Η κόλαση μας ειναι οι ίδιοι

 Η ΚΟΛΑΣΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΛΛΑ ΟΙ ΙΔΙΟΙ.                                                                               Το διαδίκτυο ,το facebook , είναι και ένας αδιάκοπος  θόρυβος , σαν να έχεις περίπου την μουσική στην διαπασών, σαν εκείνα τα καφέ στην.παραλια όπου πάνε οι νέοι μας και δεν μιλάνε η η εκκωφαντικη  μουσική συσκοτίζει την μοναξιά τους .                                                              Με το διαδίκτυο νιώθουμε να μας συντροφεύει ο βόμβος  του μοναχικού πλήθους ,το χνωτο εκατομμυρίων ανθρώπων • αυτό είναι ανακουφιστικο ,παρηγορητικό καθώς έτσι δεν αντικρίζουμε τους εσωτερικούς γκρεμούς, πονάμε λιγότερο .                                                    Είναι, κάπως σαν να έχουμε τοπική αναισθησία. ............                                           Όμως ,από την άλλη , το διαδίκτυο λεπταίνει όλο και πιο πολύ  τα τοιχώματα ανάμεσα στον εσωτερικό  και εξωτερικό κόσμο , νιώθουμε όλο και πιο  διάφανοι και έκθετοι , ο εσωτερικός μας κόσμος , οι φαντασιώσεις και τα όνειρα  λεηλατουνται από την εισβολή του έξω , της κοινωνίας της κατανάλωσης και της μετατροπής των πάντων σε εμπόρευμα : λες και είμαστε γυμνοί σε γυάλινα κλουβιά , άνθρωποι - ελέφαντες σε ένα παγκόσμιο τσίρκο όπου ο ένας κατασκοπεύει και περιγελα τον άλλον ...........               Θυμάμαι  καμμιά φορά την αίσθηση του κόσμου προ του διαδικτύου , κόσμου σιωπηλού .                   Η μοναξιά  ήταν αβάσταχτη κάποιες φορές αλλά και γόνιμη, μπορούσες να διαβάσεις , να γευτείς , να μυρίσεις η να νοιώσεις ,χωρίς περισπασεις .       Και υπήρχε ακόμα ο Άλλος ,άγνωστος και ανεξερεύνητος : μπορούσες να νοιώσεις την απόλαυση της εξερευνήσης και της προσδοκίας της ανακάλυψης.                                                      Αλλά και της σύγκρουσης .          ..                                         Τώρα ,δεν υπάρχει πλέον Άλλος , ο Αλλος έχει αλλοιωθεί από το Ίδιο , έχει μετατραπεί στο ίδιο Ζωντανό εμπόρευμα με σένα .                                 Στο έργο The Others η Νικόλ Κίντμαν  που ζει με τα παιδιά της σε ένα ερημικό σπίτι ,βλέπει με έκπληξη το σπίτι της να έχει κατακλυσθεί από φαντάσματα Άλλων.                                                   Στο τέλος όμως ανακαλύπτει ότι αυτή και τα παιδιά της ειναι τα φαντάσματα ενώ οι Άλλοι είναι κανονικοί ενοικιαστές στο πρώην σπίτι της.  Σήμερα στην κοινωνία των Ξένων και της Αλλοτρίωσης γινόμαστε όλοι Άλλοι  και γι'αυτό Ιδιοι μέσα στην αποξένωση μας.                       Σήμερα η κόλαση μας δεν είναι οι Άλλοι ,αλλά οι Ίδιοι .  Εμείς οι ίδιοι είμαστε πια οι Άλλοι.           Π.Θ.