Η μεταμόρφωση της Ιδιότητας του Πολίτη

Η μεταμόρφωση της Ιδιότητας του Πολίτη

του Πέτρου Θεοδωρίδη

Η ”ανακλαστική ” νεωτερικότητα επέφερε καποιες αλλαγές στήν αντιληψη της ιδιοτητας του πολιτη.

Η ιδιότητα του πολίτη ενείχε στην νεωτερικότητα μια συνδήλωση ενεργούς συμμετοχής ,πού ανήγαγε τον πολίτη σε υποκείμενο της πολιτικής και τον συνεδεε -μεσω του εθνους - με τη κρατική κυριαρχία..

Η ”δευτερη” νεωτερικότητα, προικίζει την έννοια της ιδιότητας του πολίτη,κυρίως με την ικανότητα επιλογής:Μετατοπίζει το περιεχόμενο της έννοιας στον ”υπεύθυνο πολιτη”, πού συνεκτιμά δεδομένα και ”σεναρια” και επιλέγει από την πλούσια ποικιλία των πολιτικών και πολιτισμικών ”lIfe -styles’.

H ιδιότητα του πολίτη ως ενεργητική, συνεκτική, εσωτερικά δομημένη και ιεραρχημένη εννοια,υφίσταται και μια επιπλέον μεταμόρφωση στα κράτη που συμμετέχουν στην πορεία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης

Η άμεση συμμετοχική,σωματική παρουσία ,η ευκαιρία για πολιτική δράση και κυρίως η ανά-συγκρότηση των δικαιωμάτων χάρη σε μια συνεκτική δομή που θα καθιστά το άτομο υποκείμενο της πολιτικής ,δηλαδή ενεργό πολίτη ,μοιάζουν να μην αγγίζουν τον υποθετικό Ευρωπαίο πολίτη. Το ιστορικά πρωτοφανές μέγεθος της Ε.Ε.- τουλάχιστον για τα ιστορικά ευρωπαϊκά μέτρα -αφήνει τα πολιτικά συμμετοχικά δεδομένα του μελλοντικού Ευρωπαίου πολίτη ,ασυντόνιστα, μη ιεραρχημένα ,σχεδόν άυλα ,ενώ, αποσυνθέτει σιγά -σιγά τον συνεκτικό ιστό πού διατηρούσε την ιδιοτητα του πολίτη αγκαλιασμένη, σχεδόν σωματικά ,με το οικείο , σχετικά μικρό εθνικό κράτος.

Η ιδιότητα του πολίτη , ως δυαδική έννοια ,σημαίνει τη συμμετοχή στη δική σου κοινότητα αλλά και την ανοχή των άλλων κοινοτήτων. Και αυτό το δεύτερο ,η ανοχή ,γίνεται σχεδόν αβάσταχτη στις συνθήκες της ύστερης νεωτερικότητας, της παγκοσμιοποίησης και των μεγάλων κρατικών μορφωμάτων..Γιατί οι κοινότητες πολλαπλασιάζονται διαρκώς ,έρχονται σε στενή συνάφεια και σύγκρουση ,εγείρουν διαφορετικές και συχνά αντιφατικές απαιτήσεις πίστης .Έτσι, συχνά το άτομο μπροστά στη διαρκή κατάσταση αμφιθυμίας ,βρίσκει καταφύγιο στην ”κατασκευασμένη, ενεργητική ,συνειδητή εγκατάλειψη της αμφιβολίας”

Εγκαταλείπει την ανοχή, πού σε συνθήκες διαρκούς αβεβαιότητας μοιάζει να μετατρέπεται σε κινούμενη άμμο, και βυθίζεται στη θαλπωρή της εθνικής ταυτότητας και του εθνικισμού, για να ανακουφισθεί κατά κάποιο τρόπο ή ένταση των διλημμάτων που αντιμετωπίζει.Αλλά αυτή η παθητική και πολλές φορές υστερική εγκατάλειψη ,αφαιρεί από την έννοια του πολίτη εκείνη την ενεργητική διάσταση που τον χαρακτήριζε ,τον αποσυνδέει από την νεωτερική ηθική του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου αιώνα με την οποία συνδέθηκε ιστορικά.Εν γένει, αυτή η απόσυρση θρυμματίζει την αισιόδοξη, εναρμονιστική ηθική πού ανέθρεψε τις γνωστές ταυτότητες, τόσο τις κοινωνικοπολιτικές , τις εθνικές ή τις πολιτικές όσο και την ατομική. Το ίδιο το άτομο κινδυνεύει να χάσει σημερα τον θώρακα της προσωπικής του ταυτότητας, να συντριβεί στις συμπληγάδες των πάμπολλων , εναλλασσόμενων , αντιφατικών ταυτοτήτων.
απο

Οι Μεταμορφωσεις της Ταυτότητας : Εθνος Νεωτερικοτητα και Εθνικιστικος λόγος
ΒΛ ΚΑΙ
http://pontosandaristera.wordpress.com/2007/11/13/5-11-2007/#comment-9330