«Πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ των λαϊκισμών. Μπορούμε εδώ να διακρίνουμε τρεις μεγάλες κατηγορίες: αντίστοιχα, τον πολιτικό, τον αγροτικό και τον πολιτισμικό. Ανέλυσα κυρίως τους πρώτους. Με τον όρο λαϊκισμό εννοώ ένα πολιτικό ύφος σφραγισμένο από την έγκληση στον λαό και τη λατρεία του λαού, συμβατού με κάθε ιδεολογία. Αποτελεί το βάθρο της σύγχρονης δημαγωγίας, προβάλλοντας ταυτόχρονα ένα ιδεώδες άμεσης δημοκρατίας, προκρίνοντας δημοψηφισματικές διαδικασίες, εμπερικλείοντας μία βούληση ρήξης ή αλλαγής, αδιαχώριστης από μια πολεμική θέαση. Μπορεί να προκρίνει είτε την εθνικο-ταυτοτική διάσταση (κατά των μεταναστών) είτε τη διάσταση διαμαρτυρίας (κατά των ελίτ)».
- Ο αντιρατσισμός, στον οποίο αφιερώσατε τις πρώτες εργασίες σας, δεν προήγαγε τελικά μια κοινοτική αναδίπλωση;
«Στη διάρκεια της κριτικής εξέτασης του αντιρατσισμού που επιχείρησα, αυτό που μου φάνηκε το πλέον συζητήσιμο, είναι η αναγωγή της εθνοτικής ή πολιτισμικής διαφοράς σε απόλυτο. Εντάσσεται σε ό,τι ονόμασα διαφοριστικό νεο-ρατσισμό, μία από τις εκφράσεις του οποίου είναι ο "κοινοτισμός", ή ακριβέστερα η πολυκοινοτιστική θεώρηση της κοινωνίας, που εδράζεται στη νόρμα του απόλυτου σεβασμού των πολιτισμικών διαφορών, όποιες και αν είναι, χωρίς κριτική εξέταση. Αυτό το μπετονάρισμα των συλλογικών διαφορών είναι το πρωταρχικό χαρακτηριστικό του νεο-ρατσισμού, μη αναγνωριζόμενου ως τέτοιου. Στο βιβλίο μου "Η δύναμη της προκατάληψης" ("La Force du prejuge"), που κυκλοφόρησε στις αρχές του 1988, ανέλυσα όλες αυτές τις αντιστροφές του αντιρατσισμού, κυρίως εκείνης που θεμελιώνεται στο δικαίωμα στη διαφορά. Δεν μπορούμε να υπερασπιζόμαστε ταυτόχρονα τον στόχο της ανάμειξης και τον απόλυτο σεβασμό της διαφοράς. Εδώ, στην αντιρατσιστική ρητορική, υπάρχει ένας πραγματικός κόμπος συγχύσεων. Ανάμεσα στον αυστηρό διαφορισμό και τον αναμεικτισμό, πρέπει κανείς να επιλέγει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου