Petros Theodoridis
Kαμμια φορα πονανε και τα δεντρα.
Οταν σκαλιζουμε στον κορμο τους τα αρχικά μιας ψευδεπίγραφη αγαπης :
τα δεντρα ξερουν οτι δεν τολμαμε καν να φοβηθουμε. Τα δεντρα ειναι μακροβια ,σχεδον αιωνια. Καποτε ησαν κι αυτα θνητοι,μα οι θεοι τα λυπηθηκαν και τωρα πονανε και πεθαινουνε μα οχι τοσο σπαραχτικα οσο εμεις.
Καμια φορα καιγονται. Ακομη και τοτε μένουν σιωπηλά,περήφανα. Μονο καμια φορα ,καθως υψωνονται στον ουρανο και κρυφοβλεπουν την ουτοπια απο κοντα ,δακρυζουν.
Ναι ,τα δεντρα και αυτα πονανε . Δε λιωνουν απ'τον πονο οπως εμεις ,σ'αυτα ο πονος ειναι πιο υποκωφος : ,εμεις κλαιμε γοερα,κι αυτα δακρυζουν,εμεις γελαμε κι αυτα χαμογελουν.
Ομως τις νυχτες του καλοκαιριού,ακομα και τα δεντρα ερωτευονται και τ'ακους ν'αναστεναζουν απο ανημπορη αγαπη..
Ναι ,καμιά φορα πονάνε και τα δέντρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου