Ανελευθερία χωρις καταπίεση(απόσπασμα απο το αρθρο του Νίκου Δεμερτζή: Τηλεοπτική Δημοκρατία που δημοσιευτηκε στο περιοδικο ΕΝΕΚΕΝ .)

Ανελευθερία χωρις καταπίεση(απόσπασμα απο το αρθρο του Νίκου Δεμερτζή: Τηλεοπτική Δημοκρατία που δημοσιευτηκε στο περιοδικο ΕΝΕΚΕΝ .)

....Η νέα αυτή συνθήκη συνεπάγεται μιαν ανελευθερία χωρίς καταπίεση. Αν παλαιότερα η ανελευθερία με καταπίεση είναι αποτέλεσμα της άλωσης του ιδιωτικού από το δημόσιο (κλασσικός ολοκληρωτισμός), η σημερινή ανελευθερία χωρίς καταπίεση προκύπτει από την άλωση του δημόσιου από το ιδιωτικό (νεο-ολοκληρωτισμός).

Η μεσοποίηση του Πολιτικού οδηγεί βαθμηδόν στην προσωποποίηση και τη θεαματοποίησή του. Ως εκ τούτου, τα ουσιώδη ζητήματα εξουσίας παραμένουν κατά βάση έξω από κάθε δημόσια διαβούλευση. Για αυτό, άλλωστε, δεν αμφισβητείται σοβαρά η ιδεολογία της αγοράς σήμερα.
Εδώ εμπίπτει και η ακατάσχετη ενασχόληση των δημοσιογράφων με τη σκανδαλοθηρία και η εκ συστήματος ασάφεια της τηλεοπτικής ειδησεογραφικής ενημέρωσης. Ο συνδυασμός τους επιφέρει μιαν ιδιότυπη ηθική αμετροέπεια καθώς και έναν εκχυδαϊσμό του πολιτικού λόγου.


Ο «κανιβαλιστικός» τρόπος που κατά τη διετία 1987-89 επιβλήθηκε η απορύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού πεδίου στην Ελλάδα (για τον οποίο φέρει ευθύνη και η αριστερά), επέφερε μια ραγδαία τηλεοπτικοποίηση του πολιτικού λόγου μέσω του ενημερω-διασκεδαστικού στυλ ενημέρωσης.
Σε μια κοινωνία όπου ούτως ή άλλως, λόγω του πελατειακού κρατοκεντρισμού, η παράδοση της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας δεν έχει βαθιές ρίζες, η ταχύτατη υποκατάσταση της προφορικής δημόσιας κουλτούρας από την τηλεοπτική (δίχως την ιστορική διαμεσολάβηση του έντυπου δημόσιου λόγου) επέτεινε τις προϋπάρχουσες τάσεις αρνητισμού και πολιτικής δυσαρέσκειας.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η ελληνική τηλεόραση φαίνεται να διεκτραγωδεί την κρίση αντιπροσώπευσης και διοικητικής πηδαλιούχησης και ταυτόχρονα να ομιλεί περί αυτής με τη γλώσσα που την υποδαυλίζει: το «χαλαρό», «προσωπικό» και «ανθρώπινο» στυλ της αισθητικοποιημένης πολιτικής ειδησεογραφίας.

Και βεβαίως δεν είναι άσχετη η σχεδόν πλήρης υποκατάσταση της διερευνητικής δημοσιογραφίας – απότοκο της κοινωνικής ευθύνης του Τύπου και της επαγγελματικής κουλτούρας των δημοσιογράφων που ευδοκιμεί συνήθως σε πολιτικά συστήματα με έντονη την ρεπουμπλικανική παράδοση και την ανοικτή κοινωνία πολιτών-, από την λεγόμενη «αποκαλυπτική δημοσιογραφία» της κρυφής κάμερας και των τηλεφωνικών υποκλοπών.


Για αυτό άλλωστε και πληθαίνουν σε όλες τις δυτικές χώρες τα δημοσιοποιημένα σκάνδαλα και μειώνεται σταθερά η αναλογία της πολιτικής ειδησεογραφίας στο σύνολο της ύλης των ραδιο-τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων.