μα είναι το Κλάμα άηχο,και ανήμπορος βουλιάζω
μες το όνειρο που γίνεται σιγά σιγά Εφιάλτης..
Γιατί τα όνειρα είναι συμπυκνωμένη αμαρτία
είναι του Ασυνείδητου η Αρτηρία
είναι οι σκέψεις μας που γίνονται κουβάρι
είναι του Είναι μας το 'Αυλο κουφάρι
είναι οι τρόμοι μας και είναι η αγάπη
είναι η πιο βαθιά, κατάδικη μας αυταπάτη
ετσι καμμια φορά στα όνειρα νιώθω παγιδευμενος
στου Ασυνειδήτου τη ροή και σενα δίχτυ
απ' όπου δεν υπάρχει σωτηρία,
κι είναι μαζί το τέλος κι η αφετηρία...
Κιοταν βουλιάζω στο όνειρο και νιώθω σαν να πέφτω
σ'ενα αόριστο κενό, ή να πετώ στον ουρανό, να διασχίζω σύννεφα ,ή να γυρνώ στο παρελθόν να γίνομαι μικρός , και μες τα χόρτα της πατρικής αυλής να κρύβομαι και πάλι,
-κοκκινισμενα κάρβουνα απ' το μαγκάλι, η μυρωδιά του ποταμού ,το σπίτι πουχαμε πάνω στο δέντρο , οι παιδικοί μου φίλοι ,και οι εικόνες αιχμηρές ,που καταλήγουν των ζωών μας οι ροές;,ποιο συντριβάνι θα μας πεταξει σαν νερό;θυμάμαι το ποτάμι καθαρό,κι η ευτυχία με τραβάει απ' το μανίκι ,νιώθω μαχαίρι μέσα στ 'όνειρου τη θήκη,
και ξυπνώ
λουσμένος στον ιδρώτα
όπως και πρώτα
οπως και πρωτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου