ΜΟΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ
Απο το βιβλιο της Nancy McWilliams,"ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ",μτφρ:Αντωνια Καραμπετσου,ΕΚΔΟΣΕΙΣ:ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
ΜΟΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ Μια απο τις στρατηγικες που εχουν τη δυνατοτητα να χρησιμοποιουν οι ανθρωποι για την αντιμετωπιση των αγχογονων και αλλων οδυνηρων καταστασεων,ειναι η μονωση του συναισθηματος απο το γνωστικο περιεχομενο μιας καταστασης.Με πιο τεχνικους ορους,το συναισθηματικο στοιχειο μιας εμπειριας η μιας ιδεας ειναι δυνατον να διαχωριστει απο τη γνωστικη του διασταση.Η μονωση του συναισθηματος ως αμυνα,εχει μεγαλη αξια:οι χειρουργοι δεν θα ηταν σε θεση να εργαζονται αποδοτικα εαν διαρκως τους απασχολουσε η αγωνια των ασθενων τους,η προσωπικη τους αποστροφη,η δυσφορια η ο σαδισμος τους την ωρα που χειρουργουν καποιον ασθενη.Ουτε στρατηγοι θα ηταν σε θεση να σχεδιασουν μια μαχη ενα τους απασχολουσε διαρκως η φρικη του πολεμου.Ουτε ομως και οι αστυνομικοι θα μπορουσαν να διερευνουν βιαια εγκληματα χωρις να καταρρακωνονται ψυχικα. Σε κοινωνικο επιπεδο η λειτουργια της μονωσης του συναισθηματος αποδιδεται με τον ορο "ψυχικο μουδιασμα" (psychic numbing),που επινοησε ο Lifton (1968).Mε τον ορο αυτον επεξηγειται η συνεπεια μιας καταστροφης που υφισταται το ατομο.Οι θεραπευτες που εργαστηκαν με επιζησαντες του Ολοκαυτωματος αναφερουν οτι εμειναν αναυδοι απο τον ξυλινο λογο που χρησιμοποιουσαν αυτοι οι ανθρωποι οταν περιεγραφαν τις φρικαλεοτητες που ειχαν υποστει και οι οποιες ξεπερνουσαν καθε φαντασια.Ο πολιτικος επιστημονας Herman Kahn (1962) εγραψε ενα πολυ σημαντικο βιβλιο για τα πιθανα αποτελεσματα μιας πυρηνικης καταστροφης.Εκεινο που προκαλει εντυπωση στο βιβλιο του ειναι οτι οι πιο φρικτες συνεπειες της ατομικης καταστροφης περιγραφονται λεπτομερως με εναν αποστασιοποιημενο,σχεδον κεφατο τροπο.Αν κ σε ακραιες καταστασεις η μονωση εχει μια πραγματικα προσαρμοστικη αξια για το ατομο,η αμυνα αυτη βρισκεται ενα βαθμο πιο πανω απο τη Διασχιση:η οδυνηρη εμπειρια δεν εξαλειφεται εξ ολοκληρου απο τη συνειδηση,αποκοπτεται ομως απο το συναισθηματικο της νοημα. Η μονωση μπορει επισης να γινει μια κεντρικη αμυνα του ατομου ακομη κ χωρις προηγουμενα τραυματικα γεγονοτα,μεσω καποιας συγκεκριμενης ανατροφης που δεχεται το παιδι σε συνδυασμο με την ιδιοσυγκρασια του.Ολοι εχουμε γνωρισει μερικους ανθρωπους οι οποιοι ισχυριζονται οτι δεν εχουν συναισθηματικες αντιδρασεις απεναντι σε πραγματα που οι υπολοιποι απο εμας αντιδρουμε με εντονα συναισθηματα.Αυτοι οι ανθρωποι μερικες φορες θεωρουν τη κατασταση τους πλεονεκτημα και εξιδανικευουν την αποκλειστικη εκφραση λογικων σκεψεων απο μερους τους.Ο θαυμασμος του πολιτισμου μας για αυτη την ικανοτητα διαχωρισμου του συναισθηματος απο τη λογικη φαινεται στη πραγματικη αφοσιωση του τηλεοπτικου κοινου στο "STAR TREK" και ειδικοτερα στον χαρακτηρα του Spock.Το γεγονος οτι η μονωση θεωρειται μια μαλλον αμυντικη και οχι φυσικη διαθεση φαινεται απο την αποφαση των συγγραφεων της σειρας να προσδωσουν στον Mr.Spock, μια λανθανουσα συναισθηματικη πλευρα,οι καταβολες της οποιας εντοπιζονται στη γηινη μητερα του. Συμφωνα με τους ψυχαναλυτικους στοχαστες,η μονωση ειναι η πιο πρωτογονη "διανοητικη" αμυνα και το βασικο στοιχειο της ψυχολογικης λειτουργιας ,μηχανισμων οπως η διανοητικοποιηση,η εκλογικευση και η ηθικοποιηση...Το κοινο χαρακτηριστικο τους ομως ειναι η αποπομπη στο ασυνειδητο των προσωπικων συναισθηματικων επιπτωσεων καθε καταστασης,ιδεας η γεγονοτος.Οταν η βασικη αμυνα ενος ατομου ειναι η μονωση και το προτυπο ζωης του αντανακλα την υπερεκτιμηση της σκεψης κ την υποτιμηση του συναισθηματος,τοτε ο χαρακτηρας του αποκαλειται ψυχαναγκαστικος. ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ Διανοητικοποιηση ειναι ο ορος που χαρακτηριζει μια πιο εξελιγμενη παραλλαγη της μονωσης του συναισθηματος απο τη νοηση.Η τυπικη δηλωση ενος ατομου που χρησιμοποιει τη μονωση ειναι οτι δεν εχει συναισθηματα,ενω το ατομο που χρησιμοποιει τη διανοητικοποιηση κανει μεν λογο για συναισθηματα αλλα με εναν τροπο ο οποιος μοιαζει να στερειται συναισθηματος. Για παραδειγμα,το σχολιο "ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ,ΛΟΙΠΟΝ,ΕΧΩ ΘΥΜΩΣΕΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ..",\
ειπωμενο με εναν ανεμελο αποστασιοποιημενο τονο,αποκαλυπτει ουσιαστικα οτι,παρολο που η ιδεα της βιωσης ενος συναισθηματος του θυμου γινεται θεωρητικα αποδεκτη απο το ατομο,η πραγματικη εκφραση αυτου του συναισθηματος συνεχιζει να εμποδιζεται.Οταν κατα τη διαρκεια της ψυχαναλυσης οι ασθενεις προχωρουν σε διανοητικοποιησεις για τη θεραπεια τους,εχουν τη ταση να αναφερουν τις εμπειριες τους απο αυτην (εννοει:τη θεραπεια) με εναν τονο που μοιαζει περισσοτερο με μεταδοση μετεωρολογικου δελτιου της ψυχης τους παρα με αποκαλυψη καποιου σημαντικου γεγονοτος με συναισθηματικη απηχηση.Στη προεδρικη καμπανια του 1988 οταν ο Μαικλ Δουκακης ερωτηθηκε σχετικα με την αντιδραση του σε εναν υποθετικο βιασμο της συζυγου του,ηρθε αντιμετωπος με την περιφρονηση του κοινου λογω της αμυνας της διανοητικοποιησης που χρησιμοποιησε (ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ(ΣΕΛΙΝ): Η ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΡΙΑ McWILLIAMS,ANAΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΟΤΙ ΣΤΟΙΧΙΣΕ ΣΤΟΝ ΔΟΥΚΑΚΗ ΤΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ,ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ DEBATE ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ GEORGE BUSH,TOY EΓΙΝΕ Η ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΖΗΤΟΥΣΕ ΤΗ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟ ΒΙΑΣΜΟ Κ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΣΥΖΥΓΟΥ ΤΟΥ. Κ ΕΚΕΙΝΟΣ,ΠΑΡΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑΘΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ, -ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΗΘΩΣ ΚΑΤΑ,ΟΙ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡ- ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΑΤΑΡΑΧΟΣ ΟΤΙ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ,ΟΧΙ,ΔΕ ΘΑ ΖΗΤΟΥΣΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΤΗΣ ΣΥΖΥΓΟΥ ΤΟΥ. Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΥΤΗ ΣΟΚΑΡΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΛΕΓΕΤΑΙ ΟΤΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗΝ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΔΟΥΚΑΚΗ,Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΠΡΟΗΓΟΥΤΑΝ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ BUSH) H διανοητικοποιηση χειριζεται τη συνηθισμενη συναισθηματικη υπερφορτωση με τον ιδιο τροπο που η μονωση χειριζεται την τραυματικη υπερδιεγερση.Η ικανοτητα ενος ατομου να μπορει να σκεπτεται λογικα σε μια συναισθηματικα φορτισμενη κατασταση ειναι ενδεικτικη της υπαρξης ενος ισχυρου
Εγω,και στον βαθμο που οι συναισθηματικες πτυχες της καταστασης υφιστανται τελικα επεξεργαια και καταληγουν σε συναισθηματικη αναγνωριση,η εν λογω αμυνα λειτουργει εποικοδομητικα.
Πολλοι ανθρωποι αισθανονται οτι εχουν κανει ενα αλμα στην ωριμανση της προσωπικοτητας τους οταν βλεπουν οτι κατω απο ψυχοπιεστικες καταστασεις ειναι ικανοι να αντιδρουν με διανοητικοποιηση και οχι με μια παρορμητικη,αντανακλαστικη αντιδραση. Οταν ομως ενα ατομο φαινεται οτι δεν εχει την ικανοτητα να απομακρυνθει απο μια αμυντικη,χωρις συναισθημα θεση,οπως συνεβη με τον κυριο Δουκακη,τοτε οι αλλοι διαισθανονται οτι δεν ειναι ειλικρινες.
Το σεξ,ο αστεισμος,η καλλιτεχνικη εκφραση και αλλες ευχαριστες μορφες παιχνιδιου των ενηλικων μπορει να απουσιαζουν χωρις λογο σε ενα ατομο που εχει μαθει να εξαρταται απο τη διανοητικοποιηση για να αντιμετωπιζει τη ζωη
ειπωμενο με εναν ανεμελο αποστασιοποιημενο τονο,αποκαλυπτει ουσιαστικα οτι,παρολο που η ιδεα της βιωσης ενος συναισθηματος του θυμου γινεται θεωρητικα αποδεκτη απο το ατομο,η πραγματικη εκφραση αυτου του συναισθηματος συνεχιζει να εμποδιζεται.Οταν κατα τη διαρκεια της ψυχαναλυσης οι ασθενεις προχωρουν σε διανοητικοποιησεις για τη θεραπεια τους,εχουν τη ταση να αναφερουν τις εμπειριες τους απο αυτην (εννοει:τη θεραπεια) με εναν τονο που μοιαζει περισσοτερο με μεταδοση μετεωρολογικου δελτιου της ψυχης τους παρα με αποκαλυψη καποιου σημαντικου γεγονοτος με συναισθηματικη απηχηση.Στη προεδρικη καμπανια του 1988 οταν ο Μαικλ Δουκακης ερωτηθηκε σχετικα με την αντιδραση του σε εναν υποθετικο βιασμο της συζυγου του,ηρθε αντιμετωπος με την περιφρονηση του κοινου λογω της αμυνας της διανοητικοποιησης που χρησιμοποιησε (ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ(ΣΕΛΙΝ): Η ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΡΙΑ McWILLIAMS,ANAΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΟΤΙ ΣΤΟΙΧΙΣΕ ΣΤΟΝ ΔΟΥΚΑΚΗ ΤΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ,ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ DEBATE ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ GEORGE BUSH,TOY EΓΙΝΕ Η ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΖΗΤΟΥΣΕ ΤΗ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟ ΒΙΑΣΜΟ Κ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΣΥΖΥΓΟΥ ΤΟΥ. Κ ΕΚΕΙΝΟΣ,ΠΑΡΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑΘΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ, -ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΗΘΩΣ ΚΑΤΑ,ΟΙ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡ- ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΑΤΑΡΑΧΟΣ ΟΤΙ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ,ΟΧΙ,ΔΕ ΘΑ ΖΗΤΟΥΣΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΤΗΣ ΣΥΖΥΓΟΥ ΤΟΥ. Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΥΤΗ ΣΟΚΑΡΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΛΕΓΕΤΑΙ ΟΤΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗΝ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΔΟΥΚΑΚΗ,Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΠΡΟΗΓΟΥΤΑΝ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ BUSH) H διανοητικοποιηση χειριζεται τη συνηθισμενη συναισθηματικη υπερφορτωση με τον ιδιο τροπο που η μονωση χειριζεται την τραυματικη υπερδιεγερση.Η ικανοτητα ενος ατομου να μπορει να σκεπτεται λογικα σε μια συναισθηματικα φορτισμενη κατασταση ειναι ενδεικτικη της υπαρξης ενος ισχυρου
Εγω,και στον βαθμο που οι συναισθηματικες πτυχες της καταστασης υφιστανται τελικα επεξεργαια και καταληγουν σε συναισθηματικη αναγνωριση,η εν λογω αμυνα λειτουργει εποικοδομητικα.
Πολλοι ανθρωποι αισθανονται οτι εχουν κανει ενα αλμα στην ωριμανση της προσωπικοτητας τους οταν βλεπουν οτι κατω απο ψυχοπιεστικες καταστασεις ειναι ικανοι να αντιδρουν με διανοητικοποιηση και οχι με μια παρορμητικη,αντανακλαστικη αντιδραση. Οταν ομως ενα ατομο φαινεται οτι δεν εχει την ικανοτητα να απομακρυνθει απο μια αμυντικη,χωρις συναισθημα θεση,οπως συνεβη με τον κυριο Δουκακη,τοτε οι αλλοι διαισθανονται οτι δεν ειναι ειλικρινες.
Το σεξ,ο αστεισμος,η καλλιτεχνικη εκφραση και αλλες ευχαριστες μορφες παιχνιδιου των ενηλικων μπορει να απουσιαζουν χωρις λογο σε ενα ατομο που εχει μαθει να εξαρταται απο τη διανοητικοποιηση για να αντιμετωπιζει τη ζωη
22 σχόλια:
Καλησπέρα Νοσφεράτε,
πολύ ενδιαφέρουσα άποψη.
Ωστόσο στο παράδειγμα του Δουκάκη δεν καταλαβαίνω την παρακάτω πρόταση: "Οταν ομως ενα ατομο φαινεται οτι δεν εχει την ικανοτητα να απομακρυνθει απο μια αμυντικη,χωρις συναισθημα θεση,οπως συνεβη με τον κυριο Δουκακη,τοτε οι αλλοι διαισθανονται οτι δεν ειναι ειλικρινες"
Και εξηγούμαι: Ο αρθρογράφος λέει ότι ο Δουκάκης δεν γίνεται πιστευτός επειδή δεν έχει την δύναμη να απομακρυνθεί από μια θέση. Σωστό συμπέρασμα αλλά βασισμένο σε κάτι άγνωστο ή τουλάχιστον ασαφές. Που το ξέρει αυτό; Φαίνεται να συμπεραίνει ότι κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τον συναισθηματισμό σε μια τέτοια υποθετική κατάσταση. Πράγμα φυσικά που ενισχύει την άποψη του ότι η μόνωση του συναισθήματος είναι κάτι που μπορεί να γίνει μόνο αυθεντικά, δηλ. μέσω ενός τρομακτικού βιώματος.
Ίσως βέβαια να μην κατάλαβα σωστά το κείμενο γιατί ως γνωστόν είμαι και αργόστροφος :))
ή ίσως ένα μικρό απόσπασμα να αδικεί την συνολική άποψη του συγγραφέα...
αγαπητε το δηλωσα και παραπάνω οτι το ποστ ειναι του celin .. ελπίζω να το δει το σχόλιο σου και να απαντησει .. αν οχι θα τον ειδοποιησω
ευχαριστω για το σχόλιο
Σ' ευχαριστώ για την απάντηση Νοσφεράτε. Μην μπαίνεις στον κόπο αν δεν το δει. Θα του το στείλω εγώ μόλις ευκαιρήσω.
Δεν είδα ότι είχες σύνδεσμο... :(
παντως ..η δική μου εντυπωση
για να δουμε ξανά
''ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΑΤΑΡΑΧΟΣ ΟΤΙ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ,ΟΧΙ,ΔΕ ΘΑ ΖΗΤΟΥΣΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΤΗΣ ΣΥΖΥΓΟΥ ΤΟΥ. ''
ε νομιζω οτι αυτο που σοκαρε ηταν το ΑΤΑΡΑΧΟΣ
.. ζουμε σε μια κοινωνια της Οικειοτητας - οπως λέει ο Σενετ ΣΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ . η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΗς οΙΚΕΙΟΤΗΤΑς ..
αΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ -ΛΌΓΩ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗς - ΟΛΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ πΟΛΙΤΙΟ ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΌς ..
Ισως - αν ο Δουκακης εδειχνε να Συγκλονιζεται.. να δειχνει δηλαδή το πόσο ..''αγαπά'' -τηλεοπτικως βεβαια τη συζυγο του .. ακομα και το Οχι στη θανατική ποινη να φαινοταν λιγοτερο σοκαριστικο..
ισως βεβαια...
Μα έτσι το καταλαβαίνω και εγώ. Αλλά η ένσταση είναι ότι δεν ταιριάζει σαν παράδειγμα διανοητικοποίησης (δηλ. σαν κάτι διαφορετικό από την μόνωση του συναισθήματος) αφού το ότι δεν γίνεται πιστευτός δεν οφείλεται σε αυτόν.
Σε ξαναευχαριστώ για την γρήγορη απάντηση ...σε ανάρτηση άλλου :))
Ωραια η παρατηρηση του Ιπταμενου Ολλανδου.
Νομιζω οτι επισημαινει κατι σαν αντιφαση της Νανσυ ΜακΟυιλιαμς,
να ξαναπω εδω οτι μονο το αποσπασμα με τα κεφαλαια γραμματα ειναι δικο μου,
ολο το υπολοιπο κειμενο ανηκει στην Αμερικανιδα ψυχοθεραπευτρια,
επομενως δε θα μπορουσα να λυσω εγω την αντιφαση/απορια που μαλλον προκυπτει εδω.
Παντως κ εγω πιστευω αυτο που λεει ο Ιπταμενος Ολλανδος,
οτι δηλαδη η ψυχοθεραπευτρια,λαμβανει ως δεδομενο οτι
"κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τον συναισθηματισμό σε μια τέτοια υποθετική κατάσταση."
Επομενως,οποιαδηποτε εκφραση αταραξιας,ειναι εκ προοιμιου αμυνα απεναντι στο τραυματικο γεγονος.
Αυτη ειναι η γνωμη της Μακ-ουιλιαμς,η οποια μπορει κ να μην ισχυει,
διοτι υπαρχει κ η πιθανοτητα καποιος ανθρωπος να εχει γεννηθει τερας ψυχραιμιας,
ωστε,μπροστα σε οποιοδηποτε συμβαν,
να εχει τη δυνατοτητα να φερεται εντελως ψυχραιμα κ χωρις ιχνος συναισθηματισμου.
Τετοιοι ανθρωποι παντως με αυτη την απιστευτη αυτοκυριαρχια παντως εμενα θα με τρομαζαν!Οι παρανοικοι ειναι συνηθως αυτοι που εχουν τετοια αυτοκυριαρχια!
Επομενως,θα συμφωνησω και με το Νοσφερατο,
οταν επισημαινει οτι
".. ζουμε σε μια κοινωνια της Οικειοτητας - οπως λέει ο Σενετ ΣΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ . η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΗς οΙΚΕΙΟΤΗΤΑς ..
αΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ -ΛΌΓΩ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗς - ΟΛΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ πΟΛΙΤΙΟ ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΌς ..
Ισως - αν ο Δουκακης εδειχνε να Συγκλονιζεται.. να δειχνει δηλαδή το πόσο ..''αγαπά'' -τηλεοπτικως βεβαια τη συζυγο του .. ακομα και το Οχι στη θανατική ποινη να φαινοταν λιγοτερο σοκαριστικο.."
@ celin
ακριβώς όπως τα λες, εκτός ίσως από το γεγονός ότι οι άνθρωποι που έχουν αυτοκυριαρχία είναι συνήθως παρανοϊκοί :)
Και συμφωνώ απόλυτα και με το σχόλιο του Νοσφεράτου περί τυραννίας της οικειότητας.
Ωστόσο 3 είναι οι λόγοι που με ώθησαν να γράψω αυτό το σχόλιο.
Ο ένας, ο προφανής, είναι αυτή η "ασυνέπεια" της συγγραφέως που δεν θα θα μου έκανε τέτοια εντύπωση (ίσως δεν το πρόσεχα κιόλας) αν δεν ανάφερε τα τελευταία σχόλια περί διανοητικοποίησης.
Ο άλλος είναι ότι έτυχε να μεταφράσω κάτι πολύ σχετικό πιστεύω (αλλά σε πολύ διαφορετικό "κλίμα") στην τελευταία μου ανάρτηση. http://sobaresapopseis.blogspot.com/2010/11/blog-post.html
Και ο τρίτος είναι ότι πιστεύω ότι ο σωστός τρόπος για να ζει κάποιος είναι μια ισορροπία ανάμεσα στη λογική και το ένστικτο. Και ειδικά σε αυτό το τρίτο η συγγραφέας φαίνεται να έχει πάρει το μέρος του συναισθηματισμού σε τέτοιο σημείο που να απορρίπτει τη "λογική" / διανόηση. Είναι νομίζω ένα παλιό πρόβλημα του ανθρώπου ότι επειδή δεν θέλει να ασχοληθεί με την φιλοσοφία να δίνει τόση βαρύτητα στην επιστήμη δίνοντάς της την ιδιότητα του Κυρίου ή όπως λέει και ο Νίτσε του ίδιου του φιλοσόφου.
Απόψεις βέβαια διόλου ευκαταφρόνητες αλλά και με ένα "ίσως" μεγαλύτερο από αυτό του Νοσφεράτου :))
Ευχαριστώ για την άμεση απόκριση σε ξένο αχυρώνα.:)) Υπόσχομαι ότι το επόμενο σχόλιο θα έρθει κατευθείαν στο πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο σου!
παντως ορεα ειναι και αυτη η ..παραλληλη κουβεντα ..
πταμενε να μας ερχεσαι συχνοτερα .. φιλε μου ..
CELIΝ ευχαριστω για την ανατποκριση
Καλησπέρα Celin,
είχα δεν είχα σε ξεσπίτωσα :))
Σε ευχαριστώ για την άμεση απόκριση και υπόσχομαι ότι σχόλια σε μελλοντικές αναρτήσεις θα έρχονται κατευθείαν στο πολύ ενδιαφέρον ιστολόγιο σου.
Όσο αναφορά την απάντηση σου συμφωνώ σε όλα εκτός ίσως από το "συναισθηματικό" σου σχόλιο ότι αυτοί που έχουν αυτοκυριαρχία είναι συνήθως παρανοϊκοί.
Συμφωνώ επίσης με το πολύ καλό σχόλιο του Νοσφεράτου για την τυραννία της οικειότητας.
Οι λόγοι που έγραψα αυτό το σχόλιο είναι τρεις:
Ο πρώτος, ο προφανής, είναι αυτή η "ασυνέπεια" της συγγραφέως. Που για να πω την αλήθεια ούτε που θα την πρόσεχα αν δεν έγραφε αυτό το τελευταίο σχόλιο για τους διανοητικιστές.
Ο δεύτερος είναι επειδή έτυχε να επεξεργάζομαι αυτό το θέμα λόγω μιας μετάφρασης που έκανα ανάρτηση στο ιστολόγιο μου. (ίδιο θέλω να πιστεύω θέμα αλλά σε διαφορετική συσκευασία)
http://sobaresapopseis.blogspot.com/2010/11/blog-post.html
Και τρίτος είναι ο Νίτσε. Βλέπεις τυχαίνει να διαβάζω ένα βιβλίο του τώρα όπου αναφέρει ακριβώς αυτό που νομίζω (με το αργόστροφο πάντα κεφάλι μου) ότι συμβαίνει εδώ.
Εν συντομία λέει ότι η επιστήμη έχει αποτινάξει από πάνω της το ζυγό της φιλοσοφίας ως κάτι άχρηστο, ως κάτι που δεν κατανοείται ή ως κάτι που συνεχώς αυτοαναιρείται. Η συνέπεια είναι η επιστήμη να παρουσιάζεται πλέον σαν Κύριος ή καλύτερα (όπως λέει ο Νίτσε) ως φιλόσοφος.
Λέει επίσης ότι το ένστικτο (ή το θυμικό όπως λες) πρέπει να ελέγχεται από τη λογική χωρίς να θέτουμε κανένα από τα δύο ως ανώτερο. Τα δύο άκρα είναι, πάντα από φιλοσοφικής απόψεως, ο Πλάτων και ο Καρτέσιος.
Αν έχεις το βιβλίο και θέλεις να τα κοιτάξεις είναι οι παράγραφοι 191 και 204 από το "Πέρα από το καλό και το κακό".
Ελπίζω να μην κούρασα με την σεντονιάδα μου και ευχαριστώ πάλι για την άμεση απόκριση σε ξένο "αχυρώνα":))
Αδελφέ, ξέρεις ότι σε επισκέπτομαι αρκετά συχνά. Απλά τις περισσότερες φορές δεν έχω κάτι να πω...
Τα ωραία θέματα, βοηθούν στο να γίνουν ωραίες συζητήσεις. Έστω και αν είναι ...παράλληλες και έστω και αν χρειάζεται να γράψω την ίδια σεντονιάδα 2 φορές. (τώρα είδα ότι έφτασε και η πρώτη προσπάθεια μου...) :))
ε θα ειδες οτι σε ...αναδημοσιευσα και σενα (ελπίζω να συμφωνεις) οποτε αν ερθει κανεις και μου κανει ερωτηση θα σε ...φωναξω ..
Ναι το είδα και σου απάντησα στο δικό μου αχυρώνα. Εννοείται ότι άμα φανεί κανένας ενοχλητικός θα είμαι εδώ δίπλα... :))
Καλό βράδυ.
Γεια σου Ιπταμενε Ολλανδε!
Ωραια τα λες!
Μια διευκρινιση:και βεβαια οι εχοντες απολυτη αυτοκυριαρχια δεν ειναι ολοι παρανοικοι,θα ηταν παρανοικο (η κ ζηλιαρικο μιας κ εγω δεν εχω!)
να ελεγα κατι τετοιο!
Το αντιστροφο ομως συμβαινει παντα,οι παρανοικοι συνηθως εχουν εκπληκτικη αυτοκυριαρχια.
Το διαβασα καπου προσφατα,
νομιζω στο ιδιο βιβλιο,
για αυτο κ το ανεφερα.
Καλημέρα Celin,
έχεις δίκιο δεν το διάβασα τόσο προσεκτικά και το κατάλαβα λάθος.
Δεν ξέρω όμως αν είναι σωστό γιατί ο υποφαινόμενος, ο μόνος παρανοϊκός που ξέρω, δεν έχει εκπληκτική αυτοκυριαρχία... :))
"Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλοί Γερμανοί ήταν πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσουν τις ενοχές τους (αβάστακτο μαρτύριο γι 'αυτούς), για την εγκληματική δράση των υπηκόων του Τρίτου Ράιχ-συγγενών τους, και να αρχίσουν την ανοικοδόμηση της χώρας τους, καθώς και την ανάκτηση της ταυτότητά τους,. Μη μπορώντας να ξεπεράσουν την βιωμένη πραγματικότητα, δημιούργησαν μηχανισμούς απώθησης του “γερμανικού τραύματος ” με την απάθεια, την αυτοαναισθητοποίηση και την σιωπή.
Στις προϋποθέσεις που οδήγησαν στην επιτυχία του γερμανικού οικονομικού θαύματος, δεν περιλαμβάνονται μόνον οι τεράστιες επενδύσεις του σχεδίου Marshal, η έκρηξη του ψυχρού πολέμου και η αχρήστευση των απαρχαιωμένων βιομηχανικών εγκαταστάσεων από τα σμήνη των συμμαχικών βομβαρδιστικών, αλλά και το τυφλό εργασιακό ήθος που είχε καλλιεργηθεί από το ολοκληρωτικό καθεστώς, η ικανότητα αυτοσχεδιασμού της οικονομίας υπό απειλή και ο έμπειρος χειρισμός του αλλοδαπού εργατικού δυναμικού (στο οποίο συμμετείχαν και αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες). Καταλυτική επίδραση είχε όμως, η εθνική σιωπή, το κρυφό μυστικό ότι η μεταπολεμική Γερμανία θεμελιώθηκε πάνω στα καταπλακωμένα πτώματα των βομβαρδισμών, που ενίσχυσε και ενισχύει ακόμη τους δεσμούς των πολιτών της."
Αφωτιστος Φιλελλην
ΥΓ Μικρο αποσπασμα απο το αδημοσιευτο
Σχεδίασμα αφηγηματικού δοκιμίου
ΠΩΣ ΞΕΠΕΡΑΣΤΗΚΕ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ (ΜΑΣ;) –PLAN B
Στη μνήμη Αποστόλου Σάντα, 5-5-2011
Alfred Döblin (συγγραφεύς και ψυχίατρος), Berlin Alexanderplatz, (1929), Πρόλογος “Το επάγγελμα του γιατρού μου έδωσε μια ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς κακοποιούς, από δω άντλησα ορισμένα ενδιαφέροντα -και άξια να ειπωθούν- πράγματα. Κι όταν συναντούσα αυτούς τους ανθρώπους και πολλούς όμοιούς τους έξω, έβλεπα …, την κοινωνία μας, από ένα πολύ ιδιόμορφο πρίσμα : ….πως δεν υπάρχουν σαφώς καθορισμένα όρια ανάμεσα σ' αυτούς που είναι εγκληματίες και σ' αυτούς που δεν είναι, πως σε όλα τα δυνατά επίπεδα η κοινωνία ή καλύτερα αυτό που εγώ έβλεπα, ήταν ζυμωμένη με το έγκλημα…”
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
VΙ. Η γερμανική λογοτεχνία της απώθησης και της σιωπής (Η απάθεια και η αυτοαναισθητοποίηση υποδεικνύει προηγμένο μηχανισμό απώθησης του μεταπολεμικού γερμανικού τραύματος)
“…. η κατάθλιψη αλλάζει τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, άρα και τον τρόπο αυτοέκφρασης. Κινούμενος από το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως και προσπαθώντας να βρει λύση, ο άνθρωπος εμβαθύνει τα υπαρξιακά ζητήματα. Δημιουργεί έργα τέχνης επιθυμώντας να εκφραστεί και να ξεπεράσει την πραγματικότητα, με την οποία δεν μπορεί να εξοικειωθεί και συμβιβαστεί, να στείλει ένα μήνυμα στους συνανθρώπους του, να στρέψει την προσοχή τους στα επίκαιρα προβλήματα που μπορούν να λυθούν μόνο με κοινή προσπάθεια και συνεννόηση. Αυτή είναι η βάση του υπαρξισμού στην… τέχνη.”
Για τους Γερμανούς (και τους Aυστριακούς), τα πράγματα έμοιαζαν ακόμα χειρότερα [14]. Τα φαντάσματα του ναζισμού κατατρύχουν έως σήμερα νεώτερους συγγραφείς … ο μετέπειτα νομπελίστας Xάινριχ Mπελ, βετεράνος του πολέμου…, μίλησε τόσο για τη φρίκη του μετώπου όσο και για την καθολική κρίση της Γερμανίας…
“Μια από τις πλέον αποσιωπημένες και σκοτεινές πτυχές της ιστορίας - τις καταστροφές που υπέστησαν οι ίδιοι οι Γερμανοί- εξετάζει στα δοκίμια του ο W. G. Sebαl με τίτλο η φυσική ιστορία της καταστροφής (“Αεροπορικοί βομβαρδισμοί και λογοτεχνία (Luftkrieg und Literatur)”), όπου με «ασύγκριτη τόλμη και πνευματική ενάργεια ο σπουδαίος Γερμανός συγγραφεας απασχολείται με την ατομική και συλλογική μνήμη (η μάλλον την απώθηση της) , το τραύμα του β’ παγκοσμίου πολέμου και τις επιπτώσεις τους στο γερμανικό λαό. “Η ασύγκριτη εθνική ταπείνωση ….ουδέποτε διατυπώθηκε με λόγια.”
“…η ένδοξη πολεμική και μεταπολεμική εποποιια της Γερμανίας…. παραμένει ανιστόρητη, συνδέεται με αυτή μας την ανικανότητα …να αντιμετωπίσουμε το βάρος της απόλυτης ενδεχομενικοτητας (η συνειδητοποίηση και αποδοχή της πιθανότητας πραγματοποίησης ή μη ενός κοινωνικού συμβάντος εκ πρώτης όψεως ακατόρθωτου) γεννημένης από την βαθιά εμμονή μας για ευταξία.”
Το βασικό ερώτημα του είναι: γιατί κράτησαν οι Γερμανοί σαν εφτασφράγιστο μυστικό τις τρομακτικές καταστροφές τους από τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων το 1943-1945; Γιατί τόσο επίμονα αποσιώπησαν ότι η μεταπολεμική Γερμανία θεμελιώθηκε πάνω στα καταπλακωμένα πτώματα των βομβαρδισμών; Ποια βαθύτερη ανάγκη τούς έκανε να θάψουν για πολλές δεκαετίες στη σιωπή της Ιστορίας και της λογοτεχνίας, το γεγονός ότι σ΄ αυτούς τους βομβαρδισμούς, στους οποίους οι Βρετανοί έριξαν ένα εκατομμύριο τόνους βόμβες πάνω από την εχθρική επικράτεια, καταστράφηκαν τριάμισι εκατομμύρια κατοικίες, και ότι 131 πόλεις - ανάμεσά τους το Αμβούργο, η Κολωνία, η Νυρεμβέργη, η Δρέσδη- μετατράπηκαν σε σωρούς ερειπίων;
Οι κάτοικοι αυτών των πόλεων, σύμφωνα με τις λιγοστές μαρτυρίες της εποχής, έδειχναν απόλυτη απάθεια κυκλοφορώντας στα ερείπια, έχοντας περιέλθει σε κατάσταση τροφοσυλλέκτη και τρωγλοδύτη. Άλλοι τριγύριζαν πρόσφυγες από τη μια στην άλλη πόλη της Γερμανίας. Οι πρόσφυγες μόνο από το Αμβούργο ήταν 1.250.000 και οι συνθήκες αυτές για πολλούς κράτησαν τρία χρόνια. «Η βουβή ατμόσφαιρα», γράφει ο Ζέμπαλντ, «η εσωστρέφεια, η αποφυγή του βλέμματος των ανθρώπων που ζούσαν στα χαλάσματα, συγκλόνιζε τους επισκέπτες. «(...)Οι Γερμανοί, αυτοί που είχαν βαλθεί να αποκαθάρουν και να εξυγιάνουν ολόκληρη την Ευρώπη, αναγκάζονταν τώρα να συνειδητοποιήσουν ότι οι ίδιοι ήταν στην πραγματικότητα έθνος ποντικών».
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Η σιωπή των συγγραφέων : Φυσικά, αυτή η απάθεια και η αυτοαναισθητοποίηση δείχνει έναν προηγμένο μηχανισμό απώθησης. Το ίδιο –άλλωστε- αποδεικνύει και η σιωπή των συγγραφέων. Ο Ζέμπαλντ μελέτησε τη συγγραφική παραγωγή Γερμανών λογοτεχνών και ιστορικών των πρώτων χρόνων μετά τον πόλεμο, και κατέληξε ότι η εντυπωσιακή ανεπάρκεια των αφηγήσεων δείχνει την αναγωγή του φαινομένου σε ταμπού. Οι ελάχιστοι που έγραψαν, όπως ο Κάσακ, ο Χανς Έριχ Νόσακ και ο διάσημος νομικός, συγγραφέας και σκηνοθέτης Αλεξάντερ Κλούγκε, αποτελούσαν εξαίρεση. Το μυθιστόρημα «Ο άγγελος σιωπούσε» που έγραψε ο νεαρός τότε Χάινριχ Μπελ, ακατάλληλο για το αναγνωστικό κοινό της εποχής, δημοσιεύθηκε μόλις το 1992.
Όμως, και σ΄ αυτά τα λιγοστά βιβλία, παρατηρεί ο Ζέμπαλντ, οι συγγραφείς μοιάζουν να καταφεύγουν σε τυποποιημένες εξπρεσιονιστικές εικόνες τύπου Φριτς Λανγκ, σε ανατολικά φιλοσοφήματα και θεωρίες μετενσάρκωσης, σε συμβολισμούς και αλληγορίες, χρήζοντας τον εαυτό τους θεματοφύλακα των αληθινών αξιών και προβάλλοντας μια πνευματική ελίτ «εσωτερικών εξορίστων», κρατώντας δηλαδή μια στάση που δεν βρίσκεται μακριά από τη φασιστική σκέψη. Διαβάζοντας τα κείμενα αυτά, παρατηρεί ο Ζέμπαλντ, έχει κανείς την εντύπωση ότι οι Γερμανοί δέχτηκαν τις θεόρατες φλόγες που τύλιξαν τις πόλεις τους, σαν δίκαιη τιμωρία για ένα κράτος, που είχε δολοφονήσει ή είχε εκμεταλλευτεί μέχρι θανάτου, εκατομμύρια ανθρώπων. … στη στάση αυτή αναγνωρίζουμε το μυθολογικό σχήμα θάνατος- ανάσταση, που επιτρέπει στους γράφοντες τη λυτρωτική σκέψη ότι η Γερμανία θα αναγεννηθεί μέσα από τα ερείπια- πράγμα που άλλωστε συνέβη.
“Το έργο τους…χαρακτηρίζεται από ανεπαρκή η εσφαλμένη συνείδηση των γεγονότων … σε μια ηθικά πέρα ως πέρα στιγματισμένη κοινωνία.” “Ο ολοκληρωτικός όλεθρος δεν παρουσιάζεται ,…, ως η φρικτή κατάληξη μιας συλλογικής διαστροφής, αλλά μάλλον ως το πρώτο σκαλοπάτι προς την λαμπρή ανοικοδόμηση.”
Και ασφαλώς, …πως να κατηγορήσει τους Βρετανούς για την καταστροφική στρατηγική τους, αφού ο Χίτλερ ήταν εκείνος που … έθεσε πρώτος σε εφαρμογή τους σφοδρούς βομβαρδισμούς εναντίον αμάχων στην Γκερνίκα, τη Βαρσοβία, το Βελιγράδι και το Στάλινγκραντ (Αύγουστος 1942 βομβαρδισμός με 1.200 γερμανικά αεροπλάνα). Κατά τον Ζέμπαλντ, η ανάνηψη στη γερμανική λογοτεχνία ήρθε με μια στροφή προς την τεκμηρίωση και τη λογοτεχνία του ντοκουμέντου….»
Κοινωνική αμνησία: η περίπτωση της Αυστρίας «Τόμας Μπέρνχαρντ, Αφανισμός: Η σιωπή του λαού μας γι' αυτά τα … μυριάδες εγκλήματα είναι το μεγαλύτερο από όλα αυτά τα εγκλήματα, έλεγα στις αδελφές μου. Η σιωπή αυτού του λαού είναι το πιο ανησυχητικό, έλεγα. Η σιωπή αυτού του λαού είναι το πιο φοβερό, η σιωπή αυτή είναι ακόμα πιο φοβερή από το ίδιο το έγκλημα.»”
VΙΙ. Η ψυχιατρική παρέχει τα ερμηνευτικά εργαλεία για τον γερμανικό μεσοπόλεμο;
Τέλος, προσπαθώντας να απαντήσει στο πάντα φλέγον ερώτημα «πώς συνέβησαν όλα αυτά;», ο Ζεμπάλντ διερευνά και εντοπίζει όλους εκείνους τους παράγοντες που συνέτειναν στην εξαχρείωση των Γερμανών: την εσωστρέφεια και τον περιορισμό των συναισθημάτων εντός της οικογένειας, τις ανδρικές αδελφότητες με τυφλή αφοσίωση σε έναν αρχηγό, τις ομάδες ελίτ από κατώτερα στρώματα, όπως τα SS, που αντικατέστησαν την ελίτ της κληρονομικής αριστοκρατίας. Ανάγει το παραληρηματικό όραμα της καταστροφής και τις πρακτικές των ομαδικών εξοντώσεων και των βασανιστηρίων, σε αποτέλεσμα της επιθυμίας για ολοκληρωτική κυριαρχία στον άλλον, για εξουσία πάνω στο πνεύμα και τη σάρκα του και σε όργιο αχαλίνωτης αυτοεκτόνωσης.
Αίτια : Ανωριμότητα, νευρώσεις, μεγαλομανία, θεωρίες συνομωσίας αόρατων εχθρών, κίνδυνοι διάλυσης έθνους, αλυτρωτισμός, πανγερμανισμός, η εκλεκτή φυλή, παρεμπόδιση κατάκτησης όλων αυτών που δικαιούνταν, βαθιά εμμονή για ευταξία.
Συνέπειες: Ματαίωση μεγαλεπήβολων προσδοκιών, εξαχρείωση, συναισθηματική αναπηρία, ανδρικές αδελφότητες-μεσσιανισμός, (κρυπτο) ομοφυλοφιλία, επιθυμία για ολοκληρωτική κυριαρχία.
…………………………………………………………………………………………………………
Αφωτιστος Φιλελλην
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Και άλλα δυσεξήγητα γίνονται στην Γερμανία.
Ο Horst Mahler, γιος Γερμανού στρατιώτη που πεθαίνει στο μέτωπο, κατά το μισό Εβραίος, γίνεται ιδρυτικό μέλος της RAF και μετά την σύλληψη του, στην φυλακή φιλο-χιτλερικός-αντισημίτης και αφού αποφυλακισθεί λόγω της συμμετοχής του στο αντάρτικο πόλης , σύντομα ξαναφυλακιζεται με τον νόμο Volkverherzung "υποκίνησης του λαϊκού μίσους εναντίον ενός τμήματος του πληθυσμού".
Ο Φριτς Τόιφελ ίδρυσε το 1967 την περίφημη «Κommune 1», το πρώτο και πιο διάσημο κοινόβιο της χώρας, στο οποίο είχαν καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία και η μονογαμία. Την 2 Ιουνίου 1967, σε μια διαδήλωση εναντίον του Σάχη της Περσίας ένας Γερμανός αστυνομικός πυροβολεί και δολοφονεί τον φοιτητή Benno Ohnesorg. Μερικά μέλη της «Κommune 1» και της «Wieland Κommune» (μεταξύ των οποίων και ο Michael Baumann) ιδρύουν την επαναστατική οργάνωση ”2 Ιούνη”. O Michael Baumann αποχωρεί από την ”2 Ιούνη” το 1972. Μετά την επανένωση, αποκαλύφθηκε ότι το 1973 συνέγραψε αναφορά 125 σελίδων που απέστειλε στην Stasi, με πληροφορίες για 94 άτομα του ενόπλου αγώνα , τις επιθέσεις, τον οπλισμό, ακόμη και για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις!!!
Τελικά, εκτός από τον λουθηρανό πάστορα και πατέρα της Merkel , αρκετοί άλλοι είχαν μια σχέση «συμπάθειας» με την Stasi η το κομμουνιστικό καθεστώς. Υποθέτω, ότι αυτή δεν ήταν αμιγώς ιδεολογική (εντοπίζοντας διαχρονικά τον αιώνιο καιροσκοπισμό των γερμανικών φύλων να συντάσσονται με την πλευρά των εκάστοτε ισχυρών) αλλά μάλλον αποσκοπούσε σε ελευθερίες/προστασία και άλλα υλικά προνόμια…
Αφωτιστος Φιλελλην
απο που ειν'αυτα;
Αγαπητε Νοσφεράτε,
Ειναι κυριως αποσπασματα απο την βιβλιοκριτικη στα ΝΕΑ της Φραγκίσκης Αμπατζοπούλου
http://www.tanea.gr/vivliodromio/?aid=4490815
και μετα απο το ιδιο το δοκιμιο του W. G. Sebαld (και οχι Sebαl που εγραψα) με τίτλο η φυσική ιστορία της καταστροφής (“Αεροπορικοί βομβαρδισμοί και λογοτεχνία (Luftkrieg und Literatur)”),εκδ. ΑΓΡΑ, οταν το αγορασα την επομενη μερα.
Αφωτιστος Φιλελλην
ΥΓ Οι Γερμανοι ειναι ο λαος προτυπο για το θεμα που αναπτυσσεις στην αναρτηση σου.
Και η παραπομπη [14] που ισως να σε ενδιαφερει:
[14] Για τους Γερμανούς (και τους Aυστριακούς), τα πράγματα έμοιαζαν ακόμα χειρότερα. Τα φαντάσματα του ναζισμού κατατρύχουν έως σήμερα νεώτερους συγγραφείς όπως τον Mάρτιν Bάλζερ, τον Γκίντερ Γκρας (το «Tενεκεδένιο ταμπούρλο» είναι ένα ρέκβιεμ για τη Γερμανία του 1945), τους Aυστριακούς Tόμας Mπέρνχαρντ και Eλφρίντε Γέλινεκ. Ήδη από εκείνα τα ταραγμένα χρόνια, ο μετέπειτα νομπελίστας Xάινριχ Mπελ, βετεράνος του πολέμου…, μίλησε τόσο για τη φρίκη του μετώπου όσο και για την καθολική κρίση της Γερμανίας. Kαυστικός, ηθικολόγος αλλά και λυρικός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το βαθιά ουμανιστικό του όραμα που συσχετιζόταν άμεσα με τα χριστιανικά του ιδεώδη - μολονότι η θρησκευτική του πίστη, …, ήταν θεμελιωμένη στην κινούμενη άμμο της αμφιβολίας.”
“…Η μεταπολεμική γερμανική λογοτεχνία σπαράσσει τις σάρκες της καθώς αναμετριέται με το ζοφερό ναζιστικό παρελθόν. Ο Τόμας Μπέρνχαρντ, καίτοι Αυστριακός, …. συμμερίζεται τον σπαραγμό αυτής της μικρής ομάδας των γερμανών ομοτέχνων του και τη μαχητική τους στάση, στρέφει …την πλάτη στην παράδοση της αυστριακής μυθιστοριογραφίας με τα «διαφωτιστικά» ιδεώδη και τη «μεγαλοαστική» αβρότητά της και τροφοδοτεί τις αποθήκες της ανεξάντλητης και ριζοσπαστικής του επιθετικότητας από μια άλλη πηγή: το θέατρο και τη σάτιρα….”
Αφωτιστος Φιλελλην
ΥΓ1 Οι δοκιμιογραφοι ψυχολογικων και - κυριως - ψυχιατρικων θεματων εχουν πλεον τον λογο για τους Γερμανους-Αυστρικους!
ΥΓ2 Το ειχα συναισθανθει ως φοιτητης βλεποντας film οπως Θανατος στην Βενετια Thomas Mann/Visconti, Θυρωρος της νυχτας Liliana Cavani και μεγαλυτερος βλεποντας τα 2 σημντικοτερα εργα του Rainer Werner Fassbinder δηλ. την εξαιρετική τηλεοπτική σειρά Berlin Alexanderplatz (γγια τον γερμανικο μεσοπόλεμο 1920-1930) και το film “ Ο γάμος της Maria Braun” για την μεταπολεμική Γερμανία .
"Η Maria Braun παρουσιάζεται με "λαμπερή απλότητα" ως μια αλληγορία της Γερμανίας, ως "ένας χαρακτήρας, που φοράει φανταχτερά και ακριβά ρούχα, αλλά έχει χάσει την ψυχή της”.
Πολύ ωραίο άρθρο και εξισου ωραια η κουβεντα σας στα σχολια
Δημοσίευση σχολίου