καμιά φορά στα Όνειρα μου έρχεται να κλάψω
μα είναι το Κλάμα άηχο,και ανήμπορος βουλιάζω
μες το όνειρο που γίνεται σιγά σιγά Εφιάλτης..
Γιατί τα όνειρα
είναι συμπυκνωμένη αμαρτία
είναι του Ασυνείδητου η Αρτηρία
είναι οι σκέψεις μας που γίνονται κουβάρι
είναι του Είναι μας το 'Αυλο κουφάρι
είναι οι τρόμοι μας και είναι η αγάπη
είναι η πιο βαθιά, κατάδικη μας αυταπάτη
ετσι
καμμια φορά
στα όνειρα νιώθω παγιδευμενος
στου Ασυνειδήτου τη ροή και σενα δίχτυ
απ' όπου δεν υπάρχει σωτηρία,
κι είναι μαζί το τέλος κι η αφετηρία...
Κιοταν βουλιάζω στο όνειρο και νιώθω σαν να πέφτω
σ'ενα αόριστο κενό,
ή να πετώ στον ουρανό, να διασχίζω σύννεφα ,ή
να γυρνώ
στο παρελθόν να γίνομαι μικρός , και μες τα χόρτα της πατρικής αυλής να κρύβομαι και πάλι,
-κοκκινισμενα κάρβουνα απ' το μαγκάλι, η μυρωδιά του ποταμού ,το σπίτι πουχαμε πάνω στο δέντρο , οι παιδικοί μου φίλοι ,και οι εικόνες αιχμηρές ,που καταλήγουν των ζωών μας οι ροές;,ποιο συντριβάνι θα μας πεταξει σαν νερό;
θυμάμαι το ποτάμι καθαρό,κι η ευτυχία με τραβάει απ' το μανίκι ,νιώθω μαχαίρι μέσα στ 'όνειρου τη θήκη,
και ξυπνώ
λουσμένος στον ιδρώτα
όπως και πρώτα
οπως και πρωτα.
