Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ Κάποιοι υποκρίνονται στην ανθρωπιά όταν τάχα πονάνε για τους φτωχούς και τους αδύνατους Π. Καστέλλος, Το ταξίδι της ζωής Θρίαμβος. Θα (μας αφήσουν να) πεθάνουμε μέσα σε συνθήκες συναισθηματικής, επαγγελματικής και κοινωνικής πτώχευσης αλλά θα κρατάμε στα χέρια μας το δικαίωμα να ταξιδέψουμε στις ΗΠΑ χωρίς βίζα και την ασφάλεια της αναγνώρισης από τους Ευρωπαίους του δικαιώματος να (συν;)υπάρχουμε. Η ΕΓΧΩΡΙΑ και η διεθνής κλεπτοκρατία μας επιτρέψανε -φαντάζομαι στο πλαίσιο της «Εταιρικής» τους οικονομικής ευθύνης και πολιτικής ανευθυνότητας- να μη σβήσουμε «εδώ και τώρα» από τον χάρτη των αναπτυγμένων (;) χωρών αλλά, υιοθετώντας την αισιοδοξία των πλουσίων, να διορθώσουμε τον εαυτό μας, να επανορθώσουμε τα λογιστικά μας και να κατορθώσουμε να γίνουμε σαν τους άλλους. ΚΑΝΕΙΣ δεν μας εγγυάται την εθνική ύπαρξη και τη γεωπολιτική σταθερότητα της περιοχής, όλοι όμως είναι έτοιμοι ν' αγοράσουν φτηνά και να πουλήσουν ακριβά. Η ανεξαρτησία, η αξιοπρέπεια, η ιστορία, η παιδεία, το μέλλον μας παίζονται στα ζάρια ενός καπιταλισμού-καζίνο (ο οποίος ουδέποτε θ' αποκτήσει «ανθρώπινο πρόσωπο»). ΚΙ ΕΜΕΙΣ τι κάνουμε; Αναζητούμε νέους εσωτερικούς εχθρούς, αυξάνουμε τα δημοκρατικά μας ελλείμματα, διαμορφώνουμε και διακινούμε μιντιακά καινούργιους μύθους μιας euro-αυτοπεποίθησης. ΑΛΛΟΙ «συνταξιοδοτούν» τους παλαιοπασόκους, άλλοι ονειρεύονται παλινορθώσεις (ακόμα και του Μαρμαρωμένου Βασιλιά), άλλοι προτείνουν μοντέλα διακυβέρνησης χωρίς φτώχεια (δίχως όμως δημοκρατία) και ορισμένοι λύνουν ακόμα τις διαφορές τους για τις ευθύνες του 1936, 1944, 1949, 1967 κ.ο.κ. ΜΙΑ Αριστερά που σ' αυτές τις σκληρές συνθήκες θα έπρεπε να γίνει χώρος υποδοχής χιλιάδων αποκλεισμένων και θα μπορούσε να αυξήσει την κοινοβουλευτική (άρα και πολιτική της) παρέμβαση στα επίπεδα του 20%, αρκείται στο να ψελλίζει κάτι για δικομματισμό. Ο ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ και φοβισμένος πολίτης δεν βρίσκει θεσμικό πλαίσιο να προφυλαχτεί και πολιτικό πεδίο να ανατρέξει (και να ανατρέψει). ΟΙ ΜΕΝ διατρανώνουν ότι λειτουργούμε κάτω από την πίεση οικονομικών (αγοραίων;) μονόδρομων και η μόνη θρησκεία είναι τα spreads. Οι δε αντιτείνουν έναν άλλο δρόμο, που θα μας πάει αλλού και θα ζήσουμε αλλιώς (αυτό κι αν είναι Θρησκεία· με ιερατείο αλλά δίχως ορατό Παράδεισο). ΑΥΤΗ η κατάσταση μόνο σε καλό δεν θα βγει. Ούτε θα ωφελήσει τελικά τους πολιτικούς καιροσκόπους και τους λοιπούς κερδοσκόπους. Αρα; Τάχιστα να πέσουν τα εσωτερικά τείχη της Αριστεράς και των αριστερών, να ξαναβρούν οι διανοούμενοι τη φωνή τους και να εκ-καθαριστεί ο δημόσιος χώρος από τους γνωστούς-αγνώστους που έχουν ταυτίσει το προσωπικό/παρεϊκό τους συμφέρον με την Ελλάδα. ΥΓ. Μπορεί η Ελλάδα ποτέ να μην πεθαίνει, οι Ελληνες όμως πεθαίνουν (όλο και συχνότερα). (κλικ)