κι ήταν η νύχτα τόσο αβασταχτα ομορφη

κι ήταν η νύχτα τόσο αβασταχτα ομορφη και σαν να πετούσαν σμάρι πυγολαμπίδες πάνω από το κρεβάτι-βράδυ του Μαρτίου από κείνα τα παραμυθένια σαν ένας πύργος από σοκολάτα-παγωτό να ξεφυτρώνει από το πουθενά και μια ανάμνηση φευγαλέα από κείνες πού αφήνουν μια μυρωδιά ανυπόφορης νοσταλγίας-και φυσικά η πόλη πού ποτέ δεν κοιμάται και σαν γυναίκα ανοίγει, τα ανοιξιάτικα βράδια , υγρή Θεσσαλονίκη,


( Σχόλιο από Νοσφερατος Ιούνιος 15, 2008)