Περι Θανατου και Αθανασιας
αποσπασμα απο το : Ερωτας θνητός Απωθημένος θανατος/ του Πέτρου Θεοδωρίδη
——————————–
Ας φανταστούμε για λίγο την αθανασία ,όχι ως ένα γλυκό Όνειρο αλλά ως εφιάλτη: Δεν θα θύμιζε λίγο μια κατάσταση αϋπνίας, ένα άπειρο κενό, μια γη του πουθενά, ανάμεσα στον ξύπνο και τον ύπνο;
Σε μια κατάσταση αθανασίας δε θα παραμόνευε η αιώνια πλήξη όπως την περιέγραψε ο Μπορχες στο διήγημα του «ο Αθάνατος » ,
Στο διήγημα ο Ιωσήφ Καρτάφιλος από τη Σμύρνη ,φτάνει στη Πολιτεία των Αθανάτων.
Καθώς περιπλανιέται στο λαβυρινθώδες ανάκτορο, πού αποτελούσε τη πολιτεία, καταπλήσσεται από την εντύπωση μιας παλαιότητας που κόβει την ανάσα, και από την εντύπωση του ημιτελούς, το απροσδιόριστου, του απολύτως άνευ νοήματος.
«Το πρώτο ,που μου έκανε εντύπωση-διηγείται ο Ιωσηφ Καρταφιλος – σ ..εκείνο το απίστευτο μνημείο, ήταν η παλαιότητα του .Αισθάνθηκα ότι ήταν αρχαιότερο των ανθρώπων, αρχαιότερο της γης .Αυτή η πανηγυρική του παλαιότητα(παρόλο που , κατά κάποιο τρόπο, τρόμαζε το βλέμμα ) μου φάνηκε απολύτως ταιριαστή για έργο που έφτιαξαν αθάνατοι τεχνίτες. Στην αρχή με προφυλάξεις, ύστερα με αδιαφορία και στο τέλος με απόγνωση , περιπλανήθηκα στις κλίμακες και στα πλακόστρωτα του ανεξιχνίαστου ανακτόρου.
… Αυτό το ανάκτορο είναι έργο των θεών, σκέφτηκα στην αρχή. Όταν εξερεύνησα το ακατοίκητο εσωτερικό του διόρθωσα την σκέψη μου:Οι θεοί που το έχτισαν έχουν πεθάνει .Όταν πρόσεξα τις παραδοξότητες του, αποφάνθηκα : Οι θεοί που το έχτισαν ήταν τρελοί » Το ανάκτορο ήταν γεμάτο αδιέξοδους διαδρόμους, πανύψηλα απροσπέλαστα παράθυρα, φανταχτερές πόρτες που έβγαζαν σε ένα κελί ή ένα πηγάδι, απίστευτες ανάστροφες, σκάλες ή κρεμαστές στο πλάι ενός μνημειώδους τοίχου που δεν κατέληγαν πουθενά. Στο ανάκτορο που το έχτισαν αθάνατοι, τίποτε δεν είχε νόημα ,τίποτε δεν υπηρετούσε κάποιο σκοπό. Επρόκειτο για μια πολιτεία όχι των οποιωνδήποτε αθανάτων αλλά κάποιων που γνώρισαν την εμπειρία του να είναι θνητοί, διδάχθηκαν δεξιότητες που αντιστοιχούσαν με μια τέτοια εμπειρία και μετά ,κατά κάποιο τρόπο, απέκτησαν την αθανασία. Εκείνη την στιγμή, ένιωθαν ακόμη την ανάγκη να εκφράσουν την συνταρακτική ανακάλυψη ότι όλα όσα είχαν μάθει έγιναν ξαφνικά άχρηστα και εντελώς κενά νοήματος. Τώρα όμως είχαν εγκαταλείψει ακόμη και τα ανάκτορο που έχτισαν την στιγμή της ανακάλυψης , και ο Ιωσήφ τους βρήκε μέσα σε αβαθή πηγάδια στην άμμο :«από εκείνες τις άθλιες τρύπες ξεπρόβαλλαν κάτι άνθρωποι γυμνοί, με γκρίζο δέρμα , με ατημέλητες γενειάδες ,.δεν μιλούσαν και καταβρόχθιζαν φίδια »
---------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------
Το μηδέν ,το κενό ,ο θάνατος ,είναι συστατική διάρθρωση του υπάρχοντος Ο θάνατος ,όπως και η γέννηση , συμβαίνουν μόνο μια φορά; δεν υπάρχει τρόπος να μάθει κανείς «να το κάνει σωστά την επόμενη φορά» από ένα συμβάν που δεν πρόκειται να το ξαναζήσει
Ζούμε μόνο μια φορά.
Ζούμε μόνο μια φορά.
Το όριο το μηδενός , (ή του θανάτου) , περιορίζει και ορίζει την πεπερασμένη μοναδική ζωή μας: όπως το κενό στο κέντρο ενός δακτυλιδιού , συγκροτεί και το ίδιο το δαχτυλίδι.Αν νικιόταν κάποτε ο θάνατος, δεν θα είχαν πια νόημα όλα αυτά, που με τόσο μόχθο συνέθεσαν οι άνθρωποι , προκειμένου να ενσταλάξουν κάποιο σκοπό στην τόσο σύντομη ζωή τους……
βλ και :Monty Python-The Meaning of Life-Death
WelcometoDeath’s Paradehttp://www.youtube.com/watch?v=d97nMkgoGKM&feature=related
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου