Η πολιτική αυταπάτη
«Στον πολιτικό κόσμο υπάρχουν
γεγονότα. […] Αλλά όσο απίθανο κι αν ακούγεται, τα πολιτικά γεγονότα σήμερα δεν
μοιάζουν πια με τα παλιότερα. Πριν από το 19 αιώνα μπορούσαμε να διακρίνουμε
δυο κατηγορίες πολιτικών γεγονότων. Από τη μια, τα τοπικά γεγονότα, γεγονότα
άμεσου ενδιαφέροντος, που μπορούσε να τα διαπιστώσει κανείς αδιαμεσολάβητα:
ένας τοπικός λιμός, μια κρίση διαδοχής στην οικογένεια του φεουδάρχη, η
χρεοκοπία ενός πρόξενου της πόλης. Όλοι όσοι ανήκαν στην ενδιαφερόμενη ομάδα
μπορούσαν να τα διαπιστώσουν αυτοπροσώπως και ήταν εξαιρετικά δύσκολο να
διαφυλαχτεί το μυστικό, διότι οι επιπτώσεις του γεγονότος είχαν απήχηση σ’ ένα
περιορισμένο κόσμο. […] Από την άλλη, υπήρχαν πολιτικά γεγονότα γενικού
ενδιαφέροντος, που δεν ήταν γνωστά στο σύνολο των πληθυσμών. Άλλωστε και ο
πολύς κόσμος ελάχιστα νοιαζόταν γι’ αυτά τα γενικής υφής γεγονότα, τα οποία
απασχολούσαν μόνο τις πολιτικές ελίτ. […] Οι υπήκοοι μάθαιναν γι’ αυτά μόνον
από τους πλανόδιους θιάσους, τους εμπόρους και τους τροβαδούρους∙ και δεν
αισθάνονταν να τους αφορούν άμεσα και αληθινά∙ τα ένιωθαν περισσότερο σαν
ψυχαγωγία, δεν ήταν το περιβάλλον όπου ζούσαν οι ίδιοι.
[…] Η κατάσταση αυτή έχει αλλάξει
ριζικά. Σήμερα, μέσα από την παγκόσμια αλληλεπίδραση που έχει εδραιωθεί από
πολλές οδούς, κάθε οικονομικό ή πολιτικό γεγονός που συμβαίνει στην υφήλιο
ακουμπάει κάθε άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται. […] Ταυτόχρονα, επειδή οι
κυβερνήσεις βασίζονται στο λαό, ο λαός καλείται να δίνει τη γνώμη του για τα
πάντα∙ άρα πρέπει να είναι σε θέση να γνωρίζει όλα αυτά τα γεγονότα. Τίθεται
λοιπόν, σήμερα, το θέμα της γνώσης του
γεγονότος. Αλλά αυτή η γνώση δεν μπορεί πια να είναι άμεση, αδιαμεσολάβητη∙
είναι γνώση διατυπωμένη με λέξεις και
μέσα από πολλούς ενδιάμεσους. Είναι γνώση μεταπλασμένη σε κοινή γνώμη.
[…] Πράγματι, η γνώση δεν
σχηματίζει κοινή γνώμη όσο παραμένει προσωπική, βέβαιη και άμεση, έστω κι αν
είναι απόρροια λογικής σκέψης. Για να το καταλάβουμε αυτό, αρκεί ν’ ακούσουμε
τους βετεράνους του πολέμου, αν είναι απλοί στρατιώτες: διηγούνται ατελεύτητα
λεπτομέρειες που έζησαν αλλά δεν έχουν καμιά εμπειρία του συνολικού πολέμου.
Αδυνατούν να περιγράψουν τις φάσεις και τις αλληλουχίες του. Οι στρατιώτες,
δηλαδή, που γνωρίζουν ο καθένας μια λεπτομέρεια του πολέμου, ποτέ δεν θα
σχηματίσουν μια κοινή γνώμη πατώντας
μόνο στην εμπειρία τους. Η γνώση πρέπει να αποκτήσει έναν ορισμένο αφηρημένο
και γενικό χαρακτήρα ώστε να μετασχηματιστεί σε αποκρυσταλλωμένη θέση και, από
εκεί, σε κοινή γνώμη.
[…] Με άλλα λόγια, κοινή γνώμη σχηματίζεται όταν οι Γάλλοι, οι
Άγγλοι, κ.ο.κ. διαβάσουν στην εφημερίδες τους, διατυπωμένο με λέξεις, το
γεγονός που συνέβη.
[…] Σήμερα λοιπόν, ένα γεγονός
είναι πολιτικό μόνο κάτω από δυο προϋποθέσεις: Πρώτον, όταν η κυβέρνηση ή μια
ισχυρή ομάδα έχει αποφασίσει να το πάρει υπ’ όψη της∙ και δεύτερον, όταν η
κοινή γνώμη θεωρεί πως αυτό το γεγονός είναι πράγματι γεγονός και μάλιστα
πολιτικό γεγονός. Αυτό λοιπόν που ονομάζεται τώρα πολιτικό γεγονός δεν είναι
διόλου το γεγονός καθεαυτό∙ είναι το γεγονός μεταπλασμένο σε κοινή γνώμη,
επειδή η κυβέρνηση πρέπει να κυβερνά σε συνάρτηση με αυτή την κοινή γνώμη.
[…] Αυτό εξοβελίζει στην
ανυπαρξία ορισμένα γεγονότα, τα οποία αν και είναι από τη φύση τους πολιτικά,
δεν θα γίνουν ποτέ πολιτικά γεγονότα επειδή δεν υπάρχει διαμόρφωση κοινής
γνώμης γύρω από αυτά. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εδώ ήταν τα στρατόπεδα
συγκέντρωσης στη ναζιστική Γερμανία: επρόκειτο για ένα σημαντικό γεγονός, που
εδραζόταν σε ορατά υλικά δεδομένα, που το βίωναν μυριάδες άνθρωποι και όμως,
ακόμα και το 1939 ήταν ένα γεγονός “ανύπαρκτο”.
[…] Τέτοια εξάλειψη γεγονότων δεν
συμβαίνει μόνο στις αυταρχικές και τις ολοκληρωτικές χώρες, αλλά και στις
δημοκρατίες. Έχουμε κι εδώ γεγονότα που δεν υπάρχουν, επειδή η κοινή γνώμη δεν
έχει προετοιμαστεί γι’ αυτά. Για παράδειγμα, η κοινή γνώμη αγνοούσε την
κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία και τη Γαλλία κατά το 19 και στις
αρχές του 20 αιώνα. Παιδική εργασία, τρώγλες, μισθοί της συμφοράς, αρρώστιες,
απάνθρωπες συνθήκες δουλειάς, όλα αυτά “δεν υπήρχαν” και χρειάστηκε η επίμονη, και
μερικές φορές βίαιη, δράση της εργατικής τάξης για να επιβάλει στην κοινή γνώμη
την ύπαρξη ενός τόσο συντριπτικού γεγονότος.
[…] Αλλά αν το γεγονός υπάρχει
μόνο μέσω της κοινής γνώμης, αρκεί άραγε μια καλή πληροφόρηση για να λυθεί το
πρόβλημα; Αν μια τίμια πληροφόρηση μεθερμήνευε όλα τα γεγονότα και τα παρέδιδε
στο κοινό, αυτό θα κατάληγε άραγε στο να κάνει πολιτικά αυτά τα γεγονότα και να
δημιουργήσει μια κοινή γνώμη που θα συνέπιπτε αντικειμενικά με την
πραγματικότητα; Αυτό δεν είναι παρά ένα όμορφο όνειρο, όνειρο που κάνουν όσοι
πιστεύουν στη συμφιλίωση των μμε με τη δημοκρατία. Υπάρχουν όμως δυο εμπόδια σ’
αυτή τη συμφιλίωση.
Πρώτα-πρώτα, μια πληροφορία δεν
αρκεί για να δώσει στο γεγονός, στο οποίο αναφέρεται, το χαρακτήρα πολιτικού
γεγονότος. Όταν η πηροφορία παρέλθει, το γεγονός λησμονείται. Δεν έχει ακόμα
εισέλθει στο πεδίο των ζητημάτων που απασχολούν την κοινή γνώμη. Η μια
πληροφορία εκτοπίζει την άλλη, ακόμα κι αν έχει διάρκεια 5 ή 6 μέρες. Το κοινό
μένει ανέγγιχτο από μια απλή έκθεση συμβάντων, την οποία δεν πολυκαταλαβαίνει
και στην οποία δεν εστιάζει την προσοχή του.
[…] Το δεύτερο εμπόδιο είναι, ότι
μια πληροφορία δεν παράγει ποτέ μια κοινή γνώμη. Μυριάδες πληροφορημένοι
άνθρωποι δεν συγκροτούν μια κοινή γνώμη. Η πληροφορία αυτή καθαυτή δεν έχει
ούτε τη διάρκεια, ούτε την ένταση που είναι απαραίτητες για να δημιουργηθεί μια
κοινή γνώμη αφού έχει κεντριστεί το ενδιαφέρον των ανθρώπων. Επειδή υπάρχει
τεράστια ποικιλία πληροφοριών, μία και μόνο πληροφορία δεν αρκεί για να πολώσει
την προσοχή των διαφορετικών ανθρώπων. Για να συγκροτηθεί η κοινή γνώμη και να
οργανωθεί ως τέτοια, πρέπει τα σύμβολα να υποβληθούν σε επεξεργασία. Δεν αρκεί
λοιπόν η πληροφορία για να γεννήσει ένα γεγονός στην πολιτική ζωή, για να του
δώσει το χαρακτήρα πολιτικού γεγονότος.
Αυτό, το πετυχαίνει μόνον η προπαγάνδα. Μόνο η προπαγάνδα
υποχρεώνει την αεάνως κινούμενη προσοχή της μάζας να σταθεί και να καθηλωθεί
στο τάδε συμβάν. Μόνο η προπαγάνδα διδάσκει στη μάζα τις προβλέψιμες συνέπειες
του δείνα μέτρου. Μόνο η προπαγάνδα στερεοποιεί την κοινή γνώμη και την
προσανατολίζει σε σχέση με τον τάδε παράγοντα, που γίνεται πάραυτα πολιτικό
γεγονός ή πολιτικό πρόβλημα. Μόνο η προπαγάνδα μετασχηματίζει, σήμερα, την
ατομική εμπειρία σε κοινή γνώμη. Αυτή ενεργεί στο νοητικό σύμπαν και ανυψώνει
στην τάξη του προβλήματος ένα σύνολο γεγονότων με τη δημιουργία μιας κοινής
γνώμης για το ζήτημα. Δεν υπάρχει, λοιπόν, κοινή γνώμη καθεαυτή.
[…] Έτσι, ο πολιτικός δεν ενεργεί
μόνο μέσα στο σύμπαν των εικόνων της κοινής γνώμης, αλλά μπορεί και να
δημιουργεί αυτές τις εικόνες και να τις τροποποιεί με τα μέσα πληροφόρησης και
προπαγάνδας που έχει στη διάθεσή του. Αντίστροφα, η κοινή γνώμη που
διαμορφώνεται μέσα σε αυτό το σύμπαν, καθορίζει τον πολιτικό, ο οποίος μπορεί
να κυβερνά μόνο με βάση αυτήν.
Ωστόσο μέσα σε αυτό το εικονικό
σύμπαν οι αμοιβαίοι καθορισμοί δεν είναι ούτε αυτόματοι, ούτε αυστηροί. Στην
πραγματικότητα, η κυβέρνηση δεν “κατασκευάζει” την κοινή γνώμη, η οποία
βασίζεται σε στερεότυπα και προκαταλήψεις που δύσκολα ξερριζώνονται. Κι από την
άλλη, η κοινή γνώμη δεν υποχρεώνει την κυβέρνηση, διότι δεν διαθέτει (η κοινή
γνώμη) ιδιαίτερα μέσα έκφρασης. Στην
πραγματικότητα, είμαστε πολύ περισσότερο ενώπιον μιας διπλής παράλυσης παρά
μιας αμφίδρομης αποτελεσματικότητας.
[…] Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε,
ότι σε αυτό το παιχνίδι υπάρχει κι ένας τρίτος εταίρος: ο κάτοχος των μέσων
δράσης, ο οποίος, σ’ αυτό το σύμπαν των εικόνων, είναι ο προπαγανδιστής. Και ξέρουμε πολύ καλά, ότι αυτός είναι ένας τεχνικός, ο οποίος πολύ λίγο νοιάζεται
για τον πολίτη και αντιπροσωπεύει πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα, με βάση τα
οποία θα διαμορφώσει την κοινή γνώμη. […]»
Ζακ Ελλύλ, L’ Illusion politique
[Η πολιτική αυταπάτη], 1965
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου