Αναγνώστες

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

περι ΒΙΑΣ ΧΑΝΝΑ ΑΡΕΝΤ

 αποσπασμα
Ποτε   δεν υπήρξε κυβέρνηση που να βασίζεται αποκλειστικάστα μέσα της βίας. Ακόμη και ο αρχηγός ολοκληρωτικού καθε-στώτος, κύριο όργανο εξουσίας του οποίου είναι τα βασανι-στήρια, χρειάζεται μια βάση ισχύος - τη μυστική αστυνομία καιτο δίκτυο των πληροφοριοδοτών της.
 Μόνο η ανάπτυξη στρα-τιωτών-ρομπότ, η οποία, όπως προαναφέρθηκε, θα εξάλειφεεντελώς τον ανθρώπινο παράγοντα και ενδεχομένως θα επέ-τρεπε σ' ένα άτομο, με το πάτημα ενός κουμπιού, να εξοντώνειόποιον ήθελε, θα μπορούσε να μεταβάλει αυτή τη θεμελιώδηυπεροχή της δύναμης απέναντι στη βία. Ακόμη και η πιο τυραν-νική εξουσία που γνωρίζουμε, η εξουσία του δεσπότη επί τωνδούλων, οι οποίοι ήσαν πάντα περισσότεροί του, δεν στηριζό-ταν στην ανωτερότητα των μέσων καταπίεσης αυτών καθεαυτά,αλλά σε μια ανώτερη οργάνωση της δύναμης - δηλαδή στην ορ-γανωμένη αλληλεγγύη των δεσποτών'
 
Μεμονωμένα άτομαχωρίς την υποστήριξη άλλων ποτέ δεν έχουν αρκετή δύναμη*
ώστε να χρησιμοποιήσουν επιτυχώς τη βία. 
 
Γι' αυτό, στις εσω-τερικές υποθέσεις, η βία λειτουργεί ως τελευταία διέξοδος τηςδύναμης εναντίον κακοποιών ή εξεγερμένων -δηλαδή εναντίονμεμονωμένων ατόμων τα οποία, τρόπον τινά, αρνούνται ναυποκύψουν στη συναίνεση της πλειοψηφίας. 
 
Και όσο για τον πραγματικό πόλεμο, είδαμε στο Βιετνάμ πόσο ανήμπορη μπο-ρεί να αποδειχθεί μια τεράστια υπεροχή σε βίαια μέσα όταν έρ-χεται αντιμέτωπη με έναν άσχημα εξοπλισμένο αλλά καλά ορ-γανωμένο αντίπαλο, που είναι πολύ πιο ισχυρός. 
 
Το μάθημα αυτό ήταν βέβαια ολοφάνερο από την ιστορία του ανταρτοπό-λεμου, που είναι τουλάχιστον τόσο παλιά όσο και η ήττα στηνΙσπανία του ώς τότε ανίκητου στρατού του Ναπολέοντα.Για να γυρίσουμε λίγο στην εννοιολογική γλώσσα: η δύναμη είναι πράγματι εντελώς ζωτική για κάθε κυβέρνηση, ενώ η βία όχι. 
Η βία είναι φύσει εργαλειακή· όπως όλα τα μέσα, έχει πά-ντα ανάγκη καθοδήγησης και δικαιολόγησης από το σκοπό πουεπιδιώκει. Και ό,τι χρειάζεται δικαιολόγηση από κάτι άλλο δενμπορεί να είναι η ουσία κανενός πράγματος. 
Ο σκοπός του πο-λέμου, το τέλος του, με τη διπλή σημασία του όρου, είναι η νίκηή η ειρήνη· αλλά στην ερώτηση, και ποιος είναι ο σκοπός της ει-ρήνης; δεν υπάρχει απάντηση. Η ειρήνη είναι κάτι το απόλυτο,έστω και αν στην καταγεγραμμένη ιστορία οι περίοδοι πολέμουσχεδόν πάντα διαρκούσαν περισσότερο από τις περιόδους ειρή-νης. Η δύναμη ανήκει στην ίδια κατηγορία· είναι, όπως λένε,«αυτοσκοπός». (Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως οι κυβερνήσειςδεν ακολουθούν πολιτικές και δεν χρησιμοποιούν τη δύναμήτους για την επίτευξη προδιαγεγραμμένων σκοπών. Αλλά η ίδιαη δομή της ισχύος προηγείται και επιβιώνει όλων των στόχων,έτσι ώστε η δύναμη, μακράν του να αποτελεί μέσο για ένα σκο-πό, είναι ακριβώς η συνθήκη που κάνει μια ομάδα ανθρώπωνικανή να σκέπτεται και να πράττει με βάση την κατηγορία των μέσων και των σκοπών.) Και εφόσον η κυβέρνηση είναι ουσια-στικά οργανωμένη και θεσμοθετημένη δύναμη, ούτε και η τρέ-χουσα ερώτηση, Ποιος είναι ο σκοπός της κυβέρνησης; έχει πο-λύ νόημα. Η απάντηση ή οδηγεί σε φαύλο κύκλο -να κάνει δυ-νατή τη συμβίωση των ανθρώπων-ή είναι επικίνδυνα ουτοπική- να προαγάγει την ευτυχία ή να πραγματώσει την αταξική κοι-νωνία ή κάποιο άλλο μη πολιτικό ιδεώδες, το οποίο, αν δοκιμα-στεί στα σοβαρά, δεν μπορεί παρά να καταλήξει σε κάποιο εί-δος τυραννίας.Η δύναμη δεν χρειάζεται δικαιολόγηση, καθώς είναι συμ-φυής με την ίδια την ύπαρξη των πολιτικών κοινοτήτων αυτόπου χρειάζεται είναι νομιμοποίηση. Η συνήθης χρήση αυτώντων δύο λέξεων ως συνωνύμων δεν προκαλεί λιγότερη σύγχυσηκαι πλάνη από την τρέχουσα εξομοίωση υπακοής και υποστήρι-ξης. Η δύναμη αναδύεται όποτε οι άνθρωποι συνευρίσκονταικαι δρουν από κοινού, αλλά αντλεί τη νομιμότητά της από τηναρχική συνεύρεση μάλλον παρά από οποιαδήποτε πράξη μπο-ρεί να επακολουθήσει. Η νομιμότητα, όταν αμφισβητηθεί, στη-ρίζεται στην επίκληση του παρελθόντος, ενώ η δικαιολόγησησχετίζεται με ένα σκοπό που τοποθετείται στο μέλλον. Η βίαμπορεί να είναι δικαιολογήσιμη, αλλά δεν θα είναι ποτέ νόμιμη.Η δικαιολόγησή της φαίνεται τόσο λιγότερο εύλογη όσο περισ-σότερο ο επιδιωκόμενος σκοπός της απομακρύνεται στο μέλ-λον. Κανένας δεν αμφισβητεί τη χρήση βίας σε περίπτωση αυτο-άμυνας, διότι ο κίνδυνος δεν είναι μόνο εμφανής αλλά και πα-ρών, και ο σκοπός που αγιάζει το μέσο είναι άμεσος  σσ 91,92,93.http://www.scribd.com/doc/136204559/Peri-Bias-Hannah-Arendt



http://www.scribd.com/doc/136204559/Peri-Bias-Hannah-Arendt


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο -Στη τέχνη και στη Κοινωνία. Πέτρος Θεοδωρίδης

  Πέτρος Θεοδωρίδης (τμήμα κινηματογράφου Α.Π.Θ ) Από το Μοντέρνο στο Μεταμοντερνο Στη τέχνη και στη Κοινωνία   Α. :Μοντερνισμός   ...