Αποσπάσματα από το βιβλίο "Μίσος για τη Δημοκρατία" του Jacques Rancière
πηγη :
http://thrymmata.blogspot.com/search/label/Ranci%C3%A8re
αποσπασμα ...
Ακολουθεί
η μετάφρασή μου κάποιων τμημάτων από το βιβλίο του Jacques Rancière "Μίσος για τη Δημοκρατία" - "La haine de la démocratie" (Paris: La
Fabrique, 2005) και στα αγγλικά "Hatred
of Democracy" (London: Verso, 2006, σε μετάφραση Steve
Corcoran). Στο βιβλίο του αυτό, ο Rancière επισημαίνει ότι ο αρχικός
εγκωμιασμός της δημοκρατίας σαν ο αντίποδας του οκλοκληρωτισμού, τον
τελευταίο καιρό, έχει μετριαστεί και, με παράδοξο τρόπο, ακούγονται
διάφορες φωνές, που θεωρούν τη δημοκρατία υπεύθυνη για τα κυριότερα
δεινά της σημερινής κατάστασης των πραγμάτων. Έτσι, ενώ διάφορες
κυβερνήσεις επιχειρούν να εξαγάγουν τη δημοκρατία με βίαιους
στρατιωτικούς και πολεμικούς τρόπους, σήμερα, πολλαπλασιάζονται οι
αντιδραστικές φωνές, που επιζητούν τον περιορισμό των πολιτικών
ελευθεριών και την κατάργηση των συλλογικών αξιών της ισότητας, της
ισονομίας και της δημοκρατικής έκφρασης. Σε πείσμα όμως όλων αυτών, ο
Rancière επιμένει να υποστηρίζει πώς η δημοκρατία - σαν δυνατότητα
διακυβέρνησης από όλους για όλους, ανεξαιρέτως - αποτελεί την αρχή, που
απονομιμοποιεί κάθε μορφή εξουσίας, η οποία στηρίζεται στη δήθεν
ανωτερότητα των κυβερνώντων. Μ' αυτήν την έννοια, η δημοκρατία έχει
συγκεντρώσει το μένος, τον φόβο, και, κατά συνέπεια, και το μίσος, από
μεριάς της άρχουσας τάξης, που θέλει να διαιωνίσει το δεσποτισμό της
αυθαιρεσίας της και της αντιλαϊκής επικυριαρχίας. Αλλά, μέσα στις
στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές της ισότητας, της ελευθερίας και των
δικαιωμάτων για τις αγωνιστικές και δημιουργικές κινητοποιήσεις και για
την ενεργή πολιτική παρουσία των πάντων ανεξαιρέτως, εντοπίζει ο
Rancière το ουσιαστικό περιεχόμενο και το πραγματικό δυναμικό -
κινηματικής κι ανατρεπτικής φύσης - της δημοκρατίας, που είναι αυτό που
φοβούνται και μισούν όλοι οι εχθροί της.
Μίσος για την Δημοκρατία
του Jacques Rancière
(Αποσπάσματα)
... Δεν σημαίνει ότι πρέπει να αντιτάσσουμε στα προτερήματα της άμεσης δημοκρατίας τις διαμεσολαβήσεις και τους σφετερισμούς της αντιπροσώπευσης ή να εγκαλούμε τις παραπλανητικές εμφανίσεις της τυπικής δημοκρατίας σε σύγκριση με την αποτελεσματικότητα της πραγματικής δημοκρατίας. Είναι το ίδιο λάθος τόσο να ταυτίζουμε την δημοκρατία με την αντιπροσώπευση, όσο και να κάνουμε τη μια την ανασκευή της άλλης. Το τι σημαίνει δημοκρατία είναι αυτό ακριβώς: οι νομικο-πολιτικές μορφές των συνταγμάτων και των κρατικών νόμων ποτέ δεν εξαρτώνται από μια και την ίδια λογική. Αυτό που ονομάζεται ‘αντιπροσωπευτική δημοκρατία’ και το οποίο είναι ακριβέστερο να το λέμε κοινοβουλευτικό σύστημα, ή, σύμφωνα με τον Raymond Aron, ‘πλουραλιστικό συνταγματικό καθεστώς,’ αποτελεί μια μεικτή μορφή: μια μορφή λειτουργίας του κράτους, που αρχικά θεμελιώνεται πάνω στα προνόμια των ‘φυσικών’ ελίτ και μετά τροποποιεί την λειτουργία της, λίγο-λίγο, σαν αποτέλεσμα των δημοκρατικών αγώνων. Η αιματηρή ιστορία των αγώνων για την εκλογική μεταρρύθμιση στη Μεγάλη Βρετανία είναι αναμφίβολα η καλύτερη μαρτυρία γι’ αυτό, ένα γεγονός που περίτεχνα έχει σβηστεί από την ειδυλλιακή εικόνα της Αγγλικής παράδοσης της ‘φιλελεύθερης’ δημοκρατίας. Το καθολικό δικαίωμα ψήφου δεν αποτελεί, για τίποτε, μια φυσική συνέπεια της δημοκρατίας. Η δημοκρατία δεν έχει καμιά φυσική συνέπεια, ακριβώς γιατί είναι η διαίρεση της ‘φύσης,’ η διάρρηξη του δεσμού μεταξύ φυσικών ιδιοτήτων και μορφών διακυβέρνησης. Το καθολικό δικαίωμα ψήφου είναι μια μεικτή μορφή, γεννημένη από την ολιγαρχία, τροποποιημένη από δημοκρατικούς αγώνες και διαρκώς ξανακατακτημένη από την ολιγαρχία, η οποία είναι αυτή που προτείνει τους υποψήφιούς της και κάποτε και τις αποφάσεις της σε ψηφοφορία του εκλογικού σώματος, χωρίς ποτέ να μπορεί να αποκλείσει το ρίσκο ότι το εκλογικό σώμα θα συμπεριφερθεί σαν ένας πληθυσμός που τραβά κλήρο.
για περισσοτερα εδω :
Συγγραφέας Μωυσής Μπουντουρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου