κι η Ελλαδιτσα μας γλιστρα στην επαιτεια
και πορευομαστε στον πάτο κι στον τελικο χαμό
τις αμαρτιες που χω κανει θα σας ΠΩ:
(να μαθουν ολοι οι αφεντες της Ερωπης
πως στην Ελλάδα μας γινονοτανε της Ποπης
κιοταν αυτοι μασουσαν δενδρων Βαλανιδια
εμεις εδω τους γραφαμε ολους στα απίδια ….)
Η αμαρτια που θα ακουσετε σε λίγο
(τωρα που η Μερκελ μας….. (συνεχιζεται)
…………………………………………………….
ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΣ says:
απο παλια ξεκινησε αυτη η αμαρτια
τοτε που ολοι ειμασταν εν πληρη απαρτια
και ειμασταν αμολυντοι και είμασταν Ωραιοι
-και μην κοιτας που γιναμε του Βαρναλη Μοιραιοι -
Ξεκινησε απο παλια ,τα Χρονια του εξήντα
και τωρα που πατησαμε για τα καλά τα ηντα
με νοσταλγια βλέπουμε τα, του εξηντα ,χρόνια
η αμαρτια ξεκινά. που θελουμε, αιώνια
τα χρόνια που μασταν παιδια ,κοντα τα παντελόνια
με ματωμένα γονατα ,με ξυλινα σπαθιά
-τωρα η μνημη χαθηκε ,μπηκαμε στα βαθια ,
σε αναμνησεις -ονειρα που γινονται εφιαλτες
και να που εντελει γιναμε , του Χρονου μας οι Αλτες ..
Τι ελεγα , το ξεχασα . Α ! για την αμαρτια
που ξεκινά ηδονικά σαν την επιθυμια..
σαν μυρωδια Βρεγμένης γης , σαν το Ψηλό χορταρι
σαν τοτε που το πετυχες στο ζαρι το εξάρι
Η αμαρτια ξεκινά,
απο την περιεργεια
τι αραγε να βρισκεται πισω απο την κουρτινα;
τι να κρυβει το σκοτάδι,
τι μας Υποσχεται -ξανά αυτο το ΒΡΑΔΥ;
ευτυχισμένη βολτα στα σοκακια,
Ναι ! καποτε ειμασταν κι εμεις, Παιδάκια
κοιταζαμε τις Νυχτες το Φεγγαρι
Βουλιαζαμε μες το Ψηλό χορταρι,
κιαυτό που τωρα λέμε Αμαρτια,
και ηταν -τοτε η Αγάπη.
Ομως τρεχαμε
Ημασταν παιδια
Ολο τρεχαμε …..
Υστερα καποτε
Επεσα και στραμπουληξα το πόδι
και τοτε ηρθε η ενοχή
για τη αμαρτια .
Η ενοχή παραμονευει οταν καπου κανεις ενα λάθος
οταν αφηνεσαι να κολυμπας στο πάθος..
κι αρχιζεις
να σκαλιζεις
να ανασηκώνεις τα λιθαρια
να διαλυεις το πετρινο σπιτι
να ψαχνεις πισω απο την Κουρτινα
να αναζητάς την Θεική τη Ινα …
————————————————
συνεχιζεται
οταν ο τρομος σου κτυπά τα στηθεια
οταν μπροστα σου βλέπεις την σκληροτη
οταν γκρεμιζεις στο γκρεμό σου ολη τη νιοτη
οι πρωτες πολυκατοικιες και η πόλη
να χανεις τους φιλους
η φτωχεια
να πανε τον μπαμπα σου φυλακή
αμαρτία ειναι να βλέπεις την σκληροτη
εκει στα χρόνια του εξηνταμ’ εβδομήντα
της βροχής τα δακρυα στο τζαμι
-ν’αδυνατιζεις ,να μην παιρνεις ουτε δραμι,
να κλεινεσαι στη σιωπή και να θυμασαι
να πνιγεσαι στης θαλασσας το κύμα
να στεκεις με μετωρο το Βημα
να ακους φωνές των φαντασμάτων σου τα βραδυα
να χανεσαι μεσα στης μνημης τα σκοτάδια
να μη θυμασαι πια τόνομα του πατερα
ναφτερουγιζει η ψυχη σου στον αερα….
να χανεις τ’ονειρο σου
ειναι
να σ’αποσπουν απ’τον παραδεισό σου
να βλεπεις κλειστη την πορτα της Αγάπης
νο κοντοστεκεσαι στο χειλος αυταπάτης
ειναι
να μη μπορεις πιά να γευτεις το καλοκαίρι
να πέρνει την καρδουλα σου τ’αγέρι….
ειναι να ακους ηχο βροχής στο τζαμι
ν’αδυνατιζεις να μη πέρνεις ουτε δραμι.
χρονια Γυμνά και μολυβένια του εξήντα
τωρα που πατησα για τα καλά πια τα πενήντα ..
ειναι του Χρόνου το Μεδούλι
ειναι του ολοδικου μας πόνου ,μεροδουλι
ειναι η μοιρα μας και ειναι η αγάπη
ειναι της θαλασσας μας το αλάτι
ειναι το πιο βαθύ εσωτερο μας, Κάτι…..
ειναι το κυμα μας και ειναι ο Καυμός μας
της νιοτης μας το μνημα , ο χαμός μας
ειναι η πιο βαθια,στα ονειρα μας αυταπάτη
ειναι το μεσα μας ,το Αγρυπνο μας μάτι
Αμαρτια ειναι …