κάποιες φορές μηνύματα κρύβονται στις κουρτίνες
στις ζάρες και ραγάδες μας , και στις πτυχές του Χρόνουσα έντομα αιχμάλωτα , σε μιας αράχνης ινες
κι έχουν τα έντομα αυτά την έκφραση του πόνου
και σε κοιτούν με αχρονα τα μάτια καρφωμένα
γνωρίζοντας θα φαγωθούν εν τέλει απ' την αράχνη
καθώς ο χρόνος σκόρπισε τριγύρω τους μια άχνη
όμως κανείς δεν συμπονά τ' έντομα τα καημένα
λίγο χτυπιούνται ανόρεχτα προτού να ξεψυχήσουν
κι απ'την αράχνη φαγωθούν , κι απ' τη ζωή τους σβήσουν
και μοιάζουνε τα έντομα , μύριες στιγμές χαμένες
στου χρόνου τις καταπακτές , για πάντα ξεχασμένες
Μα ξάφνου κάποιες μνήμες μας , για λίγο πεταρίζουν
Σαν σκωροι που ξεφύγανε απ' το εντός Ντουλάπι
βγάζουν μικρούλικες κραυγές , σαν παρελθόν τσιρίζουν
Μέχρι για πάντα σβήνονται κι αυτές σαν την Αγάπη
Κι έτσι εξαφανίζονται αιώνες ,χρόνια , μήνες
και μένουνε πεντάρφανες οι μυστικές μας ρίμες
το ποιηματακι εμού του ιδίου από εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου