«Αγαπητοί έλληνες φίλοι...»
Αξίζει τον κόπο να υπενθυμίσουμε ότι, για την ώρα, κανένας
Ευρωπαίος δεν έχει βάλει το χέρι στην τσέπη για να «βοηθήσει» την
Ελλάδα. Τα χρήματα που δανείζει στο ελληνικό κράτος ο ευρωπαϊκός
μηχανισμός στήριξης προέρχονται από δάνεια με την εγγύηση των ευρωπαϊκών
κρατών και όχι από τους φόρους που πληρώνουν οι γάλλοι, οι γερμανοί ή
οι τσέχοι πολίτες... Αυτοί που δανείζουν σήμερα -με έμμεσο τρόπο- την
Ελλάδα, αγοράζοντας τους τίτλους που εκδίδει ο ευρωπαϊκός μηχανισμός
στήριξης, το κάνουν με την απόλυτη θέλησή τους και... θα αποζημιωθούν
από τα κράτη που έχουν εγγυηθεί τους τίτλους στην περίπτωση όπου η
Ελλάδα κηρύξει στάση πληρωμών.
Ωστόσο, δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο. Για την ώρα,
τα ευρωπαϊκά κράτη στηρίζουν κυρίως τους μετόχους των τραπεζών,
δεδομένου ότι υποκαθιστούν σταδιακά τις τράπεζες στην κατοχή τίτλων του
κρατικού χρέους, ενώ ταυτόχρονα βοηθούν και τους νέους δανειστές καθώς
τους προσφέρουν τίτλους που δεν εγκυμονούν κανένα ρίσκο. Εάν λοιπόν
κάποια μέρα εμείς οι Ευρωπαίοι αναγκαστούμε να «πληρώσουμε» για την
Ελλάδα, θα το κάνουμε για να σώσουμε την περιουσία των μετόχων των
τραπεζών και τα περιουσιακά στοιχεία των εύπορων αποταμιευτών ολόκληρου
του πλανήτη. Υπό αυτήν την οπτική θα πρέπει να ερμηνεύσουμε και την
απόφαση του τελευταίου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Η πραγματική ένδειξη φιλίας απέναντι στους Ελληνες θα έπρεπε
μάλλον να συνίσταται στο ακριβώς αντίθετο από εκείνο που κάνει ο Ζακ
Ντελπλά: να τους ομολογήσουμε ότι η κατάστασή τους δεν μπορεί με τίποτα
να γίνει χειρότερη από εκείνη στην οποία επιθυμούμε να βρεθούν πολύ
σύντομα όταν ισχυριζόμαστε ότι μπορούν να αποπληρώσουν το χρέος τους.
Μια στάση πληρωμών της Ελλάδας θα σήμαινε αναγκαστικά την έξοδο από το
ευρώ και κολοσσιαίες οικονομικές δυσκολίες. Ομως, αυτές οι δυσκολίες θα
είναι άραγε χειρότερες από εκείνες με τις οποίες βρίσκονται ήδη
αντιμέτωποι οι Ελληνες και τις οποίες θα συνεχίσουν να υφίστανται εάν ο
μοναδικός τους ορίζοντας είναι η κόλαση της λιτότητας, της οποίας έχουν
ήδη αρχίσει να γεύονται τους πικρούς καρπούς;
Ενας πραγματικός φίλος της Ελλάδας θα έπρεπε να θυμηθεί ότι η
γενιά των Ευρωπαίων μιας κάποιας -ώριμης- ηλικίας που δίνει σήμερα
μαθήματα στους Ελληνες είναι ακριβώς εκείνα τα άτομα που επωφελήθηκαν
κάποτε από την Ελλάδα. Πράγματι, αυτά τα πλήθη Γερμανών, Ολλανδών,
Βέλγων, Γάλλων κ.λπ., που ειρωνεύονται σήμερα τις χώρες του «Κλαμπ
Μεντιτερανέ», ανήκουν στις ορδές με τα σακίδια που αποβιβάζονταν -πριν
από ένα τέταρτο του αιώνα- στις Κυκλάδες για να περάσουν ονειρεμένες
διακοπές, τις οποίες οι αστοί γονείς τους δεν μπορούσαν καν να
απολαύσουν στον δικό τους τόπο. Ημουνα κι εγώ ένας από αυτές τις ορδές
με τα σακίδια. Θυμάμαι ότι πληρώναμε το γεύμα μας στο εστιατόριο τρεις
φορές φθηνότερα απ' ό,τι στη Γαλλία. Θυμάμαι ότι στα ταπεινά και
πεντακάθαρα σπιτάκια όπου μέναμε, οι ιδιοκτήτες ήταν πέντε φορές πιο
ευγενικοί απ' ό,τι τα γκαρσόνια στο παρισινό ξενοδοχείο «Terminus du
Nord». Θυμάμαι εκείνον τον ξενοδόχο στη Σάμο ο οποίος βρήκε -κάτω από το
στρώμα του φίλου μου του Ολιβιέ- το αεροπορικό του εισιτήριο και του το
έστειλε έγκαιρα με τον κουνιάδο του που ήταν καπετάνιος σε πλοίο της
γραμμής, ο οποίος και το παρέδωσε στη νύφη του που εργαζόταν στη
νυχτερινή βάρδια σε ένα ξενοδοχείο στην Αθήνα (αυτά τα πράγματα
φαντάζουν υπερβολικά ακόμα και για τους συγγραφείς αστυνομικών
μυθιστορημάτων).
Θυμάμαι εκείνον τον συνταξιούχο οδοντίατρο στην Ικαρία ο οποίος
βραδιάτικα διέκοψε την παρτίδα χαρτιών που έπαιζε για να θεραπεύσει έναν
τρομερό πονόδοντο που με ταλαιπωρούσε επί μια εβδομάδα (και χωρίς να
μου ζητήσει ούτε μία δραχμή). Θυμάμαι ακόμα τους φίλους μου Μπερτράν και
Ντορίν που γνωρίστηκαν σε μια ντισκοτέκ της Ιου κι εξακολουθούν να ζουν
μαζί ευτυχισμένοι. Ούτε και ξεχνάω ότι, από την εποχή των διακοπών μου
στην Ελλάδα, τρώω χωριάτικη σαλάτα τρεις φορές την εβδομάδα. Εάν ήμασταν
πραγματικά φίλοι των Ελλήνων, θα έπρεπε να τους ρωτήσουμε σήμερα: «Πόσα
σας χρωστάμε;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου