Γιάννης Η. Χάρης ,
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
''Ξεκίνησα πριν από δύο επιφυλλίδες με την άνοδο των ακροδεξιών δυνάμεων στις ευρωεκλογές και κατέληξα με μια περιδιάβαση στη γενικευμένη δυσανεξία απέναντι στον άλλον, δυσανεξία η οποία μοιάζει να βρίσκει καθημερινή έκφραση μέσα από μια ουσιαστική πολιτιστική υποχώρηση. Λέω «πολιτιστική υποχώρηση», γιατί αλλιώς, με αυστηρά πολιτικούς όρους, εμφανίζεται εξαιρετικά δυσανάγνωστος ο χάρτης των ιδεολογικών μετακινήσεων, αυτών που υποτίθεται ότι οδήγησαν στην εντυπωσιακή άνοδο των ακροδεξιών σχηματισμών, σε ολόκληρη μάλιστα την Ευρώπη.
αν περιοριστούμε π.χ. στα δικά μας, η άνοδος του ΛΑΟΣ όχι μόνο στον Άγιο Παντελεήμονα αλλά και στα βόρεια προάστια αφήνει έκθετες τις διάφορες αναλύσεις που εστιάζουν στην οικονομική ανασφάλεια και κυρίως στην αναγκαστική συμβίωση του «κοσμάκη» με τους εξαθλιωμένους μετανάστες. Έτσι κι αλλιώς το ΛΑΟΣ, κι αν δεν υπήρχε, θα ΄πρεπε να το εφεύρουμε. Λύθηκαν γλώσσες και πήραν φωτιά γραφίδες και κομπιούτορες, έπειτα ιδίως από την εκλογική νίκη του.
Ξεχείλισε από παντού η αμέριστη κατανόηση προς τους διάφορους Αγίους Παντελεήμονες και η ομόθυμη αναγνώριση του προβλήματος της παράνομης μετανάστευσης, και γενικά της μη ελέγξιμης μεταναστευτικής ροής. Όμως πολύ φοβούμαι ότι, μαζί με τους πολιτικούς ή πολιτικάντικους και καιροσκοπικούς λόγους και σχεδιασμούς που μοιάζει να διέπουν τις καινούριες πολιτικές αντιμετώπισης, βρήκε αφορμή να ξεμυτίσει η διάχυτη σε όλους τους ιδεολογικούς και κοινωνικούς χώρους ξενοφοβία, ένας σχεδόν ενδιάθετος ρατσισμός. Που, όταν δεν μοιράζεται τον παρωχημένο, τρομοκρατικά ξενοφοβικό λόγο της ακροδεξιάς, ποντάρει στις βαθιές πολιτισμικές διαφορές, και ιδιαίτερα τώρα στον ισλαμικό κίνδυνο. Τώρα, εντεύθεν δηλαδή της ακροδεξιάς, ο λόγος δεν είναι για τον ξένο που κλέβει τη δουλειά του ντόπιου ή πάει να μαγαρίσει τη σημαία μας και να μολύνει το αίμα το ελληνικό, αλλά για τον ισλαμιστή φονταμενταλιστή, με το κοράνι του, με τη μαντίλα και τη σαρία. Τώρα πια ο λόγος εμφανίζεται κατεξοχήν προοδευτικός, φιλελεύθερος, προασπιστής του δυτικού πολιτισμού και των αξιών του. Και ξαφνικά το ζητούμενο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας έγινε χλεύη και ειρωνεία, έγινε πρώτα πρώτα άρνηση της πραγματικότητας, την εποχή της συντελεσμένης προ πολλού παγκοσμιοποίησης, άρνηση που μόνη απάντηση θα έχει εκ των πραγμάτων -οποία συνάντηση!- αυτό που ζητά η ακροδεξιά: να φύγουν όλοι οι ξένοι, να κλείσουν τα σύνορα κτλ.
Σταχυολογώ από κατά τεκμήριο προοδευτικά μέσα και εφημερίδες, πάντως από κείμενα προοδευτικών προθέσεων. Πρώτα από κείμενο που δείγμα του είχα δώσει στην περασμένη επιφυλλίδα την ακόλουθη επιθετική φράση: «Όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά πολυπολιτισμικά τραγούδια ξέρει»: «Ο βιασμένος πολυπολιτισμός της πραγματικότητάς μας δυστυχώς δεν προκύπτει ως η χαρούμενη συνάντηση πολιτισμών που φαντάζονταν μερικοί. Από τη μαντίλα μέχρι τον ξυλοδαρμό των γυναικών και τα “εγκλήματα τιμής”, και από το αίτημα εισαγωγής της “νεκρικής πυράς” των Ινδουιστών στη Βρετανία [...] μέχρι τις απειλές ή και τις δολοφονίες όσων προσέβαλαν τα πιστεύω ορισμένης ομάδας μεταναστών, οι “πολυπολιτισμικές” επιδράσεις δεν είναι πάντα τόσο ανώδυνες όσο ένα έθνικ μενού στο εστιατόριο». Περισσότερο θα σταθώ σε μια επιφυλλίδα από παραδοσιακά προοδευτική εφημερίδα. Ο τίτλος κιόλας: «Το τζαμί και το ντεκολτέ», προετοιμάζει για το εξ ορισμού ανάρμοστο ύφος λαϊφστάιλ: Αν χτιστεί επίσημο τζαμί στον Ελαιώνα, λέει το άρθρο, πιθανότατα θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν και οι «δεκάδες παράνομοι χώροι λατρείας της Αθήνας», αφού οι ισλαμιστές «αυξάνονται και πληθύνονται»: «Να μη βρεθεί μια γωνίτσα για το χαλάκι προσευχής του καθενός;» αναρωτιέται η συντάκτρια. Εν πάση περιπτώσει, γύρω από το καινούριο τζαμί «θα αναπτυχθεί μουσουλμανική κοινότητα». Και τότε, «σε αυτή τη νέα γειτονιά του τζαμιού, ποια θα είναι η τύχη μιας ανύπαντρης μητέρας; Λιθοβολισμός. Θα μπορεί μια γυναίκα απλά να περπατήσει, φορώντας εξώπλατο και μίνι φούστα; Απαγχονισμός. Τι θα γίνει αν μια παρέα πίνει μπίρες στο παγκάκι; Ραβδισμοί. Και το μείζον: θα επιτρέπονται το κομπολόι, ο χαρταετός, το τραγούδι και όσα καταδικάζουν οι μουλάδες ως αμαρτωλά;» Κι έπειτα, «αναφερόμαστε σχεδόν απόλυτα σε ανδρικό πληθυσμό. Τι θα κάνουν, θα νυμφευτούν μισό εκατομμύριο ντόπιες χωρίς να τους φορέσουν μπούρκα; Όχι, δεν υπάρχει τέτοια πιθανότητα: ο μουσουλμάνος που καταφθάνει από τα ασιατικά βάθη νιώθει περιφρόνηση για όποια δείχνει το γόνυ, τον αγκώνα ή τον αφαλό με πίρσινγκ. Θέλει παρθενία, βλέμμα χαμηλό και από τη μαντίλα να μην ξεφεύγει τούφα. Η μέση σόλο Ελληνίδα δεν τηρεί τις προδιαγραφές».
Κινδυνολογεί κι άλλο, ασύστολα αλλά και ασύστατα, το άρθρο, με διάφορα «στοιχεία» που δείχνουν ότι «οι μουσουλμάνοι της Αθήνας έχουν ξεθαρρέψει και εκδηλώνονται, [δηλαδή] μεταπηδούν από το προσωπικό ιδεολόγημα [sic] στις δημόσιες επιπλήξεις. Με τον ιερό αγώνα που ξεκίνησε από το πατημένο Κοράνι, θα δούμε κι άλλα». Όμως, επιμένω, μεγαλύτερη σημασία από την όποια προβαλλόμενη ουσία έχει το ύφος: αυτό είναι εντέλει η καθαυτό ουσία....''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου