Jurgen Habermas. Το μέλλον τη ανθρωπινης φυσης . Πίστη και γνωση , μτφ Μαρία Τοπάλη , Scripta , Αθήνα 2004
''Ο φιλοσοφiκός πυρήνας της ψυχανάλυσης αντιλαμβανεται την ψχική ασθενεια ως φθορά ενός ειδικά ανθρωπινου τρόπου υπαρξης. Την κατανοεί ως αpώλεια ελευθερίας για την οποία ευθυνεται ο ιδιος ο ασθενής, αφου μεσω των συμπτωμάτων του απλώς και μόνο αναπληρώνει μιαν οδύνη που εγινε ασυνείδητη, μιαν οδύνη από την οποία ξεφευγει κρυβόμενος από τον εαυτό του . Ως σκοπό της θεραπειας θεωρεί μιαν αυτογνωσια,η οποία συχνά δεν ειναι παρα η μετατροπή της ασθενειας σε οδύνη , σε μια οδυνη όμως που αυξανει το κυρος του Homo sapiens γιατί δεν εκμηδενίζει την ελευθερία του ..'''
Στην αναμέτρηση του με τη θεωρησιακή σκέψη του Εγέλου ο Kierkergaard δινει στο ερωτημα περί του ορθου βίου μια απάντηση που προυποθέτει,βέβαια το τέλος της μεταφυσικής αλλά ειναι και βαθια θρησκευτική ταυτοχρονως δε και θεολογική
Το φιλοσοφικό σημείο αναφοράς και επαφής το παρέχει βέβαια ο Kierkergaard στο εργο του ειτε-ειτε οπου αντιπαραθετει την «εθική»(ηθική) προς την «αισθητική» θεωρηση του βίου Όχι χωρίς συμπαθεια, ο Kierkergaard σκιαγραφεί με ελκυστικά χρωματα του πρωιμου ρομαντισμου την εικόνα μιας εγωκεντρικά παιχνιδιαρικης υπαρξης, που περνά τον χρόνο της με έναν αέρα ανεμελιάς και ειρωνίας ,πιασμένη στα διχτυα της στιγμής και της στοχαστικής της απ΄λαυσης. Το επιθυμητο κοντραστ σε αυτόν τον ηδονισμό το δίνει ενας βιος που διαγεται με έναν αποφασιστικά Hθικό τρόπο , που απαιτεί από το επιμέρους ατομο να αυτοσυγκεντρωθεί και να απαγκιστρωθεί από τις εξαρτησεις ενός κατά πολύ ισχυρότερου περιβάλλοντος. Το επιμέρους ατομο πρεπει να ανασκουμπωθεί για να κατακτησει τη συνειδηση της ατομικότητας και της ελευθερίας του. Με τη χειραφέτηση από μια πραγμοποιηση για την οποία ευθύνεται το ιδιο κεδίζει ταυτοχρόνως απόσταση εναντι του εαυτού του . Ανακτά τον εαυτό του από τον ανωνυμο διασκορπισμό μιας ζωής που ακατάπαυστα τεμαχίζεται σε αποσπάσματα και προσδίδει στη δική του ζωή συνέχεια και διαφάνεια. Στην κοινωνική διασταση ένα τέτοιο πρόσωπο μπορεί να αναλάβει την ευθύνη των πραξεων του και να αναλάβει δεσμέυσεις ενατι αλλων ανθρωπων. Στην χρονική διασταση η μεριμνα για τον εαυτό καθιδρύει μια συνείδηση της ιστορικότητας μιας υπαρξης, που πραγματώνεται στους ταυτοχρόνως διασταυρουμενους ορίζοντες μέλλοντος και παρόντος''
''Ο φιλοσοφiκός πυρήνας της ψυχανάλυσης αντιλαμβανεται την ψχική ασθενεια ως φθορά ενός ειδικά ανθρωπινου τρόπου υπαρξης. Την κατανοεί ως αpώλεια ελευθερίας για την οποία ευθυνεται ο ιδιος ο ασθενής, αφου μεσω των συμπτωμάτων του απλώς και μόνο αναπληρώνει μιαν οδύνη που εγινε ασυνείδητη, μιαν οδύνη από την οποία ξεφευγει κρυβόμενος από τον εαυτό του . Ως σκοπό της θεραπειας θεωρεί μιαν αυτογνωσια,η οποία συχνά δεν ειναι παρα η μετατροπή της ασθενειας σε οδύνη , σε μια οδυνη όμως που αυξανει το κυρος του Homo sapiens γιατί δεν εκμηδενίζει την ελευθερία του ..'''
Στην αναμέτρηση του με τη θεωρησιακή σκέψη του Εγέλου ο Kierkergaard δινει στο ερωτημα περί του ορθου βίου μια απάντηση που προυποθέτει,βέβαια το τέλος της μεταφυσικής αλλά ειναι και βαθια θρησκευτική ταυτοχρονως δε και θεολογική
Το φιλοσοφικό σημείο αναφοράς και επαφής το παρέχει βέβαια ο Kierkergaard στο εργο του ειτε-ειτε οπου αντιπαραθετει την «εθική»(ηθική) προς την «αισθητική» θεωρηση του βίου Όχι χωρίς συμπαθεια, ο Kierkergaard σκιαγραφεί με ελκυστικά χρωματα του πρωιμου ρομαντισμου την εικόνα μιας εγωκεντρικά παιχνιδιαρικης υπαρξης, που περνά τον χρόνο της με έναν αέρα ανεμελιάς και ειρωνίας ,πιασμένη στα διχτυα της στιγμής και της στοχαστικής της απ΄λαυσης. Το επιθυμητο κοντραστ σε αυτόν τον ηδονισμό το δίνει ενας βιος που διαγεται με έναν αποφασιστικά Hθικό τρόπο , που απαιτεί από το επιμέρους ατομο να αυτοσυγκεντρωθεί και να απαγκιστρωθεί από τις εξαρτησεις ενός κατά πολύ ισχυρότερου περιβάλλοντος. Το επιμέρους ατομο πρεπει να ανασκουμπωθεί για να κατακτησει τη συνειδηση της ατομικότητας και της ελευθερίας του. Με τη χειραφέτηση από μια πραγμοποιηση για την οποία ευθύνεται το ιδιο κεδίζει ταυτοχρόνως απόσταση εναντι του εαυτού του . Ανακτά τον εαυτό του από τον ανωνυμο διασκορπισμό μιας ζωής που ακατάπαυστα τεμαχίζεται σε αποσπάσματα και προσδίδει στη δική του ζωή συνέχεια και διαφάνεια. Στην κοινωνική διασταση ένα τέτοιο πρόσωπο μπορεί να αναλάβει την ευθύνη των πραξεων του και να αναλάβει δεσμέυσεις ενατι αλλων ανθρωπων. Στην χρονική διασταση η μεριμνα για τον εαυτό καθιδρύει μια συνείδηση της ιστορικότητας μιας υπαρξης, που πραγματώνεται στους ταυτοχρόνως διασταυρουμενους ορίζοντες μέλλοντος και παρόντος''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου