χρόνος, νεωτερικοτητα,ταυτοτητες

”πώς γίνεται όμως να υπάρχει σαφής επίγνωση της ύπαρξης βουλγάρων και ρωμαίων, να μην επιδιώκεται η εκδίωξη κανενός, αλλά η πολιτική επικράτηση ενός από τους δύο λαούς/έθνη/εθνότητες …..”Γιαννη

Νομιζω οτι για να ξετυλιχθει ο ιστορικός μίτος σε αυτο που λες πρεπει να προσπαθήσουμε να κατανοησουμε τον τότε Χρόνο ….

Οχι μόνο το γεγονός οτι η Βυζαντινή Ρωμαική οικουμενη ενείχε ενα απιστευτο Βαθος χρόνου ..- σκεψου χιλια χρονια και βαλε …. Ενω ,ποσα χρονια ειναι το Βαθος της Νεωτερικότητας … 20Ο; 250; … Απο πότε εχουμε το Νεωτερο ελληνικό Εθνικό κρατος (που ειναι απο τα πιο Παλια ε; ) Απο πότε τις ΗΠΑ;

αλλα και γιατί τοτε (Στην Παραδοσιακή Εποχή ) ο χρόνος Κυλουσε βασανιστικά αργά … Ενω τωρα στην Υπερνεωτερικοτητα ο χρόνος κινειται Απελπιστικά γρηγορα ….

Και τι σχεση εχει ο χρόνος με τις Ταυτοτητες;

Θα προσπαθησω να εξηγήσω την αποψη μου (παλι χρησιμοποιωντας κομματια απο καποια παλια μου γραπτα)

Σχόλιο από Νοσφεράτος Νοέμβριος 29, 2007

Χρονος:

Στην παραδοσιακή κοινωνία η επικοινωνία γίνεται κυρίως προφορικά: Όταν επικοινωνώ προφορικά βλέπω τον συν-ομιλητή μου στον ίδιο χώρο. Βρίσκομαι μαζί του στον ίδιο χρόνο. Ετσι στην παραδοσιακή κοινωνία ο χώρος και ο χρόνος σχεδόν ταυτίζονταν. Ο χώρος θεωρείτο ”μερικός”, ”τοπικός”, δηλαδή ενσωματωμένος στη ζωή της κοινότητας Ο χρόνος στην παραδοσιακή κοινωνία θεωρείτο ”ταυτοχρονικός” δηλαδή δεν υπήρχε σαφής διάκριση παρελθόντος και μέλλοντος, καθώς –όπως γράφει ο Γκυ Ντεμπορ- «οσο η αγροτική παραγωγή εξακολουθεί να είναι η κύρια εργασία ο κυκλικός χρόνος πού εξακολουθεί να παρευρίσκεται στα βάθη της κοινωνίας θρέφει τις συνασπισμένες δυνάμεις της παράδοσης, πού βάζουν φρένο στην κίνηση»

Η μορφή της παραδοσιακής κοινωνίας χαρακτηρίζεται από την επανάληψη, την ομοιομορφία την συνέχεια:Το ειδοποιό γνώρισμα της παράδοσης -σύμφωνα με τον Αντονυ Γκιντενς -είναι η τελετουργία και η επανάληψη «Επανάληψη σημαίνει χρόνος και η παράδοση στην παραδοσιακή κοινωνία είναι αναμεμιγμένη με τον έλεγχο του χρόνου Η αντίληψη για παράδειγμα που έχει για τον χρόνο η ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα ΄-σύμφωνα με τον Giorgio Agamben-«είναι κατά βάση κυκλοτερής και συνεχούς τύπου[…].εξασφαλίζει τη διατήρηση των ίδιων πραγμάτων μες ¨από την επανάληψη και τη συνεχή επιστροφή»

• χρόνος και νεωτερικοτητα

• Κυρίαρχος τύπος κοινωνικής οργάνωσης στη νεωτερικοτητα δεν ήταν πια η κοινότητα ,αλλά η κοινωνία, η πόλη. Από τον 19ο αιώνα η κοινωνία αναδεικνύεται-όλο και πιο βαθιά- σε πεδίο αναφοράς της πολιτικής, καθημερινής πολιτικής νομιμοποίησης:. η ‘’κοινωνία’’ έγινε ο τόπος της ιδέας της προόδου ,της φυγής προς τα εμπρός. Αυτή η κοινωνία έβλεπε τον εαυτό της να βρίσκεται κάτω από ένα κράτος- παράσιτο, μηχανικό ,στεγνό, στυγνό, ξένο εν τέλει ως κάτι άχρηστο, δυσκίνητο απομεινάρι καταναγκασμού. Η ανάπτυξη της κοινωνίας σήμαινε ανάμεσα στα αλλά και την απορρόφηση, κατάργηση ή ελαχιστοποίηση του κράτους από την κοινωνία.

Σχόλιο από Νοσφεράτος Νοέμβριος 29, 2007

σχ 208http://pontosandaristera.wordpress.com/2007/11/13/5-11-2007/