Ας θέσουμε τα δικά μας αξιώματα . Δεν υπάρχει κανένας Θεός. Πράγμα που μπορεί να διατυπωθεί ως εξής : το Ένα δεν υπάρχει. Το «διχως ενα» πολλαπλό -δεδομένου ότι κάθε πολλαπλό είναι με τη σειρά του πολλαπλό πολλαπλών -είναι ο νόμος του είναι. Το μόνο σημείο ανακοπής είναι το κενό . Το άπειρο, όπως ήξερε ήδη ο Πασκάλ, είναι η κοινοτοπία κάθε κατάστασης, κι όχι το κατηγόρημα κάποιας υπερβατικότητας. Διότι το άπειρο,όπως έδειξε ο Κάντορ με τη δημιουργία της θεωρίας των συνόλων, δεν είναι στην ουσία παρά η πιο γενική μορφή του πολλαπλού -είναι .Πράγματι κάθε κατάσταση , ως όντως ισχύουσα , είναι ένα πολλαπλό που απαρτίζεται από μια απειρία στοιχείων , από τα οποία το καθένα είναι το ίδιο ένα πολλαπλό.
..........
Η άπειρη ετερότητα είναι απλούστατα ο,τι υπάρχει. Οποιαδήποτε εμπειρία είναι μια επ' άπειρον εκδιπλωση άπειρων διαφορών . Ακόμη και η υποτιθέμενη αναστοχαστική εμπειρία του εαυτού μας δεν είναι καθόλου η διαίσθηση μιας ενότητας , αλλά ένας λαβύρινθος διαφοροποιήσεων και ασφαλώς ο Ρεμπό δεν είχε άδικο να δηλώνει :«Εγώ είναι ένας αλλος». Υπάρχουν τόσες διαφορές ανάμεσα , ας πούμε, σ έναν Κινέζο χωρικό κι έναν νεαρό Νορβηγο στέλεχος επιχείρησης , όσες ανάμεσα σ'εμένα και οποιονδήποτε άλλο -συμπεριλαμβανομένου του εαυτου μου .
Τόσες , και αρα ούτε περισσότερες ούτε λιγότερες .
Α. Μπαντιου, Η ΗΘΙΚΉ .... σ.35
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου