μια καλωσορίζοντας το άπειρο
μια μέσα
μια έξω
μια με τα φαντάσματα και τις πληγές των παιδικών μας χρόνων
μια με τις προκλήσεις της παγκοσμιοποιημένης νεωτερικοτητας
μπαινοβγαίνοντας στον ρουν του μεγάλου ποταμού
άλλοτε παίζοντας με τον χρόνο και την φαντασίωση της αιώνιας νεότητας
άλλοτε με το Πραγματικό του θανάτου που καραδοκεί από κάτω
Έτσι που βυθιζόμαστε στην Κινούμενη άμμο της Κρίσης
και που γινόμαστε όλο και πιο πολύ το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρευ - Γερνωντας ολοταχώς
καθώς γλιστράμε στους πάγους της αιωνιότητας
σαν ξεχασμένα , ξεκολλημένα άστρα που διασχίζουν το Διάστημα
ανήμπορα να σταματήσουν την ατέρμονη αναζήτηση
ενός άλλου Σύμπαντος λιγότερο αφιλόξενου
μιας άλλης- εδώ Να-- φανερωμένης ύπαρξης
Λιγότερο απάνθρωπα Κοινότοπης
από τούτη εδώ την Μιζέρια
από αυτό το κλείσιμο του Νου
από αυτήν την Θνητή επανάληψη
από αυτό το θλιβερό ,καθημερινό σακάτεμα
το λίγο - λίγο
την απώθηση
την τυραννία της στιγμής .
λιγότερο αιώνιας Θνητότητας
λιγότερο Θνητής αιωνιότητας
Λιγότερο μονότονης επανάληψης
λιγότερο Βαρύγδουπα Κοινότοπης
Π.Θ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου