Χρειαζόμαστε όσο ποτέ την Ουτοπία μιας Παγκόσμιας κοινωνίας ισότητας

 

Από την Ουτοπία στη Νοσταλγία λεγόταν το βιβλιαράκι που έβγαλα πριν 5 χρονιά περίπου.. 

Η Ουτοπία αφορά στην Ελπίδα η Νοσταλγία στον εξωραϊσμό του παρελθόντος. 

Η εποχή μας , από το 1990 και μετά έχει εξορίσει την Ουτοπία . Ζούμε την δικτατορία της Tin : "Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. " Η εξορία της ουτοπίας μας βαραίνει σα βραχνάς : αν δεν μπορώ να ελπίζω καν σε μια Λύτρωση πως να αντέξω αυτόν τον αβάσταχτο εφιάλτη που έχει καταντήσει ο Νεοφιλελεύθερος Καπιταλιστικός κόσμος;

  Κάθε απόπειρα διαφυγής σφραγίζεται προσεκτικά , κάθε μα κάθε εκδήλωση δυσφορίας προς το υπάρχον ψυχολογικοποιειται και θεωρείται ένδειξη δυσλειτουργίας: " Δεν πας καλά , δεν είσαι κανονικός " .. Πρέπει να θεωρήσεις ως κάτι το φυσικό την εργασία χωρίς ωράριο , την πτώση των μισθών, την μισθωτή σκλαβιά. 

Ξέρετε κάποτε θεωρούσαν ως κακό την αλλοτρίωση τώρα θεωρείται κάτι το φυσικό: " Αλλοτριωθείτε γιατί χανόμαστε !!! " 

Σε έναν ρομπτοποιημενο κοσμο γίνε και συ ρομπότ για να τον αντέξεις: 

Μόνωσε τα συναισθήματα σου, αποστειρώσου , σκέψου θετικά, διώξε τις αρνητικές σκέψεις: Χαμογέλα ρε τί σου ζητάνε ;

 Όμως πως να χαμογελάσω στεγνός και κρύος στην Έρημο του πραγματικού; Ναι , πρέπει να επιστρέψουμε στην Ουτοπία και στην αρχή της Ελπίδας. 

Δεν μπορούμε παρά να είμαστε δυστυχισμένοι , μόνοι. Δεν μπορούμε να ζούμε σε νησίδες ευμάρειας όταν γύρω μας τριγυρίζει η θάλασσα της κοινωνικής δυστυχίας. 

Ούτε μπορούμε μόνοι μας ως Έθνος - κράτος να επιζητούμε , ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο πορώδης , η κάθε χώρα διαπερνάτε από το παγκόσμιο λες και είναι σουρωτήρι.

. Χρειαζόμαστε όσο ποτέ την Ουτοπία μιας Παγκόσμιας κοινωνίας ισότητας

πετρος Θεοδ