικειμενοποιημένος »για τη συνείδηση μου, με συγκροτεί ως σταθερό δεδομένο, ως εσωτερικότητα δεδομένη στην εξωτερικοτητα της . Η ψυχανάλυση εξηγεί θαυμάσια πως αυτή η συγκρότηση του Εγώ μέσα από την ταύτιση με τον αλλο- αυτό το φαινόμενο του καθρέφτη- συνδυάζει τον ναρκισσισμό(αρέσκομαι στην εξωτερικοτητα του άλλου ως εγώ ο ίδιος ορατός σε εμένα τον ίδιο) και την επιθετικότητα (επενδύω στον άλλο τη δική μου ενορμηση θανάτου , την αρχαϊκή μου επιθυμία αυτοκαταστροφής)..
Αλαίν Μπαντιου , η Ηθική .. σ 31
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου