Η έννοια της προσωπικής ταυτότητας ενέχει και την έννοια της ταύτισης.
Με τον όρο ταύτιση στην ψυχαναλυτική ορολογία εννοείται η πράξη η την διαδικασία του να γινόμαστε σαν κάτι ή κάποιον σε διάφορες πλευρές σκέψης η συμπεριφοράς
Καθεξη (Besentzung , κathexis) είναι η ποσότητα της ψυχικής ενέργειας που κατευθύνεται προς την ψυχική αναπαράσταση ενός ατόμου ή αντικειμένου, η προσκολλάται σε αυτά.
Όσο πιο μεγάλη είναι η καθεξη τόσο πιο «σημαντικό» είναι το αντικείμενο
Μια τάση ταύτισης με τα αντικείμενα που διεγείρουν την λίμπιντο παραμένει ασυνείδητα σε όλους μας για όλη μας τη ζωή, παρότι κανονικά δεν κατέχει την κυρίαρχη θέση στις σχέσεις αντικειμένων της μετέπειτα ζωής, την οποία χαρακτηριστικά λαμβάνει στην πρώιμη παιδική ηλικία
Η έννοια της προσωπικής ταυτότητας ενέχει συνεπώς και την έννοια της ταύτισης, της αιχμαλωσίας στην εικόνα πού αποτελεί και ένα κρίσιμο στάδιο στην ανάπτυξη του εαυτού.
Ο Lacan υποστήριξε ότι το παιδί υφίσταται μια μορφή φαντασιακής αιχμαλωσίας του σε μια εξωτερική εικόνα, είτε εικόνα πραγματική είτε εικόνα ενός αλλού παιδιού. Η φαινομενική πληρότητα αυτής της εικόνας του προσφέρει έναν νέο έλεγχο πάνω στο σώμα
Όταν ο Lacan αναφέρεται στην κατοπτρική εικόνα, εννοεί το είδωλο του σώματος του καθενός μας στον καθρέπτη, την εικόνα του εαυτού που είναι συγχρόνως εαυτός και άλλος –Ταυτιζόμενο με την κατοπτρική εικόνα το ανθρώπινο βρέφος αρχίζει να συγκροτεί το εγώ στο στάδιο του καθρέπτη .
Ακόμα και όταν δεν υπάρχει πραγματικός καθρέφτης, το μωρό βλέπει τη συμπεριφορά του να καθρεφτίζεται στις μιμητικές χειρονομίες ενός ενηλίκου ή ενός αλλού παιδιού ;αυτές οι μιμητικές κινήσεις επιτρέπουν στο άλλο πρόσωπο να λειτουργήσει ως μια κατοπτρική εικόνα
Το ανθρώπινο ον αιχμαλωτίζεται εντελώς από την κατοπτρική εικόνα: αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που εξηγεί τη δύναμη του φαντασιακου στο υποκείμενο καθώς και το γεγονός ότι ο άνθρωπος προβάλλει αυτή την εικόνα του σώματος του σε όλα τα άλλα αντικείμενα που τον περιβάλλουν στον κόσμο
Το ανθρώπινο ον αιχμαλωτίζεται εντελώς από την κατοπτρική εικόνα: αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που εξηγεί τη δύναμη του φαντασιακου στο υποκείμενο καθώς και το γεγονός ότι ο άνθρωπος προβάλλει αυτή την εικόνα του σώματος του σε όλα τα άλλα αντικείμενα που τον περιβάλλουν στον κόσμο
Μπορεί να έχει κανείς ενδείξεις αυτής της τάσης στη συμπεριφορά του βρέφους
Σχεδόν στο μέσον του πρώτου χρόνου της ζωής μαθαίνει να χαμογελάει, μιμούμενο τον ενήλικο
Τα παιδιά επίσης τουλάχιστον στη αρχή. μαθαίνουν να μιλάνε μιμούμενα Δηλαδή επαναλαμβάνουν ήχους που τους λένε οι ενήλικοι και μαθαίνουν να τους λένε μιμούμενοι κάποιον ενήλικο, πολύ συχνά ως μέρος κάποιου παιχνιδιού
----------------------------------------------------------------------------------------------
Τσαρς Μπρέννερ Στοιχειώδες εγχειρίδιο ψυχανάλυσης Αποδοση,Ι.Ε. Σταθάκης ΕΚΔ Πατακη (1955 και1973) Αθήνα 2001
Ζ Παλμιέ.,'' Λακάν'' . μετάφραση Κ. Παπαγιώργη Νεφέλη. Αθήνα 1983)
DYLAN EVANS ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΛΑΚΑΝΙΚΗΣ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗΣ Μετάφραση Γιάννης Σταυρακάκης Εκδόσεις : Ελληνικά Γράμματα Αθήνα 2005
4 σχόλια:
η ταύτιση συνεπώς θα "όφειλε" να απομακρύνεται όσο μεγαλώνουμε...να ενέχεται μεν, ν' αφήνει περισσότερο χώρο στην ταυτότητα δε...
κάπως έτσι, θάλεγα.
ας εξαιρέσω τα αντικείμενα που διεγείρουν την λίμπιντο, μιας και είμαι "φροϋδικιά"...
δύσκολος αγώνας ο της κατάκτησης προσωπικής ταυτότητας, αλλά γοητευτικός..
Κάποιες φορές το φαινόμενο αυτό το συναντάμε και σε ενηλίκους!
Air
ΚΥΡΙΩΣ σε ενηλικους
anepidoti
εν τελει δεν υφισταται η ταυτοτητα\ ο δρομος -οι ταυτισεις - ειναι η ταυτοτητα,,, Αν ξεφλουδισουμε τις ταυτισεις που εχουμε διασχισει μλλον στο τελος δεν θα βρουμε τιποτε
(καλωσορισατε στη Σπηλια ..)
οι ταυτίσεις εξελλίσονται μέσα απ' τον δρόμο..
στην ουσία συνθέτεις ταυτίσεις και προχωράς στην ταυτότητα.
κάπως έτσι...
(καλώς σας βρήκα..)
Δημοσίευση σχολίου