jacues Ranciere To Μίσος για την δημοκρατία Πολιτική δημοκρατία χειραφέτηση Μτφ Επίμετρο Βίκυ Ιακώβου Πεδίο Αθήνα 2009 (έκδοση στα Γαλλικά 2005)

jacues Ranciere

To  Μίσος για την δημοκρατία Πολιτική δημοκρατία χειραφέτηση Μτφ Επίμετρο Βίκυ Ιακώβου Πεδίο  Αθήνα 2009 (έκδοση στα Γαλλικά 2005)

η δημοκρατία σημαίνει μια ακαταμάχητη αύξηση αιτημάτων που ασκεί πίεση στις κυβερνήσεις, επιφέρει την παρακμή της αυθεντίας και καθίστα  τα άτομα και ομάδες ανυπότακτα στην πειθαρχία και τις θυσίες που απαιτούνται από το κοινό συμφέρον ( σ25)

Το παράδοξο που υποκρύπτει σήμερα η κυρίαρχη χρήση της λέξης Δημοκρατία. Στο πλαίσιο της χρήσης αυτής η δημοκρατία φαίνεται να έχει δυο αντιπάλους . κατ ¨αρχάς αντιπαρατίθεται σε έναν εχθρό σαφώς  ταυτοποιημένο , τη διακυβέρνηση της αυθαιρεσίας, την δίχως όριο διακυβέρνηση την οποία αναλόγως με την εποχή , αποκαλούμε τυραννίδα ,δικτατορία  ή ολοκληρωτισμό. Η προφανής αυτή αντίθεση συγκαλύπτει ωστόσο μια άλλη πιο βαθιά. Η άλλη  δημοκρατική διακυβέρνηση είναι η ικανή να καθυποτάσσεις ένα κακό που αποκαλείται απλούστατα δημοκρατική ζωή (σ 26)

Αυτή την επιχειρηματολογία: την κρίση της δημοκρατικής διακυβέρνησης δεν την προκαλεί τίποτε άλλο από την ένταση της δημοκρατικής ζωής. Ωστόσο η ένταση τούτη και η συνεπαγόμενη απειλή παρουσιάζονταν με δυο τρόπους.

Από την μια πλευρά ,η δημοκρατική ζωή ταυτιζόταν με την άναρχη αρχή που καταφάσκει την εξουσία του λαού, τις ακραίες συνέπειες της ποια είχαν γνωρίσει τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο κα τα άλλα δυτικά κράτη κατά η διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και 1970: την μονιμότητα μας στρατευμένης αμφισβήτησης ου παρενέβαινε αναφορικά με όλες τις όψεις της διακυβέρνησης των κρατών και αψηφούσε  όλες τις αρχές της καλής διακυβέρνησης ( την αυθεντία  των δημόσιων αρχών ,τη γνώση των ειδημόνων και την τεχνογνωσία των πραγματιστών )

Το ιαμα για τούτη την υπερβολή δημοκρατικής ζωτικότητας ..συνίσταται στο να προσανατολίζεται η πυρετώδης ενεργητικότητα που εκδηλώνεται στη δημόσια σκηνή προς άλλους στόχους, στο να εκτρέπεται προς την επιδίωξη της υλικής ευημερίας, τα ιδιωτική ευδαιμονία και των κοινωνικών δεσμών . Αλίμονο όμως ! Η καλή λύση αποκάλυπτε πάραυτα την άλλη της όψη: Το να μειώνει κανείς την  υπερβάλλουσα πολιτική ενεργητικότητα , το να ευνοεί την επιδίωξη της ατομικής ευδαιμονίας και των κοινωνικών σχέσεων ήταν να ευνοεί η ζωτικότητα μιας  ιδιωτικής  ζωής και μορφών αλληλεπίδρασης που επέφεραν έναν πολλαπλασιασμό προσδοκιών κα αιτημάτων . Και αυτές  είχαν βεβαίως  διττή επίπτωση : Καθιστούσαν τους πολίτες αδιάφορους για το δημόσιο καλό και υπέσκαπταν την αυθεντία των κυβερνήσεων οι οποίες  καλούνταν  να ανταποκριθούν  σε τούτη τη σπειροειδή αύξηση  των προερχόμενων από την κοινωνία απαιτήσεων .( σ 26)

Η αντιμετώπιση της δημοκρατικής ζωτικότητας  έτσι τη μορφή ενός ευσύνοπτου Double bind : είτε η δημοκρατική ζωή σήμαινε ευρεία λαϊκή συμμετοχή στη συζήτηση των δημόσιων υποθέσεων , και ήταν κάτι κακό ΄είτε σήμαινε μια μορφή  κοινωνικής ζωής  που έστρεφε την ενεργητικότητα προς ην ατομική ικανοποίηση κι ταν επίσης κάτι κακό.  Η καλή δημοκρατία έπρεπε συνεπώς να είναι η μορφή  διακυβέρνησης και κοινωνικής ζωής η Ικανή να καθυποτάξει την εγγενή στη δημοκρατική  ζωή διπλή υπερβολή ,της συλλογικής δραστηριότητας  ή της ιδιώτευσης ..

Αυτή ένα η συνήθης  μορφή με την οποία  οι ειδήμονες διατυπώνουν  το δημοκρατικό παράδοξο : Η δημοκρατία ως μορφή πολιτικής και κοινωνικής ζωής , είναι Βασίλειο της υπερβολής . Η υπερβολή τούτη σημαίνει την καταστροφή της δημοκρατικής διακυβέρνησης και συνεπώς πρέπει να κατασταλεί από αυτήν σ 27