Αναγνώστες

Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Ο ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ





ο (ρομαντικός) έρωτας










(απο το ''Η Επινοηση του Ερωτα'': του Πέτρου Θεοδωριδη, Τ ευχος 2 του Περιοδικου ΕΝΕΚΕΝ )


Σε μια ερωτική συνάντηση ο καθένας κινείται προς την κατεύθυνση του άλλου ,γιατί, ο άλλος ,ενεργοποιεί ένα νέο και απαραίτητο ψυχολογικό παράγοντα, που βιώνεται ως κάτι έξω από μας και ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του. Ο απόστολος Παύλος είχε πει ότι «η μέρα του Κυρίου θα έρθει απρόσμενα σαν τον κλέφτη μέσα στη νύχτα » ,και ο (ρομαντικός) έρωτας φαντασιωνεται ως ξαφνική εμπειρία άνωθεν, που θα μας οδηγήσει σε ε(κ)σωτερίκευση, δηλαδή σε σύντηξη ,συγχώνευση, σε αρπαγή από το βλέμμα του άλλου.


« Γιατί η πιο στοιχειώδης φαντασιωτική σκηνή δεν είναι αυτή μιας συναρπαστικής σκηνής προς θέαση, αλλά η ιδέα ότι «υπάρχει κάποιος εκεί έξω που μας κοιτάζει» δεν είναι το όνειρο αλλά η ιδέα ότι «είμαστε τα αντικείμενα στο Όνειρο κάποιου »Μια θαυμάσια φράση του Γκαίτε λέει «Εγώ σ΄ αγαπώ . Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με σένα»


Ο Μιλαν Κουντερα μας περιγράφει την παράξενη σχέση του Γκαίτε όταν ήταν ήδη εξήντα δύο χρόνων με την εικοσιεξαχρονη Μπετίνα ,η οποία *ακόμα και μετά τον γάμο της δεν παύει να ερωτοτροπεί με τον Γκαίτε Ο Γκαίτε ήταν εξηνταδυο ετών δεν είχε πια ούτε ένα δόντι και αγαπούσε την γυναίκα του Κριστιανε. Παρόλα αυτά η Μπετίνα, τον βομβαρδίζει με ερωτικά γράμματα. Σε ένα από αυτά του έγραψε «Έχω την σταθερή και αμετακίνητη θέληση να σ¨ ΄αγαπώ αιώνια ». Ο Κουντερα σε αυτό το σημείο μας προτρέπει «Διαβάστε με προσοχή αυτή τη φαινομενικά κοινότοπη φράση. Πολύ περισσότερο από τη λέξη «αγαπώ» { έχουν σημασία οι λέξεις «*αιώνια» και« θέληση».[…]Αυτό περί του οποίου επρόκειτο δεν ήταν ο έρωτας. Ήταν η Αθανασία»


οι κίνδυνοι του ερωτα αντιστοιχούν με τον μύθο του Νάρκισσου που αφορά στους κινδύνους της συγχώνευσης ,δηλαδή της εξάλειψης της διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στ εγώ και τον άλλο. Ο Νάρκισσος βλέποντας τον εαυτό του να καθρεπτίζεται στην επιφάνεια του νερού ,λησμονεί ότι τα νερό είναι κάτι άλλο και έξω απ΄ τον ίδιο κι ετσι χάνει την αίσθηση των κίνδυνων του, και πνίγεται. Το νόημα του μύθου αφορά στον κίνδυνο της προβολής :το να αντιδρά κανείς απέναντι στον κόσμο ωσάν η πραγματικότητα να μπορούσε να κατανοηθεί μέσα από εικόνες του εγώ.

Υπάρχει μια σχετική ενδιαφέρουσα παρατήρηση του Σταντάλ : « Για να μπορέσει ένα ανθρώπινο ον να θεοποιήσει ανεμπόδιστα και με χαρά ένα αντικείμενο της αρεσκείας του[…] πρέπει πρώτα απ όλα να του φαντάζει τέλειο όχι καθ¨ ολοκληρίαν , αλλά σε σύγκριση μ¨ όσα βλέπει εκείνη τη στιγμή(…) Είναι πολύ απλό αρκεί να σκεφτεί ένα προτέρημα για να το δει σ αυτόν πού αγαπά. Είναι εύκολο να δει σε ποια πράγματα είναι απαραίτητη η ομορφιά(…) ακόμα και τα μικρό ελαττώματα του προσώπου του ,τα σημάδια της ευλογιάς λόγου χάρη προκαλούν τρυφερότητα στον άνθρωπο πού αγαπά και τον βυθίζουν σε ονειροπόλημα όταν τα διακρίνει σε άλλη γυναίκα. Τι γίνεται όταν τα βλέπει στην αγαπημένη του; Γιατί κοιτώντας εκείνο το μικρό σημαδάκι νιώθει ευχάριστα συναισθήματα, απείρως ενδιαφέροντα, πού ανανεώνονται με απίστευτη ορμή στη θέα εκείνου του σημαδιού ακόμη και στο πρόσωπο μιας άλλης γυναίκας. Αν μ αυτό τον τρόπο φθάνουμε να προτιμούμε και να αγαπούμε την ασχήμια σημαίνει πως σ αυτή τη περίπτωση η ασχήμια είναι ομορφιά »

Ο έρωτας ο οποίος άρχισε να κάνει αισθητη την παρουσία του μετά τα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα ενσωμάτωσε στοιχεία το Amour Passion και επηρεάσθηκε από τα ιδανικά του. . Ο ερωτάς εισήγαγε στην ατομική ζωή την ιδέα μιας αφήγησης-μια φόρμουλα που επέκτεινε Ριζικά την αναστοχαστικοτηα του απόλυτου ερωτα.
Μι από τις σημασίες του όρου «ρομάντζο» είναι η διήγηση μιας ιστορίας, αλλά αυτή η ιστορία έγινε τώρα ατομική, εισάγοντας τον εαυτό και τον-την άλλο σε μία προσωπική αφήγηση . Η ανάδυση του ερωτα συνεπεσε με την εμφάνιση του μυθιστορήματος :εγκαινιάζει μια νέα αφηγηματική μορφή. Ο ”περιπαθής” ερωτaς υπήρξε απελευθερωτικός αλλά μόνο υπό την έννοια οτι αποτελούσε ένα διάλεξα από τη ρουτίνα και τις υποχρεώσεις ….

Ο νεωτερικός ρομαντικός ερωτάς είχε ως προγονό του τον «amour passion»,δηλαδή τον περιπαθή έρωτά της υστερομεσαιωνικής Ευρώπης. Ο «amour passion» συνδέονταν στενά με τις ηθικές αξίες του χριστιανισμού, δηλαδή με την παραίνεση ,πως κάποιος πρέπει να αφιερώνεται στον Θεό για να τον γνωρίσει και πως ,με αυτή την διαδικασία επιτυγχάνεται η αυτογνωσία. Σιγά–σιγά ο«amour passion»,από μυστικιστική θρησκευτική παραίνεση, μεταβλήθηκε σε μυστική ένωση ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα .
Ο ρομαντικός έρωτας, ο οποίος άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία του μετά τα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, εισήγαγε στην ατομική ζωή την ιδέα μιας αφήγησης. Μια από τις σημασίες του όρου «ρομάντζο» είναι η διήγηση μιας ιστορίας. Η ιστορία αυτή έγινε, με τον έρωτα, ατομική, εισάγοντας τον εαυτό και τον (την) άλλο(η) σε μία προσωπική αφήγηση που δεν αναφερόνταν σε ευρύτερες κοινωνικές διαδικασίες. Ο ρομαντικός έρωτας ,δημιουργούσε ένα αίσθημα ολότητας με τον άλλο ,η οποία ενισχυόταν από εδραιωμένες διαφορές ανάμεσα στην αρρενωπότητα και τη θηλυκότητα, κάθε μια από τις οποίες χαρακτηρίζονταν με όρους αντίθεσης.
Ο (ρομαντικός) έρωτας ήταν (και είναι) μια προσπάθεια φυγής από τον εαυτό. Επιθυμούμε να σταματήσουμε τον χρόνο ,να τον εντάξουμε σε προκαθορισμένα σχήματα. Αναπολούμε, νοσταλγούμε και εκλαμβάνουμε το παρελθόν και το μέλλον ως πάγιες οντότητες, ακλόνητες, αδιαπέραστες από τον ρυθμό των μεταβολών. Και βέβαια αυτό αποτελεί μια σκηνοθεσία, μια φαντασίωση ,καθώς «η φαντασίωση αποτελεί τη σκηνοθεσία του πραγματικού»(Λακάν).Και ο εαυτός το γνωρίζει κατά βάθος, αλλά το ξεχνά επιλεκτικά, γιατί θέλει να ξεχάσει την ανυπόφορη μοναξιά του,να λησμονήσει την γνώση της Αβύσσου που τον χωρίζει από τον Άλλο.
Ετσι ο εαυτός καταφεύγει ,στην επινόηση της νοσταλγίας, στον μύθο της αρχικής παραδείσιας κατάστασης συγχώνευσης, στο «αρσενικοθήλυκο»:«Το αρσενικοθήλυκον»-διηγείται ο Αριστοφάνης στο Συμπόσιο του Πλάτωνα -«ητο τότε ένα ξεχωριστό φύλον και, συνεδύαζε και εις την εμφάνισιν και εις το όνομα τα δύο άλλα, το αρσενικόν και το θηλυκόν[...]ολόκληρος ο κορμός του κάθε ανθρώπου ητο στρόγγυλος και ειχεν ολόγυρα ραχην και πλευράς. Είχε τέσσερα χέρια και άλλα τόσα σκέλη και δυο πρόσωπα επάνω εις ένα λαιμόν κυλινδρικόν[…]και αυτιά τέσσερα και διπλά γεννητικά όργανα[...]εστηρίζοντο και εις τα οκτώ των άκρα και μετακινουντο πολύ γοργά, περιστροφικώς. Η σωματική των δυναμις και η αντοχή των ήσαν τρομερά ,και είχαν απέραντον έπαρσιν . Τα έβαλαν μάλιστα με τους Θεούς. Ο Ζευς τότε είπε […]επί του παρόντος θα τους κόψω σε δυο μέρη τον καθενα .Αν όμως αποδειχθεί ότι εξακολουθούν να είναι ανυπότακτοι […]θα τους χωρίσω και πάλιν εις δύο , ώστε να περπατούν με το ένα σκέλος σαν να παίζουν κουτσοπόδι»

Ερωτας και Θάνατος
(απο το αρθρο : Εςρωτας Θνητος απωθημενος Θανατος , του Πέτρου Θεοδωριδη  . ΕΝΕΚΕΝ τ 6




Αυτός ο υπαινιγμός της παράδοσης, της εγκατάλειψης στον(την αγαπημένο(η)δεν είναι και ένας υπαινιγμός (σάν ανακουφιστικός λυγμός ) μιας επιθυμίας θανάτου; Σ¨ αγαπώ μέχρι θανάτου πριν γίνει μια κοινοτοπία ευκολότατη να ειπωθεί, ήταν μια φράση παράδοξης Τι ήταν άραγε αυτό που την ανέσυρε για πρώτη φορά μέσα στο ανθρώπινο μυαλό;
«Ο Έρωτας πλάι στον θάνατο, πριν δώσει το όνομα του στη φροϋδική θεωρία των ορμών, ήταν το προϊόν μιας δημιουργικής έκλαμψης που συντελέστηκε εκεί , στην παραμεθόριο των σημασιών. Έρωτας και θάνατος βρέθηκαν πλάι-πλάι γιατί καμία λέξη πέρα από αυτήν, την τελευταία λύση, την ολοκληρωμένη, την ολοκληρωτική, την οριστική, δεν ήταν σε θέση να εκφράσει την ακαταμάχητη και πάντα αξεδίψαστη ορμή ταυ εραστή. Στην ερωτική εμπειρία νιώθουμε συχνά πλάι στην ενέργεια που μας σπρώχνει προς τον άλλο- ακόμα και τη στιγμή της πιο έντονης ηδονής, που είναι το κορυφαίο σημείο της ζωής- τη μυστηριώδη παρουσία του αγνώστου, του φραγμού και την επιθυμία της εκμηδένισης. Η ένωση του έρωτα, που πριν την φανταζόμαστε σαν σημείο αποκορύφωσης όπου όλες οι εντάσεις συντίθενται αρμονικά, ύστερα αποκαλύπτεται πηγή νέων εντάσεων και ανίκανη να οδηγήσει στην τέλεια αρμονία, γι αυτό και η τελική της πραγμάτωση προβάλλεται στην ονειροπόληση ή στον θάνατο, σαν αυτές οι δυο καταστάσεις να είναι οι μόνες που μπορούν να γαληνέψουν οριστικά τις εντάσεις» (Μαρκουζε, Ερως και πολιτισμός)




15 σχόλια:

Rodia είπε...

Ο Π. Σακελλαρίδης, καθηγητής στο ΕΜΠ, έλεγε ότι ο έρωτας είναι χημεία και τίποτε άλλο.
Η ένστασή μου ήταν πώς γίνεται να υπάρχει χημεία εξ αποστάσεως, όταν π.χ. το ερωτικό αντικείμενο είναι ο συγγραφέας ενός βιβλίου που μπορεί να είναι και... πεθαμένος!
Καμιά ιδέα;
..μάλλον τα σχόλιά σου απαντούν στο ερώτημα όπου δεν έλαβα απάντηση άλλη πλην του ότι σε αυτή την περίπτωση και πάλι χημεία είναι, μια και η χημική αντίδραση (όπου και να βρίσκεται το αντικείμενο του πόθου) συμβαίνει μέσα στον εγκέφαλο!
Με άλλα λόγια, ο έρωτας είναι/βασίζεται καθαρά στις εικόνες που σχηματίζει ο εγκέφαλος του ερωτευμένου μετά από οποιοδήποτε ερέθισμα λαμβάνει, είτε είναι όψη, φωνή, γραφή, θέση στην κοινωνία, κλπ κλπ
Αν συμβεί -πράγμα σπάνιο!- να συμβαίνουν αμφίδρομα ερεθίσματα, τότε έχουμε τον λεγόμενο μεγάλο έρωτα που τελειώνει με το θάνατο.

philalethe είπε...

"Ο Π. Σακελλαρίδης, καθηγητής στο ΕΜΠ, έλεγε ότι ο έρωτας είναι χημεία και τίποτε άλλο."
Αχαχούχα(β. λεξικό Μανόλη Τριανταφυλλίδη)!!
Η ψευδοεπιστημονική(pseudoscientific, στα εγγλέζικα) "αρλουμπολογία" -και ΕΊΜΑΙ επιεικής- στο φορτίσιμο! :-)


Νοσφεράτε, λέει ο συντάκτης:
"Αναπολούμε, νοσταλγούμε και εκλαμβάνουμε το παρελθόν και το μέλλον ως πάγιες οντότητες, ακλόνητες, αδιαπέραστες από τον ρυθμό των μεταβολών. Και βέβαια αυτό αποτελεί μια σκηνοθεσία, μια φαντασίωση ,καθώς «η φαντασίωση αποτελεί τη σκηνοθεσία του πραγματικού»(Λακάν)."
Δεν έχει καταλάβει τίποτε! Και πώς να καταλάβει, όταν "το μυστήριον τούτο μέγα εστίν, εγώ δε λεγω εις Χριστόν και εις Εκκλησίαν".
Διότι τι ξέρουν κ' οι επιπόλαιοι δυτικόφρονες από... μυστήρια, ως ασυνειδήτως παιδιά του Ακυϊνάτη; :-)
Τις ευχές μου...

Νοσφεράτος είπε...

Εχω την εντυπηση φιλαλήθη οτι σε χαρακτηριζει μια Γιανναρο Ζουραρο ορθοδοξο τριχοαηδιοαρλουμπαλακια..
Μαζί με μια αδικλαιο΄λογητη για την ολοφανερη -απο τα σχολια σου ημιμαθεια επαρση
Ισως να κανω και λάθος και τα πραγματα να εναι ακομα χειροτερα.
Και το μή Χειρον βελτιστον .

φιλαλήθης/philalethe00 είπε...

@Νοσφεράτος
Αγαπητέ, γιατί εξάπτεσαι; :-) Δεν είπα καν για το υπέρυλον του ερωτικού γνόφου ακόμη... :-)

Αυτό που λέω είναι επί των ΓΡΑΦΟΜΈΝΩΝ του συντάκτη, ότι τολμάει να αποκαλή φαντασιώσεις ό,τι δεν του αρέσει, επειδή θέλει να το βλέπη ρασιοναλιστικά. Γιατί δεν θα μπορούσε να είναι συμμετοχή σε κάποιες μορφές, όπως το έλεγε και ο π. Φ. Φάρος στο "έρωτος φύσις"; Μήπως γιατί η Δύση και άρα η δυτικόφρων ελληνόφωνη ιντελλιγκέντσια φοβάται το συναίσθημα, όπως το λέει και ο Λαυρέντιος Γκεμερέυ, και δεν μπορεί με τίποτε να το κατανοήση, αφού βέβαια κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο;

Η έπαρση που νομίζεις ότι έχω δεν είναι παρά καταφρόνηση απέναντι σε συγκεκριμένες απόψεις-θέσεις απαράδεκτες και εκτός πραγματικότητας.

Δεύτερον, δεν ...θεωρώ τον εαυτό μου παντογνώστη. Αλλά κάποια θέματα τα κατέχω (κάπως), και η κριτική μου, άρα, απέναντι στην ψευδοεπιστήμη και στον ρασιοναλισμό που εκφράζουν ορισμένοι θα είναι αμείλικτη.Το παραδέχομαι. Εν αντιθέσει με τα άτομα που την εκφράζουν.

Αλλά θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σου θέσεις πάνω σε αυτά που είπα. Συμφωνείς; Διαφωνείς; Είναι ο έρωτας μυστήριο ή είναι φαντασιώσεις που ίσως δημιουργούνται από την χημεία; Τι εξύμνησαν ο Θεόκριτος, ο Λόγγος, ο Σολωμός, ο Σαίξπηρ κ.λπ.; Την χημεία και τις χημικές αντιδράσεις; :-)

...Αυτά!

Νοσφεράτος είπε...

φιλαλήθη δεν εξαπτομαι.
θεωρω βεβαια οτι σε διακρινει μια εντελώς αδικαιολογητη για την ποιοτητα των γνωσεων σου επαρση και αγενεια και φιλαρεσκεια
αλλά δεν εξαπτομαι.. Εχω συνηθισει στους δηθεν Γιανναρο εξυπνους που εκλαμβανουν τις μπουρδες ως σοφιες .
Φυσικά δεν θεωρω τον ερωτα ως χημεια


αν προσεχες λιγακι κατι αλλο περα απο αυτό που εχεις στο μυαλό
θα εβλεπες οτι το ποστ αφορά στον Ρομαντικό ερωτα δηλαδή μια ιδεα για τον ερωτα που γεννηθηκε ειδικά στη Δυση μετα τον 12 αιωνα απο τους Τροβαδουρους της Προβηγκιας
αλλά φυσικά παει πολύ να περιμενουμε απο τους αυταρεσκους οπαδους του πιο Κενολογου Γιανναρισμου να προσεξου ν κατι αλλο περα απο τον εαυτο τους
Οι αποψεις μου ταυτιζονται με τις αποψεις του συγγραφεα αυτου του κειμενου που παραθετω ..

φιλαλήθης/philalethe00 είπε...

@Νοσφεράτος

Να με συγχωρής, αλλά δεν λέω τίποτα παραπάνω από αυτά που λέει ο λακανικός, καθώς φαίνεται, συντάκτης που υποστηρίζει, ότι ο,τιδήποτε το μυστικό, ακόμη και του amour passion κτλ., είναι αμιγώς "φανταστικό". Έτσι, χαρακτηρίζω τις ιδέες του επιπόλαιες κτλ., κοινό γνώρισμα της Φραγκοσύνης, όπως έλεγε ο Κόντογλου.
Από την άλλη, εσύ με χαρακτηρίζεις αγενή, επηρμένο και ...γιανναρικό(sic). Δικαίωμά σου, φαίνεται, ότι έχεις ικανότητες διακρίβωσης της προσωπικότητας του άλλου δια των γραφομένων. Γιανναρικός, πάντως, δεν είμαι, να με συγχωρής δηλαδή. Πέφτεις πάρα πολύ έξω...

Τώρα, αν δεν έχω ξεχάσει να διαβάζω, βλέπω, ότι ο συντάκτης μιλάει για πολλά άλλα πράγματα περάν του υστερομεσαιωνικού έρωτα. Παίρνει γενικές θέσεις. Και επί αυτών τοποθετούμαι.

Νοσφεράτος είπε...

αλλά δεν λέω τίποτα παραπάνω από αυτά που λέει ο λακανικός, καθώς φαίνεται, συντάκτης που υποστηρίζει, ότι ο,τιδήποτε το μυστικό, ακόμη και του amour passion κτλ., είναι αμιγώς "φανταστικό".

κατ'αρχήν ΔΕΝ καταλαβες τιποτε.
'' Και επί αυτών τοποθετούμαι''
Δηλάδή τι λες περα αο τις αηδιες περι φραγκοσυνης και αλλα τετοια εξυπνακιστικα;

Εγω δεν ειδα να τοποθετεισαι . Ειδα να κανεις τον εξυπνο και να μιλας αφ υψηλυ βαζοντας ετικετες για πραγματα που ειναι προφανεστατο οτι δεν εχεις ιδεα αλλά επειδή εχεις μαθει να το παιζεις ξυπνιος οπως κανουν ολοι αυοι οι Γιανναρο Ζουραρο Καρμπελιαδικοι κλπ δεν το παραδεχεσαι και πετας ειρωνιες
πΕς μας ρε φιλε την αποψη σου και ασε τα δηθεν .. αντε

Νοσφεράτος είπε...

και φυσικα οσοι δεν ειναι αλαζονικά ημιγραμματοι οπως ο φιλαληθηςκαι οι λοιποι εθνικοφρονουντες αντιφραγκιζοντες μπουρδολογοι θα καταλάβαιναν τιαλλο το Φαντασιωτικο τοιχειο και αλλο το φανταστικο ως μη αληθες

philalethe00 είπε...

@Νοσφεράτος
Λες:
"βαζοντας ετικετες για πραγματα που ειναι προφανεστατο οτι δεν εχεις ιδεα"
Εφαρμόζω αυτό που έλεγε ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για τον Μέγα Αθανάσιο, δηλαδή γνωρίζω αυτά που απορρίπτω, και επίσης κρατάω κριτικά όσα θεωρώ σωστά. Επίσης, ο μέγιστος κατά ευρεία παραδοχή Ρώσσος φιλόσοφος Νικολάι Μπερντιάγεφ έλεγε, ότι το καλύτερο δοκίμιο που έχει γραφεί ΠΌΤΈ για τον έρωτα είναι το "Νόημα του έρωτα" του Βλαδίμηρου Σολόβιεφ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός εδώ και 2-3 χρόνια και έχω διαβάσει έκτοτε. Το γνωρίζεις; Πέραν αυτού, έχω διαβάσει πάρα πολλά άλλα, μπορείς να είσαι σίγουρος. Άρα τα "δεν έχεις ιδέα" αποκαλύπτουν μία "ανορθολογική" κατακριτική διάθεση και τίποτα παραπάνω.

Κατά τα υπόλοιπα, έχεις ξεφύγει τόσο από την πραγματικότητα και λυπάμαι που δεν μπορώ καν να σχολιάσω. Φαντασία, π.χ., είναι μία λέξη με ΠΟΛΎ συγκεκριμένο νόημα στην φιλοσοφία και ψυχολογία.

Έστω: πολλές ευχές.

Υ.Γ Ευκαιρία είναι να μας εξηγήσης και τις δικές σου θέσεις, και να καταρρίψης τις αστήρικτες δικές μου.

Νοσφεράτος είπε...

ειναι ολύ ενδιαφερον το οτι η επαρση σιγασιγα σου φευγει και αποκαλυπτεται ο εαυτός σου.. που ειναι Μαλλον συμπαθης .
πες μου μεδυο λόγια τι λεει το νοημα του ερωτα και θα σου πώ και τα δικάμου

ευχες επισης

Νοσφεράτος είπε...

δε μου λές φιλαλήθη..
εχεις διαβασει Φλωρενσκυ;

philalethe00 είπε...

Αγαπητέ, παρατηρώ, ότι δεν εμφανίστηκε το τελευταίο απαντητικό σχόλιο που σου έστειλα. Συνέβη κάποιο λάθος ή δεν το έστειλα εγώ ορθά;

Νοσφεράτος είπε...

δεν ξερω .εχω καποια προβληματα με το ιντερνετ τελευταια .. που να σο εξηγώ ..
αν μπορεις να μου το ξαναστειλεις; Υποψη οτι αργω να δημοσιευσω διοτι δεν εχω ...

φιλαλήθης/philalethe00 είπε...

@Νοσφεράτος
Εντάξει, δεν πειράζει. Λοιπόν, το "νόημα του έρωτα" του Β.Σολόβιεφ αναφέρεται στο ότι ο διαφυλικός έρωτας είναι το ανώτατο είδος αγάπης και έρωτα. Διότι ακόμη και ας πούμε η φημιζόμενη μητρική αγάπη κτλ. έχει να κάνη με το ότι πρόκειται για μία ΣΧΈΣΗ αίματος που έχει σημασία, δεν είναι κάτι εσώτερο, πνευματικό κτλ. Βεβαίως, είναι ένα πολύ δυσνόητο κείμενο με προχωρημένες φιλοσοφικές έννοιες, όπως του "ανδρόγυνου" κτλ. Προσωπικά συμφωνώ με ένα εξαίρετο κείμενο του Μπερντιάεφ, που βρίσκεται εδώ, από την "Πνευματική αυτοβιογραφία" του:
http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/berdayev_douleia.html

Δεν είναι να απορής γιατί δεν τον γνωρίζουν καν οι ευρωπαϊστές εθνικόφρονες, που καταγίνονται με το ευρωπαϊκό πνεύμα και αγνοούν τιτάνες τέτοιους, αντιδυτικιστές, όπως και ο Ντοστογιέφσκι...

Το άρρητο δεν καθίσταται, καθόλου εύκολα, ρητό. Και αν καταστή ρητό, χάνει το μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας του...Σαφές; :-)

Νοσφεράτος είπε...

λοιπόν φιλαλήθη ..Πολύ ωραιο σχολιο και ο συνδεσμος ..Καινασαιι σιγουρος πως εδώ δεν αγννοουμε ουτε τονΜπερνιαεφ ουτε τον Ντοστογιεφσκυ .. Στειλε κιαλλα και οτι κειμενο θελεις και θα τοκανω και αναρτηση αν κρινω οτι εχει ενδιαφερον .. Μονο ασε τις σαλτσες κι τις ετικετες να χαρεις...Εχεις σημαντικοτερα πραγματα να πεις απο το να επαναλμβανεις κλισε...
με συμπαθεια

Η Δόξα των σιδηροδρόμων TONY JUDT

 TONY JUDT Η ΔΟΞΑ ΤΩΝ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΩΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΚΩΣΤΟΥΛΑ ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗ ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΣΤΑΥΡΟΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΑΘΗΝΑ 2013 ...