αρθρο του Νικόλα Σεβαστακη στη ''Ε''
απόσπασμα:*
''Δεν ισχυρίζομαι ότι ένα εκλογικό αποτέλεσμα, και μάλιστα σε εκλογές δεύτερης τάξης εν μέσω τεράστιας αποχής, διαψεύδει όλα αυτά τα δεδομένα. Πιστεύω, όμως, ότι η φουσκωμένη όψη ενός αριστερόστροφου και προοδευτικού κύματος, η επικοινωνιακή του ελκυστικότητα, δεν έθιξε ώς τώρα την πραγματική ηθική και πολιτισμική ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού. Ποια είναι τα στοιχεία αυτής της ηγεμονίας;
*Τελείως συνοπτικά: η ενίσχυση μορφών ακραίας εξατομίκευσης εις βάρος της κοινωνικής αλληλεγγύης, η αντίληψη ότι οι κοινωνικές ανισότητες δεν συνιστούν εν τέλει μείζον πρόβλημα για τη δημοκρατία, η ιδέα ότι η πραγματική ζωή αρχίζει εκεί όπου τελειώνει η συλλογική δράση και η συμμετοχή των πολλών στη δημόσια πολιτική σφαίρα.
Η διάχυση αυτών των αντιλήψεων είναι τελείως ασύμβατη με τις υποθήκες της αριστεράς, ακόμα και στην περίπτωση που από στενή εκλογική σκοπιά τα πράγματα αποδεικνύονταν φωτεινότερα. Η άνοδος της μνησικακίας και του φόβου για τον διπλανό, το πνεύμα «φυγής στις παραλίες» και η κυνική ή ωμά ιδιοτελής αντιμετώπιση κάθε συλλογικής ελπίδας ανήκουν σε μια βαθιά -μεταμοντέρνα ίσως- δεξιά.
*Και αυτό που μπορεί να προσάψει κανείς στους αριστερούς είναι ότι η αιώνια λυρική τους αισιοδοξία έκανε για άλλη μια φορά ζημιά: θεώρησαν ότι οι εθνικοποιήσεις κάποιων τραπεζών, η κοινωνικο-προστατευτική ρητορική και η συμβολική εκτέλεση λίγων διάσημων «άπληστων» σήμανε την ώρα της αριστεράς. Ξεχνώντας, όμως, ότι ο περίφημος νεοφιλελευθερισμός δεν είναι κυρίως ένα πακέτο οικονομικών συνταγών -που άλλωστε ποτέ δεν επικράτησε στην καθαρότητά του- αλλά μια φιλοσοφία της ζωής ή μια εφαρμοσμένη ηθική.
*Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ είναι αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.
*Τελείως συνοπτικά: η ενίσχυση μορφών ακραίας εξατομίκευσης εις βάρος της κοινωνικής αλληλεγγύης, η αντίληψη ότι οι κοινωνικές ανισότητες δεν συνιστούν εν τέλει μείζον πρόβλημα για τη δημοκρατία, η ιδέα ότι η πραγματική ζωή αρχίζει εκεί όπου τελειώνει η συλλογική δράση και η συμμετοχή των πολλών στη δημόσια πολιτική σφαίρα.
Η διάχυση αυτών των αντιλήψεων είναι τελείως ασύμβατη με τις υποθήκες της αριστεράς, ακόμα και στην περίπτωση που από στενή εκλογική σκοπιά τα πράγματα αποδεικνύονταν φωτεινότερα. Η άνοδος της μνησικακίας και του φόβου για τον διπλανό, το πνεύμα «φυγής στις παραλίες» και η κυνική ή ωμά ιδιοτελής αντιμετώπιση κάθε συλλογικής ελπίδας ανήκουν σε μια βαθιά -μεταμοντέρνα ίσως- δεξιά.
*Και αυτό που μπορεί να προσάψει κανείς στους αριστερούς είναι ότι η αιώνια λυρική τους αισιοδοξία έκανε για άλλη μια φορά ζημιά: θεώρησαν ότι οι εθνικοποιήσεις κάποιων τραπεζών, η κοινωνικο-προστατευτική ρητορική και η συμβολική εκτέλεση λίγων διάσημων «άπληστων» σήμανε την ώρα της αριστεράς. Ξεχνώντας, όμως, ότι ο περίφημος νεοφιλελευθερισμός δεν είναι κυρίως ένα πακέτο οικονομικών συνταγών -που άλλωστε ποτέ δεν επικράτησε στην καθαρότητά του- αλλά μια φιλοσοφία της ζωής ή μια εφαρμοσμένη ηθική.
*Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ είναι αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου