δεν εχουν τελος οι καημοι τα βασανα και πάθια
ειναι μακρυς ο δρόμος μας στρωμένος με αγκάθια
μεσα απο αδιεξοδα και λάθη προχωράμε
κι ειναι ο Χειμώνας μας βαρύς και μεσα μας ποναμε
κανε ψυχή μου υπομονη και τουτο τον Φλεβαρη
μεχρι ναρθει του πνευματος ,πουλί, η θεια χάρη
ν' ανοιξουνε οι ουρανοι να βρεξει λιγο αγάπη
με Μανα να μας χρυσωναν το πιο πικρο μας χαπι
ανοιγουν παλι οι πληγές που κλεινουμε μέ λέξεις
σ’αυτά τα ιστολογια δεν εχεις πια να παιξεις
η ποιηση μας φαρμακο μα ειναι και φαρμάκι
πως να το δειξω αραγε μενα μικρο στιχακι..;
του Κρόνου ειμαστε παιδια ,που μας καταβροχθιζει
και μεσα απ’τα στιχακια μας ,κρυφη ελπίδα ανθιζει
Η μεσα μας η ανοιξη, ο νους που δραπετευει
πεσσοι του Χρονου ειμαστε , παιδος που ολο πεσσευει
ειναι μακρυς ο δρόμος μας στρωμένος με αγκάθια
μεσα απο αδιεξοδα και λάθη προχωράμε
κι ειναι ο Χειμώνας μας βαρύς και μεσα μας ποναμε
κανε ψυχή μου υπομονη και τουτο τον Φλεβαρη
μεχρι ναρθει του πνευματος ,πουλί, η θεια χάρη
ν' ανοιξουνε οι ουρανοι να βρεξει λιγο αγάπη
με Μανα να μας χρυσωναν το πιο πικρο μας χαπι
ανοιγουν παλι οι πληγές που κλεινουμε μέ λέξεις
σ’αυτά τα ιστολογια δεν εχεις πια να παιξεις
η ποιηση μας φαρμακο μα ειναι και φαρμάκι
πως να το δειξω αραγε μενα μικρο στιχακι..;
του Κρόνου ειμαστε παιδια ,που μας καταβροχθιζει
και μεσα απ’τα στιχακια μας ,κρυφη ελπίδα ανθιζει
πεσσοι του Χρονου ειμαστε , παιδος που ολο πεσσευει
