Αναγνώστες

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

κι ήταν η νύχτα τόσο αβασταχτα ομορφη


κι ήταν η νύχτα τόσο αβασταχτα ομορφη και σαν να πετούσαν σμάρι πυγολαμπίδες πάνω από το κρεβάτι-βράδυ του Μαρτίου από κείνα τα παραμυθένια σαν ένας πύργος από σοκολάτα-παγωτό να ξεφυτρώνει από το πουθενά και μια ανάμνηση φευγαλέα από κείνες πού αφήνουν μια μυρωδιά ανυπόφορης νοσταλγίας-και φυσικά η πόλη πού ποτέ δεν κοιμάται και σαν γυναίκα ανοίγει, τα ανοιξιάτικα βράδια , υγρή Θεσσαλονίκη,


( Σχόλιο από Νοσφερατος Ιούνιος 15, 2008)

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Νταξει.
Βγαινει η βαρκουλα
του ψαρα...

Νοσφεράτος είπε...

Θα μα αφήσειςνα πιάσω κανενα οψάριον ;

Ανώνυμος είπε...

Τραβα κι οτι βγει...

Ο χρόνος σβουριζει προς πάσα κατεύθυνση

 Έχετε  παρατηρήσει  το  ποσο    εύκολα     και  ανεξήγητα     χάνονται  -  λές  και τα κατάπιε  η θάλασσα  -   ζητήματα  που  μας  απασχόλη...