«Σε κάποια παράμερη
γωνιά του σύμπαντος -μας λέει ο Νίτσε -σε
έναν από τους απαράμιλλα ωραίους μύθους
του - που εκχύθηκε σπινθηροβολώντας σε
άπειρα ηλιακά συστήματα, υπήρξε μια φορά κι έναν καιρό ένα άστρο, όπου ευφυή
ζώα επινόησαν το γνωρίζειν. Ήταν η πιο αυθάδης και ψεύτικη στιγμή της
‘’παγκόσμιας ιστορίας’’ κι όμως μονάχα μια στιγμή. Μετά από λίγες ανάσες της
φύσης, πάγωσε το άστρο και τα ευφυή ζώα
έπρεπε να πεθάνουν.. Κάπως έτσι θα μπορούσε κανείς να πλάσει έναν μύθο, αν και δεν
θα κατάφερνε να απεικονίσει με
αρκετή ευκρίνεια, πόσο οικτρός φαίνεται ο ανθρώπινος νους μέσα στη φύση, πόσο αμυδρός και φευγαλέος,
πόσο άσκοπος και τυχαίος. Υπήρξαν αιωνιότητες
χωρίς αυτόν· όταν
και πάλι θα εξαφανιστεί, θα είναι σαν να μη συνέβη τίποτε.» *
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου