Έπεσε, τις προάλλες,
στα χέρια μου ένα βιβλίο παλιό, με τίτλο: Ο
νεοφασισμός στην Ευρώπη, του Γκιουζέπε Γκάντι (εκδόσεις Νέα Σύνορα, 1975). Μέσα στα άλλα
που γράφει, εντόπισα κάποιες παρατηρήσεις που είναι ανατριχιαστικά επίκαιρες –δείχνοντας
οτι κάποιοι κρετίνοι δεν είναι καν πρωτότυποι! Δες, ας πούμε, αυτό εδώ
(επαναλαμβάνω οτι το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1975!):
«Αντίθετα Άκρα»
και «Στρατηγική της Έντασης»
Αλλά την πιο αποτελεσματική βοήθεια για την αύξηση της
εκλογικής τους επιρροής την είχαν οι νεοφασίστες από εκείνους τους πολιτικούς που, παριστάνοντας τους
υπερασπιστές της έννομης τάξης και της (αστικής) δημοκρατίας, τολμούν να
κρίνουν με τα ίδια μέτρα και σταθμά τους νεοφασίστες και τους πιο γενναίους
αντιπάλους τους, τους οργανωμένους αντιφασίστες και τις προλεταριακές οργανώσεις.
Έτσι γεννήθηκε η
θεωρία των «αντίθετων άκρων», που υποστηρίζει οτι πρέπει να χτυπηθούν από τη
μια οι φασίστες κι από την άλλη οι κομμουνιστές και τ΄άλλα σχήματα της άκρας
αριστεράς, γιατί είναι δυνάμει το ίδιο βίαιες, αντιδημοκρατικές, αντίθετες στην
«έννομη τάξη» κλπ. Για να κρίνουμε το βαθμό της υποκρισίας αυτής της θεωρίας,
αρκεί να θυμηθούμε οτι παρά τις πρωτοφανείς προσπάθειες της (ιταλικής)
χριστιανοδημοκρατικής κυβέρνησης, των νομαρχών και της αστυνομίας, ν΄αποδείξουν
το αντίθετο, όλες οι αιματηρές πράξεις βίας που αντιμετωπίσαμε από το 1969, από
την ομαδική δολοφονία της πλατείας Φοντάνα ως την αντίστοιχη της αμαξοστοιχίας «
Ιτάλικους», ήταν φασιστικής προέλευσης.
Ο στόχος της θεωρίας των «αντίθετων άκρων» που τώρα
τελευταία ξέφτισε ολότελα, ήταν να διασύρει στη συνείδηση της μετριοπαθούς και
φιλήσυχης γνώμης τις δυνάμεις που
πολεμάν το φασισμό… Ο μικροαστικός φιλισταϊσμός φτάνει στο σημείο να
κατηγορήσει για «ανεύθυνες ακρότητες» ακόμα και για «προκλήσεις» εκείνους τους
εργάτες κι εκείνους τους σπουδαστές που υφίστανται άμεσα τις φασιστικές
επιθέσεις κι αντιδρούν με κάθε μορφή νόμιμης άμυνας. Εξ άλλου οι βάσεις αυτής
της τακτικής μπήκαν από την άρχουσα τάξη την ίδια εκείνη στιγμή που επέτρεψε
στους φασίστες να αποκτήσουν νόμιμες οργανώσεις, ενθαρρύνοντάς τους έτσι να επιδοθούν στα εγκληματικά έργα τους, με τη
σιωπηλή προστασία αστυνομικών και δικαστών. Την ίδια στιγμή που έβαζε σε
υπεύθυνες θέσεις του κρατικού μηχανισμού αυθεντικούς φασίστες, που πρόφεραν τον
όρκο στη δημοκρατία, μονάχα για να μπουν στους μηχανισμούς της και να τη
χτυπήσουν από μέσα….
Όση απήχηση κι αν βρήκε για μεγάλο διάστημα στην Ιταλία η
βολική θεωρία των «αντίθετων άκρων», ως το σημείο να εμφανίζονται οι πιο
εγκληματικές ενέργειες των φασιστών σα νόμιμη άμυνα εναντίον των «προκλήσεων»
της άκρας αριστεράς και ως το σημείο να γίνεται μια εσκεμμένη σύγχυση
επιτιθεμένων κι αμυνομένων και ένας εσκεμμένος διασυρμός της
εξωκοινοβουλευτικής άκρας αριστεράς (που μερικοί έφτασαν ν΄αποκαλούν «κόκκινους
φασίστες»), η ίδια η ροή την πραγμάτων απέδειξε πόσο αλλιώτικη ήταν η
πραγματικότητα: Από το 1973, μέρα με τη μέρα, ο κόσμος κατάλαβε με πόση κυνική
λογική είχε μελετηθεί η στρατηγική της έντασης κι είχε γίνει καθημερινή πράξη,
για να διχάσει τις δυνάμεις του αντιφασισμού, ν΄απομονώσει τους πρωτεργάτες του
και να παλινορθώσει στην Ιταλία ένα καθεστώς φασιστικού τύπου, μασκαρεύοντάς το
με χονδροειδή κακέκτυπα δημοκρατικών κι αντιπροσωπευτικών οργάνων, κάτι ανάλογο
με τα παραδείγματα της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Και δυο λόγια για
τον Μεταδικτατορικό φασισμό (στην
Ελλάδα), από την Μπέττυ Βακαλοπούλου (κι αυτό το κείμενο από το 1975 είναι!):
Ο νεοφασισμός όταν δεν καταφέρνει τα πολλά αρκείται στα
λίγα. Όταν δεν διαθέτει το στρατό αρκείται στις μικροομάδες, όταν δεν μπορεί να
οργανώσει διχασμούς κι εμφύλιους πολέμους αρκείται στις δολοφονικές απόπειρες
κι όταν δεν διαθέτει την εξουσία αρκείται στη δολιοφθορά. Τις επόμενες μέρες η προσπάθεια δημιουργίας εστιών
ανωμαλίας συνεχίστηκε και όταν τις πρώτες μέρες του Αυγούστου (1974) ανάγγειλε
η κυβέρνηση την έξοδο από το στρατιωτικό ΝΑΤΟ, κορυφώθηκε. Πάντα στην πλατεία
Συντάγματος και μπροστά στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρεττανίας, προσωρινή έδρα
της κυβέρνησης, διάσπαρτα μέσα στις προοδευτικές νεολαίες που ζητωκραύγαζαν για
την απόφαση της εξόδου από το ΝΑΤΟ, τα ίδια ύποπτα στοιχεία ρίχναν περίεργα
συνθήματα, με στόχο τη σύγχυση και την πρόκληση. Συχνά οι νέοι φοιτητές κι
εργάτες, αναγνώριζαν στ΄άτομα αυτά πράκτορες της ασφάλειας ή βασανιστές της
ΕΣΑ. Εξίσου συχνά χρειάστηκαν δυναμικές παρεμβάσεις για να σωθούν από το
λυντσάρισμα οι τελευταίοι. Η ύπουλη και διαβρωτική αυτή ατμόσφαιρα κορυφώθηκε
τη νύχτα της άφιξης του Ανδρέα Παπανδρέου, σαν αντιπερισπασμός στην επιβλητική
λαϊκή κινητοποίηση για την υποδοχή του, καθώς και την επόμενη νύχτα. Όταν οι
προοδευτικές νεολαίες διαπίστωσαν οτι οι δικές τους συγκεντρώσεις συμπαράστασης
στην κυβέρνηση, που εκείνες τις μέρες έδινε μάχη απελπισμένη για το κυπριακό,
μεταβλήθηκαν σε εστίες διείσδυσης και σκοτεινών κινήσεων των φιλοδικτατορικών
στοιχείων, αποφάσισαν να διαλυθούν. Αλλά στο διήμερο που είχε κυλήσει, μαζί με
την κλιμάκωση των προκλήσεων στο κέντρο της Αθήνας, εκδηλώθηκαν στασιαστικές
κινήσεις στην επαρχία, ενώ συνάμα διαδόθηκε οτι σχεδιάστηκε απόπειρα δολοφονίας
του Καραμανλή. Αργότερα η διάδοση επικυρώθηκε από τον ίδιο….
Μόλις αναγγέλλεται η ελεύθερη λειτουργία των κομμάτων
ξανανοίγει τα γραφεία του το «κόμμα» της 4ης
Αυγούστου κι αρχίζει να δίνει συνεντεύξεις γεμάτες πόζα και δονκιχωτισμό
στον ξένο τύπο, ένας από τους ιδρυτές της κι από τους πιο σημαντικούς
συνδέσμους του ελληνικού και του ιταλικού νεοφασισμού, ο Νίκος Πλεύρης (σ.σ. μάλλον τον Κωνσταντίνο Πλεύρη εννοεί). Τη
νύχτα της 4ης Αυγούστου συντελείται στην Ιταλία η τραγωδία του
τρένου «Ιτάλικους». Κατά περίεργο τρόπο ούτε οι Ιταλοί ούτε οι Έλληνες
δημοσιογράφοι που χρόνια τώρα με αυταπάρνηση και προσωπικό κίνδυνο ασχολούνται
με τις «μαύρες πίστες», προσέχουν τη σχέση ανάμεσα στην ημερομηνία, επέτειο της
μεταξικής δικτατορίας, την ομώνυμη οργάνωση και τη διάθεση των νεοφασιστών για
εκδίκηση, που είναι φυσικό να υπάρχει για την πτώση της δικτατορίας στην
Ελλάδα. Μόνο στη διάρκεια της έρευνας για τη δολοφονία στη Ρώμη ενός Έλληνα
φοιτητή (Φεβρουάριος του 1975) οι ιταλικές αρχές ανακαλύπτουν τη συνενοχή και
τη συνεργασία Ελλήνων και Ιταλών νεοφασιστών τόσο στην ανατίναξη του
«Ιτάλικους», όσο και στην απόπειρα ανατίναξης του «Βέλους του Νότου»….
Η 4η Αυγούστου, η νεοναζιστική οργάνωση του Δ.
Ναστούλη και γενικά όλες οι νεοφασιστικές ομάδες που εμφανίζονται κάτω από την
κοινή φίρμα «Νέα Τάξη», επιδίδονται σε μια σειρά από τρομοκρατικές απόπειρες,
εμπρησμούς βιβλιοπωλείων, ξυλοδαρμούς πολιτών και τον Γενάρη του 1975 σε
δολοφονική απόπειρα κατά δυο φοιτητών της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής μπροστά
στο Πολυτεχνείο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου