Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΧΡΗΣΤΟΥ : τι θα απογινεις αραγε της Μνημης Φυσσαλιδα; Μές της Πανδωρας το κουτι δεν εμεινε ελπίδα( συμμετεχει κι ο ΜΕΓΑΣ tamistas και ο Θήτα Ιώτα )

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2021

τι θα απογινεις αραγε της Μνημης Φυσσαλιδα; Μές της Πανδωρας το κουτι δεν εμεινε ελπίδα( συμμετεχει κι ο ΜΕΓΑΣ tamistas και ο Θήτα Ιώτα )

όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία

καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία

και καταργείται μέσα μου του χρόνου η Μαγεία

το παρελθόν και το Παρόν γίνονται ένα Μάγμα

και μοιάζουν τα μελλούμενα να λάμπουνε σα Θαύμα ..

---------------------------------------

και ξαναγίνομαι μικρός με το ποδήλατο μου

κι είναι η αγάπη μου, Μικρο τρεχαλητό μου

η Μνήμη είναι η αγάπη μας, και τα Υπάρχοντα μας

τα παιδικά μας όνειρα ,τα άδεια Μυστικά μας

Γλιστρώ με το ποδήλατο , κυλάει το ποτάμι

-ήμουν αδύνατος πολύ , χωρίς να βάζω δράμι-

στις καλαμιές της λίμνης μου, στους Ήχους των Βατράχων

θυμάμαι που ψαχούλευα Μυστήρια των Βράχων ..

Τα βράδια ολο κοίταγα την λαμπερή σελήνη

Θυμάμαι με γοήτευε του Φεγγαριού η σαγήνη...

είναι η μνήμη σαν κερί ,που καίει και μας λιώνει

είναι η ,μέσα μας , φωνή που λέει: είμαστε Μόνοι

είναι η γεύση που 'χαμε των παιδικών μας χρόνων

η μυρωδιά Βρεγμένης γης, στο Βάθος των αιώνων

Είναι της απουσία μας , η Γεύση, της Αγάπης

τα Δέντρα π'αγαπησαμε , αφή μιας αυταπάτης .

όσα αρχικά χαράξαμε με να μικρό μαχαίρι

εκείνη που κρατήσαμε, κάποτε , χέρι -χέρι

είναι όσα ελπίσαμε ,σαν τα κεριά που έσβησαν

Όνειρα όμως ήτανε , και όσο Ζήσαν, Ζήσαν

προφέρουμε τις λέξεις μας σαν προσφορο σε Λίμνη

κι είναι της Λίμνης το Νερό,η χρονοβόρα Μνήμη

Η Μνήμη είναι βάλσαμο μα είναι και Φαρμάκι

Πλάι στη Λίμνη Φύτρωσε ένα Μικρό Δεντράκι

τι θα απογίνεις άραγε της Μνήμης Φυσαλίδα;

Μέσ της Πανδώρας το κουτί δεν έμεινε ελπίδα ..

tamistas είπε...: τι θ' απογίνεις, άραγε, της μνήμης φυσαλίδα;
θα κάνεις παφ να ξοδευτείς, να κλείσεις σαν παγίδα;
σα φάκα των ονείρων μας; σα λύσσα των ιστών μας;
σαν κουρελάκι ανήμπορο των δύστυχων πιστών μας;

μήπως ποθείς να φουσκωθείς και σαν πεταλουδίτσα
ν΄αλλάζεις τόπο και σειρά να σκας στην αμμουδίτσα
να κρύβεσαι στην πλάτη μας, να ιδρώνει ο κυνηγός σου
κι ύστερα να βυθίζεσαι στα ύδατα της στυγός σου;

20 Σεπτεμβρίου 2011 12:13 π.μ.
tamistas είπε...: - δε θ' απογίνω τίποτα· μονάχα παφ θα κάνω
να ξοδευτεί το είναι μου σαν άχρηστο ένα χάδι
που στα γιατί μόνο απαντά το διότι όταν το χάνω
συνάψεων εγκεφαλικών συμμάζεμα το βράδυ

αυτό είμαι, μοναχά, λοιπόν: της μνήμης η φουσκάλα
τα βράδια με τα όνειρα πάντα ταξινομούμαι
μα ο αγέρας που με πηλαλάει σε μια τρελή τρεχάλα
μου ψιθυρίζει: μ΄ένα παφ να σκάζεις θα σε δούμε
ΚΑΙ
ο Θ.Ι....

Ο/Η Ανώνυμος είπε...: Mε ακηδειες και ονειρα
με μνημες και φουσκάλες
μπερδευτηκε η σκεψη μου
κι επεσε από τις σκαλες

για όλα οσα γραφετε
και για οσα αποσιωπάτε
ο Αυλωνιτης ειχε πει
"Που πατε ρε, που πατε;"

εκαθησα κι εσκεφτηκα
οτι δεν βγαινει ακρη
μα οσο το σκεφτομουνα
μας φορτωσαν τη Τζάκρη

Ως ποτε πια θα σκέφτομαι
το ένα και το άλλο
με κουρασε η φιλια μας
και θελω να στη βαλω

13 Οκτωβρίου 2015 - 8:44 μ.μ.

Θ.Ι ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ ,,,,,,ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΆ
-ΟΠΩς ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΑΜΙΣΤΑ ΒΕΒΑΙΑ)

290 σχόλια:

«Παλαιότερο ‹Παλαιότερο 201 – 290 από 290

Νοσφεράτος είπε...: Να που πια περασαμε σε Υπερπεραν αλλο
και εγινε στο Συμπαν μας κατι το πιο μεγαλο
μικρες φουσκαλες ειμαστε μεσα σε Μπουρμοληρθες
Θειε χαιρομαι πολύ που παλι ,Ξαναηρθες
κι εσυ Ταμιστα μεγιστΑ Φιλε αγαπημένε
-σαν και τον Τζακ της φασολιας -τα παραμυθια λένε -
θα ανεβουμε στα Ψηλά του Ουρανου τ'αλωνια
- ανοιξη πλεον ηρθανε γλυκά τα Χελιδωνια
και ολο τιτιβιζουνε κι ολο Ψηλά πετανε
και μοιαζουν με τους προσφυγες : δεν εχουν που να πάνε ..
ετσι που ανεβαινουμε στον ουρανο σαν Φουσκες
MAZI σας θα χορεψουμε στο τελος ΜΠΑΙΤΟΥΣΚΕς ..
https://www.youtube.com/watch?v=zQmbxJmJHFw; 8 Μαρτίου 2016 στις 2:00 μ.μ.
Tamistas είπε...: Τα υπόκωφα πρέπει
λένε είναι αέρας.
Το σουλούπι της μέρας
την ψυχή μου αποτρέπει.

Ετοιμόλογοι πάντα
θοποιοί που μιλάνε.
Και τα χρόνια κυλάνε,
σκόρπια πάντα συμβάντα.

Ω! την αύριον μέρα
θα ξυπνήσω και πάλι.
Την καρδιά μου θα πάλλει
η εντός της γαστέρα.; 12 Μαρτίου 2016 στις 11:28 π.μ.
tamistas είπε...: Ποιος είμαι άραγε;
Στ' αλήθειαραγε υπάρχω;
Και ποιος με βάραγε;
Ποιος μ' έριξε απ' τον βράχο;

Ποιος είμαι, πες μου!
Ερωτώ τον εαυτό μου.
Ποιος είμαι; Βρες μου
το εκείνο μου, το αυτό μου.

Ποιος είμαι; Μήπως είμαι
άυλος κανένας;
Εν θάδε κείμαι.
Άνευ χάρτου, άνευ πένας.

Και όλα ετούτα;
Θα χαθούνε στην αιθάλη;
Ζωή σε κούτα.
Με το φέισμπουκ να θάλλει.

Ποιος ήρθε άραγε
και κύλισε τον βράχο;
Ο ιστός. Που βάραγε
τη βούληση να υπάρχω.; 29 Μαρτίου 2016 στις 1:54 μ.μ.
tamistas είπε...: Εξκιούζμι, πούναι οι άλλοι;
Τι ειναυτό το χάλι;
Πέρασεν ένας μήνας,
και τόπαιξες εκ Κίνας.

Μην κάνεις τον Κινέζο,
εγώ μαυτά δεν παίζω.
Βρε Θηταγιώτα πούσαι;
Σου φύγανε αι μούσαι;; 8 Απριλίου 2016 στις 8:00 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Θ.Ι.

Εδώ λοιπον που φτασαμε, αλλα κι εκει που παμε,
νομιζω το κεφαλι μας, στο τελος, θα το φαμε
πριν όμως να συμβει αυτό θα φαμε ο ενας τον αλλον
αλλα και άλλος τον ενανε θα τονε φαει μαλλον
κι αφου αλληλοφαγωθουμε ο άλλος με τον έναν
θα μεινει ο καθενας μας παρεα με τον κανεναν
κι ως ολοι θα εχουν φαγωθει, επίγονοι ή πατρώοι
καθ'ενας μας αμηχανος τα νυχια του θα τρωει
κι αφου φαει ολοσχερως ανω και κατω ακρα
θα φαει τα μαλιοκεφαλα και θα γενεί φαλακρα
και θ' απορει πως εφτασε σ' αυτό το μαυρο χάλι
στο τελος -το ειπα στην αρχη- θα φαει και το κεφαλι!; 19 Απριλίου 2016 στις 6:47 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Θ.Ι.

Μεχρι εδώ που φτασαμε αλλα κι εκει που παμε
σιγουρα το κεφαλι μας στο τελος θα το φαμε

αφου πρωτα τα νυχια μας, από αμηχανία,
θ΄αρχισουμε ολοι μαζι να τρωμε με μανια
και, αφου φαμε, υστερα ανω και κατω ακρα
και τα μαλια της κεφαλης και μεινουμε φαλακρα
κι φαλακροι οταν μεινουμε με τ' ακρα μας κομμενα
θα τρωει ο ενας τον αλλονε και ο αλλονες τον ένα!

Και όπως ειπα στην αρχη και θα το πω και παλι
στο τελος -είναι σιγουρο- θα φαμε το κεφαλι!; 20 Απριλίου 2016 στις 6:50 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: ο θειος Ισίδωρος

ΕΛΕΓΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΚΑΡΓΟΥΔΗ

Δυο λογια ποψε θα'θελα να πω για τον Βαγγελη
που εφυγε για το μακρυνο κι ατελειωτο ταξίδι,
απ' τους δαιμόνους της ζωης που τον ποτίζαν ξίδι
κι ολο μαζι τους πάλευε, τον αρπαξαν οι αγγέλοι!

Τωρα μαζι τους θα πετά στου ουρανου τις πιστες
αναμεσα τους σαν φρικιο, γερακι και αγγελουδι
και για ολους οσους τα 'π(ι)αμε μαζι με τον Καργουδη
ο λογος του παλιο κρασι για ρεκτες και για μυστες!

και ητανε λογος δυσκολος με αγγυλες, παρενθεσεις
-μπαμπουσκες που που μπαινοβγαιναν σε μιαν άλλη μπαμπουσκα-
κι ετσι καθως στα πραγματα, τα παντα, έπαιρνε θεσεις,
οι αγγυλες του αιχμηρα καρφια στου λογου τους τη φουσκα.

Τωρα όλα οσα εγραψε καραβια που αρμενιζουν
στου διαδικτύου το πελαγος με φωτα αναμενα
να μας θυμιζουνε στιγμες από τα περασμένα,
ή, σαν πουλια που τα φτερα αγερωχα τανίζουν!; 10 Μαΐου 2016 στις 1:45 π.μ.
Νοσφεράτος είπε...: !!; 10 Μαΐου 2016 στις 3:30 μ.μ.
tamistas είπε...: Είπες: θα πάγω παγωτό, στο διάβολο ας υπάγω,
θα πάγω και των ομματιών, ας μούχουν βάλει πάγο.
Θα πάγω αυτό το φέγυ μποτ, το βγάδυ θα σαλπάγω.
Θα υπάγω ζόγικια εκδγομή στην Νάξο και στην Πάγο.; 17 Μαΐου 2016 στις 1:42 μ.μ.
Νοσφεράτος είπε...: για διες που συνεχιζουμε να γραφουμε στιχακια
, εις πεισμα ολων των καιρων ,σαν να τανε παγακια
που πεφτουν στο ποτηρι μας απο' ναν Παγοκοπτη
ελπιζω μονο μη κανεις κλεισει τον Διακοπτη
εξκαλλουα υτος ειν' ο ορισμός της καθε ευτυχιας
αποφυγής του ΜΑΡΑΣΜΟΥ και της αναλγησιας
αν επιμενουμε εδω γραφοντας ποιηματακια
θα γιανουν καποιες μας πληγές θα γινουνε στιχακια ..; 17 Μαΐου 2016 στις 3:02 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος

Στου Νοσφερατου τη σπηλια κι εκεινη του Νταβελη
οχυρωθήκανε οι εχθροι κι εριχνανε τα βελη
Κι από του Νοσφυ εφυγε το σπηλαιο ένα βελος
κι επηγε και επληξε του εχθρου ένα σημαίνον μελος
σημαίνον ισον σημαντικο κι οχι κωδωνοκρούστης
(που εκρουε τον κωδωνα όταν περνουσε πουστης)
ουτε και προσομοιαζε με τον Κουσιμοντο
μα ητο ευειδης και δυνατος ωσαν τον Τζιμυ Λοντο
κι αυτό το μελος το πληγέν που επληγη απο το βελος
-σαν απ' του Ρέλου τον καφέ που επληγη ο Βενιζέλος-
καταλαβε το τελος του πως εφτασε του τάλα
και ειπε "-Τα εχουνε αυτά ο πολεμος και μπαλα"

συνεχαει...........; 14 Ιουλίου 2016 στις 12:39 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: και ειπε "-Τα εχουνε αυτά ο πολεμος και η μπαλα"; 14 Ιουλίου 2016 στις 12:40 π.μ.
Νοσφεράτος είπε...: ΕΤΣΙ που απομειναμε ο Νοσφυ κιο Ισιδωρ
να γραφουμε ποιηματα και να μην εχει Υδωρ
ουτε κανενα λαστιχο για να μας πιτσιλησει
ουτε ενα χερι φιλικό να ερθει να μας λυσει
που μας μαντρωσαν στη σπηλια και μας ταιζουν ψαρια
κι ακουγεαι απο μακρυα του Βρντ μια αρια
αχ! ναμουνα στη Οπερα να ημουνα Τενορος
μου φαινεται θα ανεβω στης Ερημιας το Ορος
θελω να παρω τα Βουνα να ανεβω Ραχουλες
να ξαναβρω Ποιηματα και τις αγαπες ουλες
θελω σε κατασκηνωση ξανα να τριγυρισω
θελω να μεινω σε σκηνη , στα νειατα να γυρισω
να καβαλησω αλογα, ναρμεξω αγελάδες
θελω- κατακαλοκαιρο - ξανα μανα μπελαδες
που πηγανε τα χρονια μου και φυγαν ενα ενα ;
εμεινα με τον Θειο μου κιεκεινος με εμένα
και να που κοιταζομαστε ευθεως εις τα ματια
και -σεοτι αφορά αυτο εχουμε πια κεσατια
αχ να μπορουσε ναμουνα απανω εις τις ΑΛΠΕΙς
Ο ΧΡΌΝΟς ΕΙΝΑΙ ΜΕΣ ΜΑς Ο ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟς ΑΛΤΗΣ
αυτος πηδα επι κοντω , πηδα ψηλά παλουκια
θεε πως τα καταφερα και χωθηκα στα Λουκια;

μες το κατακαλοκαιρο που σκανε τα τζιτζικια
μειναμε εγω κιο θειος μου να τρωμε Φιρφιρικια; 15 Ιουλίου 2016 στις 5:34 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Τα φυρφιρικια οταν τα τρως ειναι στυφά στη γευση
βαρυ στυφάδο γινονται οποιος τα μαγειρευσει
γιαυτό ταγκίζει ο στομας του -απ΄το πολυ το στύφος-
και μεταβαλεται οικτρά της γευσεως το υφος.

Ετσι κι εγω την πατησα, απ' το πολυ στυφάδο
που εφαγα, καταντησα μια άρια να άδω.
Μα την γαστερα οποιος πληρεί και στη συνεχεια άδει
θα παθει καμια συγκοπη και θα βρεθει στον άδη!

κι εκει θα του φωναζουνε τα των μακάρων στίφη
"-Εδω γαμουνε αρσενικούς κι εσυ γυρεύεις νυφη"!

O θειος; 17 Ιουλίου 2016 στις 8:25 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: o Θειος

Πριν λιγο εσηκωθηκα να παω προς νερου μου,
αυτο ειναι το μαρτυριο του υστερου καιρου μου,
παλια προστες ειχαμε αγιους και δαιμονους
μα τωρα φυγανε κι αυτοι και μας αφηκαν μονους
ως και η Λουκια εφυγε που εφερνε το καθικι
κι ετσι παραδοθηκαμε με το σπαθι στη θηκη; 21 Μαΐου 2017 στις 3:35 π.μ.
Rodia είπε...: η φυσαλίδα πέταξε, η φυσαλιδα πάει
αλλού βαρούνε ντουφεκιές κι αυτή γυρνοκοπάει
περνά ποτάμια και βουνά, λίμνες, χωράφια, δάση
χωρίς φαϊ κι ανασαιμιά, ούτε να ξαποστάσει
επιθυμεί.. μα βιάζεται να φτάσει Γερμανία
να δώσει μια στην Ανγκελα.. την έπιασε μανία!; 13 Ιουνίου 2017 στις 5:48 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: θΕΙΟΥ ΙΣΙΔΩΡΟΥ: ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ

Δυο ερωτηματα καυτα με απασχολουσαν παντα
στα μονοπατια της ζωης και την αουτοστράντα
κι αν την απαντηση δεν βρω ποτε δεν θα ησυχασω:
-“Να ζει κανεις ή να μη ζει?”, -“Να σκασω ή να κλασω?”

Μα οταν κι αυτοι οι στοχασμοι σαν κομποι θα ειν' λυμενοι
θα ρθει ενα νεο ερωτημα: "Κλανουνε οι πεθαμενοι?"; 7 Σεπτεμβρίου 2017 στις 8:23 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: θειου Ισιδωρου

ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΙΙ

Νυχτωσα και ξενυχτησα και πριν να παω για υπνο
να παρω μπρεκφαστ πρωινο ή μηπως ενα δειπνο?; 7 Σεπτεμβρίου 2017 στις 8:27 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Θειου Ισιδωρου

ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΙΙΙ

(Στους Αιωνιως εκτος θεματος)

Οταν το δαχτυλο στητο εδειχνε το φεγγαρι
του αλληθώρου η ματιά εκοιταζε τον Αρη
ψαχνουσα δι Αρειανους εώρακε και ειδε
εξωγηίνους μεν τινες, ...μα ησαντο Μπαοκτζήδαι !; 7 Σεπτεμβρίου 2017 στις 8:31 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Θειου Ισιδωρου

ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ IV

Τι ειμαστε, τι ειμαστε κανεις δεν θα το μαθει
και οσο το ψαχνει πιο πολυ τοσο θα κανει λαθη
κι οσα λαγουμια ανοιγουμε στο εσωτερο εγω μας
θα τα μπαζωνει η λησμονια σαν σβησιμο της γομας.

Σταματησα ν' ανησυχω ποιος ειμαι και που παω
και πλεον με απασχολει μοναχα τι θα φαω
γιατι -εστω αργα ανακαλυψα- πως "ειμαι οτι τρωγω"
και σ' ενα χεσιμο καλο της υπαρξης τον λογο!!!; 7 Σεπτεμβρίου 2017 στις 8:38 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Θειου Ισιδώρου: ΤΑ ΥΠΑΡΞΙΑΚΑ

Άμπνευσις

Παει καιρος που εμπνευση δεν ειχα
να γραψω ενα ποιημα και οι στιχοι
-σαν απορια σε ιεροψαλτου βηχα-
αποκλεισμενοι 'μεναν εξω από τα τειχη.

Μα να, σιγα-σιγα νιωθω πως κατι αλλαζει
σα να λαλουν εντος μου χελιδονια,
αφου η χελιδονοσουπα σου ειπα πως με πειραζει,
δεν εφτιαχνες καλυτερα ’κεινα τα μακαρονια?

Κι ετσι περνούν γλυστρωντας οι ζωες μας
πανω στο διαφανο γυαλι του κρυου παγου
ενω τα 'ρχιδια μας ζαρωνουν και οι μορφες μας
μοιαζουν ολοενα πιο πολυ με αυτη του τραγου.; 7 Σεπτεμβρίου 2017 στις 8:51 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Θειου Ισιδώρου

ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ V

Καποιες φορες γυριζουμε στο σπιτι μας μονάχοι
κι οπως την πορτα πισω μας κλεινουμε απο μεσα
νοιωθουμε σαν πολεμιστες που ηρθαν απο τη μαχη
ή σαν εμπόροι -άλλοτε- πνιγμενοι απο τα φεσ(ι)α; 7 Σεπτεμβρίου 2017 στις 8:55 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Θειου Ισιδώρου

ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ VI

Μοιαζει η ζωη μας σαν παλια και μπρουτζινη γκαζιερα
που αφου καταπονηθηκε ολο να μεγειρευει
εκανε τσαφ και εξεπνευσε τον μεσα της αγερα
και τη στερνη της αφησε πνοη μεσα στη χλευη; 7 Σεπτεμβρίου 2017 στις 8:58 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Θειου Ισιδώρου

ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ VIIα

Τωρα η γκαζιερα φουντωσε, τα σωθηκα μας καιει
κι ετσι όπως πυρακτώνεται το εσωτερο μας "είναι"
λιωνει ο χρονος μεσα μας, σα λαβα που αργορεει,
καθως κυλλούν και χανονται αιωναι - ετη - μηναι!; 7 Σεπτεμβρίου 2017 στις 8:59 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: ο Θειος

Αυτα τα υπαρξιακα και οι στοχασμοι μου εν γενει
οταν τα αναστοχαζομαι μοιαζουνε με μηδενι-
κα που ειν΄παρατεταγμενα χωρις μπροστα μοναδα
και μοιαζουνε να συνιστουν μια ανυπαρκτη ομαδα.; 10 Σεπτεμβρίου 2017 στις 4:46 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Εμένα,το ποίημα μου θύμωσε ένα φοβερο,μεταχειρισμενο ποδήλατο που μου είχε αγοράσει ο πατέρας μου.Φρένα δεν είχε.Σταματαγε με κόντρα,(ανάποδη πηδαλιά).Έκανε απίστευτα στατικά κόλπα.
Κικη Ματέρη; 16 Απριλίου 2018 στις 11:25 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Θ.Ι.

Καλωστηνε κι ας αργησες ποιητρια Ματέρη
σε τουτο το ολανθιστο της ποοιησης παρτέρι,
βλεπω οτι η ποιηση κι εσενανε σε θελγει
τετοιες ποιητριες τρανες βγαζουνε μονο οι Βέλγοι
γιαυτο αναρωτιωμουνα μηπως εισαι Βελγιδα
που εκλεψες της ποιησης την ιερη τη γιδα
και οταν σε τσακωσανε που την ειχες στην πλατη
καβαλησες της ποιησης το φτερωτο το ατι; 27 Απριλίου 2018 στις 12:40 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος

Ενεφανισθη η Κικη με το ποδήλατό της,
προδηλως αναφερομαι εις την Κικη Ματέρη,
κι ακολουθουσε πισω της ποδηλατων κι ο Τότης
για να δωσει μιγδαλα και να την κανει ταιρι!; 19 Ιουνίου 2018 στις 8:44 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Αλλα η Κικη δεν ηθελε αμυγδαλα να παρει
μα μονο πικρομιγδαλο δουλευουνε αι θεουσαι,
αυτους που δινουν μιγδαλα τους πηρανε χαμπαρι,
και αγχωμενη ορθια παντα ποδηλατουσε

Μα ενεκα του τρεξιματος εν μεσω τετοιας ζεστης
απ΄την πολλη προσπαθεια υδρωσε και στο τελος,
σαν ξεφυγε, ηπιε νερο μεσα απο ενα ελος
γιαυτο, μαλλον, πριστήκανε και οι αμυγδαλες της.

συνεχαει ........; 3 Αυγούστου 2018 στις 5:20 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο Θειος εφα:

LE VOYAGEUR DE LA PLUIE

Τωρα που ειναι φθινοπωρο τα χελιδωνια φυγαν
και τα σπουργιτια μειναν μπας και φανε καμια μυγαν

Τωρα που ΄ναι φθινοπωρο και τελειωσε το θερος
και τσιου-τσιου κανουνε η γραια και ο γερος

Τωρα που ‘ναι φθινοπωρο και φθινουνε τα φυλλα
και που για να 'μαστε ζεστα σου'χω μαζεψει ξυλα

Τωρα που είναι φθινοπωρο και ηρθε ο Νοεμβρρης
παρε το δρομο το στρατί και κόπιασε να μ΄ευρεις

Γιατι στο λεω αληθινα μου λειπεις ωρες - ωρες
τωρα που είναι φθινοπωρο και είναι φτηνες οι οπωρες !!!; 19 Νοεμβρίου 2018 στις 9:32 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: ο θειος εφα ...

ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ

Οσοι ερωτευτηκανε τους εφαγε η λάμια
η δε πσωλη τους σμίκρυνε κι εγινηκε σαν μπαμια,
εχασανε το μπουσουλα κι ενω ησαντο πότες
και μαγκες και αλανιαρηδες, εχουνε γινει κοτες.

Μα θαρθει καποτε η στιγμη που ολοι οι ερωτευμενοι
θα καμουνε επανασταση της γης οι κολασμενοι:
άπαρτοι, κοντοψωληδες, μαγκούφηδες, μπακουρια,
άμπαλοι και τριλίγουρες, του κοσμου τα καψουρια
θα εξεγερθουν εναντια σε αυτή την αδικια
και θα στηθουνε εκτακτα λαϊκα Πρωκτοδικεια!

Ο Πρωκτοδικης θα ρωτα: «-Γιατι δε τονε θελεις
αυτόν τον νέο τον λαμπρο που λεγεται Βαγγελης,
κυρια Τσιμπουκίδου μου; Κι εσεις κυρια εκει κατω
γιατι τονε πληγωσατε βαθειά το Νοσφερατο
και δεν μπορει να εκφραστει ουτε να γραψει ποιημα
απ΄οταν της αγαπης σας ο Νοσφυ επεσε θυμα,
και ολοι οι ποιητικοι του φυγανε οι ιστροι
απ΄τη στιγμη που, αδολωτο, καταπιε το αγκιστρι?».

Θα απαγγελονται πολύ βαριες κατηγοριες
θα πεφτουνε χοντρες ποινες, μεγαλες τιμωριες
Σαραντα οχτω μπιστίματα για κάθε χυλοπίτα
η εκδικηση για κάθε μια ερωτικη μας ηττα!; 5 Ιανουαρίου 2019 στις 7:57 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος εφα ...

ΝΥΧΤΟΚΑΤΟΥΡΗΜΑΤΑ

Τις νυχτες που σηκονωμαι να παω προς ...νερου μου
-αυτο ειναι το μαρτυριο του υστερου καιρου μου-
και στην λεκανη προσοχη σαν στεκομαι μπροστα της
νυχτερινο κατουρημα, που ας οψεται ο προστατης.

Παλια προστατες ειχαμε Αγιους και Δαιμόνους
μα τωρα φυγανε κι αυτοι και μας αφησαν μονους
και δεν υπαρχει πια κανεις να φερει το καθηκι
κι ετσι παραδοθηκαμε με το σπαθι στη θηκη!; 5 Ιανουαρίου 2019 στις 8:03 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο Θειος εφα

ΑΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ετσι λοιπον που στερεψε τ’ ορμητικο ποταμι
που ητο πρωτα βουερο και απλωνε σαν βοας,
μη διαθετοντος νερου να θρεψει το πλατανι
υποστειλών την σταθμη του τωρα ποτιζει πόας.

Πόας που εποασθησαν σε δυσκολους καιρους,
σε ξηρασιες και ολοσχερως ανύδρους περιοδους
οτε ηλατωθη κεκμηκώς του ποταμου ο ρους
σε εποχες στεγνοτητος κακες και αναπόδους.

Στερεψαντας ο ποταμος και του παπα η βρυση
και μένοντα ακελάηδηγα στα κλωνια τα πουλια,
πουλι πουλακι διψασε και πως να κελαηδησει,
ετσι που αφυδατωθηκε πετρωσε η κουτσουλιά.

Κι η αλαφινα απο κοντα με το μικρο αλαφακι
που σερνει αξεδύψαγο τα τεσσερα αργα
να κλαιει η μανα το παιδι και το νερο νερακι
και εκ κοράκου στοματος -δεν βγαινει πλεον- κρα.

Ετσι κι εμεις στερεψαντες επικοινωνιακως
ουτε ενα στιχο στο χαρτι, στο κινητο κουβεντα,
βαρια σιωπη με μπρουτζινα αρχιδια κεκμηκώς
ομοία μ΄αυτην του Ιησου: "παθωντα και ταφεντα",

μα "και ανασταντα" δεν θα ειπω, αν δεν αναστηθει,
αν δεν χειλισει ο ποταμος και αν δεν πουλι λαλησει,
αν δεν βουίξει απο ζωη ο κηπος του ΙΘΙ
κι αν δεν Μπεκαλτσα κανει κρα, και δεν μας κουτσουλισει!; 9 Ιουνίου 2019 στις 10:43 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: ο θειος εφα... και ελαλησε

ΌΤΑΝ ΕΚΛΑΨΕ Ο ΘΕΙΟΣ

Ω ποντιε που απ΄τα παλια και παλι ενεφανισθης,
απ΄την πολύ συγκινηση και απ΄την πολύ λαχταρα
σε ειδα και μου πρήστηκε η ουροδόχος κυστις
ωσαν να μου την επεσε καμια δεκαοχταρα.

Θυμαμαι σε τσιγκλάγαμε και καναμε καζουρα,
ετσι καθως ανεμιζες την κοκκινη σημαια,
μα υστερα χαθηκαμε σε καποια προκυμαια
εκει, μες του συνωστισμου την ανακατωσουρα.

Του ρηματος τσιγκλάω-τσιγκλώ δανειστηκα τον ορο
ομως το τσιγκλισμα αυτό στο καναμε με αγαπη,
το ξερεις πως το τσιγκλισμα του Τσέτη του αράπη
απ’ το δικο μας τσιγκλισμα οτι …απέχει πόρρω.

Πολλοι σε αποπηρανε φερομενοι ηλιθιως,
το ξενο και το αρφανο κανενας δεν γουσταρει,
μοιαζει στα ματια των πολλων σαν ήρα μες το σταρι,
μα ηταν αξέχαστες στιγμες “Όταν εκλαψε ο Θειος"

Λιγακι ανασηκωθηκε από την καρεκλουντα
κι αναμεσα απ΄του κωλου του τα δυο ημισφαιρια
μια τουφα -σαν του ευζωνα την τιμημενη φουντα
απ΄το τσαρουχι- βάστηγε μεσα στα δυο του χερια

τα χερια αυτά που του ΙΘΙ κρατανε το πηδαλιο
καθως οργωνει τα νερα ξωπίσω του η προπελα
για αχαρτογραφητα νερα σε διαδρομη δαιδάλιο
και το οδηγουν πλησίστιο στο μελλον και στην τρέλα.

Και τοτε δυο σταλαγματιες σαν δυο μικρες χοντρελες
κυλισαν απ’ τα ματια του κι ηρθανε κουτρουβαλα
καθως υγροποιηθησαν οι μεσα του νεφελες
της Μεγαλης Παρασκευής λες κι ητανε το γάλα.; 2 Σεπτεμβρίου 2019 στις 8:48 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος εφα...

ΟΛΟ (ΗΣΟΥΝΑ ΑΠΟΥΣΑ)

Περπατουσα στην Κλαυθμωνος
κι ημουνα βαρυς και μονος

ειμαι μονος και βαρυς
μοναξια και με βαρεις.

Στην Κλαυθμωνος περπατουσα
και με ποναγε η πατουσα

μα επειδη σε αγαπουσα
κουτσα-κουτσα περπατουσα

με το βημα μου αργο
και ερχομουν να σε βρω.

Μα οσο και να περπατουσα
ολο ησουνα απουσα; 24 Σεπτεμβρίου 2019 στις 11:54 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θείος εφα ....

ΜΑΤΑΙΩΣΙΣ

Καθως του πληκρολόγιου τα πληκτρα επατουσα
μια φαγουρα μ’ επιασε εις του ποδός
την δεξιά πατούσα

Εβγαλα το παπούτσι μου κι εξυστηκα δι ολιγο
ενω μες στου κνησμού τη μπορα επερασε
η ωρα, κι επρεπε να φυγω.

Να φυγω και να παω που; Οπου κι αν πας η πολη
θα σε ακολουθει και θα ‘ναι οι νεοι ρολοι σου
ξαναπαιγμενοι ρολοι.

Δια τα όλα οσα κεκμηκώς συμβαινοντα του κοσμου
εβγαλα και το αριστερο παπουτσι
εκ του ποδός μου.; 25 Σεπτεμβρίου 2019 στις 11:12 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος εφα ....

ΜΑΤΑΙΩΣΗ

Καθως του πληκρολόγιου τα πληκτρα επατουσα
μια φαγουρα μ’ επιασε εις του ποδός
την δεξιά πατούσα

Εβγαλα το παπούτσι μου κι εξυστηκα δι ολιγο
ενω μες στου κνησμου τη μπορα επερασε
η ωρα, κι επρεπε να φυγω.

Να φυγω και να παω που; Οπου κι αν πας η πολη
θα σε ακολουθει και θα ‘ναι οι νεοι ρολοι σου
ξαναπαιγμενοι ρολοι.

Δια τα όλα οσα κεκμηκώς συμβαινοντα του κοσμου
εβγαλα και το αριστερο παπουτσι
εκ του ποδός μου.; 27 Σεπτεμβρίου 2019 στις 3:49 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος ειπε .....

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ

Σαν είναι ο λογος ασαφης και Αοριστος, εν γενει,
μοιαζει με Υπερσιντέλικο που εχει αφησει γένι,
και οι στιχοι αφωνόληκτοι καθιστανται εν τελει
σε χορωδια αλαλων σαν να 'χουν γινει μελη.

Ο Ενεστως που το παρον μονο τον ενδιαφερει
και παγερως αδιαφορει ο Μέλλων τι θα φερει
ενω ο Παρατατικος, ο οποιος παρατασει
τα πεπραγμενα γενικως σε παρελθουσα βαση

Τελος, ο Παρακειμενος παρακινει τους παντες
γιαυτο κι ολοι μπλεκομαστε στου χρονου τους ιμαντες
κι όπως συναγελαζονται ο χρονος και ο λογος
μπερδευουνε τα μπουτια τους και πραττουν αναλογως

4 Ιουλίου 2019 - 2:08 π.μ.

Ο/Η Νοσφεράτος είπε...

τετελεσμένοι μελλοντες ,παθητικές φωνές
και μέσα μου φυτρωνουνε του Χόνου οι εμμονές
κυλουν οι Χρόνοι μεσα μου σαν ναταν ενεστώτες
και να ανασταινονται οι εντος μου Τεθνεώτες .
5 Ιουλίου 2019 - 1:10 π.μ.

Ο θειος είπε...

O Μελλων που τετευτησε και που προεξοφληθη
των χρονων πλεον αλλαξε τις σχεσεις και τα ηθη
διοτι εαν τα Μελλοντα ειναι τετελεσμενα
θα πει ο Παρακειμενος "Στ' αρχιδια μου κι εμενα
γιατι εγω πραγματωσα οσα εχω δηλωσει
ενω ο Μελλων θεωρει πως ..."ΘΑ", τα πραγματωσει.
Αλλα επειδη κανεις με "ΘΑ" δεν εβαψε αυγα
να ξερει πως διαχρονικο θα 'χουμε καβγα"

"Κι εγω, πετιεται ο Αοριστος, τετελεσμενος ειμαι
και οσα αλλα λεγονται ψευδεις και πλαναι φημαι
για ασαφεια με εγκαλουν και για Αοριστια
πλην ομως η ειδικοτης μου ητο η Αριστεια
γιαυτο με αποκαλουσανε παλαιωτερα Αρίστο
μα μου κοτσαρανε ενα "Ο" και με ειπαν Α"Ο"ρίστο.

Κι ετσι καθως μαλωνουνε σαν τα σκυλια οι χρονοι
περνούν γοργα και χανονται και μενουμε ολοι μονοι; 15 Οκτωβρίου 2019 στις 9:12 μ.μ.
Νοσφεράτος είπε...: θειε χιλια συγνωμη δεν ξερω τι απεγινε το τελευτο σχολιο σου,, Αλλαξε το Μπλογγερ και δεν το ξω καλά; 28 Δεκεμβρίου 2019 στις 2:14 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος Ισιδωρος

Ο ΠΑΝΓΑΜΑΤΩΡ ΧΡΟΝΟΣ

Ο χρονος που τα αποδομεί ολα και τα γαμαει
βιαζει και την ευμορφιά
που χανεται
και παει

Και μενουν πληνθοι, κεραμοι ατακτως ερριμενοι
κι απ’ την παλιά την ευμορφιά
τιποτα πια
δε μενει

Και για ολα οσα χαθησαν η ποιησις τυρβαζει
σαν την γρια που βαφεται
και βγαινει
στο περβαζι

Και τηνε βλεπουνε οι νιοι και την περιγελουνε
μα εκει εκεινη καθεται
κι ας πουνε
οτι πουνε

Ιδου πως τα κατηντησεν ο πανγαματωρ χρονος
οστις δαμάζει το ολο-παν
και το γαμάει
συγχρονως; 16 Ιανουαρίου 2020 στις 2:29 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Γραφεις πως ηταν σχολιο το αριστούργημά μου
κι ας περιειχε εννοιες λεπτες σαν κόκκους άμμου

που εμφιλοχωρούσανε εντος της καθε λέξης
και καθε μια τους ητανε απαύγασμα της σκεψης.

Εργο ανωτερο απο αυτά του Ευγενιου Ιονέσκο
μα σαν το κλήμα το 'φαγε η γιδα της UNESKO

παρεα με την σταφυλή και της αμπέλου φύλλα
ή περιστερι που αρπαξαν η Χαρυβδη κι η Σκυλα

και το καταβροχθησανε σα να ‘τανε κουνουπι
ή σαν –γεματο θυσαυρους- να ‘ταν χαμενο κιούπι

για τις επομενες γενειες κληρονομια μεγιστη
"Δεσε τη αιγα" φωναζα, κι εσυ ελεγες "Λύσ’τη"

Τη Σκυλα και τη Χαρυβδη αμολυτες τις ειχες
και το κατασπαραξανε, το στομα τους δυο πυχες.

Με αυτα τα μοντερέισον και με τις προεγκρίσεις
χαθηκε το αριστουργημα κι εχει ξεσπασει κρισις

γιατι τ' αριστουργηματα οταν κανεις τα χανει
μοιαζει μετα η ποιησις σαν σπιτι διχως Γιαννη

που αφου το απαξιωσανε το εβαλανε για νοικι
μα δεν το πλησιαζουνε οι Σπυροι, ουτε οι Νικοι,

ακομα κι αν προσφερεται πολυ κατω του κοστου(ς)
καταληψιας, το πολύ, θα ειναι ο ένοικός του

ή εστω καποιος αστεγος που το καταλαμβανει,
το σπιτι αυτό που σου ‘λεγα (οταν δεν εχει Γιαννη).

Ετσι σε τουτο δω το μπλογκ θα ρθουνε οι μεταναστες
να κανουνε καταληψη και θα πετανε γλαστρες,

Συροι, Αφγανοι, Σουμέριοι και κάθε άλλη ρατσα
θα ριχνουν τσιμεντολιθους πανω από την ταρατσα.

Θα ’ρθουνε αλληλέγγυοι ο Λεφτ και ο Ομαδεόνας
στους προσφυγες να δειξουνε πως γινεται ο αγωνας.

Θα’ρθει και Καραμπελιας με τους δικους του αντρες
να γραφουνε συνθηματα πα’ στης σπηλιας τις μαντρες

κι ενω πρωτα «Οι προσφυγες, ελεγες, είναι φίλοι»,
μετα το θειο θα ζητας για να τους καταγγειλει.

Καταληψιας στη σπηλια αν θελεις να μην μπει
του Μοντεχρηστου τη Σπηλια κανε airbnb

Να ‘ρχομαι για ξεκουραση, μετα από το γραφειο,
(διαλεξε όμως, τα φρικιά αν θελεις ή το θειο,

καθησε σκεψου το καλα και κανε ότι νομισεις)
να γραφω αριστουργηματα που θα κληρονομισεις.

Άλλο δεν εχω να σου πω ή κατι να προσθεσω
γιατι η ωρα περασε και παω να την πεσω

με τη Μορφεα αγκαλιά να καμω κάμα σούτρα
οπερ και σε καληνυχτω και σε φιλω στα μουτρα.

Ο θειος Ισιδωρος; 16 Ιανουαρίου 2020 στις 5:12 π.μ.
Νοσφεράτος είπε...: χα χα .... ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΓΕΛΑΩ ΔΥΝΑΤΑ ...; 16 Ιανουαρίου 2020 στις 10:18 μ.μ.
Νοσφεράτος είπε...: ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΌΝ ΠΕΡΑΣΑΝΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΗΝΕΣ
χαθηκανε οι μελισσες και μειναν οι κηφηνες ,
και ο Αλέξης εφυγε μας προκυωε ο Κουλης
και νεος χρόνος προβαλλε , νενανικος και Μπουλης
... Αλιμονο : την εχασα τη δολια μου τη ριμα ..
και δεν μπορω Θειουλη μου να ξαναγραψω Ποιημα
μεφαγε η αλλοτριωση τα Ρπίγη του αιωνα

και που θα πάβ να κρυφτω σε ποιο του χρόνου Δώμα;; 16 Ιανουαρίου 2020 στις 10:24 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος

Εφυγε γρηγορα ο καιρος, τα χρονια και οι μηνες
θαρεις σαν παρελαύνουσες οτι περασαν χηνες
απο μπροστα μας κορδοτές τα ποδια τους χτυπωντας
και χαθηκαν στη λησμονια σαν τις σκηνες μιας τσοντας,

σαν αγελαδες που εβλεπαν τα τρενα να περνανε.
Αχ, ποσο συρικνωθηκες χρονε μικρε και νάνε;; 18 Ιανουαρίου 2020 στις 5:39 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: ο Θειος

Οποιος φαντασιωνεται μελισσα τον Αλέξη
είναι καθ’ όλα βεβαιο ότι …τα εχει παιξει,

Αν είναι κατι, το παιδι αυτό, είναι κηφινας
γιαυτο και τακιμιασανε με κεινον της Ραφηνας

που, αν θυμασαι, καποτε τον ελεγες δαμάλι
(που εισαι νιοτη πουλεγες πως θα γενούμε άλλοι;)

Και στον επαναστατικο τον οιστρο του επανω
αγαπησε πολιτικως τον ψεκασμενο Πάνο

και με τον Πακη τα’μπλεξε και τον ποιητη τον Βυρον
γιατι όπως ισχυριζετο … το βελτιστο το μη χειρον!

Ομως ηρθε και ωριμασε, σαν γινωμένο φρουτο,
και στους παλιους συντροφους του φερθηκε σαν τον Βρουτο

που αφου τους εκανε βρου – βρου τους εστειλε για βρούβες
στη φαβα οδηγώντας τους με τις βαθειες λακκουβες

Τωρα, ετσι που καλομαθε στης εξουσιας τους θωκους,
πλεον συναγελαζεται μοναχα με Πασοκους.; 1 Φεβρουαρίου 2020 στις 1:28 π.μ.
Βάσω είπε...: Είσαι ποιητής βεβαίως
κι'είναι δύσκολο το χρέος
να ισορροπείς το στίχο
σαν να κατουράς τον τοίχο.

Να προσέχεις μη λερώσεις
αλλά και μην λερωθείς
τα χορτάρια μη ξεράνεις
το βρακί γοργά να βάνεις
και να μη σε δει κανείς; 8 Φεβρουαρίου 2020 στις 12:45 π.μ.
Νοσφεράτος είπε...: ετσι που μας ξεφυτρωσε εν μεσω του χειμώνα
εν μέσω αυτου του ασπλαχνου κι ανηλεους αιωνα
που απο το κρυο καιγεται του τζιτζικα η γουνα
και απο βραδυς στον υρανό ματοβαμμένη η Λουνα
σαν το σπυρι το προστυχο τον ουρανό στολίζει
κι ενα σκυλί του Μπασκερβιλ αρχιζει να γαυγιζει
και η σκηνή μας θυμιζε ταινιες του Ρομέρο
αχ ποσο μου ρχεται να πώ : αγαπη μου τε κιέρω
τι ελεγα ; το ξεχασα , α ναι για τον χειμώνα
κι ειναι τα χρόνια που περνουν περιλυπα και μόνα
και πανω εκει που ελεγα Αχ !! ναρθει μια Γυναικα
που ειμαστε μαγκουφια εδω ωσν τον Βεληγκεκα
ε να ! ξεμυτισε εντος στην ερημια η Βάσω
και ήταν σαν να μεπιασε απ το λαιμό με Λάσσο

κι οι στιχοι της για το βρακί εχουν πολλα να πουνε
στης ποιησης μας το Μαντρι,να μπουνε και να βγουνε; 8 Φεβρουαρίου 2020 στις 12:50 μ.μ.
Βάσω είπε...: Σας χαιρετώ λοιπόν κι' εγώ μεγάλοι στιχοπλόκοι
Εδώ μπροστά σας στέκομαι κάτω από τους θώκοι
Βαρέθηκα ούσα γυνή μονάχη να γυρίζω
πότε στη ζέστη καίγομαι και πότε τουρτουρίζω.
Είδα ένα φως παρήγορο και είπα "δε μπουκάρω;"
"για ένα καφέ κι' ένα νερό κι'ίσως για ένα τσιγάρο"
Έτσι λοιπόν και βρέθηκα μπροστά σας ή και πίσω
Κράτα το ψωμοτύρι μου για να σας προσκυνήσω; 9 Φεβρουαρίου 2020 στις 2:06 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος

Καλως τη τη Βασιλικη με τον μεγαλο Τρουλο
που μ’ επιασες να κατουρω της ποιησης τον τοιχο
περιμενε να κουμπωθω και θα σου πω ένα στιχο
τωρα που μολις τελειωσα και τιναξα τον πουλο.

Το ξερω είναι δυσαρεστο να βλεπει έναν αντρα
καποια κυρια αγνωστη να κατουραει μπροστα της,
-εστω κι αν δεν την εχει δει- στης ποιησης τη μαντρα,
πλην όμως για την πραξη μου ας οψετε ο προστατης

Για εμπα μεσα στη σπηλια λιγο να ξαποστασεις,
οποιος μοναχος περπατει πρεπει να κανει στασεις,
κι εγω θα κατσω διπλα σου στιχους να σου διαβασω
που θα’ναι αριστουργηματα αγαπητη μου Βασω

Θα λενε πως αγαπησα τα ματια μιας Βασίλως
που ολοι οι αντρες τρεχανε ξωπισω της μπουλουκι
κι απ’ τη χαρα μου πηδαγα σαν τρελαμενος ψηλος
μα επεσα απο 'κει ψηλα κι εκαστα στο παλουκι.

Κολλάωντος δε του σίδηρου βραζούσης της ορύζης
όταν σε ειδα σκεφτηκα πως …κατι μου θυμιζεις!; 12 Φεβρουαρίου 2020 στις 3:57 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος

Νοσφυ’ παντα σου το’λεγα οτι θ’ ανταμειφθουμε
μονο αν κραταμε σταθερα της ποιησης τα ηνια,
αγογγυστα της ποιησης το κάρο αν ωθουμε
και δεν κοπροσκυλιαζουμε μες τα κωλοχανεια.

Γιατι είναι σε ολους μας γνωστο τα ομορφα κοριτσια
πως δεν μπορουν ν’αντισταθουν στης ποιησης τα βιτσια,
γιαυτο κι ο Ελυτης γκομενα ειχε την Ιουλιτα
(δεν ενθυμουμαι άν γραφεται με γιωτα ή με ητα).

Μολις μας ανακαλυψαν το βλεπεις Νοσφυ ότι
αρχισαν να πλακωνουνε, με τη Βασιλω πρωτη,
γιαυτο στησου στην εισοδο με ανοιχτες αγκαλες
γιατι είναι πλεον βεβαιο ότι θα ρθουνε κι άλλες.

Κι ενω θα ασχολεισαι εσυ με τα κοριτσια τ’ αλλα
εγω εδώ θ’ ασχοληθω αρκουντως με τη Βασω
όλα τ’ αριστουργηματα του θειου να της διαβασω,
γιατι ετσι φυγει και αυτή θα μεινουμε μπουκαλα.

Προσεξε ομως στο me too καποια μην είναι μελος
κι εκει που επεδειρεσαι να την αποπλανησεις
σε παρασυρει κι υστερα αρχισει τις μυνησεις
κι ετσι επελθει παραυτα του Ιδρυματος το τελος.

Οι φιλοι μας οι δανεισται και οι Ευρωπεη εταιροι
ας μην μας πουνε πεφτουλες, ουτε ξελιγωμενους,
και ότι οσε ερθουν στη Σπηλια ο Νοσφυ βαζει χερι
κι ετσι βρεθουμε θυματα του γυναικειου μενους

Να μην τολμησεις τα ξερα σου πανω τους ν’ αγγιξεις
μονο με στιχους θα μιλας κι ωραιο μπουρου – μπουρου
γιατι αν τυχον με τις σπρωξιες πας ότι θα τις … ριξεις
βλεπω να μας κουβαληθει εδώ κι η Ρενα η Δουρου; 12 Φεβρουαρίου 2020 στις 4:03 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: ο θειος

Κανενας δεν απαντησε και η Βασω ειναι φευγατη,
ετσι που καταντησαμε την κοπαναν και οι γατοι
στα κεραμυδια τρεχουνε να βρουνε καμια γατα
γιατι τα κόζια αλλαξε κι αλλαξανε τα data.; 12 Φεβρουαρίου 2020 στις 6:48 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος

Η ΝΕΑ ΦΥΣΑΛΙΔΑ

Βλεπω πως παει να στηθει γαϊτανακι παλι
και ισως να δημιουργηθει " Η Νεα Φυσαλίδα"
(καθοτι αν συνεχισουμε θα μαζευτουνε κι αλλοι)
θα λαψει σαν τεραστα Ηλιακη κηλιδα!

Θα λαψει σαν φωτοσφαιρα, σαν σκιοφώς θα λαψει
κι ολοι μαζι θα φτιαξουμε μια κοψω-ραψωδια
με αυτο που ο καθε ποιητης θα κοψει και θα ραψει,
που θ' ανεβει στα Μεγαρα και σ΄ολα τα Ωδεια!

Στα Μεγαρα θα λεγεται «Ο Βυζαντας Μεγάρων»
ενώ στα Ωδεια θα ονομαστει «Ο Βυζαντας Ωδειων»
θα λεει για το Βυζαντιο και περι των Βαρβαρων
και θα ναι υμνος των Βυζιων αλλα και των Αιδοίων!

Θα’ναι πρωτοτυπο πολύ γκροτεσκο και αλέγρο
μα θα’ναι και δραματικο, σαν θεια τραγωδια,
θα’χει στοιχεια δυνατα -αμ επος και αμ εργο-
ανωτερο και απο το «Τρεις γαμοι και μια κηδεια»!

Κι οταν θ'ανέβει στη σκηνη αυτο το μεγα επος,
θα προκειται για οπερα (ρετσιτατίβο και άρια),
θα εκδωσουμε ομολογα και μετοχες και ρεπος
να παρουν οι φιλοτεχνοι για τυλιγουν ψαρια!

Αλλά επειδη ολοι αυτοι εχουνε μια ταση
που συνανταμε συνηθώς σ’ ολλους τους καλιτεχνες
(νομιζω ολοι θυμομαστε τον Κωστα τον Καφαση)
θα ‘χουμε -εκτος από καλες- κι εφηρμοσμενες Τεχνες!

Κι όταν θα’ρθούν οι εφαρμοστες για να τις εφαρμοσουν
ολοι οι εφαρμοζομενοι θα στησουν πανηγυρι
και οι αλλαξοεφαρμογες θα παρουν και θα δωσουν,
κι ολοι θα τρεχουν χαρωπα σαν μελισσες στη γυρι!

Κι ομού εφαρμοζομενοι κι εφαρμοστες ανταμα
θα συνιστουν ολοι μαζι μια ατμοφαιρα ορεα,
εκει που ηταν μονο του κι αλλού για αλλού το θαυμα
επλακωσε και τ’ ονειρο να κανουνε παρεα !

Μα τωρα σας καληνυχτω και παω να πλαγιασω
παρεα με την μουσα μου την ομορφη Μορφέα
κι όταν ξυπνησω αυριο μια βολτα θα περασω
ένα διαρκες ποιητικο να κανουμε ΚΥΣΕΑ; 13 Φεβρουαρίου 2020 στις 5:00 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ακρα του ταφου σιωπη τριγυρω βασιλευει
φυγαν σκιαγμενα τα πουλια και κρυφτηκαν στο δασος
ουτε που ακουγουνται οι μιλιες της Βασως και της Εύης
σιωπες βαριες σαν μπρουτζινες, και προπαντως της Βασως.

Ο θειος Ισιδωρος

Από της Βασως τις μιλιες τα φυλλα δεν θροουνε
σαν ένα χερι αορατο να φιμωσε το γρύλο
το σκουλικακι κρυφτηκε κι εκεινο μες το ξυλο
λες και καταντησε η ζωη χωρις λαβειν και δουναι

Και ξαφνου ακουγεται ενα σσχχρααατς σαν τριξιμο οδοντων
που διεισδυουν μεθ’ ορμης, θαρεις, ακαταπαυστου
σε μιλο αγουρο, στιφό, το μηκος δε εκαστου
γομφίου και κυνοδοντος, περιπου πεντε ποντων.; 5 Μαρτίου 2020 στις 10:36 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος

Τωρα που το εξελιξα ακομα περαιτερω
εικονες και μυνηματα του προσθεσα επιπλεον
αυτο το αριστουργημα που ηρθη ανωτερω
στην κωμη τιτλο φορεσε ονοματα θηλεων

και εναποτετω εδω πλεον εξ ολοκληρου
στην κριση ολου του λαου κι ολοκληρου του κληρου!

Η ΒΑΣΩ (και η Ευα)

Ακρα του ταφου σιωπη τριγυρω βασιλευει
φυγαν σκιαγμενα τα πουλια και κρυφτηκαν στο δασος
κι εχουνε γινει οι φωνες της Βασως και της Εύης
σιωπες βαριες, σαν μπρουτζινες (και προπαντoς της Βασως).

Κι ως των ανθρωπων οι μιλιες σταματησαν να ηχουνε
–παυσάσης των αμυγδαλών της σταφυλής να πάλλει–
οσο τα ωτα κι αν γροικουν τιποτα δεν ακουνε
και παλι αν ξαναγροικουν ιδια η σιωπη και παλι.

Του παραδεισου απ’ τις μηλιες τα φυλλα δεν θροουνε,
σαν ένα χερι αορατο να φιμωσε το γρύλο,
λες και καταντησε η ζωη χωρις λαβειν και δουναι
το σκουλικακι σωπασε κι εκεινο μες το μηλο.

Και ξαφνου ακουγεται ενα σσσχχχρρρααάτςςς, σμίξιμο των οδόντων
διεισδυσάντων μεθ’ ορμης –θαρεις– ακαταπαυστου
σε μηλο αγουρο, στυφό, περιπου πεντε ποντων
γομφίων και κυνόδοντων το μηκος δε εκαστου.

Αχ σκουλικάκι ασπούδαγο, τι σου ‘μελε να παθεις
μικρο ησουν και λαχταραγες ποτε θα μεγαλωσεις,
μ’αλλαι αι βουλαι της μανας σου κι αλλαι του ΜπαρμπαΣτάθη
κι ωρα κακη που σε ορισε θυμα πικρο της βρωσης.; 11 Μαρτίου 2020 στις 4:32 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος

ΕΚ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ

Aπο αλλο ποστ μετεφερα τα ποιηματα ετουτα
αφου τα πακεταρισα μεσα σε μια κούτα
και με μεγαλα γραμματα εξωθι του κυτιου
σημειωσα: «ποιηματα του Νοσφυ και του Θειου».

Καθοτι στη μεταφορα μεγαλη σημασια
που πρεπει να προσεχουμε, εχει η συσκευασια
Γιατι αν δεν εχεις συστημα και τ’αμολυσεις χυμα
στο τελος δεν θα ξερουμε που ειναι το καθε ποιμα,
κι οταν μετα οι ποιητες ψαχνουν τα ποιματα τους
αντι για τα ποιηματα θα βρουνε τ΄απαυτά τους.

Η ταξις και το συστημα αποτελουν εγγυηση
αλλιως σαν να τη γραφετε στα 'ρχιδια σας την ποιηση
και, συφωνα μ΄ εκεινονε το στιχο του Καβαφη,
τοτενες και «η ποιησις στα ΄ρχιδια της σας γραφει»!

--------------------------------------------------

Ο/Η Νοσφεράτος είπε...
ετσι λοιπόν Φουσκωνουνε ξανα οι Μπουρμπουλήθρες
και μεις κυλουμε γέροντες στων Χρόνων τις Τσουλήθρες
ξανα , στον Πόλη Γυναικών , σαν και τον ΜααστροΓιαννη
- Μεγαλο Δυναμε Θεε , Φτιαξε Γερό Χαρμάνι-
οι Φυσααλίδες Πέθαναν , οι Φυασαλέιδες πανε ,
Κιαν και οι Φουσκες περθαναν , ανθουν και φερνουν κιαλλες

- Ειμαστε σαπουνοφουσκες εντος του Μέλλοντος μας
κιο ο Χρόνος , αλητα΄μπουρας ,λυσσομανα , εντος μας ,
σαν νατανε Ηφαιστειο να εκραγει Ζηταει
και καθε τοσο. εκρηγνυται και μας την αμολαει ...

7 Ιουλίου 2019 - 2:59 μ.μ.
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

ο θειος

Καποιες φορες φαντασματα γυρναμε μες τους τοιχους
μ' ενα σεντονι εμπριμε σαν τους μπουγαδοκλεφτες
με τα καταλευκα μαλιά και τους λευκους βοστριχους
του κοσμου αναγελασματα και της αληθειας ψευτες.

Σαν παρδαλα εξωτικά, σαν καλικατζαρέοι
που αγνωστο πως το σκασανε απ' το τρελοκομειο
δειλοι ανταμα κι αβουλοι, μα προπαντος μοιραιοι,
καθως αει πελαζουμε όμοιος τω ομοιω

24 Φεβρουαρίου 2020 - 3:20 π.μ.
Blogger Ο/Η Νοσφεράτος είπε...

κάποιες φορές ο ίσκιος μας σαν να μας αποφεύγει
και ξάφνου βάζει όπισθεν κι αρχίζει να μας φεύγει
σαν τον καπνό που χάνεται από την καμινάδα
γεια δες πως καταντήσαμε την δόλια μας Ελλάδα

κάποιες φορές ο ίσκιος γλιστρά μέσα απ τους τοίχους
κι αρχίζει από μόνος του να απαγγέλει στίχους
κι οι στίχοι γίνονται σκιές , και οι σκιές μιλάνε
παρόντα και μελλούμενα σαν να χασκογελανε

κάποιο απομεσήμερο χάσαμε τη σκιά μας
κι όλο ματαίως ψάχνουμε αυτό που ναι σιμά μας
εκεί που 'ταν ο ίσκιος μας βρίσκεται ένας Άλλος
και απομένει ο Καημος , αβάσταχτα Μεγάλος

Έτσι π' αυτονομηθηκαν Ισίδωρε , οι Ίσκιοι
Μου φαίνεται , Ιπτάμενοι, θα καταντήσουν Δίσκοι
και θα χαθούν στον ουρανό και θα γυρνάν σα σβούρες
και όταν θα μας ξαναβρούν θα μας κρατάνε Μούρες

25 Φεβρουαρίου 2020 - 12:36 π.μ.
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...

ο θειος

Αληθεια, τι είναι ο ανθρωπος και τι είναι η σκια του
που παει περα - δωθενες σαν την ουρα του γατου;

και ολο περιστρεφεται τρυγυρω μας σαν σβουρα
ποτε χοντρη, ποτε μακρυά και ποτε κουτσονούρα;

Που ολο μαζι μας περπατει και πιανουμε κουβεντα
μα φευγει όταν καθομαστε κατω από μια τεντα

κι ενώ παντα αχωριστοι ημασταν πριν οι δυο μας
εξαφανιζεται η σκια σαν σβησιμο της γομας

και μενουμε χωρις σκια κι ειμαστε πλεον μονοι
κατω απ΄τις τεντες σκυθρωποι οι ανθρωποι κι οι όνοι.

Όμως του ονου η σκια σαν τον εγκαταλειπει
ψαχνει κανενα αλογο (θελουν να γινουν ιπποι).

Μα οσες ανθρωπινες σκιες γινηκανε περσονες
ολες -σε Δειπνους Μυστικους- κατεληξαν γκαρσονες

25 Φεβρουαρίου 2020 - 8:07 μ.μ.
Blogger Ο/Η Νοσφεράτος είπε...
κιεχουμε μείνει νηστικοι και η σκια χορτατη
σα καποιος να μας εβαλε για τα καλά στο μάτι; 17 Μαρτίου 2020 στις 8:39 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος

Η Φτηνεια & ο Κρονος

Λιγα λογια για την υποθεση του εργου:

Ο αρχοντας των δαχτυλιδιων και μεγας παιδοφαγος
που αυτη του η διατροφη αποτελουσε αγος,
ειχε αυτος μια γκομενα που ονομαζοταν Φτηνεια
-που δεν υπηρχε πιο τσουλι στον κοσμο από αυτήνα-
και συμπεριφεροτανε με ολες τις τσουλες ιδια:
δεν επαιρνε τα ματια της απο τα δαχτηλιδια
που εφοραγε φιλάρεσκα ο φαφλατας ο Κρόνος,
που του’χε φτιαξει ενας θεος, που ονομαζοταν Τόρνος!
~.~

Η Φτηνεια τρωει τον παρά και ο Κρονος τα παιδια του
κι ο Χρονος που τα πανθ' ορά ετραβαε τα βυζιά του
ετσι καθως τους εβλεπε ψηλα απο τα νεφη
να ’ναι μες την τρελη χαρα και στο τρελο το κεφι.

Σε λιγο οι συμποσιαστες -η φτηνεια και ο Κρόνος-
ν' αλληλοτρογωνται αρχισαν και οι δυο ταυτοχρονως
Ο Κρονος σαν δεν ειχε πια αλλα παιδια να φαει
στη Φτηνεια αμεσως στραφηκε και τηνε μασουλαει.
«-Κρονε γιατι με μασουλάς δεν ειμαι εγω παιδι σου,
σαλτα μαλακα πλανητα, του λεει, και γαμησου».
Ο Κρονος εταραχτηκε κι ευθυς τη Φτηνεια φτυνει
αφου μιας τετοιας πραξεως είναι βαρεια η ευθυνη
(...γιατι αλλο ειναι ενας γονιός να τρωει τα παιδια του
κι αλλο να τρωει ατομα που δεν ειναι δικα του,
μα εκτος απ΄τα βλασταρια του αν φαει κι αυτη την ιδια,
τη Φτηνια, αυτο θα μαθευτει και τοτε θα'ρθει η Ακρίβεια
και για ολα οσα εφαγε, για οσα εχει ντερλικωσει
πανακριβο λογαριασμο στο τελος θα πληρωσει...)

Αυτα ο Κρονος σκέφτοταν ο μεγας πεοδάρτης
καθως τα χιονια λιωνανε πλησιαζοντας ο Μαρτης
το εαρ της ανοιξεως φαινεται πως τον βρηκε
αφου εκτος από φαϊ ορεγετο και πιπαι
γιατι -εκτος των αλλωνών- σκεφτοτανε επισης:
«Παιδια πως θαχεις για να τρως αν δεν τεκνοποιησεις?».
Κι όσο ο Μαρτης εμπαινε και λιωνανε τα χιονια
«-Με ένα σμπαρο, σκεφτηκε, βαραω δυο τριγονια»!

Και πηρε την αποφαση: φτηνα για να τη βγαλει,
μεσα στης Φτηνειας χωθηκε τη βρωμερη αγκάλη.
Κι αφου δεν ετραβηχτηκε πρωτου ολοκληρωσει
χρυσα τα γαμησιατικα εμελε να πληρωσει
καθως αυτο της σκεψης του το (α)δυνατο σημειο
τον εστειλε στης πτωχευσης το διεθνες ταμειο………..(ΔΝΤ)

Όταν μαζι της ξαπλωσε στο δροσερο χορταρι
ητανε σαν τον δυστυχη που πατησε ένα φτυαρι
και το στυλιαρι γυρισε στον κωλο του και μπηκε,
κι ετσι του βγηκανε ξυνες αι μάσαι και αι πιπαι
Τωρα κοιμαται νηστικος επανω στα σανιδια
και τραγουδαει: «Μου’φαγες όλα τα δαχτυλιδια».
Η Φτηνεια τρωει τον παρά αλλα …και οχι μονο,
αφου εκτος απ΄τον παρα εφαγε και τον Κρονο!

Κι ετσι ως οι στιχοι στερευαν και τελειωνε το ποιμα
φτωχομπατηρης εμεινε ο Κρονος, διχως χρημα!; 25 Μαρτίου 2020 στις 4:02 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος

ΟΜΗΡΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΙΑΝ ΤΟ ΕΠΙΜΗΚΕΣΤΕΡΟΝ (με αγαπη)!

Συνδεσις με προ-ηγουμενο

Ραψωδια ΙΙΙ
Το διδαγμα πως παντοτε νικα ο επιμενων
φαινεται οτι κατα νου ειχε ο Αγαμεμνων
κι απ΄την πολυ επιμονη κι απ΄το πολυ γινατι
του γυρισε το κερατο και του ΄βγαλε το ματι,

Ομως δεν τα παρατησε κι ας περναγαν τα χρονια
μα οξω απ΄τα τειχη κάθοταν με κρυα και με χιονια
κι ας φτασανε ως τα 'ρχιδια του τα μακρυα του γένεια,
ητανε ζητημα τιμης για ολη την οικογενεια,
αφου η Ελενη ητανε γυναικα του αδελφου του,
γιαυτο και η υποχωρησις δεν περναγε απ΄το νου του.

Μα ανθρωπος ητανε κι αυτος κι ηθελε να γαμησει,
ειδε μια Τρωα που περναγε και παγαινε στη βρυση
κι αμεσως εκαταλαβε πως ειναι η Βρυσηειδα,
σηκωνεται και αναφωνει: «-Πρωτος εγω την ειδα» !

Γιατι οι αρχαιοι Ελληνες ειχανε ενα νομο
που οποιος γυναικα εβρισκε τη φορτωνε στον ωμο
την επαιρνε στο σπιτι του, την εκανε δικη του,
γιαυτο και ο Μέμνων χαρηκε με την εφευρεση του.

Ευθυς ο αρχιστρατηγος αρπαει τη Βρυση-ειδα
και την πεταει στην πλατη του σα να φορτωνει γιδα
μα ενώ τη ζαλωνότανε παιρνει το λογο ο Αιας
και λεει: “Αυτη τη γκομενα τη θελει ο Αχιλεας,
αυτος την ανακαλυψε, εδω και πεντε μερες
και μαλιστα -απ΄οτι ακουσα- παραγγειλε και βερες”

Ετσι στον Αγαμεμνωνα μιλησε ο Τελαμώνας
ενω στην Τροια επεφτε ενας βαρυς χειμωνας……

Και τοτε του Ατρέα ο γιος που ητο απ΄τις Μυκηνες
και δεκα χρονια αγαμητος ηταν (και κατι μηνες)
και ειχε κι αυτος ένα παιδι που το ‘λεγαν Ορεστη
του λεει «Το βλεπεις Αιαντα, που εχουμε μεινει ρεστοι

Με αυτά τα λογια απηντησε στον Αία ο Αγαμενων
που η πσωλή του οργανο -λες κι ειχε γινει- τέμνον.; 27 Μαρτίου 2020 στις 1:28 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Συνεχεια εκ του προηγουμενου

Ραψωδια IV

Μα οι Μιρμιδονες ειχανε στη Φθία αλλα ηθη
κι ητο μεγαλη προσβολη αν σου ‘κλεβαν τη νυφη,

ο δε Αχιλεας, ως γνωστον, ητανε από τη Φθια
και συνεπως δεν εστριβε, πηγαινε μονο …ευθεια.

Γιαυτο εδωσε ορκο ιερο πως δεν θα πολεμησει
αμα δεν του την φερουνε για να τηνε γαμησει

και υστερα αποσυρθηκε μεσα στο αντισκηνο του
που το ανοιγμα του εβλεπε προς την πλευρα του νοτου

κι ολημερίς καθοτανε κι αγναντευε το Αιγαιο
αφου δεν ειχε γκομενα να πραξει το αναγκαιο,

κι αν δεν του τηνε φερνανε για να ξεχαρμανιασει
τους μυνησε στο αντισκηνο πως θα ξεχειμωνιασει.

Τι κι αν τον παρακαλαγαν «ηρεμησε καλε μου»
εκεινος αποφασισε ν’ απεχει του πολεμου.

Ομως τα βραδια παθαινε από τις ορμες του ρέπση
γιαυτο και αποφασισε να παει να ψαρεψει,

αφου για να ‘ναι χαλαρος και για να ηρεμησει
ο μαντης του εδωσε ως χρησμό την παρακάτω ρηση:

«Σαν δεν γαμας ή πολεμας, πιασε κανενα ψαρι».
Μα αυτή η υβρις τον θεο εξοργησε, τον Αρη,

καθοτι δυό ανισοι, σ’ αυτη, εξισονόταν ρολοι:
Ο ρολος του πολεμιστή μ’εκεινον του γαμιολη!

Μα ηταν κι αλλα προβλημα που ‘χε ο θεος ο Αρης
καθοτι τα ιδια σκατα ετυγχανε και ο Παρης

που ολημερίς κι ολυνυχτίς καθοταν στο παλατι
κι ητανε μονο μαμ, κακά, γαμησι και ραχατι

κι ανησυχουσε ο θεος πως «Αν δεν πολεμησουν
στο τελος και στον Ολυμπο θα ‘ρθουν να μας γαμησουν»,

Γιατι ητο εκπαλαι γνωστο ότι ο ερωτυλος,
εκτος από κοπροσκυλος, είναι κι αιδοιοσκύλος

Τον Εκτορα εκαλεσε και του ΄θεσε υπ’ οψη
κοντο το νημα της ζωης του Πάτροκλου να κοψει

και ετσι πραγματωθηκε το θειο θελημα του,
μον’ του φευγατου -ως γνωστον- δεν εκλαψε η μαμα του,

μα σε πολεμους σαν κι αυτον οι μονοι που ειν΄φευγατοι,
τ΄αποδημητικα πουλια και του Γεναρη οι γατοι.

Γιαυτο με οσα ακολουθησαν εκλαψανε μανουλες
κι εγιναν σκλαβοι οι άρχοντοι και οι κυραδες δουλες.

*

Στου πατροκλου το θανατο ταραχτηκε ο Αχιλεας
κι ο πεος του κατερευσε στ΄αδυτα της σκελεας,

την πανοπλια του φορεσε και πηρε το σπαθι του,
το υφος του σκληρηνθηκε όπως αυτο του θυτου

πλυμηρισμενο απ’ οργη και από μεγαλο πονο
ξεκινησε για τη δουλειά: να βρει τον δολοφονο.

Ετσι οταν συντελεστηκε της Νεμεσης το καρμα
και σκοτωσε τον Εκτορα, τον εσερνε απ’ τ’ αρμα

κι οταν ηρθε ο Πριαμος πισω να τονε παρει
του ειπε «Παρ’ τον Εκτορα και φερε μου τον Παρη»

και δεν του τον παρεδιδε να καμει την κηδεια
μα αυτη η σταση την οργη προκαλεσε του Δια.

*

Γονιός ποτε δεν βρεθηκε που του ‘τανε γραμμενο
να ανταλλαξει ζωντανο παιδι με σκοτωμενο

κι ευχομαι επισης κανενού γονιού να μην του τυχει
που να του σερνουν το παιδι τριγυρω από τα τειχη

και να το βλεπει από ψηλα οπου σηκωνει σκονη,
να μην του τυχει κανενου, ουτε του Μπερλουσκόνι.

*
Και τοτε ο γερο Πριαμος με τη λευκη γενειαδα
που ητονε ο πιο σεβασμιος μεσα στην Ιλιαδα

στον Αχιλεα ιστορισε ο πανσοφος ο γερος:
«Ερως εστί ο πολεμος και πολεμος ο ερως,

γιαυτο σαν απευθυνεσαι σε οποιον θα πολεμισεις
του λες, προκαταβολικά, πως …θα τονε γαμησεις.

Μα αφου ο Αγαμεμνων επραξε ως επραξε κι ο Παρης
συρε κι αυτον με το αρμα σου μεχρι να τονε γδαρεις

αν θελεις να’σαι βασιλιας δικαιος και δοξασμενος
να βγαλεις πρεπει και σε αυτόν το δικαιο σου μενος

κι υστερα ελα ζητα μου να γδαρεις το παιδι μου.
Αυτό ειναι το ψηφισμα της εκκλησιας του Δημου»

Στην Τροια ηταν κοινοχρηστη η εκλησια του Δημου
και δεν αντιδικουσανε, …”δικη σου” και ”δική μου”.

Όμως οποιος προσηρχετο για να ψηφισει Τρώας
υπηρχε προϋποθεση τας φρένας να’χει σωας

γιαυτο κι ελαμβαναν σωστες οι Τρωες αποφασεις
οπως και στην αριστερα οι οργανωσεις βάσης.

Συναχαει..........; 27 Μαρτίου 2020 στις 1:30 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Συνεχεια εκ του προ-ηγουμενου

Σαν τ’ ακουσε ο Αχιλευς εσκυψε το κεφαλι
και του δωσε τον Εκτορα μεσα σ’ ένα τσουβαλι

κι εκεινος το ζαλωθηκε στη γερικη του πλατη,
ηρθε πεζος, δεν εφερε το ενδοξο του ατι

γιατι φοβηθηκε ο σοφος ότι θα του κλεψουν
θέλανε ολοι οι ελληνες το ατι αυτο να ιππευσουν

και να ανεβουνε δωδεκα πανω στο αλογο του,
οπως σ΄αυτό του Παλαμα, στο Δωδεκ-αλογο του

ποιος θ’ αποκτησει το ατι αυτό ο κυβος δεν εριφθη
αλλά ένα τσουρμο ολοκληρο το καβαλησαν γυφτοι.

Και με το βημα του αργο και το σακι στον ωμο
πηρε ο γερο βασιλιας του γυρισμου το δρομο

Κι αφου πρωτα τον κλαψανε εκαναν την κηδεια,
αυτο όμως δεν εκτονωσε και την οργη του Δια,
,

ετσι έναν Τρωα διαταξε, που από εκει επέρνα
και ένα βελος του’ριξε μες την Αχιλειο πτερνα,

αφου πρωτα το βουτηξε σε δυνατο φαρμακι,
και εμοιαζε ο Αχιλευς σα σμερνα στο καμακι.

Αφου λοιπον τον χτυπησε φαρμακωμενο βελος
καταλαβε του βιου του πως εφτασε το τελος

κι ως ειδε τους συντροφους του να τρεχουνε κοντα του
καταλαβε πως ηρθανε να παρουν τ’ αρματα του

Συνεχαει ………………………………

Αφου ο χειμωνας περασε, μες τον ζεστο Ιουλιο
ο Μεμνων το πολεμικο συγκαλεσε συμβουλιο

να μαζωχτουν οι βασιλεις να παρουν αποφασεις
απο συμβουλιο κορυφης (όχι οργανωσεις βάσης)

κι αφου εις την συνελευση ητο απαρτια πληρης
ομοφωνα αποφασισαν να κρυψουν τις Τριηρεις

και να κρυφτουνε οι Ελληνοι πισω από κατι βραχια
κι μονο συνθηματικα να κρωζουν σαν βατραχια

Να φτιαξουν κι ένα αλογο ψηλο σαραντα μετρα
που να’ναι όμως ξυλινο και όχι από πετρα

μες την κοιλια του να κρυφτουν μαζι με δυο βοες
για να τους αμολυσουνε να πνιξουνε τους Τρωες

συνεχάει ………………………………………….; 27 Μαρτίου 2020 στις 1:31 π.μ.
Unknown είπε...: Ο θειος

Α-ΠΙΣΤΙΑ

Οσο σου λεω πως σ' αγαπω
κι εσυ δεν με πιστευεις
τοσο με σπρωχνεις πιο βαθεια
στην αγκαλιά της Εύης; 19 Αυγούστου 2020 στις 12:00 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος

Αφου σου λεω σ'αγαπω
κι εσυ δεν συγκινεισαι
φευγω, ω φιλτατη μου πατρίς
και θαυμασία νήσε!; 10 Σεπτεμβρίου 2020 στις 3:50 π.μ.
Νοσφεράτος είπε...: θείε πολύ με συγκινείς που τόσο επιμένεις / και στιχουργείς πνευματικώς και στη Σπηλιά εμμενεις / σα να σουνα πνευματικό στρείδι των ποιημάτων / ή έστω σαν εκπρόσωπος σωμάτων αοράτων/ σαν να σουν ο ψυχοπομπός πνευμάτων ξεχασμένων/ ή νασουν ο αποηχος κόσμων αλλοπαρμένων / ετσι που πια χαθήκαμε σε τουτους τους πλανήτες / και που μπουρδουκλωθήκαμε με χιτες κι ασφαλίτες / τι να σου κανει η ποίηση οταν περνούν τα χρόνια . θυμάσαι που νομίζαμε θα ζήσουμε αιώνια; / και τωρα κορωνοιοι μάσκες και Πανδημίες / καραδοκούν στο βήμα μας ιοι και συμμορίες / σκυλοι αραχνες , βογγητά ,γατες και κατσαρίδες / αχ πόσα χρόνια περασαν τότε που πρωτοειδες / Τον Νοσφυ σου να κρέμεται σαν να ταν σταλαχτίτης / αχ! που σουν νιοτη που δειχνες πως θα γενώ αλήτης; / και τωρα γέρος σερνομαι στα βαθη των Σπηλαιων / και χαθηκε το Ζωον μου και ο Μηρμηγκολέων; 16 Σεπτεμβρίου 2020 στις 10:39 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος

ΚΟΡΟΝΟΪΟΣ: Ο ΜΑΥΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΨ

Αυτος το πριγκηποπουλο το οποιο μας επεσκεφτη
φορωντας στο κεφαλι του τη μαυρη του κορωνα
ειναι πιο επικινδυνο ακομα κι απ' το Λέφτη
και απλωνεται πιο γρηγορα κι απ' τον Ομαδεονα

παρ΄ολο που γεννηθηκε πριν μερικες βδομαδες
και φαινεται ενας ακακος κι αθωος πιτσιρικος
κατω απο την κορωνα του κρυβεται ενας λυκος
που τρωει και παππουληδες -εκτος απ'τις γιαγιαδες.

Γιαυτο και ολοι οι ΙΘΙσται στο ιδρυμα κλειστειτε
και μην ανοιχτε κανενου, ας είναι κι ο μπαμπας σας
γιατι είναι υπουλος πολύ και είναι και μπαγασας
κι ολοι, όταν βγεί το εμβολιο, να εμβολιαστειτε; 17 Οκτωβρίου 2020 στις 4:16 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Ο θειος Ισιδωρος

Να συπληρωσω θα'θελα, γιαυτη τη δυσφορια
πως ειναι ο κορονοϊος η βασικη αιτια

κι ενώ γυριζαμε στα μπαρ κι ημαστααν ολο σούρα
εσχατως ξενερωσαμε απ' την πολυ κλεισουρα

έτι κλεισθεντων ολων μας εις τεσσαρα ντουβαρια
εις τους εξωστες βγηκαμε και τραγουδαμε αρια.

Μα ειναι κι αλλα προβληματα που'χει η Δημοκρατια
που οψεται ο ιμπεριαλισμος και η ξενοκρατια:

Η πεταλουδα που κουνά στην Κινα τα φτερα της
κι είναι το δικιο που ζητα για να βρει ο εργατης

ειναι η δισκοιλιοτητα και οι πολλες φαγουρες
τα μετρα που θα παρουμε για τις σκορδοκαούρες

που για την ευτυχια μας αποτελουν εμποδια
και η γυναικα που ’κλασε στου αντρα της τα ποδια*  (καθήμενη)
είναι η επικαιροτητα και οι συχνες ζαλαδες
το οζον που αφανιζεται σαν κλανουν οι αγελαδες

Μα εκει, στης λιστας την κορφη, αγαπητη μου Γιόλα,
βρισκεται ο Χατζηπετρης, που ευθυνεται για όλα!

27 Νοεμβρίου 2020 - 7:37 μ.μ.
Blogger Ο/Η Νοσφεράτος είπε...
θειε που απο το Ιδρυμα μου έστειλες σημάδι / θΑμμενοι οπως είμαστε στα έγκατα του Α δη /μέσα τα βαθιά του Σπήλαια και στου Ιου τη Μπόχα ] ax ποσο την πεθύμησα την Γλωσσά Βωμολόχα / θειε μου ποσο θαθελα ναμουν στη Χελιδώνα / και τα ποιηματακια μας τρέμουν χλωμά και μόνα ,/ και βγηκε ο χαρος Παγανια εδω στη Σαλονικη / και ολοι γυρω αδημονούν και επιζητουν τη Νικη / κι ανοιγοκλείνουν αι οπαί σαν να τανε Αιδοία / και σφάζει τα παιδάκια της κι η τρομερη Μηδεία / Θεια ελπιζω το Ιθι παρεμβαση να κανει / δεν το αντεχω πια αυτο και εχω αποκαμει / Φωναξε σε Συνεδριο τους πιο παλιους Ιθίτες / αχ ! θειε μου ... Που μπλεξαμε με τουτους τους Αλήτες ;

1 Δεκεμβρίου 2020 - 6:48 μ.μ.
Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Ο θειος

ΠΡΟΣ ΒΡΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΟΡΦΩΣΗ

Νοσφυ, ενα μονο θα σου πω και θα σου επισημανω
στο λεω εμπιστευτικα, σε σενα και στον Πανο

απο την απομονωση που διαγω εδω, στη ντάτσα:
Πως για τον κωρονοίο φταιει η πολλλη μπογατσα

κι οχι η μπογατσα γενικως, αλλου ειναι το θεμα,
πως στη μπογατσα βαζετε τυρι αντι για κρεμα.

Κι ας ξερει καθε ΑρΜακεδων που το τυρι του αρεσει
μεσ'τη μουγατσα το τυρι οτι δεν εχει θεση

ειτε του ΜΠΑΟΚ ειναι οπαδος, ειτε ειναι του ΑΡΗ
εαν τυρι ορεγεται, τυροπιττα να παρει

Τα "δε σε λεω", "δε με λες" και η τυρομπογατσα
ευθυνεται για οσα δεινα εχει η δικη σας ρατσα

Προς βρωση και συμορφωση σου το επισημαινω
πβς στη μπογατσα το τυρι ειναι απαγορευμενο!!!; 9 Δεκεμβρίου 2020 στις 4:32 π.μ.
Unknown είπε...: Ο/Η νοσφυ είπε...
εδώ και χρόνια έπαψα να τρώω την μπουγάτσα
θειε που αποσυρθηκες στην χιονισμένη Ντα τσα
Μου χουνε κόψει τα τυριά μου κοψαν και τις πάστες
κάθε που λιγουρεύομαι μου λεν '' τις πάστες αστες

Μου κόψανε τη ζάχαρη μου κοψαν το αλάτι
και κάθε τόσο Θείε μου με πιάνει το Γινάτι
κλωθογυρνω μες τα παλιά σαν σβούρα που σβουρίζει
είναι ο χρόνος μέσα μου , σα σφαίρα , που γυρίζει

σα τρύπα μεσ το πουθενά , σαν καταβόθρα αιώνια
που καταπινει τα στερνά ,γεροντικά μας χρόνια

σαν αποθηκη μεσα μας η Μνημη , με σκουπιδια
ετσι που μας τυλιγουνε οι μηνες σαν τα φιδια

και την Μπουγατζαδουπολη ζωνει η Πανδημια
και φευγουνε και οι ντροπές ,σαν πέπλα , Μια , μια
φεύγουν και τα προσχήματα , ολοταχώς γερνάμε
ανάθεμα κιαν ξέραμε το που στο διαλο πάμε

ετσι λοιπόν Ολογυμνη πεθαινει η Σαλονικη
και ολοι τριγυρω ασχημονουν κραυγαζοντας για Νικη
και βγάζουνε και Ιαχές , ουρλιάζουν! Αλαλάζουν
Ομως στο βαθος της καρδιας σωπαινουν και Λουφάζουν

ο θειος ειπε ...

Τη Σαλονικη μην την κλαις, της πρεπει το καραβι
που, ιστος αραχνης γυρω του, το συγκρατουν οι καβοι

και το κρατουν ακινητο σε νεκρικη μπουνατσα,
σαν το μυαλο που καψατε απ΄την πολυ μπογατσα

και το καραβι φαντασμα -σαν φασμα του αορατου-
στοιχιωνει πια και τη σπηλια αυτη του Νοσφερατου

ετσι λοιπον που ξεμεινε ανυμφευτος και ερμη
η Νυμφη του Θερμαϊκου, την εχει πιασει η θερμη!

Και οσο ο Θερμαϊκος τρυγυρω της χοχλαζει
τον κολπο -και τον κορφο- της τον τρωει το μαραζι.

Ο Νοσφυ ειπε ....

η Σαλονικη θείε μου είναι μια Πριγκιπέσα
που σα καραβι βούλιαξε μέσα στη Μπουγιαμπέσα
και μούλιασε και έγινε βρεγμένο παξιμάδι
και να που τωρα λύνονται του καραβιού οι κάβοι
και πλέουμε μες τα νερά χωρίς ερμιά και Ρότα
και να μας Πατησε ξανά του Αδωνη η Μπότα
που και μας κατηγόρησε πως λείπει ο χαρακτήρας
αχ ! ακονίζεται ξανά του Νοσφυ ο Κοπτήρας
και από μέσα μου ξυπνά το αίμα Βρικολάκων
έτσι που μας τριγύρισε εσμός αυλοκολάκων
μου ρχεται μα τον Λουσιφερ , σαν και τη νυχτερίδα
ναρχισω να χοροπηδώ σα να μου να ακρίδα

και όταν ξανά το Αδωνι αρχίσει τις τσιριδες
να τον αρχίσω στις Βρισιές μα και στις Βρυσυιδες; 20 Ιανουαρίου 2021 στις 4:41 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος

Απουσια

Σημερα στεναχώρθηκα πόσουνα μάκροθέ μου
και ολο αναρωτιωμουνα "Που να’ναι τωρα Θε μου;"

Και οσο αναρωτιωμουνα που να’ναι η ερωτομούνα
αναλοιπως σκεφτομουνα"Αχ κουνια που την κούνα"!; 11 Μαρτίου 2021 στις 1:03 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο θειος

ΑΠΟΡΙΑ

Τα γραμματα σου τα ΄λαβα
ομως δεν εκαταλαβα
τι εννοει ο ποετας
κι αν αφορα το μυνημα
του ερωτος το κινημα
ή την τιμη της φετας

Να καταλαβω δεν μπορω
οσο κι αν ειναι ισχυρο
το μυνημα που εκπεμπεις
το νιωθω πως καθως γερνώ
παλι στα πρωτα μου γυρνώ
να ξαναγινω μπεμπης!

Μπορει να σκεφτομαι χαζά
μπορει και να'ναι αργα τα ζα
οπου τραβουν το κάρο
ή μηπως φταιμε οι ιππεις,
αν το γνωριζεις ας το πεις
αγαπητη μου Μάρω.; 11 Μαρτίου 2021 στις 1:25 π.μ.
νοσφυ είπε...: κάποιες φορές μηνύματα κρύβονται στις κουρτίνες
στις ζάρες και ραγάδες μας , και στης Πτυχές του Χρόνου
σα έντομα αιχμάλωτα , σε μιας αράχνης Ίνες
κι έχουν τα έντομα αυτά την έκφραση του Πόνου

και σε κοιτούνε μ'αχρονα τα μάτια καρφωμένα
γνωρίζοντας θα φαγωθούν εν τέλει απ' την αράχνη
καθώς ο χρόνος σκόρπισε τριγύρω τους μια άχνη
όμως κανείς δεν συμπονά τ' έντομα τα καημένα

λίγο χτυπιούνται ανόρεχτα προτού να ξεψυχήσουν
κι απ την αράχνη φαγωθούν , κιαπ' τη ζωή τους σβήσουν
και μοιάζουνε τα έντομα , μύριες στιγμές χαμένες
στου χρόνου τις καταπακτές , για πάντα Ξεχασμένες

Μα ξάφνου κάποιες μνήμες μας , για λίγο πεταρίζουν
Σαν σκόροι που ξεφυγανε απ το εντός Ντουλάπι
βγάζουν μικρούλικες κραυγές , σαν παρελθόν τσιρίζουν
Μέχρι για πάντα σβήνονται κι αυτές σαν την Αγάπη

Κι έτσι εξαφανίζονται αιώνες χρονιά Μήνες
και μένουνε πεντάρφανες οι Μυστικές μας Ρίμες; 11 Μαρτίου 2021 στις 9:21 μ.μ.
Νοσφεράτος είπε...: Έτσι λοιπόν περάσανε αιώνες χρόνια μήνες / κι από τις φυσαλίδες μας μείνανε μόνο μνήμες; 29 Δεκεμβρίου 2021 στις 8:41 μ.μ.
νοσφυ είπε...: ετσι που λαυρος ερχεται ,ξανα ο νεος Χρονος
Γκαριζοντας σαν Γαιδαρος , σαν ναναι χρονος Ονος
και σαν κερακια σβηνονται τα πιο ωραια χρονια
κι ερχεται ο Κορονοιος ωσαν Παγιδα αιωνια
Σαβαρακατρανεμια του λέμε του Αιωνα
αρρωστα τα χρονακια μας , κι ειναι γυμνα και μονα; 30 Δεκεμβρίου 2021 στις 6:49 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Ο Θειος

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΠΕΦΤΟΥΛΕΣ

Τωρα που η παρενοχλησις δεν είναι πλεον στη μοδα
καθως εγυρισε ο καιρος της ηθικης τη ρόδα
τα κόζια που αλλάζουνε κι οι νεες πραγματειες
φταιν, που αδειαζουν γρηγορα οι δρομοι κι οι πλατειες

Και ολες οι αλλες αλλαγες προσφατως που επηλθαν
Φταινε που πλεον νυχτωσε και οι πεφτουλες δεν ηρθαν
κι οσοι κατά την αγορα ησαν συναθροισμενοι
γυρνουν εις τας οικιας των πολυ συλλογισμενοι:

«-Τωρα , με διχως πεφτουλες, τι μέλλει –πλεον- γενεσθαι,
εμεις, που πρωτα ημεθα “μπατε σκυλια κι αλέστε”,
ταχα τι θ’ απογινουμε χωρις παρενοχλησεις
καθοτι οι ανθρωποι αυτοι ησαν μια καποια λυσις».; 21 Ιουλίου 2022 στις 10:12 μ.μ.
ο θειος είπε...: Η ΑΠΑΤΗΛΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
(κατσετε καλά)

Οποιος ομνυει απατηλη υποσχεση αγαπης
θα τονε ακουσει από ψηλα και θα ‘ρθει ο αράπης,
θα ροβολήσει απ’το βουνο με μια λαπέρδα τοση
να πιασει τους απατητάς να τους εξωπατώσει.
Και τοτενες θα βλεπαμε ποιος απαταει ποιόνε
πονε σκληρε κι αβάσταγε και κόλουρέ μου κώνε.

Να μαθετε να σεβεστε τα ιερα και τα όσια
γιατι με αυτά τα νευρα μας εχουνε γινει κρόσια.; 11 Μαρτίου 2023 στις 7:51 μ.μ.
ο θειος είπε...: Τωρα που μπαινει η ανοιξις

Τωρα που μπαινει η ανοιξις και βγαινει ο χειμωνας
κι απο τις τρυπες βγαινουμε, που ζουμε κατα μονας

Τωρα που μπαινει η ανοιξις και βγανει η γης χορταρι
και που πετουνε στο γιαλο οι γλαροι, νταρυ – νταρυ

Τωρα που μπαινει η ανοιξις και ιπταται ο ερως
κι ερωτευμενοι ιπτανται η γραια και ο γερος

Τωρα που μπαινει η ανοιξις κι ανθιζουνε τα παθη
ελα να κουβαλησουμε νερο με το καλαθι; 13 Απριλίου 2023 στις 3:56 μ.μ.
ο Θειος είπε...: Σχολιασμος στο ποστ του Νοσφυ: "ΓΙΑΤΙ ΠΛΗΓΩΝΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ. Η Ιλλουζ περί των μεταμορφώσεων της αντιμετώπισης τ Ερωτικής Οδυνης ανά τους αιώνες.

Ο Θειος

Καλα τα λεει η Ιλλουζ περι ερωτος και οδεινης
αφου πρεπει στον ερωτα να παιρνεις και να δινεις
γιατι αμα δωσεις μονο εσυ κι η άλλη δεν σου δωσει
το είναι σου, το εσωτερο, στο τελος θα πληγωσει.

Αφου λοιπον ο ερωτας ειναι λαβειν και δουναι
οταν σου λεει: “Σκισε με, θεσπεσιε μου Ούνε”,
δεν πρεπει να ολιγωρεις, ουτε και να λουφαρεις
αλλα να εισαι αγωνιστης, προθυμος και καβλιαρης.

Μοναχα ετσι ο ερωτας δεν θα μασε πληγωσει
γιαυτο και λεει ο λαος: “Κοντα στο νού κι η γνωση”

*

Ο ερωτας είναι πολεμος είναι η μεγαλη αμαχη
και δη η μητερα των μαχων, για να το θεσω εν ταχει,
είναι αλληλοσπαραγμος, σκληρο αλισβερισι
όπως σωστα το εθεσε του ποιητου η ρηση

Ο ερωτας είναι η σκια στριβοντος ποδηλάτου
ο Εμπειρικος εγραψε σε ένα ποιημα του
μα στην επομενη στροφη δεν μορεσε να στριψει
κι ετσι επεσε ολοσουμπητος στο λακο με τη θλιψη
και με τα κωλοδαχτυλα και με τους κροκοδειλους
όπως η μοιρα ορισε δια τους ερωτυλους.

Και αφου ότι η μοιρα ορισε ποτε δεν ξεορίζει
του ερωτος η υποθεσις σημαινει …βρασε ρυζι!; 16 Απριλίου 2023 στις 1:44 μ.μ.
ο θείος είπε...: ΩΔΗ ΣΤΗ ΣΙΣΙ

Απο τις νοτες πιο καλη για μενα ειναι το "σι"
-εκει ψηλα που ανεβηκε, πως να την κατεβάσω-
ομως μπροστα σε σ’ενανε είναι κι αυτή μιση,
για δυο νοτες σαν κι αυτη παρατησα τη Βάσω.

Απο τις νοτες πιο καλη, το ξέρω, ειναι το "σι"
που αν την ακουσω δυο φορες εσε θα μου θυμησει
κι απο ολα τ' αλλα πλασματα μωρο μου εισαι εσυ,
αφου κανεις –με διαφορά– το πιο τρελο γαμησι; 29 Ιουλίου 2023 στις 1:10 π.μ.
ο θειος είπε...: ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ

ΕΙΣ ΣΤΑΣΙΝ ΗΜΙΑΝΑΠΑΥΣΗΣ ΚΑΙ Τ' ΟΠΛΟ ΠΑΡΑ ΠΟΔΑ

Νοσφυ ας ειμαστε καλα κι ας εχουμε υγεια
και ανάμεσό μας δεν χωρει καμια ιδεολογια.

Παραδωσε τα αρματα μεγαλε καπετανιο
κι ελα κατα τη Βαρκιζα να κανεις κάνα μπανιο
ελα να κανουμε μαζι βουτιες και μακροβουτια
να δεις πως είναι από κοντα κωλοι, βυζια και μπουτια.

Μεχρι κι ο ημιπιτστιρικας γυριζει με τα γιώτ
κι εμεινες μονος στο βουνο παρεα με τα κογιότ

που η δυση μας κουβαλησε και τα εχει επιβαλει
μα εσυ γυρευεις για να βρεις νιφιτσα και τσακαλι!

Και τον Πολακη πιασανε οι μπιστικοί του Κουλη
σαραντα τον βασταγανε, του στησαν καραούλι,

απο τους πολλους τους κούληδες εχει μαυρισει ο τοπος
γιαυτο ξεζωσου τ'αρματα, ειναι αδικος ο κοπος.

Κατσε και σκεψου το καλα τι επαθε ο Μεσιας
κι ελα να κανεις δηλωση, να γινεις δηλωσιας,

πρωτου να σου καρφωσουνε τη χείρα και τον πόδα:
-Εις θεσιν ημιανάπαυσης και τ΄ όπλο παραπόδα!

ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΝΟΣ (να πα'να γαμηθουνε)

Αυτό το αριστουργημα που εγραψα προηγουμενως
που κατευναζει στη στιγμη το μισος και το μενος

και οδηγει τον ανθρωπο σε μια γλυκεια γαληνη
σα να ‘ναι καπου αναμεσα Λεσβο και Μυτιληνη

κι απολαμβανει τα ουζα του με δυο χοντρες παρεα
καποιο απομεσημερο που εχει πολλη μαρέα

Και είναι –λεει– οι χοντρες αυτές τζιβιτζιλουδες
ενω η φουσκοθαλασσια τους βρεχει τις πλεξουδες

καθως του κυματος ο αφρρος τους πιτσιλαει τα ποδια
και κολυμπουν τρυγυρω τους σαλαχια και χταποδια,

μικρα χελιδονοψαρα, γαριδες κι ιπποκάμποι
κι είναι σα να δοξαζουνε τον φιλο μας τον Μπαμπη

που με τα ειδη όλα αυτά μοιαζει συμφιλιωμενος
και λεει: “Να παει να γαμηθει, το μισος και το μενος”.
4 Ιουλίου 2023 στις 7:44 μ.μ.

Νοσφεράτος
Χαχα ΧΑ ...
Έχοντας μείνει ενεος από του. θειου το ποίημα
,νιωθω σαν στήλη άλατος, σαν της Ζωής το βλήμα
να ρθε και να καρφώθηκε στο κούτελο μου μέσα
και πλέω σαν πλεούμενο, για μολα και για λέσα.
Κιετσι η Πλεύση της Ζωής με έκανε άνω κάτω
και το ποτήρι το πικρό θα πιω μέχρι τον πάτο

Ο/Η Νοσφεράτος είπε...
Ένα παλιότερο ποίημα μου αφιερωμένο στον ........Αντρεα Λοβέρδο ..... .........................................................
έτσι τον Πούλο εισέπραξε ο θλιβερος Ανδρέας
που το παιζε και αρχηγός μιας Ελλάδας Νέας
και ήταν - τάχα - ειλικρινής και μέγας Πατριώτης
Θεέ μου που κατάντησε Ελλάς και Ανθρωπότης;
κι αντί πια να τελειώνουμε μαυτην την Πανδημία.
να ασχολουμεθα ξανά με κάθε Μητραλοια ;
Τι το θέλες Λοβέρδο μου να γίνεις Αρχηγός ;
να τώρα , πισωγύρισες , έμεινες ουραγός.
Και τζάμπα πάνε τ' όνειρα ,κι οι φρούδες φαντασιωσεις
δεν βρίσκεις τόπο να χωθείς , γη και νερό να δώσεις ,. ? (Προδώσεις,,) ....... σε λίγο πια θα ξεχαστείς , σε πέρασε ο Γιωργάκης.
εσένανε που σε θαύμαζε και ο Μουμτζης ο Σάκης.
έλα λοιπον Αντρικο μου , Ξέχνα τα μεγαλεία
Ήσουν και θασαι πάντοτε, περιπτωσις Αστεία

Μη τζάμπα ονειρεύεσαι , ότι θα γίνεις πρώτος .
και πάλι πολύ σουρχεται να μείνεις καμαρότος
Αχ το υπερωκειανειο, Τιτανικός , Βουλιάζει
και το αμπάρι γέμισε, απ’ τα νερά που μπάζει.

Ο/Η ο θείος είπε...

Νόσφυ, πάλι αγχωθηκες, χαλαρωσε λιγακι
καθησε να ξεκουραστεις κατω από κάνα κέδρο
παρε βαθειες αναπνοες κι αφησε το Λοβέρδο
κι αμα παιχνιδια επιθυμεις παιξε με το Γιωργακη.
.
Υπαρχουν τοσοι φιλοι σου καποιον για να διαλεξεις
είναι ο Τζανακοπουλος, ο Σπίρτζης, ο Καμμένος,
ο Κωσταντής Καραμανλης κι ο φιλος του ο Αλέξης
ή αν θέλεις ο Κατρουγκαλος, ο Γιωργος Βαρεμένος

Παρατα την πολιτικη καθοτι δεν σου πρεπει
για το Λοβερδο να μιλας, αντι να γραφεις έπη
και ελα να δοξασωμε της ποιησεως την τεχνη
γιατι χωρις την ποιηση βρωμαει η ζωη και ζέχνει.

Κι εσυ, που σε θαυμάζαμε κι ησουν το ίνδαλμά μας
–από μαχαιρι κρητικο η αναλαμπη της λαμας–
που όλα απαλά τα σκεπαζε των στιχων σου το υφάδι,
ν’ αλείψεις θες τα ‘ρχιδια σου με το που βρηκες λάδι.

Γιαυτο σου λεω συνελθε, παρατα το Λοβέρδο
αλλιως, την πορτα κλεινοντας ξοπισω μου, σε πέρδω.; 5 Νοεμβρίου 2023 στις 2:10 μ.μ.
Νοσφεράτος είπε...: Είναι καιρός που σκέφτομαι / σελίδα να γυρίσω / να βυθιστω στην ποίηση / και να τα παρατήσω / και να γενω πολύ μικρός / να γίνω Τοσοδουλης/ τώρα που μας κυρίευσαν / ο Στέφανος κιο Κούλης / Και είναι αμετάκλητη / αυτή η καταδίκη / που μας ανακοινώθηκε / χωρίς να γίνει Δικη....Θα γίνω μικροσκοπικός / να αν κεφαλή Καρφίτσας / και θα χωθώ για τα καλά / στης .......της Νίτσας; 1 Δεκεμβρίου 2023 στις 12:13 μ.μ.
ο θειος είπε...: Θυμαμαι καποτε παλια πως ειχα παρει ματι,
για δυστοπια οτι εγραψες ένα καλο κομματι

και ειπα «Κοιτα τι εγραψε ο φιλος μου ο Πετρος»
και στη στιγμη σου σκαρωσα μια απαντηση εμετρως

πλην όμως δεν θυναμαι αν την ειχα αναρτησει
κι όπως δεν παει παραδειδσο οποιος δεν αμαρτησει,

αποψε που την έβρηκα μεσα σε μια κασελα
την επλυνα, τη χτενισα, της εβαλα τη σελα

και την αναγκη ενοιωσα πως πρεπει να αμαρτησω
γιαυτο και αποφασισα να τηνε αναρτησω.

Κοιτα λοιπον τι εγραφα γιαυτη τη δυστοπία
Που τινε κανει ο στιχος σου να μοιαζει με θωπεία:
***
«Είναι σοφα τα λογια σου και με οσα επισημαινεις
τη δυστοπια πισθαγκωνα με λυρισμο τη δενεις

κι αφου της δεσεις το λυρι δεν κανει κι κι ρί κο
μα μοιαζει μ΄έναν ακακο κι αθωο πιτσιρικο,

όταν εκτος απ΄το λυρι της εδεσεις και τις χειρες.
Αυτά τα μαγικα δεσμα πες μου από που τα πηρες

να πα να παρουμε κι εμεις να δεσουμε καμποσους
που μας πουλανε φουμαρα και κανουν τους καμποσους

Η δυστοπια Νοσφυ μου είναι μια σκυλας κορη,
είναι ένα αδυσωπητο και μοχθηρο κοκορι

μα ετσι όπως την καθηλωσες είναι καλο κοριτσι
κι ενώ εβριζε κι εκλανε , πλεον δεν κανει …πρίτσι

και με ΛΟΑΤΚΙ τωρα πια αυτή κανει παρεα
γυριζει με τον Τρυφωνα και με τον Χορταρεα

Πρεπει να υπηρετησωμε λοιπον αυτό το ειδος
ως ερασται του πνεβματος κι εργαται της γραφιδος».; 14 Ιουλίου 2024 στις 8:04 μ.μ.
ο θειος είπε...: ΟδΟΙΠΟΡΔΙΚΟ

Η βαρια σκια της γεφυρας -νταλα μεσημεριου-
ο Λινο ο δραπετης από κατω να χεζει
κι επανω ο αυτοκινητοδρομος,
ο παφλασμος των εξατμισεων.

Ο Λίνο σκουπισε τον κωλο του με ένα γκαζοντενεκε,
τηρωντας ετσι μια παλια συνηθεια των ληστων,
κι υστερα τραβηξε κατά τα δυτικα
με χιλιες – οσες προφυλάξεις
ακολουθωντας τη ροη του ποταμου

συνεχάει ……………………….; 18 Ιουλίου 2024 στις 2:47 μ.μ.
ο θειος είπε...: Τωρα που μπαινει ο Αυγουστος και εσφιξε ο καυσων
και ο κοσμος ετοιμαζεται να παει για την Θάσον
και όλα τ’ αλλα τα νησα αναζητων την αυρα
γιατι είναι οι μερες μας καυτές κι είναι τα βραδια λαυρα,
ειπα θα παρω τα βουνά που θα ΄χει ησυχια
μακρυα από το θορυβο και από τα ηχεια.
Να κελαριζουν τα νερα, να κελαηδαει ο σπίνος
και ο καληφωνος αηδων να καλαηδει κι εκεινος

Από την πολη ερχομαι και στην κορφη κανελα
κι αυτη μ΄ένα ριζογαλο να μου φωναζει «Ελα!
Ελα να κανελωσουμε ότι εχει απομεινει
να γινωμε ολοκαυτωμα σε γυφτικο καμινι
Κι ενω από τον καυσωνα ειπα μακρυα να μεινω
στο τελος καταληξαμε σαν παιδες εν καμίνω; 23 Ιουλίου 2024 στις 3:56 μ.μ.
Νοσφεράτος είπε...: Θείε αυτό που έγραψες είναι μεγάλο ποίημα /

Μου μοιάζει με της θάλασσας ,που κάνουν σερφιγκ ,κύμα
Και πάλι με μερακλωσες και μουβαλες φιτίλια
Θα κατεβάσουμε ξανά ,ποιητικως ,καντήλια

Μας κλείσανε εαυτήν την γη ,σαν αυτήν εδώ την ζέστη
Θυμάσαι που γυρναγαμε στην Βουδα και την Πέστη ;
Και νταραβεριζομασταν μ
ε την Μαγυαροπουλια
Και στο χρηματιστήριο φώναζαν : πουλα ! Πούλα !
Που είχα αφράτα τα βυζα και μακριά τα πόδια
Και που ζητούσε άπληστα ερωτικά διόδια ,;; 24 Ιουλίου 2024 στις 1:44 μ.μ.
ο θείος είπε...: Ο ΚΑΥΣΩΝ & Ο ΚΛΑΥΣΩΝ

Νοσφυ, όοφειλω να σου πω, με αυτό το ποιημά μου
ασκλησα το ποιητικο, κι εγω, δικαιωμά μου
να γραψω αυτο εμαθα και εχω αποκομισει:
Κανεις, με αυτόν τον καυσωνα, δεν πρεπει να γαμησει

ιδιως οσοι βρισκονται στην τριτη ηλικια,
να πινουνε πολλά νερα από τα κυλικεια
και να’ναι παντα την σκια (να ζουν ζωη σκιώδη)
αλλιως αντι δια λαβείν θα χασουν και το βοδι.

Γιατι όπως ειναι λογικο και το’χει ορισει η φυση
πως με τον καυσωνα, αν γαμει το βοδι, θα ψοφισει.
Είναι σκληρος ο Αυγουστος κι η εποχη του θερους,
μα ακομα πιο αδυσωπητος τυγχανει για τους γερους

Κοψτε λοιπον τον μηνα αυτο του ερωτος τις τρέλες
ιδιως με τις νεαρες και ζωηρες κοπελες
και αν δεν βαστιουνται μερικοι κι νιωθουνε βαρβατοι
ας ψαξουν για φαρδυ μουνι και μαλακο κρεβατι; 25 Ιουλίου 2024 στις 2:33 μ.μ.
ο θειος είπε...: Ελπιζω πως η απαντηση που προκειται να παρω
θα είναι σαν καταφορτο με στοιχους ένα καρο
κι εκει ψηλα απ’ την κορυφη που θα’σαι του φορτιου
θα ραινεις με του στιχους σου την κεφαλη του θειου

Μονο αν εσυ εισαι ο οδηγος και ο καραγωγεας
καθως και ο πυροκροτητης μιας εμπνευσης πηγαιας
μπορει να ξεκολλησουμε το καρο από το βαλτο
και να ετοιμαζομαστε για το μεγαλο σάλτο

όπως ο Μηρτσος που πηδα μπλοκαροντας τη μπαλα
και ιπταται σαν να’τανε αργυροπελεκανος
είναι κι εσενα οι στιχοι σου για πραγματα μεγαλα
και αδικως σε διεγραψε απ΄την καλυβα ο Πανος.

Όμως αυτά περασανε δεν μενουν πια εδώ
αφου η ζωη το δρομο της μπορεσε και τον βρηκε,
κι αν οσα τοτε έγιναν αποτελουν αιδω
εν τελει η ψειρα στο γιακά κατορθωσε και βγηκε.; 26 Ιουλίου 2024 στις 12:49 π.μ.
Νοσφεράτος είπε...: Mαρεσει που θυμήθηκες τα χρόνια της Καλύβας τώρα που που τις διέσχισε τις Άλπεις ο Ανιβας ,και είχε - λέν - ελέφαντες απανωθε στα όρη και κικιρικου έκανε ένα παχύ κοκόρι,
Και πετεινά του ουρανού πετούσαν πέρα ως πέρα , και ο Πολακης ορμαγε ,φωνάζοντας ,Αέρα !!
αχ θείε μου ,Αλίμονο ,πιάσανε τον Πολακη
Βράδυ τον περικυκλωσαν κάτι Χωροφυλάκοι ,
Και όσο εκείνος φώναζε ,του στήσανε Παγίδα ,
Κι ενώ αυτός τους έπιανε βάζουν στην πλάτη Γίδα
Αυτοί τον αιχμαλώτισαν ,τον δέσαν μ' αλυσσιδα
Τώρα τον σέρνουν στα χωριά ,τον αλυσσοδεμενο , Αλίμονο ! Τον πιάσανε τον Παύλο τον καημένο

Και τώρα τι θα κάνουμε ,χωρίς πια τον Πολακη ,
Έτσι που μας τυλιξανε και με τον Κασελακη
Και το παιχνίδι γίνεται πολύ πιο μπερδεμένο

Και όλοι πια γνωρίζουμε πως είναι και στημένο; 26 Ιουλίου 2024 στις 11:09 μ.μ.
ο θειος είπε...: Τα καστρα πλεον ξερουμε πως πεφτουνε από μεσα
οπως συχνα ανεφερε η γκομενα μου η Πέρσα
που πριν τα φτιαξουμε μαζι τα ειχε μ’έναν Περση
και όταν την συναντησα, εδιωξα εγω την Ερση,

εδιωξε αυτή τον Ιρανο και γιναμε ζευγαρι
κι αρχισαμε τα τα-τα-τα (που λενε και στο “Zαρι”).
Η Περσα ητανε σοφη, δεν ηταν καμια γλαστρα
και πρωτη αυτη διατυπωσε πως πεφτουνε τα καστρα

Ετσι κι αυτους τους ηρωους τους τρωνε οι δικοι τους,
όπως και στην περιπτωση συνεβη αυτου του κυτους,
αυτο το ανημερο ”θεριο που κοιτοταν στην θαλασσαν”
οι Συριζαιοι συντροφοι να ξερεις πως το χαλασαν

Τον χτυπησαν πισωπλατα, του στησανε ενεδρα
δεμενον πισω απ΄το αλογο τον συραν στο παζαρι
και τον αρχίσαν …τα-τα-τα (που λενε και στο “Zαρι”)
μα ο Παυλος δεν ελυγισε και κρατησε την εδρα.; 27 Ιουλίου 2024 στις 6:26 μ.μ.
ο θειος είπε...: Βλέπω οτι εγκατελειψες της ποιησης τον αγωνα
και γυρνας με την Παγώνα
καταμεσις του καυσωνος μηπως και σε δροσισε
προδιδοντας τη Σισι

Μα οταν μπει χειμωνας
και τουρτουριζεις συγκορμος στα χερια της Παγωνας
θα αναζητας τη λυση
ψαχνοντας να βρεις ζεστασια στην αγκαλια της Σισι

Με αυτη τη συμπεριφορα, τα φερτα και τα σουρτα
και με τα καμα σουτρα
θα'σαι της ποιησης μοιχός
κανεις δεν θαρχεται εδω και θ΄απομεινεις μοναχος.; 1 Αυγούστου 2024 στις 1:13 μ.μ.
ο θειος είπε...: Στο ποιημα που εγραψα, αυτό, η τεχνη θαλλει
όχι σαν τους ολυμιακους που οργάνωσαν οι Γαλλλοι
που κατουραγανε ολοι τους μεσα στον Σικουάνα
και του ολυμπίου πνευματος γαμησανε τη μανα.

Όμως ας επανελθουμε στο αριστουργημα μου
που οι στιχοι του ειχαν εννοιες λεπτες, σαν κοκκους αμμου,
ο ενας μεγαλος ητανε κι εμοιαζε με τιτανα
κι ο άλλος ητανε μισος, σαν τη κοντη πουτάνα

Κι ολες αυτές οι εννοιες που διεπραγματεύτη
τρεχανε μες τις φλεβες του λες και τους βάλαν νεφτι
και μεταφερανε παντου ιδέες πολυ σπουδαιες
που από τους στιχους άνθιζαν σαν να’ταν ορχιδέες

Στρωσε κι εσυ τον κωλο σου να γραψεις κανα τετοιο
στο οποιο να αναδεικνυεται της υπαρξης το αίτιο; 2 Αυγούστου 2024 στις 3:45 π.μ.
Νοσφεράτος είπε...: Θείε με κατηγορησες πως ,πια ,δεν γράφω ποίημα .
Και η μομφή σου έσκασε ,στο σωθικά μου , βλήμα ,
Και μουκαψες τα μέσα μου μου ,μου έκαψες το τζιερι
Και η καρδιά μου έφυγε να παει σάλλα μέρη

Τώρα ,γυρνάω άκαρδος και έχω τα μέσα έξω

Με δίχως ποίημα δεν μπορώ ,σκληρή ζωή να αντέξω

Θα καταντήσω άπορος και θηλυκός πυγμάχος
Κκι είναι ο χρόνος μου λιγνός ,χωρίς καθόλου πάχος

- ενώ ήταν παλιότερα παχύς σαν ιερέας
Που πήγε και τον κούρεψε ,εις άσπλαχνος κουρεας
Και τώρα ειν' ανήμπορος και κοντοκουρεμένος
Και κλαιει ,σαν Ελέφαντας πουν ' αλυσσοδεμενος

Δεν την αντέχω τη ζωή χωρίς την ποίηση μου
μόνη αυτή πατρίδα μου και μόνη οιηση μου .
Χωρίς αυτήν είμαι γυμνός ,και ντρέπομαι τσιτσιδι
γι'αυτό θα πιάσω θείε μου ,της ποίησης στασίδι
Και θα προσευχηθώ ξανά στων στίχων την εικόνα
μοναδική παρηγοριά σε τούτον τον αιώνα; 23 Αυγούστου 2024 στις 12:58 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Πάλι ξαναδοκιμασα να αφησω ενα σχολιο; 20 Οκτωβρίου 2024 στις 9:50 μ.μ.
Νοσφεράτος είπε...: Έτσι στριφογυρίζουμε στα ίδια τα λημέρια

Σα δράκοι που στριφογυρναν ανάμεσα στα αστέρια
Σαν τα σκυλιά που αλυχτουν• γάτες που νιαουριζουν
Γρύλοι που κάνουνε Γρυ Γρυ • σα σβούρες που γυρίζουν
Σαν να μας τηγανίζουνε με λάδι ,αυγά μάτια
Σαν να μας χτίζουν εύθραυστα ,στην αμμουδιά ,
Σα παλάτια; 13 Νοεμβρίου 2024 στις 1:39 π.μ.