είμαστε τα δάκρυα του Χρόνου.

Είμαστε
κάτι παμπάλαιες κορνίζες
θαμπές φωτογραφίες
φθηνά κουρελάκια
που γίνονται έρμαια του άνεμου
ποτέ εδώ , ποτέ εκεί , πετώντας
παρά τη θέληση τους
και στο τέλος
αργά
προσγειώνονται
στους σκουπιδότοπους του παρόντος

στα αποξηραμένα πηγάδια
στις στοές των ορυχείων '
στα σπλάχνα του κόσμου

είμαστε κάτι ανήμπορα αποκαΐδια
από φωτιές του πόθου , από δάση που κάηκαν
που μας παρέσυρε ο άνεμος χιλιάδες χιλιόμετρα
και τώρα πάλι πέφτουμε στη Γη
σα στάχτη
είμαστε τα δάκρυα του Χρόνου.

Π.Θ