Ο Εαυτός και η εποχή μας

              Κάθε εποχή διαμόρφωνε και διαφορετικό πρότυπο εαυτοτητας.  Η  πρώτη νεωτερικότητα   έθετε τον εαυτό στην υπηρεσία του ρόλου : άνδρας η γυναίκα , εκπαιδευτικός , παπάς Επίσης στην υπηρεσία μιας υπέρτερης ταυτότητάς  π.χ του έθνους .Αυτό ανακούφιζε την ένταση : ο Ρόλος υπαγόρευε τα καθήκοντα στον εαυτό , δεν υπήρχε συνεπώς  η υποχρέωση να τα ανακαλύψει μόνος του. Στην εποχή μας όμως στη Δεύτερη νεωτερικότητα , εμείς οφείλουμε να επινοήσουμε τους ρόλους μας , ξανά και ξανά , ως περιεχόμενο και ως καθήκον , οι ρόλοι γίνονται από αντικειμενικοί υποκειμενικοί .Κι αυτό  γεννά την ανάγκη μιας  διαρκούς  συνομιλίας με τον εαυτό καθώς καλούμαστε διαρκώς να τον επαν- επινοούμε. Παραδόξως , αυτή η διαρκής επινόηση του εαυτού δεν οδηγεί στην πρωτοτυπία αλλά σε έναν απίστευτο κομφορμισμό: Δεν αντέχουμε αυτό το διαρκές καθήκον όπου παραμονεύει κάθε τόσο  η αποτυχία • ο χρόνος πια δεν κινείται σταθερά προς τα μπρος αλλά σβουριζει προς πάσαν κατεύθυνση. Και οι στιγμές ; Και οι στιγμές δεν είναι σκαλοπάτια μιας σκάλας που ετοιμάστηκε πριν από μας για μας , η σκάλα της καρριερας ,της πορείας προς ενηλικίωση η προς την ωριμότητα και τα γηρατειά : εμείς προχωράμε και στην πορεία φτιάχνουμε και την σκάλα , σαν ορειβάτες που ,καθώς σκαρφαλώνουμε καρφώνουμε και πασσάλους στα βράχια ( με κίνδυνο να πέσουμε κάθε τόσο ) .           Από πού λοιπόν προέρχεται ο κομφορμισμός ; Από το ότι δεν αντέχουμε αυτήν την ελευθερία επινόησης : είναι ελευθερία χωρίς αντίσταση χωρίς Άλλον.Ελευθερια του μηδενός .   ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ