ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ*
Είναι λοιπόν η Πολιτεία της Νέας Υόρκης ο επί γης παράδεισος για τις
γυναίκες. Ένας κατά δύναμιν παράδεισος, όπου μία από τις πιο
διεφθαρμένες αστυνομίες του κόσμου παρατάει ημιτελή τη δίωξη
οποιουδήποτε άλλου εγκλήματος προκειμένου να αποδώσει δικαιοσύνη σε μία
Αφρικανή μετανάστρια που βιάστηκε ημιτελώς στον χώρο της εργασίας της.
Ένας κατά το μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού παράδεισος, όπου αεροδρόμια
κλείνουν, αεροπλάνα δεν απογειώνονται, λεκάνες τουαλέτας και μοκέτες
ξηλώνονται, και όλη η διαστημική τεχνολογία της ιατροδικαστικής τίθεται
στην υπηρεσία της διαλεύκανσης της αδικίας που υπέστη μία και μόνη
γυναίκα. Ένας φεμινιστικός παράδεισος, του οποίου όλες οι κρατικές
υπηρεσίες βρίσκονται στην υπηρεσία των γυναικών: αστυνομία, εισαγγελία,
δικαστήρια, Τύπος, όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί καταστολής και
αναπαραγωγής των πατριαρχικών δομών των δυτικών κοινωνιών έχουν ως
μοναδική αποστολή τους, εκεί στη μακάρια Νέα Υόρκη, την ανατροπή των
σεξιστικών υποδειγμάτων που διέπλασαν επί αιώνες την ανθρώπινη
συμπεριφορά. Ένας φεμινιστικός, ου μην αλλά και σοσιαλιστικός
παράδεισος, όπου η φτωχή και κατατρεγμένη Αφρικανή μετανάστρια μπορεί να
βρει το δίκιο της και όπου ο λευκός, πλούσιος, σοσιαλιστής και Γάλλος
άντρας θα βρει τον διάολό του. Αυτή άλλωστε δεν είναι η χώρα όπου κάθε
φτωχός αλλά επιμελής μαθητής μπορεί να γίνει πρόεδρος; Αυτή δεν είναι η
χώρα όπου ο φτωχός πλην εργατικός μετανάστης μπορεί να γίνει πλούσιος;
Αυτή δεν είναι η χώρα των παραμυθιών που, με την αρωγή του Χόλιγουντ,
μετέτρεψε τα παραμύθια σε ιδεολογία;
Κι έτσι αυτή η χώρα στην οποία πεθαίνουν περισσότερες γυναίκες στη
γέννα απ’ ό,τι στην Ακτή του Ελεφαντοστού, στην οποία ο κύκλος εργασιών
της πορνογραφίας ξεπερνά δύο φορές το ΑΕΠ της, στην οποία σκοτώνονται
ετησίως 3.000 γυναίκες από “οικιακά” ανεξιχνίαστα ατυχήματα, στην οποία
βιάζονται ανά δευτερόλεπτο περισσότερες γυναίκες απ’ ό,τι οπουδήποτε
αλλού στον πλανήτη, στην οποία το δικαίωμα στην έκτρωση όχι απλώς
καταστρατηγείται αναφανδόν αλλά αποτελεί και το σημαντικότερο επιχείρημα
για τη μη εκλογή οποιουδήποτε προοδευτικού υποψηφίου, η χώρα στην οποία
ακόμα δεν έχει κατοχυρωθεί συνταγματικά η ισότητα των γυναικών, αυτή
ακριβώς η χώρα αναγορεύεται από τις απανταχού φεμινίστριες στη χώρα της
νίκης μας επί του λευκού σαγηνευτή.
Όταν όμως ξυπνήσουμε από το δικαιολογημένα εκδικητικό μας όνειρο,
μέσα στο οποίο η δικαιολογημένη μας αγανάκτηση νομίζει πως βρήκε τη
δικαιολογημένη της εκπλήρωση, ίσως θα διαπιστώσουμε πως ο
δικαιολογημένος εφιαλτικός διασυρμός του Στρος Καν είναι και δικός μας.
Τίποτα δεν κέρδισαν από την ήττα του Ντομινίκ Στρος Καν ούτε οι
γυναίκες ούτε η φεμινιστική αγωνία για έναν κόσμο ερωτικής αξιοπρέπειας
και ακεραιότητας. Αντίθετα, ο λόγος του νικητή, δηλαδή ο επίσημος λόγος
των ΗΠΑ, όπως αρθρώνεται από εισαγγελείς, δικαστές και δημοσιογράφους
ανεξαρτήτως φύλου, ορθώνεται αμείλικτα πατριαρχικός και, κατά
αναπόφευκτη συνέπεια, ταξικός. Μέσα στη λογική αυτού του λόγου, οι
φτωχοί και οι γυναίκες δεν νικούν, γιατί νικητής είναι μόνον αυτός που
έχει δικαίωμα, στο συντακτικό του λόγου και στο συντακτικό των
ιδεολογιών, να δρα αυτόνομα, να είναι υποκείμενο. Οικειοποιούμενος τα
χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες του μόνου αυτόνομου υποκειμένου, δηλαδή
του άντρα, ο πατριαρχικός λόγος του καπιταλισμού υιοθετεί την ιπποτική
συμπεριφορά του προστάτη απέναντι στη γυναίκα παραδουλεύτρα και στέλνει
στο πυρ το εξώτερον τον αποστάτη της αντρικής τιμής. Ακόμα χειρότερα:
στον δημόσιο λόγο οι ΗΠΑ ως σύνολο έχουν οικειοποιηθεί τα θετικά
χαρακτηριστικά του άντρα, την ευθύτητα, την τιμιότητα, την εγκράτεια,
την πίστη, την προστασία των αδύναμων, την τήρηση των νόμων, τον σεβασμό
των θεσμών και των αρχών, τη γενναιότητα. Κι απέναντι σ’ αυτές τις
“αρρενωποιημένες” Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία, και μαζί της η Ευρώπη,
παρουσιάζονται εκθηλυσμένες: μαλθακές, ανεκτικές, αχαλιναγώγητες,
λαίμαργες, έκφυλες, οκνηρές, διεφθαρμένες, ψεύτρες, ανεύθυνες.
Ακούραστοι οι Αμερικάνοι αρθρογράφοι επαναλαμβάνουν τι απάντησε ο
Μιτεράν όταν ρωτήθηκε για την εξώγαμη κόρη του. Το υπέροχα γαλλικό και
βαθιά αριστερό "et alors?" (“και λοιπόν;”) του μακαριστού Προέδρου
θεωρείται τώρα ως απόλυτη επιτομή της γαλλικής ανηθικότητας, της ίδιας
αυτής ανηθικότητας που προπαγάνδισε το γαλλικό μυθιστόρημα και
θεσμοθέτησαν οι γαλλικές επαναστάσεις.
Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί των ΗΠΑ είχαν εφεύρει τη σεξουαλική
παρενόχληση ως μέσον για την πολιτική εξουδετέρωση των εχθρών τους πολύ
πριν οι γενναίες Αμερικάνες φεμινίστριες αδελφές μας θέσουν το θέμα σε
ένα τελείως άλλο επίπεδο, που εμείς εδώ δεν έχουμε καν αρχίσει να
συζητάμε. Ας μη χαιρόμαστε λοιπόν για την ήττα του DSK, όπως δεν
χαιρόμαστε για τον διασυρμό του Τσάπλιν ή τη δίωξη του Πολάνσκι. Προς το
παρόν ο εξευτελισμός του Στρος Καν, που παίζεται με όρους εκθήλυνσης
του αντιπάλου, όπως και ο εξευτελισμός της Γαλλίας, είναι κυρίως ήττα
των γυναικών και εξευτελισμός των θυμάτων.
* Η Έλενα Πατρικίου είναι ιστορικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου