όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία
καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία
και καταργείται μέσα μου του χρόνου η Μαγεία
το παρελθόν και το Παρόν γίνονται ένα Μάγμα
και μοιάζουν τα μελλούμενα να λάμπουνε σα Θαύμα ..
---------------------------------------
και ξαναγίνομαι μικρός με το ποδήλατο μου
κι είναι η αγάπη μου, Μικρο τρεχαλητό μου
η Μνήμη είναι η αγάπη μας, και τα Υπάρχοντα μας
τα παιδικά μας όνειρα ,τα άδεια Μυστικά μας
Γλιστρώ με το ποδήλατο , κυλάει το ποτάμι
-ήμουν αδύνατος πολύ , χωρίς να βάζω δράμι-
στις καλαμιές της λίμνης μου, στους Ήχους των Βατράχων
θυμάμαι που ψαχούλευα Μυστήρια των Βράχων ..
Τα βράδια ολο κοίταγα την λαμπερή σελήνη
Θυμάμαι με γοήτευε του Φεγγαριού η σαγήνη...
είναι η μνήμη σαν κερί ,που καίει και μας λιώνει
είναι η ,μέσα μας , φωνή που λέει: είμαστε Μόνοι
είναι η γεύση που 'χαμε των παιδικών μας χρόνων
η μυρωδιά Βρεγμένης γης, στο Βάθος των αιώνων
Είναι της απουσία μας , η Γεύση, της Αγάπης
τα Δέντρα π'αγαπησαμε , αφή μιας αυταπάτης .
όσα αρχικά χαράξαμε με να μικρό μαχαίρι
εκείνη που κρατήσαμε, κάποτε , χέρι -χέρι
είναι όσα ελπίσαμε ,σαν τα κεριά που έσβησαν
Όνειρα όμως ήτανε , και όσο Ζήσαν, Ζήσαν
προφέρουμε τις λέξεις μας σαν προσφορο σε Λίμνη
κι είναι της Λίμνης το Νερό,η χρονοβόρα Μνήμη
Η Μνήμη είναι βάλσαμο μα είναι και Φαρμάκι
Πλάι στη Λίμνη Φύτρωσε ένα Μικρό Δεντράκι
τι θα απογίνεις άραγε της Μνήμης Φυσαλίδα;
Μέσ της Πανδώρας το κουτί δεν έμεινε ελπίδα ..
-
Ο/Η Ανώνυμος είπε... - Mε ακηδειες και ονειρα
με μνημες και φουσκάλες
μπερδευτηκε η σκεψη μου
κι επεσε από τις σκαλες
για όλα οσα γραφετε
και για οσα αποσιωπάτε
ο Αυλωνιτης ειχε πει
"Που πατε ρε, που πατε;"
εκαθησα κι εσκεφτηκα
οτι δεν βγαινει ακρη
μα οσο το σκεφτομουνα
μας φορτωσαν τη Τζάκρη
Ως ποτε πια θα σκέφτομαι
το ένα και το άλλο
με κουρασε η φιλια μας
και θελω να στη βαλω
θα κάνεις παφ να ξοδευτείς, να κλείσεις σαν παγίδα;
σα φάκα των ονείρων μας; σα λύσσα των ιστών μας;
σαν κουρελάκι ανήμπορο των δύστυχων πιστών μας;
μήπως ποθείς να φουσκωθείς και σαν πεταλουδίτσα
ν΄αλλάζεις τόπο και σειρά να σκας στην αμμουδίτσα
να κρύβεσαι στην πλάτη μας, να ιδρώνει ο κυνηγός σου
κι ύστερα να βυθίζεσαι στα ύδατα της στυγός σου;
να ξοδευτεί το είναι μου σαν άχρηστο ένα χάδι
που στα γιατί μόνο απαντά το διότι όταν το χάνω
συνάψεων εγκεφαλικών συμμάζεμα το βράδυ
αυτό είμαι, μοναχά, λοιπόν: της μνήμης η φουσκάλα
τα βράδια με τα όνειρα πάντα ταξινομούμαι
μα ο αγέρας που με πηλαλάει σε μια τρελή τρεχάλα
μου ψιθυρίζει: μ΄ένα παφ να σκάζεις θα σε δούμε
ΚΑΙ
ο Θ.Ι....