Θέλουμε να ζήσουμε ένα δράμα/ αναδημοσιευση απο το feleki

Θέλουμε να ζήσουμε ένα δράμα

Posted on Οκτωβρίου 16, 2011 by το φελέκι

Τελικά, ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας πείθονται για την αναπόφευκτη καταστροφή της Ελλάδας. Η ευκολία με την οποία διαδίδονται και υιοθετούνται ως αλήθειες ανυπόστατες φήμες για ασιτία παιδιών και μεγαλόστομα λόγια για πείνα της Κατοχής κ.ο.κ, καταδεικνύει την κυριαρχία της υπερβολής και του συναισθήματος απέναντι στη λογική.

Γράφει στο protagon σ’ ένα εξαιρετικό κείμενο ο Ν. Ζαχαριάδης: “[..] θεωρούμε αποδεκτό μόνο εκείνον που λέει αυτό που θέλουμε να ακούσουμε. Που τροφοδοτεί το «νιώθω» που ήδη υπάρχει αντί για το «ξέρω». Κάπως έτσι είναι η περίφημη δικτατορία του συναισθήματος. Το οποίο συναίσθημα, για χρόνια, αποτέλεσε τον πιο ύπουλο μοχλό χειραγώγησης. Και η επίκλησή του είναι επίσης για αιώνες, υπεύθυνη για τις μεγαλύτερες κτηνωδίες [...]“.

Δυστυχώς κάτι τέτοιο συμβαίνει σήμερα. Έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος “διψάει” για μια καταστροφή, για ένα μεγάλο δράμα, προσδοκά ιστορικές στιγμές και θέλει σε φαντασιακό πάντα επίπεδο να αποτελέσει κομμάτι σ’ αυτές. Η επίκληση στο συναίσθημα βοηθάει και ενισχύει την ταύτιση με τον αληθινά πεινασμένο, τον άστεγο, τον κατατρεγμένο. Ξαφνικά μέσα σε λίγο καιρό συζητάμε για συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης, βάζουμε τα παιδάκια μας να κρατούν πλακάτ με ηρωϊκά συνθήματα, αν μάλιστα χιονίσει φέτος το χειμώνα δε θα ντραπούν κάποιοι να μιλήσουν για το βαρύ χειμώνα του 1941-42. Δε θέλουμε λοιπόν να θυμόμαστε τη στιγμή του New Deal, τη στιγμή υπογραφής της ιδρυτικής συνθήκης της ΕΟΚ, ή οποιαδήποτε στιγμή που βρέθηκε μια “κάποια λύσις”. Προτιμούμε να θυμόμαστε τις κρίσεις του παρελθόντος, να ταυτιζόμαστε με την πείνα του 1941.

Και έτσι στήνεται το σκηνικό που κυριαρχεί το συναίσθημα και υποχωρούν η ψυχραιμία και τα λογικά επιχειρήματα.

Όταν συμβαίνει (για να το πω αλλιώς) ένα ατύχημα στο δρόμο και ο αιμόφυρτος οδηγός σφαδάζει από τον πόνο, οι περισσότεροι σταματούν από περιέργεια αλλά και από την έξαρση του να γίνουν κοινωνοί -για λίγα λεπτά- της καταστροφής που συνέβη μπροστά στα μάτια τους. Οι περισσότεροι δε γνωρίζουν πώς θα τον βοηθήσουν, ξέρουν όμως ότι μετά θα έχουν να διηγηθούν στους φίλους τους μία δραματική ιστορία που διεγείρει το συναίσθημα.

Κάτι ανάλογο γίνεται και σήμερα. Περιμένουμε την καταστροφή μέσα σε μία συναισθηματική έξαρση που τονώνεται από τους μύθους για ασιτίες, από τα κηρύγματα της εκκλησίας, από τις συνωμοσιολογίες. Καθώς επικρατεί η πολιτική ακινησία και η έλλειψη αξιόπιστου πλάνου για την έξοδο από την κρίση, η μη παραγωγή νέων ιδεών, η καταστροφή και το δράμα γίνονται περισσότερο ελκυστικά.

Μόνο που αν η συμβεί η καταστροφή, καλό θα ήταν να καταλάβουμε ότι δε θα είμαστε απλά θεατές αλλά στη θέση του αιμόφυρτου οδηγού.