Ονειροπόλος
διέσχιζες την πολύβουη πόλη
Εν παραφροσύνη και εν μελαγχολία
Με τους δυο σου δαίμονες σε πλήρη αρμονία
Κοίταζες δίχως να βλέπεις
Με το βλέμμα σου στραμμένο προς τα μέσα
Μιλούσες σαν να ήσουν Πνεύμα
Τις θύελλες διέσχιζες τις καταιγίδες
Χρόνια κατοίκησες κάτω από απέραντες πύλες
Έβρεχε ο ιδρώτας σου το ψιλοβρόχι
Κι έσταζε μέσα στο κύπελλο της θλίψης
Σε εξουσίαζε η μελαγχολία
-ένα spleen ομιχλώδες σαν το Παρίσι-
Ο νους σου
νύχτια σιγαλιά Ραμφίζονταν από τα Αλμπατρός του Νότου
Τοξεύονταν από τα αλύγιστα τείχη του σκότους
Κι ανάμεσά τους, Κάρολε εσύ,
αναζητούσες τις correspondances
Τη γλώσσα αναζητούσες να αρμόσεις του ανθρώπου
Με τη φωνή του θείου
Ι.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου