ΕΓΩ – ΜΟΝΑΔΑ – ΚΟΣΜΟΣ – ΕΝΟΤΗΤΑ
Απομακρυνόμενο από τις συσχετιζόμενες άλλες οντότητες, το Εγώ ανάγεται στην μοναχικότητά του, σε μία εμμενή χρονικότητα , η οποία διαπιστώνεται ως ανοιχτότητα δυνατοτήτων, δομικών μορφοποιήσεων, απαρτιζόμενων από data, συνήθειες, έξεις, τάσεις, πεποιθήσεις. Έχουμε δηλ. να κάνουμε από τη μία με ένα βίωμα μιας σταθερής εγωτικής ταυτότητας αλλά και ενός αέναου κύματος δράσεων σταθερών αλλά και μεταβαλλόμενων. Η ροή αυτή των νομικών κινήσεων του Εγώ στηρίζεται σε ένα συνδυασμό κατακρατημένων εμπειριών-βιωμάτων(retention), του παρόντος και μελλοντικών αντιλήψεων που είναι να συμβούν(protention). Υπάρχει σύμφυρση αυτών των τριών συνθηκών ώστε να επιτυγχάνεται η ροή μέσα στη σταθερότητα του υπερβατολογικού εγώ. Οι νόμοι που ανακαλύπτω κατά την αναγωγή μου στην μοναδικότητά μου, έχουν αποδεικτικό χαρακτήρα. Πχ το άλλο δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο αν υπάρξει το όριο , που εδώ είναι το όριο του σώματος. Η απόδειξη είναι στατική. Είμαι αποδεικτικά βέβαιος για τη ροή της ζωής μου ως σύνολο εμπειριών που της ανήκουν. Βρίσκω το σώμα μου αγγίζοντάς το, διακρίνω ανάμεσα στην παροντική εμπειρία και σε έναν ανοιχτό ορίζοντα παρελθόντος και παρόντος. Οι εμπειρίες δεν παύουν να ανήκουν σε μένα και σε κανέναν άλλο.Τώρα, το ερώτημα είναι πώς από αυτή την σολιψιστική μέθοδο στρεφόμαστε στον έξω κόσμο και στα λοιπά εγώ που συνυπάρχουν με μένα. Αν υποτεθεί μία απλή αισθητηριακή σύλληψη, το πρόβλημα δε λύνεται. Δε λύνεται ούτε με μία αναλογική συναγωγή του άλλου. Η λύση είναι η αναλογική συναίσθηση(apperception). Η βιωματική εννόηση του Εγώ μου ως ζωντανού σώματος (leib) λόγω της ομοιότητάς μου με τα άλλα υλικά σώματα (Korper) μεταφέρεται και στα άλλα υλικά σώματα, και τα εννοώ ως leib. Όταν το παιδί συλλαμβάνει ως ψαλίδι ένα αντικείμενο, τότε συλλαμβάνει παρόμοια αντικείμενα ως ψαλίδια. Αυτά τα αντικείμενα δημιουργούν ζεύγη. Εγώ ως έμβιο ον συναισθάνομαι τον άλλο ως έμβιο ον, αναλογικά αλλά και μη-αναλογικά, γιατί ποτέ δεν μπορώ να έχω την αυθεντική βιωματική εμπειρία του άλλου-Εγώ. Η τελευταία με υπερβαίνει απόλυτα. Τα δύο Εγώ μοιάζουν αλλά δεν ταυτίζονται. Πώς, τότε, έχω την ενσυναίσθηση ότι το άλλο εγώ είναι σαν εμένα τη στιγμή που αυτήν την εμπειρία είναι αδύνατο να την έχω ποτέ; Η περίπτωση είναι παρόμοια με την διαδικασία ανάμνησης(recollection). Όταν επιστρέφω σε μία πόλη όπου ζούσα παλιά, μνήμες παλιές αναγνωρίζουν στο καινούργιο παρόν, τα ίδια πράγματα. Καθώς βλέπω τα σπίτια και τους δρόμους, η παροντική αισθητηριακή αντίληψη και η ανάμνηση εμπλέκονται.
Στην εμπειρία της διυποκειμενικότητας, όπως επιδιώκω να πετύχω ολοκληρωμένο νόημα στο άκουσμα μιας φράσης, έτσι και στα δύο υποκείμενα, η διαίσθηση που έχουν είναι κατ’αρχάς μία φυσική έκφραση ως δείκτης ενός νοήματος αλλά και μία συν-αισθητική πράξη ολοκλήρωσης στην πράξη (actuality). Η εν-πάθεια (empathy) είναι η συναισθητική προθετικότητα που πετυχαίνει την ολοκλήρωσή της μέσω της σύνθεσης της δικής μου αυθεντικής βιωματικής εμπειρίας με την εμπειρία-του-δικού μου-εαυτού-που-μεταβιβάζεται-στο-άλλο-εγώ. Είναι όπως όταν έχω αναμνήσεις σε μία παροντική εμπειρία όπου φέρω τις αναμνήσεις.
Κατά συνέπεια, δημιουργείται ένας κόσμος διυποκειμενικοτήτων, όπου κάθε συνείδηση είναι εμπαθετική συνείδηση του άλλου. Η συν-πάθεια και η αναγνώριση απαιτούν διαφορετικά αλλά όμοια, εγώ-υποκείμενα. Έτσι, ο αντικειμενικός κόσμος είναι μία κομμουνοποιητική προθετικότητα. Κατά συνάφεια, η φύση που είναι σε μένα είναι αυτή που είναι και στα άλλα εγώ. Η ταυτότητα είναι συνθετική. Αυτή η διαμοναδική κοινότητα εμφανίζεται χάρη σε τοπικούς διαχωρισμούς. Εγώ είμαι εδώ. Ο άλλος είναι εκεί. Καθίσταται λοιπόν δυνατό μέσω της εγωλογικής μονάδας να αποδείξουμε την αρμονική ολότητα του κοσμικού Είναι.
Πηγή:
J . N . M O H A N T Y
Edmund Husserl’s
Freiburg Years
1916–1938
New Haven
Part II Time and Intersubjectivity
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου