η μη
ιδεολογική εκδοχή της πολυπολιτισμικότητας προϋποθέτει κατά τη γνώμη μου τη αποδοχή(όχι την ανοχή) της διαφοράς ως Διαφοράς: ως το ενδεχόμενο
της ριζικής διαφορετικότητας πρός
τις ιδεολογικές προκείμενες της δικής μας ταυτότητας.[i]
Οι'' άλλοι'' πολιτισμοί δεν αποτελούν απλά φολκλόρ ,αποτελούν συχνά
συμπυκνωμένες πολιτικές πρακτικές, παράγονται από και παράγουν πολιτική,
συχνά μη-δημοκρατική, ανορθολογική,
βίαιη ,ωμή. Η αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου, όχι ως πεδίου επέκτασης
της δικής μας ,''καλής''
πολυπολιτισμικότητας, αλλά ως ορίου-αφετηρίας για την κατανόηση των ρωγμών της δικής μας ταυτότητας, για την αποκάλυψη του δικού μας ιδεολογικού τσιμέντου,
βρίσκεται στο βάθος της έννοιας της''
πολυπολιτισμικότητας''. Κοιτάζοντας δηλαδή τον άλλο, να κοιτάξουμε τον άλλο μέσα
μας(εθνικό,πολιτικό, ή τον Ασυνείδητο προσωπικό μας άλλο).Μια τέτοια
''πολυπολιτισμική ματιά '' μπορεί να φθάσει και στην ''ειρωνεία'' με την έννοια
πού ο Vladimir Jαnkelevitch προσδίδει στον όρο ως''ψέμα πού αυτοκαταστρέφεται
ως ψέμα την ώρα πού προφέρεται ''
πού ''ανοίγει τα μάτια στον παραπλανημένο και αποκαλύπτει την απάτη στον απατημένο ή
μάλλον, επιτρέπει σ αυτόν τον δήθεν εξαπατημένο να βγει μόνος του από
την απάτη'' (.Jαnkelevitch,V
.1997:61).Όμως μια τέτοια ματια,πού συνυφαίνει ορθολογικότητα αλλά και πάθος,
γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη.Στις μέρες μας το συναίσθημα φαίνεται να έχει
πάρει διαζύγιο από την ορθολογικότητα. Η τελευταία ταυτίζεται στις συνειδήσεις
με την εργαλειακότητα τον ορθολογισμό
''ως προς τον σκοπό '',ενώ ξεχνιεται η δυνατότητα του άλλου πόλου της
ορθολογικότητας ως προς την ''αξία''.Η εμμονή στην εργαλειακότητα συνυφαίνεται
με την κοινότοπη αντίληψη περί ''αντικειμενικότητας'', όπως αυτή εμπεδώνεται
από τα ΜΜΕ Το να σκέφτεσαι -σημερα -ορθά,
σημαίνει να σκέφτεσαι με ισομέρεια και ταχύτητα ,να αφαιρείς το βάθος των
πραγμάτων ,να αρκείσαι σε μια γρήγορη
ανάγνωση των αναφορών και στοιχείων ,να μη βουλιάζεις στην
υποκειμενικότητα του πάθους .(Postman N
1998:109-123) Σημαίνει ακόμα, ότι αποδέχεσαι τη
πραγματικότητα του κεφαλαίου, ως
αναντίρρητου μοναδικού κριτή και μέτρου
όλων των άλλων αξιών και παθών πού συγκλονίζουν τους ανθρώπους.(Zizek,S. 1997:35) Αυτό το διαζύγιο ανάμεσα στο συναίσθημα και τη
λογική, πού υποβιβάζει το πάθος σε φθηνό μελό,και τον ορθό λόγο σε φθηνή εργαλειακότητα , διασχίζει και
διαμελίζει τις σύγχρονες ταυτότητες.
[i]Πρβλ τις σκέψεις του Alain Badiou, (1998:33): '' Οι
πρώτες υπόνοιες μας δημιουργούνται, όταν
διαπιστώνουμε ότι οι δηλωμένοι απόστολοι της ηθικής και του ''δικαιώματος στη
διαφορά'' είναι εμφανώς τρομαγμένοι από
τις κάπως εντονότερες διαφορές[..]Για να
πούμε την αλήθεια αυτός ο περιβοητος ''άλλος'' δεν είναι εμφανίσιμος παρά μόνο
εάν είναι ενας καλός άλλος,πού σημαινει τι ,αν όχι ότι είναι ο ίδιος μ ' εμάς'..'' Βλ επίσης Slavoj Zizek (1997: 28 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου